Οι τσαβίστας συνεχίζουν στη Βενεζουέλα

Στο 51,2% ο Μαδούρο. Γιορτές στους δρόμους με το σύνθημα «Δεν θα ξαναγυρίσουν [οι γιανκηδες)». Ανησύχησε ο Μπλίνκεν.

Η Λαμπρινή Θωμά βρέθηκε στη Βενεζουέλα ως διεθνής παρατηρήτρια της εκλογικής διαδικασίας, καλεσμένη του Ινστιτούτου Σιμόν Μπολίβαρ. 

Ρεπορτάζ από το Καράκας

«Μετά τις 92 εκλογικές διαδικασίες που έχω παρακολουθήσει ως παρατηρητής, μπορώ να πω ότι η εκλογική διαδικασία στη Βενεζουέλα είναι η καλύτερη στον κόσμο», Τζίμμυ Κάρτερ, Νόμπελ Ειρήνης

Με ποσοστό 51,2% ο Νικολάς Μαδούρο επανεξελέγη στην προεδρία της Βενεζουέλας, αφήνοντας πολύ πίσω του τους αντιπάλους του, που όχι μόνο χρηματοδοτούνταν από τις ΗΠΑ και το Εθνικό Καταπίστευμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy) αλλά, όπως έγραψαν οι New York Times είχαν γραφεία μέσα στην πρεσβεία της Αργεντινής, που είχε προσφέρει ο Μιλέι και στην οποία, ως γνωστόν, φτάνει διπλωματικός σάκκος που δεν ελέγχεται από κανέναν.    

Στις εκλογές που έγιναν την ημέρα του γενεθλίου του Ούγο Τσαβες, Κυριακή 28 Ιουλίου, και σύμφωνα με τα αποτελέσματα που ανακοίνωσε το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο, συμμετείχε το 60% του εκλογικού σώματος, ποσοστό μάλλον χαμηλό* για τη Βενεζουέλα, αν και πρέπει να ειδωθεί και υπό το πρίσμα της μαζικής μετανάστευσης που είχαν προκαλέσει οι στραγγαλιστικές για την οικονομία μονομερείς και παράνομες κυρώσεις που έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ και οι συν αυτώ.

Τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν μετά την καταμέτρηση του 80%.

Ο Νικολάς Μαδούρο έλαβε 5,1 εκατομμύρια ψήφους έναντι 4,4 εκατομμυρίων (44,2%) του Εντμούντο Γκονζάλες, υποψηφίου της ενωμένης αντιπολίτευσης και ..διαδόχου του Γουαϊδό. Το σύνολο των ψήφων των λοιπών υποψηφίων ήταν 462.704, ποσοστό 4,6%, κι ενδεικτικό της συσπείρωσης και των δύο πλευρών, των υπερασπιστών της μπολιβαριανής επανάστασης από τη μια και των υπερασπιστών του δικαιώματος των ΗΠΑ να κλέβουν τον πλούτο της Λατινικής Αμερικής από την άλλη. Για την ιστορία, οι υποψήφιοι ήταν δεκατρείς, υποστηριζονταν από τριάντα επτά πολιτικές οργανώσεις και πληρούσαν όλες τις νομικές προϋποθέσεις που προβλέπει το σύνταγμα εδώ. Οι δύο ..διασημότητες μεταξύ αυτών που δεν έγιναν δεκτές είναι η Κορίνα Ματσάδο, που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα βρίσκονταν στη φυλακή για εσχάτη προδοσία (ενώ ήταν βουλευτίς στο κοινοβούλιο της Βενεζουέλας ζήτησε, επισήμως, to 2014, από τον Παναμά, και τον ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών, εισβολή για ανατροπή της κυβέρνησης της Βενεζουέλας) όπως και ο υποψήφιος του διασπασμένου τμήματος του ΚΚ που ζήτησε να κατέβη με το όνομα που είχε κατοχυρώσει το έτερο τμήμα της διάσπασης (τα κλασσικά της αριστεράς…).

