Θέλουν να τσακίσουν το δικαίωμα στην απεργία στο όνομα του …«κοινωνικού συνόλου»!

Να βγάλει στην «παρανομία» το απεργιακό δικαίωμα και να νομιμοποιήσει την απεργοσπασία επιχειρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη με το νέο νομοσχέδιο – έκτρωμα.

Φανερώνοντας τους σκοπούς και τους σχεδιασμούς κυβέρνησης και εργοδοτών ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης, μιλώντας στον ΑΝΤ1 περιέγραψε πως θα επιδιωχθεί να μπει «ταφόπλακα» στο απεργιακό δικαίωμα.

Ο Χατζηδάκης εξήγγειλε ότι το ισχύον καθεστώς για τις απεργίες που κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές από τα δικαστήρια και έως σήμερα μπορούσαν να επαναπροκηρυχθούν από άλλο σωματείο, δευτεροβάθμιο θα αλλάξει μέσω του νομοσχεδίου.

Με αφορμή την πρόσφατη απεργία στο μετρό και σε ερώτηση για το εάν θα αλλάξει η διαδικασία που ακολουθείται έως τώρα για τις απεργίες που τα αστικά δικαστήρια κρίνουν παράνομες και καταχρηστικές απάντησε: «Θα φέρουμε ρύθμιση με βάση την οποία δεν θα μπορεί να συνεχίζεται αυτό το γαϊτανάκι».

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με όσα είπε ο Χατζηδάκης, εάν μια απεργία κρίνεται καταχρηστική από το δικαστήριο δεν θα μπορεί να επαναπροκηρυχθεί από άλλο Σωματείο, δευτεροβάθμιο – μια συνήθης έως σήμερα διαδικασία.

Εμπροσθοπορείες…

Του Θανάση Σκαμνάκη

Όπως η χαμηλή φωτιά που αρπάζει τα χόρτα και σέρνεται, μέρες, βδομάδες, μπορεί και μήνες, που δεν κάνει εντύπωση, αλλά ωστόσο καταστρέφει τα πάντα, τα τελευταία χρόνια συντελείται μια χαμηλή πυρπόληση του κοινωνικού εδάφους. Αυτή η σιγανή και διαρκής φωτιά που αφαιρεί δικαιώματα, πόρους, δυνάμεις, ικανότητες από την κοινωνία, κυρίως από τη νεολαία. Καταβάλλει τους καλύτερους και ακινητεί τους άλλους.

Το έγκλημα συντελείται μπρός στα μάτια μας. Τόσο που δεν έχει νόημα να φωνάζουμε ξανά και ξανά πως πραγματοποιείται, καθώς κανείς δεν προστρέχει, έτσι που είναι όλοι καταπονημένοι και φοβισμένοι και οι ληστές δείχνουν πολλοί και δυνατοί.

Κάπου κάπου βγάζουμε καμιά φωνή, έτσι για ν’ ακούγεται, κι επανερχόμαστε στη μοιραία στάση του δεν γίνεται τίποτα. Προτιμάμε να λύσουμε το πρόβλημα με τον ψυχολόγο μας.

Παραπλανητικές πορείες της σκέψης, καθώς φωτιές, όχι έρπουσες αλλά πραγματικές και τερατώδεις, καίνε δάση - και τις ανάσες μας -, ληστές με κουκούλες και άγριες διαθέσεις μπαίνουν στα σπίτια ή δολοφονούν μέρα μεσημέρι και κυβερνητικές αποφάσεις λεηλατούν τα εναπομείναντα. Ή μήπως, το ένα είναι συμπλήρωμα του άλλου; Με γονική και γενική συναίνεση;

Όλα αυτά μαζί λειτουργούν ως μια γενική απειλή προς την κοινωνία και τους ανθρώπους της. Όσο για τα μέσα που προσποιούνται τα ενημερωτικά δεν είδαν, δεν κατάλαβαν, δεν άκουσαν, δεν έμαθαν! Ή και είδαν και άκουσαν και έμαθαν και γι’ αυτό κατάλαβαν και το πέρασαν στη μούγγα;

Αυτή είναι σοβαρή πυροπροστασία των δασών μας!

Παίρνουμε πίσω τις ζωές μας...

Ο Μακιαβέλι και πώς μια πολιτεία μπορεί να ζήσει ελεύθερη

«Τους ιδιώτες τούς κάνουνε να κρατούν τις συμφωνίες οι νόμοι, τα γραμμένα και τα συμφωνητικά, όμως ανάμεσα σε ηγεμόνες αυτό γίνεται μονάχα με τ’ άρματα.»

Του Δημήτρη Τζήκα

Ο Νικολό Μακιαβέλι (ιταλικά: Niccolò di Bernardo dei Machiavelli) (3 Μαΐου 1469 – 21 Ιουνίου 1527), ήταν Ιταλός διπλωμάτης, πολιτικός στοχαστής και συγγραφέας.

Στην κακορίζικη γενέτειρα της πολιτικής, οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση για τον πόλεμο και την ειρήνη φαντάζει εξ ορισμού ύποπτη· ποιός θα ασχοληθεί με την τέχνη του πολέμου, αν όχι οι πολεμοκάπηλοι, οι εθνικιστές και οι έμποροι πανάκριβων όπλων;  Κεντρικός στόχος κάθε πολιτικής στρατηγικής είναι η επιβίωση της πολιτείας με κάθε θυσία· με αυτή τη φράση μπορούμε κάπως να συμπυκνώσουμε τον βασικό σκοπό της πολιτικής τέχνης, όπως περιγράφεται στα βιβλία του Νικολό Μακιαβέλι. Εκτός από τον Ηγεμόνα, στον οποίο αναφερθήκαμε ήδη αρκετά, βασικές ιδέες βρίσκονται διάσπαρτες στις Διατριβές, στην Ιστορία της Φλωρεντίας, στην αλληλογραφία του, ακόμη και σε ορισμένα λογοτεχνικά ή θεατρικά έργα – στην εποχή του ήταν γνωστός περισσότερο ως συγγραφέας και λογοτέχνης παρά ως πολιτικός στοχαστής. Όποιος λοιπόν κατέχει στρατό και όπλα ή μελετά το ζήτημα του πολέμου, ούτε θέλει πόλεμο σώνει και καλά, ούτε γενικώς επιδιώκει το προσωπικό του όφελος: προσαρμόζεται απλώς σε τρέχουσες πρακτικές και κάποτε εξαιρετικά επείγουσες ανάγκες. Οι γνωστικοί στηρίζονται στη φρόνηση και την στρατιωτική ισχύ:

Eνα Καλύτερο Αύριο (Διαμαρτυρία) - 12ος Πίθηκος

Πότε τελειώνει η νεότητα;

Του Γελωτοποιού

Πότε τελειώνει η νεότητα;

Η νεότητα έχει όρια. Ξεκινάει μετά την τρελή κι άχαρη εφηβεία. Και πότε τελειώνει; Εδώ σε θέλω. Πες την αλήθεια σου.

Η νεότητα τελειώνει όταν μπαίνεις στο «κλουβί». Όταν οι υποχρεώσεις σου είναι περισσότερες απ’ τις ελευθερίες σου.

Είσαι ελεύθερος να πας διακοπές ένα δεκαπενθήμερο, δουλεύοντας τον υπόλοιπο χρόνο.

Είσαι ελεύθερη να περάσεις μια ερωτική βραδιά με τον άντρα σου το Σαββατόβραδο, μετά από μια βδομάδα ατελείωτης πίεσης.

Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Η νεότητα τελειώνει όταν δεν ανήκεις πλέον στον εαυτό σου.

Ανήκεις στην οικογένεια σου, ανήκεις στα παιδιά σου, ανήκεις στη δουλειά σου, ανήκεις στην εφορία και στις τράπεζες.

Πού ξέρεις;

Ίσως η ελευθερία να είναι υπερτιμημένη.

