Κάποια πρώτα συμπεράσματα για το χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα.
Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια στη Ν.Δ. για τη νίκη της και σε όσους και όσες εκλέχθηκαν βουλευτές.
1). Η μεταμνημονιακή κανονικότητα αντανακλάται στη μεταμνημονιακή πολιτική σταθεροποίηση. Δικομματισμός εκλογικών ποσοστών προμνημονιακής περιόδου. Ήττα όλων των δυνάμεων, είτε συμμετείχαν στις εκλογές, είτε όχι, που θέλουν να κινούνται σε μια διαφορετική ανταγωνιστική της σημερινής κανονικότητας προοπτική. Αυτή δεν υπάρχει χωρίς έμπρακτη λαϊκή διαθεσιμότητα. Παραμένει μια εγκεφαλική-διανοητική άσκηση, για όσους ενδιαφέρονται, απαραίτηση για τη διατήρηση της αυτονομίας, χωρίς ουσιαστική επιρροή όμως στον μαζικό πολιτικό αγώνα. Τουλάχιστον στην τρέχουσα περίοδο. Όλα ρυθμισμένα στο ρυθμό, το μέτρο και το βαθμό της αποικιοποίησης. Σε λίγο και η λέξη θα εξαφανιστεί. Ήδη έχει υποχωρήσει. Όχι επειδή θα απαγορευθεί. Επειδή θα θεωρείται ακατάλληλη και παρωχημένη κατά τα κοινώς παραδεδεγμένα. Ο (αντι)μνημονιακός κύκλος έκλεισε. Είμαστε στη (νέα) Κανονικότητα.
2). Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας είναι αδιαμφισβήτητη. Διατήρησε τα παραταξιακά της χαρακτηριστικά καθ’ όλη τη μνημονιακή περίοδο, αναδεικνύοντας τις ιστορικές ρίζες της συντηρητικής παράταξης στην ελληνική κοινωνία. Ο εκλογικός σεισμός του Μαϊου 2012, αποτέλεσε επεισόδιο χωρίς συνέχεια γι’ αυτήν. Το Μακεδονικό βοήθησε την ενοποίηση των δύο ψυχών της παράταξης (νεοφιλελεύθερη-λαϊκή). Οι κυβερνητικές πολιτικές στο ασφαλιστικό- φορολογικό το 2016 και στο Μακεδονικό το 2018 είχαν εξασφαλίσει την 1η θέση στη Ν.Δ. και με άνετο εκλογικό προβάδισμα, τουλάχιστον ένα χρόνο πριν τις εκλογές.
3) Ο ΣΥΡΙΖΑ μόνον στους χαμένους των εκλογών δεν μπορεί να συμπεριληφθεί, υπό την έννοια ότι η ήττα του είναι μια διαχειρίσιμη ήττα, φυσιολογικής εκλογικής φθοράς μετά από μία κυβερνητική θητεία. Η σημαντική – και μη αναμενόμενη στο βαθμό αυτό- άνοδος των εκλογικών ποσοστών του, σε σύγκριση με τις πολύ πρόσφατες Ευρωεκλογές, απέτρεψαν σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον τη μετατροπή μιας συγκυριακής εκλογικής νίκης της Ν.Δ. σε μια περίοδο κομματικής Δεξιάς ηγεμονίας, κάτι που διαφαινόταν ως ενδεχόμενη προοπτική μετά τις Ευρωεκλογές. Μετά την πολιτική ήττα της (αντι)μνημονιακής αριστεράς,η αντιδεξιά παραταξιακή μνήμη και η αντινεοφιλελεύθερη κοινωνική συσπείρωση λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων ως άμυνα απέναντι στις προγραμματικές εξαγγελίες της ΝΔ, (κάτι που υπήρχε και ως αυθόρμητη τάση, αλλά εκπέμφθηκε προεκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, που κινήθηκε σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας πολύ καλύτερα απ' ότι στις Ευρωεκλογές) καταγράφηκε στη ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ που είχε έντονα ταξικά, ηλικιακά και παραταξιακά χαρακτηριστικά. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιτυγχάνει το στρατηγικό της στόχο που είναι η εδραίωση της κυρίαρχης θέσης του στον αντιδεξιό χώρο του κομματικού συστήματος και η αγκύρωσή του στις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας. Αυτό καταγράφηκε και στο χθεσινό διάγγελμα Τσίπρα και την εξωτερίκευση της βούλησης για υπέρβαση της «διαλεκτικής έντασης» μεταξύ της συνέχειας του χώρου της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης και του οργανωμένου κόμματος. Μια σχεσιακή-δυναμική κατάσταση που εξελίσσεται από το 2012 μέχρι σήμερα, με διάφορα επεισόδια.
