Ενώ όλοι οι οιωνοί δείχνουν μεγάλες δυσκολίες και περιπέτειες, από την αρχή ακόμα της νέας χρονιάς, η κοινωνία, η χώρα, αλλά και καθένας χωριστά, οφείλουμε να δούμε τον εαυτό μας με διαφορετικό τρόπο. Όχι όπως μέχρι τώρα. Η συναίσθηση του τι συμβαίνει και πού οδηγούμαστε, θα πρέπει να μας οδηγεί σε μια διαφορετικά ματιά για εμάς τους ίδιους, την κοινωνία στην οποία υπάρχουμε, τον τόπο και την ιστορία του.
Φαίνεται ότι αν δεν συντρέξει ένας μη προβλεπτός εξ αρχής παράγοντας, το μέλλον δεν μπορεί να είναι ανάλογο των προσδοκιών μας. Αλλά υπάρχουν στ’ αλήθεια προσδοκίες σήμερα; Αν δεν διαφαίνονται τέτοιες στην ψυχή και την καρδιά των ανθρώπων, γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο; Μπορούν να υπάρξουν χωρίς προσδοκίες άνθρωποι και κοινωνίες;
Συμβαίνει κάτι ακόμα σήμερα. Για μια μειοψηφία, η οποία όμως καλύπτει εντελώς διαφορετικούς χώρους (από τον επίσημο πολιτικό κόσμο και την οικονομική ολιγαρχία μέχρι τη διανόηση και τη δημοσιογραφία, αλλά και τον αντιεξουσιαστικό και ακροαριστερό χώρο), έννοιες όπως Ελλάδα, ελληνικότητα, εθνική και λαϊκή κυριαρχία, εδαφική ακεραιότητα ή πατρίδα, δεν σημαίνουν τίποτα ή αντιμετωπίζονται από υπεροπτικά έως και εχθρικά.
Σε διάφορα πεδία και στιγμές, η τάση αυτή εμφανίζει κοινές απόψεις και άμεσες προτεραιότητες. Αυτό σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει, για παράδειγμα, σε ελληνοτουρκικά, Μακεδονικό, Προσφυγικό, αλλά και σε ευρύτερα θέματα όπως το «άτομο» και τα δικαιώματα, ο δυτικισμός και ο λεγόμενος εθνολαϊκισμός.
Το ρεύμα αυτό είναι μειοψηφικό, αλλά μπορεί και διαμορφώνει ψυχολογικά ευρύτερα τμήματα, ενώ συμβάλλει και στη γενικευμένη σύγχυση και παθητικοποίηση. Ραγιαδισμός και μηδενισμός πηγαίνουν στην Ελλάδα χέρι χέρι, την ώρα που μπαίνουμε στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, και με μεγάλες μπόρες να έρχονται.
Σε κάθε περίπτωση, η ανάδυση του πατριωτισμού φαίνεται ότι θα χρωματίσει τις εξελίξεις. Μπορεί αυτός να πάρει διάφορες κατευθύνσεις ή και να παραμείνει ως λαϊκό αίσθημα που δεν θα μπορέσει να εκφραστεί αυθεντικά. Πολιτικά, στους χώρους που θα προσπαθήσουν να συνδεθούν με τον πατριωτισμό, θα υπάρξουν διαφορετικές οπτικές και πολιτικές, διαφορετικά προγράμματα και κοινωνικά προτάγματα.
Ας δούμε ένα παράδειγμα σε μια άλλη χώρα. Η γαλλική σημαία σημειώνει τελευταία μια ιδιαίτερη παρουσία. Εκδηλώσεις δεξιών, κεντρώων και αριστερών κομμάτων ξεκινούν με την Μασσαλιώτισσα, τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας και οι τρίχρωμες σημαίες ανεμίζουν συχνότατα. Τα Κίτρινα Γιλέκα, ένα επίμονο μαζικό κίνημα, εκφράζονται επίσης με αυτό τον τρόπο. Το ίδιο και πολιτικά ρεύματα όπως εκείνο του Μελανσόν. Πρόκειται για εθνικιστικό πυρετό, ή για κάτι άλλο;
Παλιότερα στο Πολυτεχνείο, πιο πρόσφατα στις Πλατείες (2011) και στα συλλαλητήρια, υπήρχε η ελληνική σημαία. Σε αυτά που έρχονται, ας μη νομίζει κανείς ότι θα λείπει. Ακόμα περισσότερο, ας μην «ξινίζει» με αυτή την εικόνα. Ο εθνικός αγώνας είναι αδιάσπαστος με τον κοινωνικό αγώνα. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, μπορεί απλώς να μετρά κάποιους followers στα social media.
Όταν λέμε καλή χρονιά, εννοούμε μια χρονιά, κι ένα μέλλον, με νόημα. Με δύναμη και ασίγαστο πάθος απέναντι στις απειλές και τις ισοπεδωτικές πολιτικές.
Να ζήσουμε ως ελεύθερος λαός σε ελεύθερη χώρα. Καλή χρονιά!
Ανάρτηση από: https://edromos.gr/