Η Πόλις εάλω… Ποια, στ’αλήθεια είναι η Πόλη;…

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

Ποια είναι η Πόλη μου; Είναι στ’αλήθεια, μόνο η Βασιλεύουσα του Βοσπόρου, «μυθικό πουλί με δυο κεφάλια
στου Παλαιολόγου τα κόκκινα σανδάλια«; Στα χνάρια μου η Πόλη είναι μία και πολλές! Είναι η αρχαιοελληνική Πόλη της συμπαντικής πολιτικής αρμονίας κι αυτή του Καβάφη, η ελληνιστική, που είναι «μοντέρνα» ενάντια στο μοντέρνο! Η πλατεία της μικρής μου «πόλης» της παιδικής γειτονιάς! Τα στενοσόκκακα της Ν.Φιλαδέλφειας και το λιθόστρωτο της Κεφαλονιάς μου. Η μακρινή οικειότητα της Θεσσαλονίκης και οι επαρχιακοί δρόμοι των κωμοπόλεων…Το ατέλειωτο λιοπύρι των εθνικών οδών και το ελληνικό μεσημέρι της διαχρονίας μας…Τα λιμάνια και η Μεγάλη Παρασκευή του Επιταφίου…

Soter Tas: Πέθανε από κορονοϊό στα 54 ο γνωστός γελοιογράφος και σκιτσογράφος

Φτωχότερη έγινε από σήμερα (26/05) η ελληνική γελοιογραφία.

Την τελευταία του πνοή από κορονοϊό, σε ηλικία 54 ετών, άφησε ο Soter Tas, κατά κόσμον Σωτήρης Τασιόπουλος.

Ο αδόκητος «χαμός» του Soter Tas βύθισε στο πένθος και τη θλίψη τον κόσμο της ελληνικής γελοιογραφίας και σκιτσογραφίας, καθώς ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες της χώρας μας.

Ο Σωτήρης Τασιόπουλος γεννήθηκε το 1967, ωστόσο αν και σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων, ο χώρος της τέχνης ήταν αυτός που τον κέρδισε.

Μιθριδάτης - Για να μην τα χρωστάω (Short Music Film)

“ΜΜΕ: Μέσα Μαζικού Εμπαιγμού”

Του Alexandros Raskolnick

Επειδή άλλα πρέπει να μας καίνε περισσότερο από το κυριαρχικό δικαίωμα ενός τρίτου κράτους να επιχειρεί τη σύλληψη ενός καταδικασμένου και καταζητούμενου υπηκόου του, ας έχουμε υπόψη μας δυο-τρία πράγματα:

Ο συντελεστής Τζίνι αναπτύχθηκε από τον Ιταλό στατιστικό και κοινωνιολόγο Corrado Gini και αφορά στη μέτρηση της κατανομής του εισοδήματος ή του πλούτου των κατοίκων ενός έθνους. Είναι το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο μέτρο της κοινωνικής ανισότητας. Από τα στοιχεία του 2021, βλέπουμε ότι η χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες είναι σήμερα η Νότια Αφρική (τιμή συντελεστή = 63) ενώ η Λευκορωσία με τιμή συντελεστή 25.2 κατατάσσεται στην τρίτη καλύτερη θέση παγκοσμίως, πίσω μόνο από τα Νησιά Φερόε και τη Σλοβενία.Πηγή:(https://worldpopulationreview.com/country-rankings/gini-coefficient-by-country)

Διαβάζουμε σήμερα στην “Καθημερινή” ( https://www.moneyreview.gr/.../sta-ypsi-oi-apodoseis-ton... ) ότι "η οικονομία της Λευκορωσίας, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, εμφάνισε ύφεση μόλις 0,9% το 2020, καθώς σ’ αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρώπης, δεν εφάρμοσε αυστηρά περιοριστικά μέρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας". Χρειάζεται όμως εδώ και η συμπληρωματική διευκρίνηση ότι η Λευκορωσία μέχρι χθες μετρούσε λόγω κορωναϊού 294 νεκρούς ανά εκατομμύριο όταν εμείς, στην Ελλάδα, έχουμε φτάσει τους 1139 και δυστυχώς, όλο ανεβαίνουμε! https://www.worldometers.info/coronavirus/

Ο Γερουσιαστής Μπομπ Χολ για τους εμβολιασμούς

Επιτροπή Γερουσίας του Τέξας στις 6/5/2021 με θέμα τους (υποχρεωτικούς) εμβολιασμούς covid-19. Κάποια στατιστικά ιστορικά στοιχεία από το Γερουσιαστή Μπομπ Χολ. 

To πιο εντυπωσιακό που λέει ο γερουσιαστής είναι πως το VAERS που είναι το κύριο χρηματοδοτούμενο από το κράτος σύστημα για την αναφορά ανεπιθύμητων αντιδράσεων εμβολίου στις Η.Π.Α. εκτιμά πως οι καταγεγραμμένοι θάνατοι και παρενέργειες που καταγράφονται ως αποτέλεσμα του εμβολιασμού αποτελούν μόνο το 1% των πραγματικών περιστατικών!!!

Νέα νοήματα σε παλιές λέξεις

Του Θανάση Σκαμνάκη

Η σκηνή είναι από την “Κραυγή” του Αντονιόνι: οι αγρότες συγκεντρώνονται για να εμποδίσουν τις μπουλντόζες που έχουν έρθει να καταπατήσουν τη γη τους για να φτιαχτεί το καινούργιο στρατιωτικό αεροδρόμιο. Οι εργάτες του εργοστασίου απεργούν για συμπαράσταση.

Βγαίνοντας από την πύλη τους εργοστασίου ο εργοδότης τους ακολουθεί στην αρχή απειλώντας και εν συνεχεία φωνάζοντας πως δεν έχουν τίποτα κοινό με τους αγρότες, οι αγρότες έχουν τα χωράφια τους, την ιδιοκτησία τους, κι αν τους πάρουν μερικά στρέμματα για να φτιάξουν το αεροδρόμιο δεν χάθηκε ο κόσμος. Μπορεί να έχεις δίκιο, του απαντά ο τελευταίος εργάτης, αλλά είναι θέμα αλληλεγγύης.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Πέρασαν πάνω από τους λαούς, και τους εργάτες και τους αγρότες, μπουλντόζες που κάθε φορά ισοπέδωναν ένα κομμάτι της ιδιόκτητης αξιοπρέπειάς τους, καταπατώντας τη ζωή τους, κομματιάζοντας σταδιακά την ιδέα της αλληλεγγύης και κάνοντας να θεωρούνται σχεδόν ευνόητα όσα έλεγε εκείνος ο εργοδότης τότε και δυσνόητη η απάντηση του απεργού.

Στο πολύ σπουδαίο έργο του «Η συγκρότηση της εργατικής τάξης της Αγγλίας», ο Ε. Τόμσον περιγράφει πως μέσα από τους αγώνες των πρώτων δεκαετιών του 19ου αιώνα, περίπου μέχρι το 1830, οι ξεριζωμένοι μετά τις περιφράξεις αγρότες, οι χειρώνακτες πλέον και οι υφαντές, έδωσαν δείγματα ανυπακοής και αλληλεγγύης. Μέσω αυτής της διαδικασίας συγκροτούνταν η εργατική τάξη της Αγγλίας. Που βρίσκεται η έμφαση; Στους αγώνες και στην αλληλεγγύη. Η κοινωνική συγκρότηση των υποτελών δεν μπορεί να γίνεται έξω από αυτά.

Ενέργεια και Ενεργειακή Μετάβαση: Και στραβός γιαλός και στραβά αρμενίζουμε;

Του Σταύρου Πνευματικάκη

Οι αλλαγές των τελευταίων ετών στον τομέα της ενέργειας, με κύρια αφορμή τη μείωση των εκπομπών άνθρακα, είναι ιδιαιτέρως σημαντικές. Η μείωση της χρήσης των ορυκτών καυσίμων, η παράλληλη αύξηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) και η όλο και ευρύτερη χρήση του φυσικού αερίου, μαζί με την τάση εξηλεκτρισμού σε όλο και μεγαλύτερο φάσμα δραστηριοτήτων (θέρμανση χώρων, αυτοκίνηση, κ.λπ.), χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό αυτή την πορεία.

