Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Θεωρητικά η συγκυρία είναι ιδεώδης. Ο Σόιμπλε ξύπνησε -πιθανότατα από εφιάλτη- κι αποφάσισε να ξιφουλκήσει κατά της νεοφιλελεύθερης ηλιθιότητας της απορρύθμισης των αγορών - δικά του λόγια, όχι δικά μου. Η Λαγκάρντ, επιστρέφοντας και τυπικά στον τόπο του εγκλήματος, έγινε λίγο πιο αθυρόστομη, επαναλαμβάνοντας τα κλισέ του ΔΝΤ κατά των θηριωδών ελληνικών πλεονασμάτων. Το κούρεμα του χρέους προς τον ESM, που επίσης ζητούσε το ΔΝΤ, το έκανε γαργάρα προς το παρόν. Ας κωλοκαθίσει στην καρέκλα της προέδρου της ΕΚΤ και βλέπουμε. Στην ίδια την ΕΚΤ - γνωστή και με τα προσωνύμια «χούντα του ευρώ» ή «βασίλειο της τραπεζοκρατίας»- αρκετοί ανακάλυψαν με καθυστέρηση αιώνων την Αμερική κι αναρωτιούνται μήπως είναι καιρός να ξανασκεφτούν τον αντιπληθωριστικό Μωσαϊκό Νόμο που ορίζει ως μέγιστο πληθωρισμό το 2%. Λογικό, όταν η ευρωζώνη έρπει εδώ και τέσσερα χρόνια στον αποπληθωρισμό, τον οποίο ουσιαστικά οι ίδιοι προκαλούν.
Τι άλλο κάνει τη συγκυρία ιδεώδη; Οτι η κυβέρνηση της Ν.Δ. και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν πως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πρέπει να απαιτηθεί από τους δανειστές η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων που δεσμεύουν τη χώρα. Αυτή η συναίνεση θυμίζει λίγο το «να σε κάψω Γιάννη μ’, -με δύο «ν»- να σ’ αλείψω λάδι», αλλά έπειτα από ένα δεκαετές παραγωγικό ολοκαύτωμα, ό,τι πάρομεν καλόν είναι. Ο καβγάς για το ποιος είναι συνεπέστερος στον στόχο της μείωσης ή για το ποιος δέσμευσε πρώτος την ελληνική κοινωνία σε πιο υψηλά ανθρωποφάγα πλεονάσματα είναι άνευ σημασίας - θυμίζει λίγο αγοράκια στην αρχή της εφηβείας τους που τσακώνονται για το ποιο έχει πιο μεγάλο ξέρετε τι…
Ολες οι κυβερνήσεις που εφάρμοσαν μνημόνια συναίνεσαν στον ίδιο κανιβαλικό παραλογισμό: ότι μια οικονομία που βυθίστηκε σε παραγωγικό έλλειμμα 30% μέσα σε λίγα χρόνια είναι σε θέση να αποδίδει στους κατ’ ευφημισμόν διασώστες της ετήσιο πλεόνασμα 4,5%, 3,5%, 2,5% ή 1,5% του ΑΕΠ αδιαλείπτως για δεκαετίες. Τεχνικώς δεν είναι αδύνατο, όπως αποδεικνύει το ελληνικό πείραμα. Μας το θυμίζουν οι μηνιαίες θριαμβικού ύφους ανακοινώσεις από το 2013 και εντεύθεν ότι «επετεύχθη υπερπλεόνασμα 0,5%, 1,5%, 2,5%», αν και πρόκειται για αποτέλεσμα που έπρεπε να γνωστοποιείται με αιδώ και με πολλές συγγνώμες προς την κοινωνία, γιατί κάθε χιλιοστό πλεονάσματος ισοδυναμεί με πολλαπλάσια στέρηση. Ωστόσο, όπως ακόμη και το ΔΝΤ έχει αναγνωρίσει, με τα πλεονάσματα ισχύει το αντίστοιχο με αυτό που λέγεται για το ψέμα: μπορείς να στραγγίζεις λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για πάντα. Στο ελληνικό πείραμα επελέγη το δεύτερο σενάριο, αφού τα πλεονάσματα αποτελούν τον βασικό μηχανισμό εγγυοδοσίας της χρεοκρατίας, ήτοι μηχανισμό αναδιανομής του εγχώριου πλούτου από τους κάτω προς τους πάνω και έξω, τους δανειστές.
Και τι άλλο κάνει τη συγκυρία ευνοϊκή; Οι «Ενήλικοι στην αίθουσα». Ναι, ναι, η ταινία του σπουδαίου Γαβρά που βασίζεται στη μαρτυρία του Γιάνη με ένα «ν». Ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική της αξία ή τον ναρκισσισμό της οπτικής της, ίσως αποδειχθεί ένα χρήσιμο τεκμήριο για το ποιος και πώς κυβερνά την ευρωζώνη. Για τη φούσκα μιας υπερεκτιμημένης παρα-εξουσίας που κάτω από τη μάσκα των θεσμών συμπεριφέρεται ως αποικιοκράτης-χρεοκράτης που απαιτεί με κάθε μέσο τη λίβρα κρέας που δικαιούται.
Λοιπόν, κάθε μήνα, κάθε εβδομάδα οι «ενήλικοι» της ευρωζώνης διασταυρώνονται στις αίθουσες των Βρυξελλών ή της Φρανκφούρτης αντιμέτωποι με το τέρας που δημιούργησαν. Τα πλεονάσματα που επέβαλαν στην Ελλάδα είναι μόνο το ρετιρέ της παράλογης κατασκευής που στα υπόγειά της έχει ως θεμέλια τους σχιζοειδείς κανόνες από τους οποίους σήμερα προσπαθούν να απαλλαγούν: τους κανόνες του χαμηλού πληθωρισμού, των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, των μηδενικών ελλειμμάτων και των πλεονασμάτων, της μείωσης του χρέους κάτω από το 60% του ΑΕΠ με κάθε τίμημα, της απαγόρευσης αύξησης των κρατικών δαπανών που κάθε κυβέρνηση προσπαθεί στη ζούλα να παραβιάσει, κοντολογίς το πανηλίθιο Σύμφωνο Σταθερότητας και τα παρελκόμενά του.
Το πρόβλημα με τους ενηλίκους της ευρωζώνης είναι ακριβώς αυτό: στα δωμάτια των ψηλών ορόφων της φέρθηκαν ως macho πρωταγωνιστές πορνό, όταν επρόκειτο να επιβάλουν τα αιματηρά ελληνικά πλεονάσματα. Τώρα, παρά το ευνοϊκό της συγκυρίας, εγκλωβισμένοι στο υπόγειο της νομισματικής ένωσης και αντιμέτωποι με τις ιδρυτικές αναπηρίες της, αποδεικνύονται κότες. Κανείς δεν τολμάει να ζητήσει φωναχτά το αυτονόητο: καιρός να απαλλαγούμε από τον ζουρλομανδύα του Συμφώνου. Κότες τρίλειρες και μακροπουπουλάτες, που θα 'λεγε κι η Ντόρα.
Ανάρτηση από: https://kibi-blog.blogspot.com