4). Αδυναμία του ΚινΑλλ να αμφισβητήσει την κυριαρχία ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της (κεντρο)αριστεράς. Η γραμμή του διμέτωπου, που κατά την προεκλογική περίοδο έγινε μονομέτωπος κατά του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καμία ουσιαστική προσπάθεια να συνομιλήσει με τα μεγάλα ακροατήρια που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ από το 2011 και μετά, παρήγαγε εκλογικά αποτελέσματα μικρού εταίρου της κεντροαριστεράς, χωρίς προοπτικές. Η κατάρτιση ψηφοδελτίων με το βλέμμα στραμμένο στην εσωκομματική επόμενη μέρα και η οριακή άνοδος σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές και ακόμα πιο οριακή σε σχέση με τις Ευρωεκλογές, αποδεικνύουν τη στασιμότητα του συγκεκριμένου κομματικού χώρου. Τελικά η αλλαγή του ονόματος που κάποιοι σε επίπεδο σημειολογίας είχαν ζητήσει από το 2010-11 (μαζί με την αλλαγή συμβόλων και τη αφαίρεση των εικόνων του ιδρυτή) απευθυνόμενοι στην ηγεσία του κόμματος κατά την αποχώρησή τους και που τελικά έγινε από την κομματική ηγεσία με τη διαδοχή ονομάτων (Ελιά-Δημοκρατική Συνεργασία- Κίνημα Αλλαγής) και την αλλαγή του συμβόλου, αντανακλά πράγματι την μετατόπιση του συγκεκριμένου κομματικού χώρου. Το ΚινΑλλ δεν μπορεί να υπερασπιστεί ηγεμονικά τη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Παράταξης. Αυτή είναι η κρίση των πολιτών. Οι αιτίες βέβαια την ακύρωση αυτή είναι (πολύ) παλαιότερες του 2010.
5). Η κομμουνιστική αριστερά στη μορφή του ΚΚΕ κράτησε τις δυνάμεις της, χάρις και σε κάποιες σποραδικές ενισχύσεις «ατάκτων», αλλά και ορισμένων με διάθεση πιο οργανωμένης συμμετοχής, χωρίς όμως κάποια περαιτέρω δυναμική. Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά (Ανταρσύα, ΛΑΕ κλπ) εξαφανίστηκε εκλογικά καθώς δεν μπόρεσε την περίοδο Σεπτεμβρίου 2015-2019 να κάνει ουσιαστική με μαζικούς όρους αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα στα δύο βασικότερα ζητήματα της συγκυρίας, που προκάλεσαν μαζικές κινητοποιήσεις (ασφαλιστικο-φορολογικό-μεσοστρώματα 2016 και Μακεδονικό 2018) λόγω της αντίληψης της στενής ταξικότητας και της εχθρότητας προς το εθνικό, έδιναν την εντύπωση περισσότερο του συμμάχου της κυβέρνησης, παρά αντιπολιτευτικής δύναμης.
6). Στα απολύτως θετικά των εκλογών καταγράφεται η έξοδος από το Κοινοβούλιο της ΧΑ.
7). Η είσοδος του Μέρα 25 στη Βουλή είναι ένα στοιχείο που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε να το αποφύγει στο πλαίσιο της κεντροαριστερής αντιπροσώπευσης. Παρά ταύτα είναι δυνητικά και υπό προϋποθέσεις ενσωματώσιμο στο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο από την άποψη της κοινωνικής εκπροσώπησης, όσο και της ιδεολογικής αναφοράς. Οι προγραμματικές του θέσεις στα εθνικά φωτίζουν τη διάσταση αυτή. Για το σχήμα του Βελόπουλου φαίνεται να είναι μια συνέχεια-εκδοχή των ΑνΕλλ στις παρούσες συνθήκες. Θέλει περισσότερο ψάξιμο το θέμα από αναλυτική ματιά.
ΥΓ : Το εκλογικό αποτέλεσμα προσωπικά δεν με ευχαρίστησε, αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Ο λαός μίλησε, είναι κυρίαρχος και όλοι σεβόμαστε την ετυμηγορία του. Θα ήθελα και δημοσίως να δώσω συγχαρητήρια ιδίως σε δύο αδελφικούς φίλους για την εκλογή ή επανεκλογή τους στη Βουλή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Την Νίνα Κασιμάτη στη Β΄ Πειραιά και τον Διονύση Καλαματιανό στην Ηλεία. Και μάλιστα με εξαιρετικές εκλογικές επιδόσεις. Οι πολίτες-ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ επιβράβευσαν κατά τη γνώμη μου τη διακριτότητα στο λόγο και την παρουσία της Νίνας Κασιμάτη και την παροιμιώδη εργατικότητα του Διονύση Καλαματιανού, αποδεικνύοντας ότι αμφότεροι έχουν οργανικές σχέσεις, ρίζες και ταυτότητα στην περιοχή που εκλέγονται. Όπως επίσης και τον Μίλτο Χατζηγιαννάκη στην Εύβοια. Οι περιπτώσεις τους έχουν και αναλυτικό ενδιαφέρον.
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.com