Στάσου Μύγδαλα

Του Κώστα Βαξεβάνη

Στη µακρινή δεκαετία του 1980, τότε που το έτος 2000 διαφημιζόταν ως το «μέλλον της χώρας» και ο Κώστας Λαλιώτης αναρωτιόταν δημόσια σε συνεντεύξεις πώς θα είναι να συµπέσει η χιλιετία µε τον µισό αιώνα ζωής του, υπήρχαν και κάποιοι που δεν συµµερίζονταν την τόση αισιοδοξία. 

Η ελληνική ύπαιθρος ζούσε την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και οι Βρυξέλλες ζητούσαν το ξερίζωμά ελαιόδεντρων και αμπελιών, καθώς και το κόψιμο των ελληνικών καϊκιών για να λειτουργήσει η ενιαία ευρωπαϊκή οικονομία την οποία απειλούσαν οι εγχώριες προτεραιότητες. Όπως διαβεβαίωναν οι γνώστες από την τηλεόραση, που έκανε τα πρώτα της έγχρωμά βήματα, δεν είχε νόημα η Ελλάδα να µένει γαντζωμένη στο πρότυπο ανάπτυξης µε βαριά βιομηχανία και διάφορες θεωρίες γύρω από το πώς πρέπει να οργανωθεί η παραγωγή. Η Ελλάδα, κατά τους τεχνοκράτες πάντα, µπορούσε να ζήσει αναπτύσσοντας τον τουρισμό της, που αποτελούσε τη νέα βαριά βιομηχανία.

Οι απαισιόδοξοι λοιπόν της εποχής επέµεναν ότι δεν µπορεί η χώρα να αναπτυχθεί µονόπλευρα, να εγκαταλείψει τις παραδοσιακές δοµές και να καταντήσει εξαρτώµενη από τις τουριστικές διαθέσεις. Η έκφραση ότι «δεν µπορεί να καταντήσουµε τα γκαρσόνια της Ευρώπης» έχει ειπωθεί κατά καιρούς από τον Αντρέα Παπανδρέου, τον Χαρίλαο Φλωράκη και πλείστους πολιτικούς όταν υπήρχε ακόµη συζήτηση µε όρους πολιτικής. Η δεκαετία του 1960 δεν ήταν τότε πολύ µακρινή και έτσι το πολιτικό επιχείρηµα ότι δεν µπορούµε να επιστρέψουµε στην εποχή του Κωνσταντίνου Καραµανλή, τότε που η αντιπαροχή και η τσιµεντοποίηση βαφτίζονταν «ανάπτυξη», ήταν µια επιχειρηµατολογία που πραγµατικά δηµιουργούσε προβληµατισµό. Αλλωστε σε πολλά µέρη της Ελλάδας υπήρχαν τα κουφάρια από ξενοδοχειακά συγκροτήµατα που χτίστηκαν µε άδεια της χούντας πάνω στον αιγιαλό και αποτελούσαν πλέον µνηµεία αυθαιρεσίας και έλλειψης αισθητικής. 

Ούτε ο Μυστικός Δείπνος δεν γλίτωσε από τους ταλιμπάν της woke κουλτούρας!

Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη

«Σκεφτόμαστε όλους τους Χριστιανούς σε όλες τις ηπείρους που έχουν πληγωθεί από αυτές τις σκηνές», αναφέρει η ανακοίνωση της Γαλλικής Καθολικής Εκκλησίας, αναφερόμενο στο δρώμενο στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών, όπου trans χορεύτριες πραγματοποίησαν αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου, με βάση τον φημισμένο πίνακα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι.