Σε κατάσταση χαζοχαρούμενης ευφορίας, η κυβέρνηση υπερθεματίζει στο λεγόμενο «πρασίνισμα» του ενεργειακού μείγματος της χώρας, επιταχύνοντας το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων σε Μεγαλόπολη και Πτολεμαΐδα. Παράλληλα, αμφιλεγόμενα μηνύματα στέλνονται σχετικά με την αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου της χώρας, μία με τις δηλώσεις Δένδια στη Σαουδική Αραβία, αλλά κυρίως με την κωλυσιεργία στην έκδοση των απαραίτητων αδειών στα υπό παραχώρηση οικόπεδα. Το τελευταίο είναι και ο βασικός λόγος της πρόσφατης αποχώρησης της ισπανικής REPSOL από όλες τις παραχωρήσεις της, ενώ αντίστοιχα το ίδιο σκέφτονται τα ΕΛΠΕ και οι υπόλοιπες εταιρείες που εμπλέκονται (TOTAL, EXXON, κ.λπ.).

Η χρήση φυσικού αερίου στην ηλεκτροπαραγωγή έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, με παράλληλη μείωση της χρήσης λιγνίτη και (μεγάλων) υδροηλεκτρικών.
Αυτό οδήγησε σε νέο ρεκόρ κατανάλωσης (άρα και εισαγωγών) Φ.Α. για το 2020, που έφτασαν τις 63,1 εκατ. μεγαβατώρες (MWh) ή αλλιώς τα 5,48 δισ. κ.μ., εκ των οποίων το 65% καταναλώθηκε στην ηλεκτροπαραγωγή και μόλις το 16% στη βιομηχανία. Αυτή η τάση δείχνει να συνεχίζεται, καθώς τον φετινό Μάρτιο η κατανάλωση Φ.Α. παρουσίασε αύξηση 18% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2020.

Φωτιές

Η υστερική επίθεση κατά του στρατηγού Μακρυγιάννη και η αλήθεια

Του Σπύρου Κουτρούλη

Τα τελευταία χρόνια είμαστε μάρτυρες μιας υστερικής επίθεσης κατά του Στρατηγού Μακρυγιάννη, η οποία υπερέβη την απλή φιλοσοφική-φιλολογική κριτική στον ίδιο ή και στον Γ. Σεφέρη. Η ασυνήθιστη και ακατανόητη αυτή επίθεση δεν συναντάται σε αυτή την έκταση και σε αυτό το πάθος σε κανέναν άλλο από τους αγωνιστές του ’21.

Μετά την ανακάλυψη των απομνημονευμάτων του από τον Ι. Βλαχογιάννη, ακολούθησε ένα πλήθος σημαντικές μελέτες εκ των οποίων οι σημαντικότερες υπήρξαν του Γ. Σεφέρη, του Γ. Θεοτοκά  και του Ζ. Λορεντζάτου. Μέχρι πριν λίγα χρόνια υπήρξε κοινό σημείο αναφοράς των δημοτικιστών, της γενιάς του ‘30, της εκκλησίας, των φιλελεύθερων αντιμοναρχικών που ανακάλυπταν έναν πρώιμο επικριτή της μοναρχίας και της αριστεράς, που στα πάθη του έβρισκε ομοιότητες με τα πάθη των δικών της αγωνιστών. Ο Γ. Σεφέρης στο «Πολιτικό Ημερολόγιο» γράφει ότι η ομιλία του στο Κάιρο για τον Μακρυγιάννη αντιμετωπίστηκε εχθρικά  από μοναρχικούς κύκλους[1].

Η σημερινή επίθεση αφενός έχει ως αφετηρία την καχυποψία και την περιφρόνηση προς τον λαό, αφού σκόπιμα συγχέουν κάθε αναφορά σε αυτόν με τον λαϊκισμό και αφετέρου την αντιπαράθεση με τις αξίες για τις οποίες ο Μακρυγιάννης θυσιάστηκε, δηλαδή την ελευθερία της πατρίδας και την ελευθερία της πίστης. Θεμελιώνεται σε παραδοξολογίες, που αγνοούν ή παρερμηνεύουν τα κείμενα και την ιστορική πραγματικότητα.

Δε θα μάθουμε ποτέ...

ΦΟΒΟΣ και ΕΛΠΙΔΑ

Του Πέτρου Μαγγανιάρη

«Κανένας άνθρωπος ούτε ομάδα ούτε έθνος δεν μπορεί να ενεργήσει ανθρώπινα ή να σκεφθεί σωστά υπό το κράτος ενός μεγάλου φόβου.» Bertrand Russel.

Δίδυμα αδέλφια ο φόβος και η ελπίδα, αλληλοτροφοδοτούνται με τον φόβο να συσκοτίζει τη λογική και ακολούθως να μας καθιστά όμηρους εκείνου που εμπορεύεται την ελπίδα.

Ο Αριστοτέλης στη «Ρητορική» αποκαλύπτει πως, για να καλλιεργηθεί ο φόβος, «δεῖ τινα ἐλπίδα ὑπεῖναι σωτηρίας, περὶ οὖ ἀγωνιῶσιν.»

Πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει μία ελπίδα, για οτιδήποτε αγωνιούμε, γιατί αυτός που δεν ελπίζει, δεν φοβάται!

Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ομολογεί πως «ο ηγέτης είναι έμπορος ελπίδας» και μία γερμανική παροιμία λέει πως «Οι δυνατοί έχουν θέληση, οι αδύναμοι έχουν ελπίδα».

Και ο φόβος και η ελπίδα προυποθέτουν ελλιπή γνώση ή κατανόηση της πραγματικότητας και αποτελούν τα πιο αποτελεσματικά όπλα στα χέρια των κάθε λογής εξουσιών.

Σήμερα η ανθρωπότητα στο σύνολό της ζει υπό το καθεστώς του απόλυτου φόβου που προκαλεί ένας ''φονικός'' ιός, που όμως φονεύει μόλις το 0,25% αυτών που μολύνει.

Φιλοσοφία και self help: Εκλαΐκευση ή εκχυδαϊσμός;

Του Μάριου Νοβακόπουλου

Από τα πρώτα της βήματα, ως εξέλιξη του μύθου και της πρακτικής σοφίας της απώτερης αρχαιότητας, η φιλοσοφία αναπτύχθηκε ως ερμηνεία του κόσμου και εξερεύνηση της ζωής. Ορίστηκε ως μία άσκηση μνήμης θανάτου, αναζήτηση της ευδαιμονίας, εξέταση ερωτημάτων θεμελιωδών για την ύπαρξη και την κοινωνία. Στο υψηλότερο επίπεδο γινόταν εκστατική ενατένιση των «όντων», ένωση με το θείο και το απόλυτο. Εν ολίγοις, γεννήθηκε ως επείγουσα ανάγκη του νου απέναντι σε όλες τις διακυμάνσεις της ζωής, όσο και εάν σήμερα έχει γίνει συνώνυμο μιας ασήμαντης αερολογίας, η οποία αφορά μία ομάδα ιδιορρύθμων λογίων.

Στη σύγχρονη κοινωνία, με τη φιλοσοφία απρόσιτη και τους παραδοσιακούς οδοδείκτες της ζωής (οικογένεια, κοινότητα, Εκκλησία, πείρα των πρεσβυτέρων, μακροχρόνια εργασία στον ίδιο τομέα ή οικογενειακή – τοπική επαγγελματική παράδοση, κόμμα – συνδικάτο) παρηκμασμένους ή σχετικοποιημένους, κάθε άτομο ξεχωριστά ζητά να βρει λύσεις για τη ζωή του. Καθώς αυτή η αναζήτηση γίνεται εκτός μαθησιακού ή κοινωνικού πλαισίου, με όρους αγοράς, επικρατούν όσοι παρουσιάζουν έτοιμες και εύπεπτες συνταγές.

Εδώ και αρκετές δεκαετίες, πρώτα (φυσικά) στις ΗΠΑ και έπειτα σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχει αναπτυχθεί μία πολυπλόκαμη και ιλιγγιώδους μεγέθους βιομηχανία βελτίωσης ή αναβάθμισης του ανθρώπινου τρόπου ζωής, υπό το όνομα της αυτοβοήθειας (self help, self development, life coaching κ.λπ.). Η παρουσία της βρίσκεται παντού, από τις πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές της τηλεόρασης μέχρι στήλες περιοδικών και απειράριθμα blogs, influencers και κανάλια Youtube.

