Ουδέν κακόν αμιγές καλού, κι έτσι ανάμεσα σε όλα τα
κακά που ταλανίζουν τα τελευταία πολλά χρόνια τον τόπο μας, συμβαίνουν και λίγα
καλά, ανάμεσα στα οποία κι ένα σημαντικό, η χρεωκοπία δηλαδή εκείνων που
συκοφαντούν τους πατριώτες για εθνικιστές. Η ιστορία αυτή είναι μακρά, άρχισε
να έχει κοινωνική βαρύτητα στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η κυρίαρχη
ιδεολογία επαναδιαμορφωνόταν στη βάση του πολυπολιτισμού, του μεταμοντερνισμού
και της εθνικής αποδόμησης.
Ήταν
η εποχή που ο "εκσυγχρονισμός" και η παγκοσμιοποίηση θεμελίωναν την
ιδεολογική και πολιτική τους κυριαρχία, δίνοντας στη (διαρκή) Νέα Τάξη
επικαιροποιημένα χαρακτηριστικά, στο πλαίσιο
του νεοφιλελευθερισμού. Η προσχώρηση μεγάλου μέρους της
Αριστεράς σε αυτήν τη διαδικασία επέτρεψε, με τη συνακόλουθη επικουρία των ΜΜΕ
και των ΑΕΙ, να ανακηρυχθεί σιγά-σιγά ο πατριωτισμός σε υπ’ αριθμόν 1 εχθρό του
Λαού!
Η (κυρίαρχη) Αριστερά απεκδύθηκε τα πατριωτικά της χαρακτηριστικά και ο λαός πιέσθηκε να αποκοπεί από τον πολιτισμό του και τη λαϊκή παράδοση. Ένας κούφιος πολιτισμός των κρατικών επιδοτήσεων και των χορηγούμενων ιδρυμάτων βάλθηκε να αποξενώσει τον λαό από την εθνική του ταυτότητα, δοξάζοντας σοφιστείες όπως ο αυτοπροσδιορισμός και κάθε άλλη αμερικανιά.