Για «χλευασμό του Χριστιανισμού» έκανε λόγο η Γαλλική Επισκοπική Διάσκεψη, ενώ το ζήτημα έχει προκαλέσει και πολιτικές αντιδράσεις στην Γαλλία. «Θα τολμούσαν ποτέ να κοροϊδέψουν το Ισλάμ με τέτοιο τρόπο; Αυτή η βαθιά λαϊκιστική και μεταμοντέρνα κοινωνία ξέρει ποιος είναι ο εχθρός της και θα πρέπει να τους πιστέψουμε», ανέφερε ο Αμερικανός προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας Robert Barron, με τον Έλον Μασκ να δηλώνει διατεθειμένος ακόμα και να… μεταναστεύσει στον Άρη μετά την παρακολούθηση της Τελετής, την οποία πολλοί χαρακτήρισαν ως μία «κακόγουστη επίδειξη της woke κουλτούρας». Ας σημειωθεί πως η ίδια η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή απέσυρε το βίντεο με την επίμαχη αναπαράσταση.

Όλα ξεκίνησαν από την αρχική διδασκαλία του “πολιτικά ορθού”: Να υποπτεύονται οι άνθρωποι οτιδήποτε έρχεται από το παρελθόν και την ιστορία των κοινωνιών. Πλέον βρισκόμαστε στη δεύτερη φάση, σε μια περίοδο παραληρήματος, όπου το πολιτικό γυρνάει –θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε– στο ψυχιατρικό. Επιχειρώντας να περιγράψουμε το εσωτερικό περιεχόμενο του παραληρήματος, θα σημειώναμε πως εκφράζεται μέσα από δύο εσωτερικούς λόγους-αντικείμενα. Πιο αναλυτικά, το πολιτικά ορθό στηρίζεται σε δύο βιολογικές παραμέτρους-πυλώνες που τις χρησιμοποιεί ρατσιστικά και σεξιστικά αντιστοίχως, αναστρέφοντάς τες. Το πρώτο αφορά έναν νεοφυλετισμό, έμμονη ιδέα το δέρμα: Να κατηγορηθεί η λευκότητα (whiteness) στο όνομα μιας “μαύρης ανωτερότητας”. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν ρατσιστικό “αντιρατσισμό”.

Τα αντίστροφα στερεότυπα των woke

Επιπρόσθετα, ο “πολιτικά ορθός” τρόπος σκέψης έχει ενοχοποιήσει ιδεολογικά όλα τα στερεότυπα, τα οποία ωστόσο, κοινωνιοψυχολογικά, αποτελούν “μήτρες” κοινωνικά καθιερωμένης σκέψης (καλές, μέτριες ή κακές), για διάφορα ζητήματα. Βοηθούν τα άτομα να συγκροτούν την σκέψη τους, να ερμηνεύουν την πραγματικότητα, να έχουν υποδείγματα συμπεριφοράς και να εξάγουν συμπεράσματα (εσφαλμένα ή μη) σε δεδομένες συνθήκες.

+40 χρονάκια, κι όλα θα είναι καλά!

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

Τούτες τις μέρες ειπώθηκαν πολλά επετειακά, έγιναν εκδηλώσεις στην Κύπρο, γιορτές στο Προεδρικό, ειδική συνεδρίαση της Βουλής για τον «μισό αιώνα της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας». Μέσα λοιπόν στο τάχα αναστοχαστικό κλίμα της πολιτικής ηγεσίας και τους πανηγυρισμούς για το «ελληνικό θαύμα», ο κ. Μητσοτάκης το τερμάτισε: «Καθόλου τυχαία, τα γενέθλια της Δημοκρατίας συμπίπτουν με τα γενέθλια της Νέας Δημοκρατίας… Πρόκειται για μια μάχη τολμηρών μεταρρυθμίσεων που ήδη δίνει η Ελλάδα για να απαλλαγεί από τα φρένα που την κράτησαν πίσω εδώ και δεκαετίες… Η Ελλάδα του 2024 δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 1974… Χρόνια πολλά στη Δημοκρατία μας».

Όμως το πιο σαφές, κυνικό, συστημικό και ξεδιάντροπο ειπώθηκε από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Στουρνάρα, υπάλληλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, άνθρωπο με πολλές κεντρικές ευθύνες πριν, κατά και μετά την ψήφιση των τριών Μνημονίων. (Παρένθεση: Κανείς δεν αναφέρει πως ο κ. Στουρνάρας τους 6 κρίσιμους μήνες διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι το δημοψήφισμα, δεν ένοιωσε καμία πίεση. Αντίθετα, στηρίχθηκε πλήρως από τους Δραγασάκη-Τσακαλώτο, και μετά πλαισιώθηκε από τον Χουλιαράκη…).