Η απαρχαίωση του ανθρώπου

Ένα κείμενο του 1956 που συγκλονίζει

”Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από το «Die Antiquiertheit des Menschen» («Η απαρχαίωση του ανθρώπου»), opus magnum του Γερμανού φιλοσόφου Γκύντερ Άντερς. Γραμμένο το 1956 περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια ένα μέλλον που ταυτίζεται με τις πιο ζοφερές στιγμές του δικού μας παρόντος:

«Για να καταπνιγεί κάθε εξέγερση πριν ακόμη προλάβει να εκδηλωθεί δεν απαιτούνται βίαια μέσα. Οι χιτλερικές μέθοδοι είναι ξεπερασμένες. Αρκεί να δημιουργηθούν εξαρτήσεις τόσο ισχυρές ώστε η ιδέα και μόνο της εξέγερσης να μην έρχεται στο μυαλό κανενός.Θα ήταν ιδανικό η διαμόρφωση των ατόμων να ξεκινάει από την ώρα που γεννιούνται, με τη συρρίκνωση των έμφυτων ικανοτήτων τους. Κατόπιν, η εξάρτηση θα θωρακιστεί με τον δραστικό περιορισμό της παιδείας, προσανατολισμένης στην επαγγελματική εκπαίδευση. Ένα ακαλλιέργητο άτομο έχει στενό ορίζοντα σκέψης και όσο η σκέψη του περιορίζεται σε ασήμαντες ασχολίες τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να εξεγερθεί. Πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε η πρόσβαση στην πραγματική γνώση να γίνει ολοένα δυσκολότερη για τους πολλούς. […]

Θα χρησιμοποιείται η πειθώ και όχι η ωμή βία.
Θα προβάλλονται μαζικά, μέσω της τηλεόρασης, «ψυχαγωγικά» προγράμματα που θα κολακεύουν πρωτίστως το συναίσθημα και τα ένστικτα. Το πνεύμα θα απασχολείται με ό,τι ελαφρύ, ασήμαντο, παιδαριώδες. Σε ένα περιβάλλον ακατάσχετης φλυαρίας με αδιάκοπη μουσική υπόκρουση η ανάπτυξη της σκέψης θα παρεμποδίζεται. Το σεξ θα τεθεί στην πρώτη γραμμή των ανθρωπίνων ενδιαφερόντων — δεν υπάρχει καλύτερο κοινωνικό ηρεμιστικό!Γενικά, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποβάλουν τη σοβαρότητα από την ύπαρξη, να γελοιοποιήσουν τα υψηλά ιδανικά, να καλλιεργήσουν μια διαρκή απολογία της ελαφρότητας, έτσι ώστε η διαφημιστική ευφορία να γίνει το μοντέλο της ανθρώπινης ευτυχίας και υπόδειγμα της ελευθερίας. […] Ό,τι αποκοιμίζει τη διαύγεια του μαζικού ανθρώπου είναι κοινωνικά ωφέλιμο, ό,τι απειλεί να τον αφυπνίσει πρέπει να διακωμωδηθεί, να καταπνιγεί, να καταπολεμηθεί. Κάθε θεωρία που θα αμφισβητεί το σύστημα πρέπει να καταδικάζεται ως ανατρεπτική και τρομοκρατική, το ίδιο κι εκείνοι που την υποστηρίζουν.»
[Μετάφραση του Αντώνη Καραβασίλη από τη γαλλική έκδοση: «L’obsolescence de l’homme», εκδ. IVREA, Παρίσι 2002.]»

Ανάρτηση από: https://ardin-rixi.gr/

Παλαιστίνη – Ισραήλ: Ελευθερία και Θάνατος

Το γεγονός, η κριτική του, η πρόβλεψη του μελλοντικού ιστορικού γεγονότος κι η χαμένη τιμή της εξαρτημένης γεωπολιτικής και των κονφερανσιέδων της

Του Βαγγέλη Πισσία*

Το συγκρουσιακό γεγονός τότε και τώρα

Πήγαιναν βορειο-ανατολικά, ηλικία από 15-20 εκτίμησα, ήταν απόγευμα, Ιούλιος του 2006. Μέρες της ισραηλινής επιχείρησης «Καλοκαιρινή Βροχή»… Πέρασαν από μπροστά μας, καμιά πενηνταριά μέτρα από την πίσω αυλή του Γαζιώτικου σπιτιού όπου εμείς καθόμασταν, ψήνοντας καλαμπόκια, συζητώντας για τις 3 μεσημεριανές κηδείες και μετρώντας τους ημερήσιους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Πρέπει να είχαν μετρηθεί 800 εκρήξεις από τις κατά μέσο όρο 1.000-1.200 του 24ώρου. Από το άκουσμα του ήχου της εκτόξευσης έως την έκρηξη περνούσαν άλλοτε 5-6 και άλλοτε περισσότερα από 10 δευτερόλεπτα. Απολογισμός, τότε, πεντακόσιοι Παλαιστίνιοι νεκροί, κατά συντριπτική πλειοψηφία άμαχοι, και έντεκα Ισραηλινοί.

Κάτι κουβαλούσαν, τους φώναξε ο Σ και τους έκανε νόημα με το χέρι. Σα να λέμε, «τι και πού πηγαίνετε;». Ένας σήκωσε το χέρι του και φάνηκαν 4 ανοιχτά δάχτυλα. Οι παρακαθήμενοι έμειναν για λίγο σιωπηλοί, ώσπου ένας είπε: τέσσερα «κασαμάκια» (ρουκέτες) πάνε να ρίξουν. Ακολούθησε σιωπή, και μετά η συζήτηση επικεντρώθηκε στην πολιτική σημασία της επικείμενης ενέργειας. Τότε τα «κασαμάκια» ήταν μικρού βεληνεκούς, έως 5 χιλιομέτρων, και διέγραφαν συχνά ακανόνιστη τροχιά. Φτιάχνονταν στη Λωρίδα, όπως και τα λίγο μεγαλύτερα, που έφταναν στα 10-15 χιλιόμετρα.

Πόσο άρρωστο είναι το σύστημα υγείας;

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Δεν πληρώνει ο πολίτης για υγειονομική κάλυψη, γιατί θα πρέπει να καταφεύγει στον ιδιωτικό τομέα; Με όση διακριτικότητα και επιείκεια να το προσεγγίσεις το θέμα, γίνεται ορατό πόσο άρρωστο είναι το σύστημα υγείας

Συνηθίζουμε, κυρίως στα χρόνια της πανδημίας, να αναφερόμαστε σε ήρωες γιατρούς και υγειονομικούς γενικότερα. Απόλυτα σωστό.

Για το σύστημα υγείας, μπορούμε να πούμε το ίδιο;

Φαντάζομαι πως όλοι μας έχουμε μικρότερες ή μεγαλύτερες εμπειρίες. Πόση ασφάλεια μπορεί να αισθανθεί ο πολίτης με την πρωτοβάθμια φροντίδα που υπάρχει, εάν απευθυνθεί σε Τ.ΟΜ.Υ. (Τοπικές Ομάδες Υγείας), για απλά πράγματα όπως προβλήματα μέσης για παράδειγμα, και διαπιστώσει παντελή έλλειψη γιατρών; Μόνο δύο μέρες έχουμε γιατρό, σου λένε.

Ναι, αλλά δεν σε πιάνει η μέση προγραμματισμένα, Δευτέρα ή Τρίτη. Τις άλλες μέρες τι γίνεται; Απευθύνσου στο νοσοκομείο, τι να κάνουμε; Μα αν πάμε στο νοσοκομείο για να γράψουμε δύο ενέσεις για την μέση, οι άλλοι πού θα πάνε; Ναι, αλλά ο γιατρός μοιράζεται πλέον σε πέντε θέσεις για να βοηθήσει το σύστημα, σου απαντάνε. 

Μα το σύστημα δεν μας επέβαλλε, ετσιθελικά, να χρεωθούμε σε συγκεκριμένη Τ.ΟΜ.Υ. για να υπάρχει το ιστορικό μας και να μπορούμε να εξυπηρετούμαστε για τα απλά καθημερινά ή να μας κατευθύνουν σε συγκεκριμένες ειδικότητες; Άγονες διαμαρτυρίες, που κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε προσωπικές αντιλογίες, οι οποίες αδικούν υπηρετούντες και υπηρετούμενους, νοσηλευτές και νοσηλευόμενους.

