Έναν και κάτι μήνα πριν από τις εκλογές, πολλοί αριστεροί πολίτες, βλέποντας τον πόθο τους για ενότητα της Αριστεράς να μην υλοποιείται, πέρα από το να εκφράζουν τη δικαιολογημένη πικρία τους, παραμένουν ακόμη αναποφάσιστοι.
Αυτή η βούληση για ενότητα, εκτός από συναισθηματικούς λόγους, απορρέει και από τη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας μιας ισχυρής Αριστεράς, για να μπορέσει ο λαός μας να αντιδράσει αποτελεσματικά απέναντι στη λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνονται από το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, σε πλήρη ως προς αυτό σύμπνοια, για να αντιμετωπίσουν τη δομική κρίση του συστήματος.
Δυστυχώς όμως, μια σειρά από αιτίες καθιστούν προς το παρόν ανέφικτη αυτήν την ενότητα, πιο ειδικά σε εκλογικό επίπεδο. Πραγματικές διαφορές, ιστορικά σχίσματα, σεχταρισμός, εγκλωβισμός στελεχών σε γραφειοκρατικό βόλεμα, πολιτική και θεωρητική ανεπάρκεια, είναι ορισμένες από αυτές τις αιτίες. Ακόμη βαθύτερα, είναι βέβαιο ότι η κυριαρχία του ατομισμού και του ανταγωνισμού στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο δεν αφήνει ανεπηρέαστα και τα στελέχη των αριστερών κομμάτων.
Είναι λοιπόν κάτω από αυτές τις συνθήκες που οι αριστεροί ψηφοφόγνωρίσαμε.
2 Αγωνίζονται ανυποχώρητα ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και τοποθετούνται ξεκάθαρα ενάντια στους πραγματικούς υπαίτιους της κρίσης, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τους φορείς του, Ε.Ε. συμπεριλαμβανομένης.
3 Δεν υιοθετούν την προσχηματική – για να δικαιολογήσουν τον σεχταρισμό τους – λογική τού «όλα ή τίποτα», μια λογική η οποία, αποσυνδέοντας και αντιπαραθέτοντας την τακτική με τη στρατηγική, αποστερεί τη δεύτερη από το μέσο επίτευξής της.
4 Τέλος, τις δυνάμεις που με τη μεγαλύτερη συνέπεια έδειξαν όλο το προηγούμενο διάστημα ότι διέπονται από έναν πολιτισμό πολιτικού διαλόγου και από μια βούληση διαμόρφωσης τουλάχιστον ενός αριστερού μετώπου, τόσο στο επίπεδο του κινήματος όσο και στο πολιτικό επίπεδο.
Και επειδή θεωρώ μια από τις μεγαλύτερες απάτες των πολιτικών ροι, οι απεγκλωβισμένοι από μια θρησκευτική, οπαδική αντίληψη περί πολιτικής, οι αριστεροί ψηφοφόροι με αυξημένη συνειδητότητα θα πρέπει με τη στάση τους στις εκλογές, πέρα από το να καταδικάσουν τις όποιες μνημονιακές δυνάμεις, τις πάσης προέλευσης και παντός χρόνου δυνάμεις συμβολής στην άσκηση νεοφιλελεύθερης πολιτικής, καθώς και τα νεοδημιούργητα αριστεροφανή σχήματα - αναχώματα του συστήματος, να ενισχύσουν τις δυνάμεις εκείνες που ταυτόχρονα:
1 Οραματίζονται και αγωνίζονται για έναν σοσιαλισμό που δεν αλλά και όλων εκείνων που ασχολούνται ενεργά με την πολιτική και τοποθετούνται δημοσίως, να στηρίζονται στην απώλεια μνήμης ή και στην άγνοια εκείνων στους οποίους απευθύνονται, νιώθω υποχρέωσή μου να θυμίσω ότι παραμένοντας πάντα στο αριστερό - κομμουνιστικό μετερίζι, έχω στηρίξει κατά το παρελθόν εκλογικά τόσο το ΚΚΕ όσο και την αποχή.
Ως προς την πρώτη μου επιλογή, δίχως να ταυτίζω τη στάση μου με τον ευθύ κι αλάθητο γιαλό, υποστηρίζω ότι το ΚΚΕ είναι εκείνο που έκτοτε αποφάσισε να αρμενίσει στραβά, διαψεύδοντας τις όποιες – φρούδες; – ελπίδες είχε δημιουργήσει μια θετική μεταστροφή του, η οποία αναιρέθηκε, επίσημα πια, με το τελευταίο Συνέδριό του.
Ως προς τη δεύτερη επιλογή, της αποχής, παρόλο που συνεχίζω να θεωρώ ότι οι εκλογές δεν πρόκειται να αλλάξουν τον κόσμο και ότι η Αριστερά δεν πρέπει να παρασύρεται στη δίνη της εκλογικής φιέστας και, κυρίως για χάρη των εκλογών, να οξύνει τις διαφορές της ή να ανακαλύπτει ανύπαρκτες, πιστεύω ότι σήμερα είναι άκαιρη.
Και αυτό διότι η κρισιμότητα των στιγμών απαιτεί να δοθεί και μέσα από τις εκλογές ένα μήνυμα ανυπακοής και αντίστασης στους ξένους και ντόπιους δυνάστες μας, και ταυτόχρονα να επιβραβευτεί η αριστερή - αντικαπιταλιστική δύναμη που με τη μεγαλύτερη συνέπεια εκπληρώνει τους στόχους που ανέφερα παραπάνω. Και η δύναμη αυτή είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ανάρτηση από : http://topontiki.gr/article/33449