Τι είπε λοιπόν ο κ. Στουρνάρας; «Στην Τράπεζα της Ελλάδος έχουμε κάνει υπολογισμούς, σύμφωνα με τους οποίους, με ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξεως του 2% του ΑΕΠ και με μεταρρυθμίσεις του τύπου που προανέφερα, θα φτάσουμε το χρέος στο 60% του ΑΕΠ σε 40 περίπου χρόνια»! Με αυτά τα λόγια ο κ. Στουρνάρας παρουσίασε το πρόγραμμα της ευρωκρατίας και των ελίτ: Τολμηρές μεταρρυθμίσεις (όποτε ακούτε αυτή τη λέξη να φυλάγεστε) για να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα και να μειώσουμε τη σχέση χρέους προς ΑΕΠ. Και… υπομονή για 40 χρόνια.

Μούσκεμα...

Προς υπεράσπιση του Παύλου Πολάκη!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Είναι τέτοια η ταχύτητα της αποσύνθεσης της χώρας και των θεσμών της που κάτι αδιανόητο χτες γίνεται πραγματικότητα σήμερα. Το ότι θα ερχόταν μια στιγμή που θα υπερασπιζόμουν τον Παύλο Πολάκη δεν μπορούσα να το φανταστώ ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα. Πολλά άλλωστε έχω να του προσάψω και στον ίδιο και στους συναδέλφους του του ΣΥΡΙΖΑ, συλλογικά υπεύθυνους, μαζί με τον ανεκδιήγητο πρώην αρχηγό τους,  για μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία του ελληνικού λαού, της ελληνικής και της παγκόσμιας αριστεράς. Αλλά και πέραν της ουσίας της ελληνικής τραγωδίας των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, ασφαλώς έβρισκα το ύφος του Πολάκη απαράδεκτο και τελικά βλαπτικό και για τον ίδιο και για την εμβέλεια των όσων, συχνά σωστών, έλεγε.

Αλλά και λίγο αίσθηση του μέτρου δεν βλάπτει. Γιατί ασφαλώς δεν είπε δα και κάτι τόσο τραγικό με την παρατήρησή του για το ύφος της συνεργάτιδος του Γεωργιάδη (που επεσήμανε άλλωστε με ανάρτησή του, συνοδεύοντάς την και με σχετικό βίντεο, και ο κ. Βελόπουλος), που να δικαιολογεί τη διαγραφή του και τα διοικητικά μέτρα του Τασούλα εναντίον του. Η όλη μάλιστα τοποθέτηση του Πολάκη στην επιτροπή ήταν από τις πιο εμπεριστατωμένες και τεκμηριωμένες. Αξίζει να την παρακολουθήσετε.

Εντάξει έχουμε αποβλακωθεί από τις τηλεοράσεις μας όχι αρκετά όμως για να χαρακτηρίσουμε το όλο περιστατικό ως άσκηση ψυχολογικής βίας! ‘Οσο για την Κυρία Λινού και το ανεξήγητο και εντελώς δυσανάλογο ξέσπασμά της, συγνώμη αλλά δεν φταίμε εμείς και πολύς άλλος κόσμος που εκδηλώνει την υποψία ότι ήταν «στημένο».

Ban Israel

Γαλλία-Ολυμπιακοί Αγώνες 2024-Ο εξευτελισμός της προσωπικής ελευθερίας χάριν της….ασφάλειας

Το Παρίσι σε καθεστώς… ολυμπιακού lockdown

Της Μαρίας Δεναξά

Εικόνες από το Παρίσι των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024.

Ο Μακρόν ήθελε «όλοι οι Γάλλοι να στηρίξουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες». Στην πραγματικότητα, αυτό που ήθελε να πεί είναι να στηρίξουν την ατζέντα 2030.