Μάχη της Κρήτης: Οι αυτόχθονες Μαορί που έχασαν την ζωή τους πολεμώντας τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές (Photos)

Εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό της 20ης Μαΐου 1941, καθώς οι πρώτοι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές ρίχνονταν στο κενό από τα τρικινητήρια μεταγωγικά αεροπλάνα με τους ναζιστικούς σταυρούς στα μεταλλικά τους φτερά πάνω από την Κρήτη, τα επόμενα λεπτά, οι επόμενες ώρες και οι επόμενες δώδεκα δραματικές ημέρες που επακολουθήσαν, θα ήταν πάντα χαραγμένες στη μνήμη όσων επέζησαν.

Αφού στο έδαφος, μετά το πρώτο σοκ της πτώσης, ο θάνατος θα παραμόνευε παντού στο ηλιόλουστο αυτό νησί της Μεσογείου, με την μακρά παράδοση αντίστασης ενάντια σε κάθε κατακτητή. Η Μάχη της Κρήτης ή όπως είναι περισσότερο γνωστή στον αγγλοσαξονικό κόσμο ως η μάχη για την Κρήτη είχε αρχίσει.

Ανάμεσα σ’ ένα «μωσαϊκό» υπερασπιστών του νησιού, του μοναδικού μέχρι εκείνη τη στιγμή ελληνικού εδάφους, που δεν είχε πατήσει ο Γερμανός εισβολέας ήταν και οι Μαορί, αυτόχθονες πολεμιστές από τη Νέα Ζηλανδία, ενταγμένοι στο 28ο Τάγμα Πεζικού, που αποτελούσε τμήμα της 2ης Νεοζηλανδικής Μεραρχίας του 2ου Νεοζηλανδικού Εκστρατευτικού Σώματος, που είχε φτάσει στο λιμάνι του Πειραιά στα τέλη Μαρτίου 1941, θέλοντας να ενισχύσει τις ελληνοβρετανικές δυνάμεις στην ηπειρωτική Ελλάδα. Το τάγμα αποτελείτο από επτακόσιους εθελοντές.

Ο κ. Γεώργιος Λόης, συνταγματάρχης ε.α. των τεθωρακισμένων, με την ευκαιρία των 80 χρόνων της επετείου από τη Μάχη της Κρήτης, αναφέρει χαρακτηριστικά στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:

Διπλάσια η θνητότητα από COVID-19 των εμβολιασμένων στη Γερμανία

Ο Δημοσιογράφος Μπόρις Ρέιτσεστερ* αποκαλύπτει στοιχεία που του δόθηκαν από το Γερμανικό Υπουργείο Υγείας μετά από ερώτημά του, σχετικά με τα ποσοστά εμβολιασμένων κατά της COVID-19 που βρέθηκαν θετικά στον ιό και νόσησαν, χρειάστηκαν νοσηλεία ή πέθαναν.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Robert Koch, μετά τη χορήγηση περισσότερων από 36 εκατομμυρίων δόσεων εμβολίου, αναφέρθηκαν συνολικά 57.146 κρούσματα Covid-19 μεταξύ εμβολιασμένων

Οι 44.059, ή το 77% αυτών, εμβολιάστηκαν μία φορά και 13.087, ή το 23%, εμβολιάστηκαν δύο φορές. Όσον αφορά τους τελευταίους, η απάντηση του υπουργείου αναφέρει: “Όσον αφορά εκείνους που εμβολιάστηκαν δύο φορές, δεν μπορεί να δηλωθεί, λόγω της συντομίας του χρόνου απάντησης, εάν η ασθένεια εμφανίστηκε 15 ημέρες μετά τον 2ο εμβολιασμό (χρόνος έναρξης της υποτιθέμενης πλήρους ανοσολογικής προστασίας από τον εμβολιασμό) και συνεπώς πρέπει να αξιολογηθεί ως εμβολιαστική αποτυχία”.

Από τους 44.059 που βρέθηκαν θετικοί αφού εμβολιάστηκαν μία φορά, οι 28.270, (64%) αρρώστησαν. 4.562, (10%) χρειάστηκαν νοσηλεία και 2.045, (4,6%) πέθαναν.

Και μην ξεχνάμε τη λίστα Πέτσα.

Δεν ξεχνώ την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Εχετε... εμβολιασθεί;

Γενοκτονία των Ποντίων ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!!!

Η ολοκλήρωση της σιωνιστικής κατάκτησης της Παλαιστίνης

1. Ο μακρύς και αιματοβαμμένος αγώνας του Παλαιστινιακού λαού για να μη χάσει κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας στα χέρια των Σιωνιστών, που άρχισαν να συγκεντρώνονται εκεί μαζικά αμέσως μετά το τέλος του Β’ ΠΠ –εκμεταλλευόμενοι την παγκόσμια αγανάκτηση για τις ναζιστικές κτηνωδίες εναντίον των Εβραίων–, φαίνεται να μπαίνει στο τελικό στάδιο, με διαγραφόμενη την οριστική ήττα των Παλαιστινίων. Έτσι, οι Παλαιστίνιοι που διέμεναν εκεί επί αιώνες εκδιώχνονται με μαζικές σφαγές, για να εκπληρωθεί η βιβλική εβραϊκή «Μεγάλη Ιδέα» (που, σημειωτέον, είναι πολύ μεγαλύτερη από την ελληνική αντίστοιχη ιδέα, γιατί ο Ελληνισμός άρχισε να εκδιώχνεται από την Πόλη μόλις 5,5 αιώνες πριν, ενώ οι Εβραίοι είχαν εκδιωχτεί δεκάδες αιώνες πριν!). Και φυσικά η ελληνική άρχουσα τάξη είναι σήμερα αγκαλιά με την αντίστοιχη ισραηλινή, «τοις κείνων ρήμασι πειθομένη», δηλ, πειθόμενη στις εντολές της Υπερεθνικής Ελίτ, της οποίας είμαστε αδιαμφισβήτητο προτεκτοράτο.

Απογραφή 2021: Βαδίζοντας από τα 11 στα 8 εκατομμύρια…

Του  Μιχάλη Τριβιζάκη

Η πολυδιαφημισμένη και πολυαναμενόμενη απογραφή πληθυσμού, η “μεγαλύτερη επιχείρηση που διεξάγει το κράτος σε περίοδο ειρήνης” που θα διεξαχθεί από 23 Οκτώβρη έως 23 Νοέμβρη 2021 αναμένεται να επιβεβαιώσει αυτό που βιώνουμε τα τελευταία 10 χρόνια, αυτό που όλοι ψυχανεμιζόμαστε. Μία περαιτέρω δηλαδή συρρίκνωση του πληθυσμού της χώρας. Οι δημογράφοι και στατιστικολόγοι εκτιμούν μία μείωση πληθυσμού της τάξης του 4% ή περίπου 500.000 ανθρώπους.

Αναμένεται να καταγραφεί αυτό που όλοι ζήσαμε την τελευταία δεκαετία: φίλους να φεύγουν στο εξωτερικό για μια καλύτερη εργασιακή μοίρα (κυρίως στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης αλλά όχι μόνο), την επαρχία να ερημώνει και να γεμίζει ταβέρνες, κατεφετέριες και σουβλατζίδικα, την κοινωνία να γερνάει ηλικιακά, την νεολαία να βιώνει μια παρατεταμένη νεότητα όπου κάποιος νιώθει πιτσιρικάς ή θεωρείται “ημι-πιτσιρικάς” μέχρι τα 40- φυσικά όχι μιλώντας για την ορμή της νιότης- αλλά για το τι ρόλο επιφυλάσσει για αυτόν η οργανωμένη πολιτεία κοινωνικά και εργασιακά.

@ μηδενιστικ@ κουλτούρ@ του άφυλο@ @

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

Αλαμπουρνέζικα; Κάθε άλλο! Πλήρης χειραφέτηση από την τυραννία της ορθογραφίας και του φύλου, λένε ότι είναι! Πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό και πάλι, οι άλλοτε σποραδικές εμφανίσεις του «ουδέτερου» ή απροσδιόριστου τρόπου γραφής για το φύλο. Το οποίο είναι απεριόριστο και αδιευκρίνιστο σύμφωνα με τη θεωρία του κοινωνικού φύλου. Το σύμβολο @ στις καταλήξεις των λέξεων κατά την γραφή αποτελεί τρόπο βιοπολιτικής ορθότητας για τη συμπερίληψη ατόμων που δεν προσδιορίζονται από το δίπολο αρσενικό – θηλυκό. Στην προφορική γλώσσα χρησιμοποιούνται τα ουδέτερα άρθρα και οι κλίσεις.

