Εμείς, η μεσαία τάξη/ είμεθα η μόνη τάξη/ με έντονη, συνείδηση/εθνική.
Παρασυρόμενοι όμως από τις άλλες τάξεις/στα νοήματα και τις πράξεις/δίνουμε, χροιά πολιτική (Δ. Μούτσης)
Κάθε φορά που πλησιάζει ο χρόνος διεξαγωγής των Δημοτικών εκλογών στη χώρα μας, ένας απίστευτος οργασμός κατασκευαστικής ή επισκευαστικής δραστηριότητας ξεκινά και αγκαλιάζει τις γειτονιές ολόκληρης της Ελλάδας.
Δρόμοι που από τις πολλές λακούβες μοιάζανε με σαλίγκαρο εκπαίδευσης οδηγών αυτοκινήτου, ξαφνικά αστράφτουν με την καινούργια τους άσφαλτο. Πεζοδρόμια – παγίδες για τους πεζούς, ανακατασκευάζονται. Πλακάκια οδήγησης τυφλών και ράμπες για τους αναπήρους, τοποθετούνται σε όλα τα πεζοδρόμια. Βέβαια, εννιά στις δέκα περιπτώσεις, αυτοί οι διάδρομοι πλακιδίων καταλήγουν σε δέντρα ή σε κολώνες, όμως οι τυφλοί της Ελλάδος είναι πανέξυπνοι και πολύ καλά εκπαιδευμένοι για να τους πτοήσουν τέτοιες μικρολεπτομέρειες.
Καθώς αυτή η δραστηριότητα ξεκινά όπως είπαμε, από οκτώ έως έξη μήνες πριν από τις εκλογές, εύκολα συμπεραίνει κανείς πως, αν υιοθετούσαμε το αρχαίο ελληνικό εκλογικό σύστημα, εκλογής δηλαδή αρχόντων (έστω δημοτικών) κάθε χρόνο, οι πόλεις μας σε πολύ λίγα χρόνια θα ήταν «εφάμιλλες των ευρωπαϊκών», ίσως και ακόμη καλύτερες.
Κάθε χρόνο εκλογές! Αυτό επιτάσσει η κοινή λογική.
Το δημαρχιακό κόλπο φαίνεται πως ζήλεψε κι ο Τσίπρας κι έτσι ξεκίνησε , λίγους μήνες, λίγες βδομάδες ακόμη πριν από τις ευρωεκλογές, τις ακατάσχετες παροχές. Αυτό βέβαια δεν τον γλύτωσε από μια βαριά εκλογική ήττα. Φαίνεται όμως πως οι επιτελείς του είχαν την άποψη, πως αν δεν είχαν προχωρήσει σε παροχές, το αποτέλεσμα θα ήταν κυριολεκτικά πανωλεθρία! Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι ένα μήνα πριν από τις βουλευτικές εκλογές, κατέβασε νομοσχέδιο στη Βουλή για τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων.
Διότι, τι άλλο θέλει η πολύπαθη μεσαία τάξη για να μπορέσει να επουλώσει τις πληγές της; Σβήσιμο κλήσεων για παράνομο παρκάρισμα ακόμη και σε ράμπες αναπήρων. Νομιμοποίηση οικοδομικών αυθαιρεσιών κυρίως εντός του νομού Αττικής. Ελάφρυνση έως μηδενισμού προστίμων για φορολογικές παραβάσεις στις συναλλαγές. Να χρωστά στην εφορία και την ΔΕΗ, καθόσον μονάχα τα κορόϊδα πληρώνουν – το χρήμα πρέπει να επενδύεται σε αγορές διαμερισμάτων για βραχυχρόνια μίσθωση. Και φυσικά προσλήψεις από το παράθυρο στις δημόσιες υπηρεσίες για τους απογόνους.
Χρειάζεται ακόμη και μερικούς ψυχαναλητές που να αποφαίνονται πως είναι το Σύνδρομο της Στοκχόλμης αυτό που την κρατά δέσμια των μνημονιακών κομμάτων, αποδεικνύοντας ότι σε τελική ανάλυση, είναι το θύμα ενός επαναλαμβανόμενου βιασμού.
Αυτή η μεσαία τάξη με τις μετατοπίσεις της, διαμορφώνει το πολιτικό σκηνικό και φυσικά το ποιο κόμμα θα κυβερνήσει. Με την αλάνθαστη όσφρηση της, καταλαβαίνει ποιος είναι ο εκλεκτός. Το 2015 ψήφισε τον Τσίπρα, πιστεύοντας πως σαν άλλος Αντρέας θα έφερνε κι αυτός καινούργια ΜΟΠ, η λεηλασία των οποίων την άνδρωσε και της έδωσε αυτοπεποίθηση. Ή σαν άλλος Σημίτης, με τις χρυσές ημέρες των δανείων και της αλόγιστης σπατάλης. Η τύχη του Τσίπρα δεν κρίθηκε στις πλημμύρες της Μάνδρας, στην φωτιά στο Μάτι ή στις Πρέσπες. Ήταν η ανικανότητα του να διαπραγματευτεί και να αποσπάσει καλύτερες συμφωνίες με τους δανειστές, καινούργια δάνεια, καινούργιο φρέσκο χρήμα. Έτσι άρχισε η ψυχρότητα, που κατέληξε στο εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου 2019.
Βοήθησε φυσικά και το γεγονός πως ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας απείχε από την τελευταία εκλογική διαδικασία, καθώς αισθάνεται ξένο με τα πολιτικά κόμματα και τις εξαγγελίες τους.
Ίσως, όταν αυτό το κομμάτι της κοινωνίας αποκτήσει τη δική του φωνή, τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Και ίσως τα παιδιά μας ή τα παιδιά των παιδιών των παιδιών μας, δεν ξαναδούν ποτέ ξιφίες να δολοφονούνται στις παραλίες από αλαλάζοντα στίφη ενηλίκων αστών.
*Στη μνήμη της Μαλβίνας Κάραλη