Αντί οι πολίτες να γιορτάζουν το σημαντικό αθλητικό γεγονός, βρίσκονται αποκλεισμένοι πίσω από τα κάγκελα και τις σιδεριές με τις οποίες έχουν περικυκλώσει το Παρίσι. Την ίδια ώρα καταστρέφονται μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και καταστηματάρχες από την έλλειψη πελατείας. Θα πρέπει κάποιος να είναι πραγματικά τρελός για να θέλει να ξαναζήσει σε συνθήκες ακραίας καραντίνας!

Και για όσους προβάλουν το επιχείρημα πως όλα αυτά γίνονται για την ασφάλεια, η απάντηση είναι πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι ασφάλεια, είναι ο εξευτελισμός ενός αξιόλογου έθνους σε απευθείας μετάδοση!

Ασύλληπτα μέτρα, με 44.000 σιδερένιους φράχτες, έχουν μετατρέψει σε γκέτο για τους πολλούς μια πόλη 12.000.000 κατοίκων – Οι μετακινήσεις γίνονται αποκλειστικά και μόνο με την απόκτηση QR κωδικού, κατόπιν αιτήσεως

Η Κίνα και η παλαιστινιακή συμφωνία εθνικής συμφιλίωσης

Η είδηση στην Ελλάδα καθώς και στα περισσότερα διεθνή ΜΜΕ έχει φυσικά «θαφτεί» αλλά για τα επιτελεία χάραξης διεθνούς πολιτικής αποτελεί σίγουρα μια ηχηρή «καμπάνα».

Του Θέμη Τζήμα

Η είδηση στην Ελλάδα όπως και στα περισσότερα διεθνή ΜΜΕ έχει φυσικά «θαφτεί» αλλά για τα επιτελεία χάραξης διεθνούς πολιτικής αποτελεί σίγουρα μια ηχηρή «καμπάνα». Η Κίνα, μετά την επιτυχή μεσολάβησή της μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας η οποία προκάλεσε σοκ στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ, κατόρθωσε όχι μόνο να φέρει 14 οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης στο Πεκίνο αλλά επιπλέον να καταλήξουν σε μια ιστορική συμφωνία συμφιλίωσης.

Όπως ανακοινώθηκε, οι εν λόγω οργανώσεις μεταξύ των οποίων η Φατάχ, η Χαμάς, το Λαϊκό Μέτωπο, το Δημοκρατικό Μέτωπο και η Παλαιστινιακή Τζιχάντ, συμφώνησαν ότι θα δράσουν υπέρ της εθνικής ενότητας μέσα στο πλαίσιο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ). Η ιστορική ΟΑΠ δια αυτού του τρόπου από τη μία εντάσσει έστω εν μέρει στους κόλπους της τη Χαμάς που αποτελεί και την ισχυρότερη οργάνωση της αντίστασης στη Γάζα, ενώ ταυτοχρόνως από την άλλη απομακρύνεται από τον έλεγχο του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, σε ευθυγράμμιση με το ρήγμα στο εσωτερικό της ίδιας της Φατάχ, μεταξύ από τη μια των δυνάμεων που συμμετέχουν στην αντίσταση και από την άλλη του κύκλου του Μαχμούντ Αμπάς.