Οι πολιτισμικές θεωρίες, στηριζόμενες σε μια ακραία εφαρμογή της σημειολογίας, των γλωσσικών παιγνίων και της κυβερνητικής θεωρίας του κοινωνικού κονστραξιονισμού (κατασκευής), υποστηρίζουν την απελευθέρωση του ατόμου από κάθε προσδιορισμό και ιδιότητα. Το φύλο είναι ένα από αυτά, όπως και η εθνική καταγωγή, η τάξη, ο τόπος κατοικίας, το επάγγελμα, η ιστορία, η φυσική συγγένεια, ακόμα και η ανθρώπινη σχέση σε λίγο, κ.α. Τα οποία μπορεί να αρχίζουν να απονευρώνονται αν τα πούμε και τα γράψουμε αλλιώς, σε μια ανανεωμένη εφαρμογή ενός ακραίου νομιναλισμού.

Η Παλαιστίνη φλέγεται και οι φασίστες χαίρονται

Τρεις κατηγορίες ανθρώπων, τρεις διαφορετικές στάσεις ενάντια στην αποικιοκρατική ισραηλινή κατοχή.

Του Παναγιώτη Κολέλη

«Η αδικία, οπουδήποτε κι αν συμβαίνει, απειλεί τη δικαιοσύνη παντού», υποστήριζε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Και στην Παλαιστίνη συντελείται μια διαχρονική αδικία, ένα έγκλημα χωρίς σταματημό, απέναντι σε ένα λαό που πασχίζει για το αυτονόητο: να αποκτήσει τη δική του πατρίδα και να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του.

Όμως αυτή η αδικία δεν αναγνωρίζεται από όλους. Αντίθετα, υπάρχουν ορισμένοι που προσπαθούν να παρουσιάσουν το Ισραήλ ως θύμα, όχι μόνο στηρίζοντας και δικαιολογώντας τον εποικισμό και τις δολοφονίες του, αλλά και εξισώνοντας ακόμα και τον τεχνολογικά προηγμένο στρατιωτικό του εξοπλισμό με τις αυτοσχέδιες ρουκέτες που χρησιμοποιούν οι Παλαιστίνιοι.

Κάθε βόμβα που πέφτει πάνω στη Λωρίδα της Γάζας, εκείνοι την αντιλαμβάνονται με όρους γεωπολιτικής αναβάθμισης, αμυντικής συνεργασίας και στρατιωτικών συνεκπαιδεύσεων. Φαντασιώνονται «δικαιώματα αυτοάμυνας» και «αληθινούς φίλους», όμως τα «δικαιώματα» και η «φιλία» τους είναι έννοιες που μεταβάλλονται κάθε φορά καταπώς τους συμφέρει. Μαζί με την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό μπαίνουν στο ζύγι των πολιτικών σκοπιμοτήτων, των οικονομικών συμφερόντων και του κέρδους. Κέρδος όχι για τους πολλούς, όπως τάχα μου υποστηρίζουν, αλλά για την «αγία» Ε.Ε και τις ΗΠΑ. Τους «καλούς» μας συμμάχους, που κινούν τα νήματα και θέτουν τις κατευθυντήριες γραμμές σε ένα συνεχές αλισβερίσι ανταγωνισμών και διεθνών ανακατατάξεων.

Στόχος

Ελληνική γλώσσα: το πολυτίμητό μας τζιβαϊρικό

Του Δημήτρη Νατσιού

«….Στα χρόνια μας, πρέπει να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε, ή όχι, ελληνικά». Είναι του Σεφέρη η προειδοποίηση, για την εισβολή των ξένων λέξεων, φαινόμενο που έλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις στις μέρες μας.

Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που οδηγούν στην άλωση της γλώσσας μας από τους λεγόμενους ξενισμούς; Πού οφείλεται αυτή η αδικαιολόγητη χρήση ξένων λέξεων και φράσεων; Εν τάχει απαριθμούμε κάποιους απ’ αυτούς.

Πρώτον: Η κάμψη των παραγωγικών και αφομοιωτικών ικανοτήτων της γλώσσας μας. Δείγμα ευρωστίας μιας γλώσσας είναι να εντάσσει και να προσαρμόζει στο δικό της κλιτικό σύστημα ξένες λέξεις ή να πλάθει ελληνολεκτικά αντίστοιχα στοιχεία. Χάρις στον παλαιότερο αφομοιωτικό δυναμισμό της γλώσσας μιλούμε σήμερα για καουμπόηδες, τρακτέρια, βιταμίνες, γκοφρέτες, πλατφόρμα, τεστάρω, καφετζής, ρουσφέτι, μπελάς, μουσαφίρης, λιντσάρω και εκατοντάδες εξελληνισμένες ονομασίες ξένων πόλεων, ποταμών, χωρών. (Βρυξέλλες, Λονδίνο, Αυστρία, Παρίσι, Ρήνος, Βολταίρος, κλπ). Έξοχα δείγματα της ικανότητας της λόγιας κυρίως γλώσσα να πλάθει νέες λέξεις, αντλώντας από τα αστείρευτα γλωσσικά μας κοιτάσματα, και να αντικαθιστά ξένες, έχουμε σε πάμπολλες περιπτώσεις. Έτσι  η πόστα έγινε ταχυδρομείο (ταχύς+δρόμος), ο μίνιστρος έγινε υπουργός, ο αβοκάτος έγινε δικηγόρος (δίκη+αγορεύω), το σπιτάλι έγινε νοσοκομείο (νόσος+ κομώ=φροντίζω), η γαζέτα έγινε εφημερίδα (επί +ημέρα), ο κόνσολος έγινε πρόξενος (προ+ξένος), το καπιτάλι έγινε κεφάλαιο, το ρομάντζο έγινε μυθιστόρημα, το γκουβέρνο έγινε κυβέρνηση, και χιλιάδες άλλες.

Η αποκοπή μας από την αρχαία γλώσσα, η περιθωριοποίηση της λεγόμενης καθαρεύουσας, που ταυτίστηκε με τον στείρο συντηρητισμό (αν και συνιστούσε μια ανεξάντλητη, δανειοληπτική γλωσσική δεξαμενή) κατάντησαν την νεοελληνική “να εκλιπαρεί” τις ξένες γλώσσες, για να καλύψει την ανεπάρκειά της και να μεταφυτεύει, ανεξέλεγκτα και αθρόα, ξένα στοιχεία, χωρίς, επαναλαμβάνουμε, να τα εξελληνίζει ή να τα προσαρμόζει στο δικό της τυπικό.

Στο Λιβόρνο έθαψαν… την πολεμική μηχανή του Ισραήλ!

Η πολεμική μηχανή του Ισραήλ απειλεί καθολικά… τη Γάζα με τις ευλογίες του “προοδευτικού”… αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Τα κανόνια, οι βόμβες και οι αδέσποτες σφαίρες του Ισραήλ σκορπούν τον θάνατο – για ακόμη μια φορά -στην Παλαιστίνη, με τη διεθνή κοινότητα να παραμένει απαθής. Όμως οι λιμενεργάτες του Λιβόρνο – οπαδοί (φυσικά) του αδελφοποιημένου με την ΑΕΚ σωματείου, έδειξαν χθες τον δρόμο της αξιοπρέπειας και της αντίστασης, για το αυτονόητο… Για την ανθρωπιά…

Χθες Παρασκευή, το πλοίο “Asiatic Island” έδεσε στο λιμάνι του Λιβόρνο. Αμέσως τα υποψιασμένα ναυτεργατικά σωματεία κινητοποιήθηκαν, αναζητώντας πληροφορίες για το περιεχόμενο που έφερε στα αμπάρια του το καράβι. Οι ναυτεργάτες – μέλη του συνδικαλιστικού οργάνου “L’Unione Sindacale di Base” και άλλων ναυτεργατικών συνδικαλιστικών φορέων, έψαξαν για τα καλά… τα χαρτιά που πλοίου και συνειδητοποίησαν ότι ήταν φορτωμένο “εμπόρευμα” για το Ισραήλ… Και ήταν αυτό το ΄”εμπόρευμα”; Όπλα και λοιπά πυρομαχικά με προορισμό  το λιμάνι του Ashdod.
Αμέσως οι λιμενεργάτες του Λιβόρνο, οργανωμένοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία στην ομάδα της πόλης, το αδέρφι… της ΑΕΚ, πρόταξαν τα στήθη τους μπροστά, απαγορεύοντας τον απόπλου του πλοίου!