Όλες οι οργανώσεις επιπλέον έδωσαν από κοινού μια ηχηρή απάντηση σε όσους (μεταξύ των οποίων και σε μια σειρά πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα) προσπαθούν να διακρίνουν μεταξύ «τρομοκρατών» της Χαμάς που πραγματοποίησαν την 7η Οκτωβρίου (δηλαδή των «κακών») και των «καλών» που προτιμούν να εξαντλούνται σε συνέδρια και ημερίδες ανά τον πλανήτη (χωρίς φυσικά να υποτιμούμε την αξία και των τελευταίων). Στο ανακοινωθέν της συνόδου οι οργανώσεις χαιρετίζουν τη γενναία αντίσταση του λαού και το ηρωικό έπος απέναντι στη γενοκτονία στη Λωρίδα της Γάζας, το οποίο ενίσχυσε την παλαιστινιακή υπόθεση και ματαίωσε την προσπάθεια να εξαφανιστεί η τελευταία. Το έχουμε ξαναγράψει ότι όσοι προσπαθούν να εφεύρουν ρήγμα μέσα στον παλαιστινιακό λαό ως προς τη νομιμότητα και την αναγκαιότητα της αντίστασης, ματαιοπονούν. Όλες οι παλαιστινιακές οργανώσεις επομένως, επαναβεβαιώνουν το θεμελιώδες δικαίωμά τους κατά το διεθνές δίκαιο να χρησιμοποιήσουν και βία προκειμένου να πετύχουν την απελευθέρωση του λαού της Παλαιστίνης.

Αποχαιρετώντας τον Αβρααμ (Μάκη) Λεσπέρογλου

Του Γιάννη Ραχιώτη

Την προηγούμενη Τετάρτη 3 Ιούλη, έφυγε από κοντά μας ο Αβραάμ (Μάκης) Λεσπέρογλου με τον τρόπο που τα τελευταία χρόνια φεύγουν οι άνθρωποι του λαού που έχουν προβλήματα υγείας, ιδίως αν έχουν την ατυχία να μένουν σε επαρχιακές πόλεις και χωριά. Θύματα ενός συνειδητά διαλυμένου και συνεχώς απορρυθμιζόμενου και ιδιωτικοποιούμενου ΕΣΥ.

Παιδί μιας πολυμελούς φτωχής  οικογένειας τσαγκαράδων με καταγωγή  από την Πρέβεζα και στενούς δεσμούς με την αριστερά και την αντίσταση στους Γερμανούς και τους Άγγλους. Γεννημένος το 1955, η τελευταία χρονιά της Χούντας τον βρίσκει φοιτητή στη Θεσσαλονίκη. Εντάσσεται στην «Κομμουνιστική Οργάνωση Μαχητής». Εμπνέεται από τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, αποχτάει στενούς δεσμούς με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και συμμετέχει ενεργά στην υποστήριξη του Παλαιστινιακού αγώνα. Από το 1974 συμμετέχει σε όλες τις διεργασίες εκείνης της αριστεράς που συνέχισε έμπρακτα να επιδιώκει την ανεξαρτησία από το δυτικό σύστημα και μετά την πτώση της χούντας. Έχει οργανική επαφή με όλες τις πολιτικές και οργανωτικές πρωτοβουλίες που αντιλαμβάνονταν το ιστορικό συνεχές μεταξύ μετεμφυλιακής περιόδου-χούντας-μεταπολίτευσης και είχαν συνείδηση της κόκκινης κλωστής που το διαπερνά: Της αμερικανοκρατίας.

Ο Μάκης υπήρξε αυτός ο τύπος  λαϊκού αγωνιστή που ενώ δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο θεωρητικό υπόβαθρο, είχε οξύτατη πολιτική διαίσθηση, εδραιωμένη βιωματικά στην αντιιμπεριαλιστική-ανεξαρτησιακή παράδοση της ελληνικής αριστεράς. Ανέπτυξε όλα εκείνα τα ταλέντα και τις δεξιότητες που απαιτούνται για την πολιτική δουλειά στην παρανομία, πρώτα απ’ όλα την ικανότητα  να αξιολογεί ρεαλιστικά τις καταστάσεις. Αυτά τον κράτησαν ζωντανό, ελεύθερο και δημιουργικό για 17 ολόκληρα χρόνια παρανομίας. Βαθιά ηθικό και έντιμο άτομο, με συναίσθηση του χρέους απέναντι σε όσους όφειλε το παραμικρό. Η στάση του απέναντι στα πολιτικά και οργανωτικά του περιβάλλοντα διαπνέονταν, ακόμα και στους ύστερους απολογισμούς, από μια ανώτερη πολιτική ηθική, σεβασμό απέναντι στους συντρόφους του ιδιαίτερα σ’ αυτούς που έφτασαν μέχρι το τέλος με ψηλά το κεφάλι. Μετά τη σύλληψή του αντιμετώπισε με σταθερότητα και καθαρό βλέμμα όλους τους διακριτικούς και μη εκβιασμούς και υποσχέσεις. Δεν δίστασε να ρισκάρει την ελευθερία του για να μείνει ακέραιος και δικαιώθηκε γι’ αυτό. Έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του πειθαρχημένος, με έντονη απέχθεια στα περιττά, την έπαρση, την επίδειξη.