Το δέντρο των Εκκλησιαστικών Ακαδημιών και το δάσος. Ή: ΣΜΥΚ, όπως λέμε… σμίκρυνση;

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Αναπλ. Καθηγητής στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας

Διδάσκων στο μεταπτυχιακό τμήμα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου

Μέλος της European Society for Intercultural Theology and Interreligious Studies

Κοντοστάθηκα με ευχαρίστηση σε μια φράση ενός κειμένου το οποίο έφτασε στα χέρια μου ως νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, με τίτλο «Δευτεροβάθμια Εκκλησιαστική Εκπαίδευση και Σχολές Μαθητείας Υποψηφίων Κληρικών». Η φράση βρίσκεται στο άρθρο 29 και αφορά την ίδρυση ΣΜΥΚ – Σχολών Μαθητείας Υποψηφίων Κληρικών. Ολόκληρο το άρθρο λέει: «Αποκλειστικός σκοπός των ΣΜΥΚ είναι η εκπαίδευση υποψηφίων Κληρικών της, κατά το άρθρο 3 του Συντάγματος, Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, υψηλού μορφωτικού επιπέδου και εκκλησιαστικού ήθους, με προσήλωση στις δημοκρατικές αξίες, για να υπηρετήσουν στην Ελλάδα ή στις κοινότητες του Απόδημου Ελληνισμού».

Η φράση στην οποία κοντοστάθηκα με ευχαρίστηση είναι η «προσήλωση στις δημοκρατικές αξίες». Σπουδαίο πρόταγμα, διότι η δημοκρατία δεν συνιστά το κερασάκι καμιάς τούρτας, αλλά οφείλει να αποτελεί την τούρτα. Τo ζήτημα κοντολογίς αφορά το τι είδος κοινωνίας επιθυμούμε, και πράγματι σχετίζεται με το μεδούλι της χριστιανικής ταυτότητας. Γι’ αυτό, το αντικείμενο του νομοσχεδίου μπορεί να φαίνεται πολύ ειδικό, όμως στην πραγματικότητα αφορά κάτι πολύ ευρύ: τη δημοκρατία και τον τρόπο άσκησης πολιτικής, στον ίδιο βαθμό με κάθε άλλο νομοσχέδιο. Αν όντως επιθυμείς τη δημοκρατία, την φροντίζεις με έναν τρόπο: εφαρμόζοντάς την. Κι όταν μάλιστα βρίσκεσαι σε περίοδο διαφόρων ειδών lockdown, τότε οφείλεις διπλά και τριπλά να τη φροντίζεις. Τζοβαϊρικό γαρ πολύτιμο η δημοκρατία και ο δημόσιος χώρος, κι όχι βαρίδια για ξεφόρτωμα στην πρώτη ευκαιρία.   

Το πέρασμα της Κασσάνδρας

Η εξίσωση της αδικίας

Της Λιάνας Κανέλλη

Οι μεγάλες κρίσεις, οι μεγάλες αλλαγές, ειδικά αυτές που στην πρώτη φάση τους αιφνιδιάζουν τις μάζες και εν μέρει τις αδρανοποιούν, όπως η πανδημία, τείνουν στον εικοστό πρώτο αιώνα να γίνουν μια ευκαιρία αποτελεσματικότερη από ποτέ στην Ιστορία, για να ψηθεί το ψάρι στα χείλη της εργατικής τάξης. Το βλέπεις παντού. Τ’ ακούς και στον ύπνο σου. Η λογική, η επαγωγική σκέψη, ακόμα και τα όνειρα για το μέλλον, λες και βγάζουν αστραπιαία λέπια. Με τα οποία η προπαγάνδα των ταξικών αντιπάλων κερδίζει χρόνο κι ακονίζει χέρια για να μας …καθαρίσει. Κι ύστερα τηγάνι. Το αποδεικνύουν οι αριθμοί. Μόνο στην Ευρώπη λόγου χάρη, ένα εκατομμύριο οι νεκροί από τον κορονοϊό! Κι ένα δισεκατομμύριο τα κέρδη του κεφαλαίου! Η εξίσωση της αδικίας.

Όχι ότι είναι τίποτε καινούριο όλο αυτό. Απλώς η διαδικασία επίλυσης της εξίσωσης μονόμπαντα έχει εργαλειοποιήσει την τεχνολογική εξέλιξη, που στην ουσία είναι επικοινωνιακή και μηδενιστική των αποστάσεων, αφαιρώντας από την εργατική τάξη και την πληροφορία και τα μέσα παραγωγής της δραστικά. Την πρώτη, είτε κατασκευάζοντάς την, είτε με το να την μπερδεύει και να τη συσκοτίζει. Τα δε μέσα, για παράδειγμα πλατφόρμες, κοινωνική δικτύωση, YouTube κ.λπ., φαίνεται να τα μοιράζει αφειδώλευτα σε όλους, κρατώντας σφιχτά κι αποκλειστικά το κουμπί λειτουργίας, λογοκρισίας κι αν χρειαστεί και δολοφονικής εξαφάνισής τους. Είναι ο θρίαμβος της επίφασης των ψεύτικων διλημμάτων, και τελικώς του ολοκληρωτικού πολέμου εναντίον αμάχων, που μεγαλώνουν με την ψευδαίσθηση ότι είναι καλά εξοπλισμένοι.

Μπορεί να κερδηθεί η φετινή σχολική χρονιά;

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

«Με αυτά τα δεδομένα, για να κερδηθεί η σχολική χρονιά ίσως θα πρέπει να μιλάμε για γενική και καθολική επανάληψή της. Η άλλη εναλλακτική είναι το υπουργείο με τους φορείς του, να σχεδιάσουν σχολαστικά και εις βάθος τα απαραίτητα αντισταθμιστικά μέτρα» - Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Όλοι μιλάνε για μια δύσκολη, κουτσουρεμένη, προβληματική, σίγουρα περίεργη σχολική χρονιά. Μια χρονιά, που παρόλο το φιλότιμο των αβοήθητων εκπαιδευτικών, βαίνει προς το τέλος της, όχι όμως και της ολοκλήρωσής της. Μάλιστα, προέρχεται από μια δύσκολη περσινή χρονιά.

Τις δυσκολίες της τηλεκπαίδευσης-τηλεπικοινωνίας τις καταλαβαίνουμε όλοι, εκπαιδευτικοί-μαθητές-γονείς, Το θέμα μας δεν είναι να αναδείξουμε το ανεπαρκές της, αλλά την ανεπάρκεια κατάκτησης των στόχων του αναλυτικού προγράμματος, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών. Πόσο έτοιμα μπορούν να θεωρηθούν τα παιδιά μας για την μαθησιακή τους συνέχεια;

Κυρίως για τις μικρές ηλικίες και ιδίως για την μετάβαση σε άλλη βαθμίδα, όπως από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό και από κει στο γυμνάσιο κλπ., σε ποια κατάσταση είναι οι μαθητές; Πόσο έτοιμοι είναι να ανέβουν επίπεδο; Δεν μιλάμε για αυτούς που έχουν τα μορφωτικά εφόδια και την οικογενειακή στήριξη, αλλά για τους άλλους, που δεν έχουν ικανοποιητικό υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον, που έχουν μαθησιακές δυσκολίες, που είτε λόγω αδυναμίας είτε αδιαφορίας δεν παρακολουθούσαν καν τηλεκπαίδευση, που διέθεταν μόνο κινητό τηλέφωνο αν το είχαν και αυτό, που, που, που… Πόσα πρωτάκια κατάκτησαν την πρώτη ανάγνωση και γραφή ή τις βασικές μαθηματικές έννοιες για να ανταπεξέλθουν απρόσκοπτα στις άλλες τάξεις; Πώς έγινε η πολυαισθητηριακή προσέγγιση στην ψηφιακή τάξη; Ας είμαστε ειλικρινείς. Η φετινή χρονιά είναι μάλλον χαμένη για έναν μεγάλο αριθμό μαθητών.

Πατέλης: Όποιος κάνει διδακτορικό, δεν έχει όρεξη για δουλειά

Για τον οικονομικό σύμβουλο του Κυριάκου Μητσοτάκη, όχι μόνο δεν είναι άριστος όποιος έχει διδακτορικό, αλλά μάλλον πρόκειται για κάποιον που δεν έχει όρεξη για δουλειά!

«Το διδακτορικό είναι κάτι το αρνητικό. Εγώ δεν θα προσλάμβανα κάποιον με διδακτορικό, γιατί δείχνει ότι πιθανώς να είναι κάποιος ο οποίος δεν έχει απαραιτήτως όρεξη για δουλειά», δήλωσε ο επικεφαλής του οικονομικού γραφείου του Κυριάκου Μητσοτάκη, Αλέξης Πατέλης.

Έτσι, σύμφωνα με τον κ. Πατέλη, ένα διδακτορικό όχι απλώς δεν είναι δουλειά, αλλά δείχνει και την απουσία όρεξης για εργασία ενώ αποτελεί και τροχοπέδη για την επαγγελματική εξέλιξη, καθώς όπως χαρακτηριστικά είπε, «το διδακτορικό απαιτεί χρόνο και αφοσοίωση, καθυστερώντας την καριέρα όσων το επιλέγουν».

«Για τις πιο πολλές δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος μετά τις σπουδές του όχι απλώς δεν είναι απαραίτητο το διδακτορικό αλλά είναι και κάτι το αρνητικό. Δε θα προσλάμβανα κάποιον με διδακτορικό αν μου έκανε αίτηση γιατί δείχνει ότι πιθανώς να είναι κάποιος άνθρωπος που δεν έχει απαραιτήτως όρεξη για δουλειά» σημείωσε ο Αλέξης Πατέλης μιλώντας στο ImpacTalk και συμπλήρωσε:

Σαν σήμερα απαγχονίζονται από τους Άγγλους.

"Cara... Βέροια!"

Του Δημήτρη Μάρτου

Η τάση κάποιων Ελλήνων πανεπιστημιακών να ευθυγραμμίζονται με νεοθωμανικές παραχαράξεις της ιστορίας και η αφέλεια της ενδοξολογίας μας, όπως αποτυπώνεται σε σχόλιο τοπικού σάιτ, σχετικά με το όνομα της Βέροιας: «Η πόλη της Βέροιας κατά το ένδοξο παρελθόν της είχε πολλά και διαφορετικά ονόματα», προκάλεσαν τη συγγραφή αυτού του άρθρου.

Ως προς το πρώτο: Ένας υποβόσκων νεοθωμανισμός προσπαθεί να διαβρώσει την εθνική πνευματικότητα των Ελλήνων. Μέσα από συνέδρια, ερευνητικά προγράμματα και κοινές ανακοινώσεις, παγιδεύει Έλληνες και Δυτικοευρωπαίους επιστήμονες σε νεοθωμανικές αναγνώσεις της ιστορίας, όπως ότι «οι κοινωνίες στα χρόνια των Οθωμανών ήταν δυναμικές», ότι οι λαοί «ζούσαν ειρηνικά», με «συνεργασία», ακόμη και με «ισονομία». Προσπαθώντας να εξωραΐσουν τη μνήμη της τουρκοκρατίας συσκοτίζουν τις ρατσιστικές, φοβικές και άκρως καταπιεστικές διακοινοτικές σχέσεις και γελοιοποιούν την ιστορική επιστήμη, με το να βαφτίζουν την οθωμανική αυτοκρατορία «πολυπολιτισμικό παράδεισο». Υιοθετούν ονομασίες του κατακτητικού-οθωμανικού λεξιλογίου, όπως, πχ, για τη Βέροια, το ψευδωνύμιο «Karaferye», που προέρχεται από τις αλώσεις της (1386-1448).

Ως προς το δεύτερο: Η Βέροια δεν είχε «πολλά και διαφορετικά ονόματα»· είχε και έχει ένα και μόνο όνομα. Από την πρώτη γραπτή αναφορά που έχουμε γι’ αυτήν από τον Θουκυδίδη (432πΧ), μέχρι σήμερα, λεγόταν Βέροια και γύρω από αυτό το αιώνιο όνομα αναπτύχθηκαν διάφορες ηχητικές, γραμματολογικές και μεταφραστικές παραφθορές. Εκτός από μία: αυτή του Karaferye. Με βάση αυτό το ψευδωνύμιο προσπαθεί να επεκτείνει στο χρόνο και το χώρο την ασχήμια του το Τουρκικό κράτος.

Αναχρονισμοί

Η άνοδος και η πτώση του Πάμπλο Ιγλέσιας

Όταν στις 14 Ιανουαρίου του 2014 δημοσιευόταν στην ιστοσελίδα publicο.es ένα μανιφέστο με τίτλο ‘Mover ficha: convertir la indignación en cambio politico’ («Να κάνουμε την κίνηση: να μετατρέψουμε την αγανάκτηση σε πολιτική αλλαγή») δεν έγινε ίσως αμέσως φανερό ότι αυτό αποτελούσε την απαρχή ενός εγχειρήματος στο τοπίο της ευρωπαϊκής αριστεράς που θα έκανε έναν εντυπωσιακό κύκλο από τη ρήξη στην ενσωμάτωση και τελικά το αβέβαιο μέλλον.

Το μανιφέστο δεν το είχε υπογράψει ο Πάμπλο Ιγλέσιας. Από τον κύκλο των ερευνητών του Πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης το είχε υπογράψει μόνο ο Χουάν Κάρλος Μονεδέρο που ήταν τότε πιο γνωστός. Το είχε υπογράψει όμως ο γνωστός ηθοποιός Αλμπέρτο Σαν Χουάν, συνδικαλιστές, ακτιβιστές, ο Χάιμε Παστόρ, με παρελθόν στο αντιφρανκικό κίνημα και στέλεχος της Δ’ Διεθνούς και άλλοι.

Το μανιφέστο αναφέρεται στη βαθιά κρίση του ισπανικού κράτους και της θεσμικής διάρθρωσης που έφερε το σύνταγμα του 1978, την απώλεια λαϊκής κυριαρχίας στην Ευρώπη, τη λιτότητα, το αίτημα για δημοκρατία που έβγαζαν κινήματα όπως αυτά που είχα προηγηθεί. Σε αυτή τη βάση καλούσε σε ένα ψηφοδέλτιο για τις ευρωεκλογές του 2014 που να μπορεί να εκπροσωπήσει αυτή τη δυναμική.

Πως θα ήταν η γη...

18ετία Ερντογανοκρατίας & Πενταμερής

Του Λάζαρου Μαύρου

ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ τον Μάρτιο, δεκαοκτώ χρόνια αδιάκοπης εξουσίας του Ερντογάν στην Τουρκία. Τον Μάρτιο του 2003, πέντε μήνες μετά την νίκη τού υπό την ηγεσία του ισλαμικού κόμματος (AKP Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) στις τουρκικές εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 2002, ο Ερντογάν, 49χρονος τότε, ανέλαβε αυτοπροσώπως την πρωθυπουργία στην Άγκυρα και ξεκίνησε την πορεία για την επιβολή της εκλεγόμενης έκτοτε προσωποπαγούς μονοκρατορίας του. Μετέβαλε και το σύστημα σε προεδρικό, ώστε να γίνει από το 2014 ο ίδιος πρόεδρος – ανώτατος απόλυτος άρχων της εξουσίας, σε βαθμό που αυτοθαυμάζεται να τον εκλαμβάνουν ως νεο-σουλτάνο.

Φανερός είναι ο πόθος του Ερντογάν να θαυμάζεται περισσότερο και από τον… περίπου θεοποιημένο στην Τουρκία «Πατέρα των Τούρκων – Ατατούρκ» Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος είχε επιτύχει, τα χρόνια που κατέρρευσε ηττημένη η Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τις γενοκτονίες των αυτοχθόνων Αρμενίων και Ελλήνων της Μικρασίας, την οικοδόμηση της Νέας Τουρκίας, της οποίας υπήρξε απόλυτος άρχων μέχρι τον θάνατό του, επί δεκαπέντε χρόνια: 1923-1938. Σε αντίθεση με τον «λαϊκό» Κεμάλ και τον Κεμαλισμό, ο ισλαμιστής Ερντογάν πέτυχε και την επανόρθωση του Ισλαμισμού στην εξουσία διεκδικώντας ρόλο νεο-χαλίφη στα όμματα των όπου γης ισλαμιστών.