Η διάλυση του ΕΣΥ έχει ονόματα και υπογραφές. Όλα για το κέρδος λίγων.

«Μην με ακουμπάς, είμαι δηλητηριώδες είδος»

Τα θυμήθηκα όλα αυτά λόγω της υποψηφιότητας Διαμαντοπούλου… 

Του Δημήτρη Λένη

Υπάρχουν στο ζωικό βασίλειο πολλά είδη τα οποία είναι δηλητηριώδη. Συχνά, αυτά τα οποία επιδεικνύουν έντονα χρωματικά μοτίβα, συνήθως κίτρινου και μαύρου και μπλε, δεν είναι δηλητηριώδη επειδή παράγουν τοξίνες τα ίδια (όπως πχ τα φίδια ή οι αράχνες) αλλά επειδή είναι σε θέση να καταναλώνουν άλλα δηλητηριώδη είδη, στων οποίων την τοξίνη έχουν ανοσία. Αποθηκεύοντας το δηλητήριο στο δέρμα και στα όργανά τους, γίνονται ένας πολύ επικίνδυνος μεζές, κάτι που το δηλώνουν με τα χρώματά τους.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά λόγω της υποψηφιότητας Διαμαντοπούλου, δεδομένου ότι η ίδια πλασάρει για τον εαυτό της (όπως οι περισσότεροι νεοφιλελεύθεροι) ένα προφίλ κεντρώο και δυσανεκτικό τάχαμου στην πολιτική τοξικότητα. Η τοξικότητα είναι μια πρόσφατη και πολύ πετυχημένη προσθήκη στο λεξικό του κυρίαρχου λόγου. Ότι δεν μας αρέσει επειδή μας στριμώχνει, είναι τοξικό. Ο τρόπος που λειτουργεί είναι ακριβώς ο ίδιος με τον τρόπο που ο γυμνοσάλιαγκας κάνει τον εαυτό του μη φαγώσιμο.

Ειδικά οι θαλάσσιοι γυμνοσάλιαγκες της οικογένειας των γυμνοβράγχιων αποκτούν την τοξικότητά τους καταναλώνοντας τοξικές ανεμώνες, έχοντας αναπτύξει ανοσία στο δηλητήριό τους και επιδεικνύοντας την κλεμμένη αυτή τοξικότητα παντού με δυνατά χρώματα.

Το ΚΚΕ για το Κυπριακό: Στο απυρόβλητο το ΝΑΤΟ κι ο Ευρωατλαντισμός!

Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη

Στην 50η επέτειο του Αττίλα, διάλεξε το ΚΚΕ να επαναλάβει τις γνωστές, σχετικά πρόσφατα τροποποιημένες σε σχέση με το παρελθόν, θέσεις του για το Κυπριακό. Στις θέσεις αυτές έχουμε αναφερθεί, σχετικά αναλυτικά, στο παρελθόν (βλέπε άρθρο μας στις 30 Απρίλη 2021). Είναι, όμως, χρήσιμο να ξαναθυμίσουμε εδώ τις βασικές πλευρές εκείνης της κριτικής, εμπλουτισμένες από απαντήσεις σε νέα ζητήματα που έχει αναδείξει στο ενδιάμεσο η πολιτική και ιδεολογική πάλη.

Δεν είναι λίγοι οι σύντροφοι - και μάλιστα της πατριωτικής Αριστεράς - που βιάστηκαν να χαιρετίσουν αυτές τις θέσεις όταν πρωτοδιατυπώθηκαν, ως πράξη διαχωρισμού από την απροκάλυπτα φιλοϊμπεριαλιστική γραμμή του ΑΚΕΛ. Είναι άραγε έτσι τα πράγματα;

Στην πραγματικότητα, το ΚΚΕ κάνει - ΚΑΙ στο Κυπριακό - το ίδιο ακριβώς που κάνει σε όλα τα ζητήματα φλέγοντος πολιτικού ενδιαφέροντος, ακολουθεί την ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ μεθοδολογία: ανάμιξη σωστών επιμέρους διαπιστώσεων ως προς τις επιπτώσεις της κυρίαρχης πολιτικής, με ένα βαθιά λαθεμένο πλαίσιο ανάγνωσης της συγκυρίας, διεθνώς και τοπικά και, στο τέλος, υποκατάσταση των άμεσων, πολιτικών συνθημάτων πάλης από αφηρημένα συνθήματα ιδεολογικής ζύμωσης, έξω από τόπο, χρόνο και συνθήκες. Αυτή είναι η γραμμή του Περισσού, κυριολεκτικά σε ΟΛΑ τα βασικά ζητήματα. Δε θα μπορούσε το Κυπριακό να είναι εξαίρεση...

Κύπρος 1974 Μαρτυρίες και Τεκμήρια! Ένας άνθρωπος πολεμά τη λήθη με ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ - Οδ. Χρήστου

 

Όσοι προσπαθούν να οδηγήσουν το Κυρπιακό στο κελί της λήθης και της «λύσης», βρίσκουν ακόμη μαχητές που αντιστέκονται.... Ανθρώπους που μόνοι τους, χωρίς καμία βοήθεια συγκεντρώνουν στοιχεία για την τουρκική εισβολή, αλλά και για εκείνους που χάθηκαν. Για τους αγνοούμενους... Ένας απ΄ αυτούς τους μαχητές που υπερασπίζονται την ιστορία και πολεμούν τη λήθη, μιλά στο militaire channel.

Ο κ.Οδυσσέας Χρήστου, έχει δημιουργήσει μια απίστευτη «δεξαμενή» με ντοκουμέντα από τις ημέρες της τουρκικής εισβολής. Φωτογραφίες Κυπρίων που αιχμαλωτίστηκαν από τα τουρκικά στρατεύματα, στοιχεία για την τύχη τους, ντοκουμέντα για το πως έγινε η εισβολή, ποιοι γνώριζαν, ποιοι παρακολουθούσαν την τουρκική αποβίβαση.... Από τα στοιχεία που συγκεντρώνει, έχει κατορθώσει να δώσει τέλος στην αγωνία ανθρώπων που είχαν αγνοούμενους. Όχι με ευχάριστα μαντάτα.

Η απόβαση Ερντογάν, το προεδρικό και τα οδοφράγματα

Του Δημήτρη Γκάζη

χρόνια συμπληρώνονται από τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού του 1974 και η Κύπρος συνεχίζει να βιώνει τα αποτελέσματα της συνεχιζόμενης κατοχής και της διαρκής πίεσης και απειλής του τουρκικού επεκτατισμού. Για χρόνια προσπάθησαν να παρουσιάσουν την κατοχή και τον εποικισμό ως μια πραγματικότητα με την οποία οφείλει ο κυπριακός λαός να συμφιλιωθεί, εμφανίζοντας ως λύση την, δια της ομοσπονδίας, παράδοση της Κυπριακής Δημοκρατίας στα τετελεσμένα του Αττίλα. Και όμως η αδιαλλαξία και η ολοένα και πιο παράλογες απαιτήσεις της Άγκυρας ήταν και συνεχίζουν να είναι εδώ για να δείχνουν πως η μόνη πραγματική λύση για την Κύπρο είναι η αντίσταση στην προοπτική απελευθέρωσης από την τουρκική κατοχή.

Η Τουρκία, επιλέγει να γιορτάσει τα 50 χρόνια του Αττίλα, χωρίς προσωπείο, εμφανίζοντας την πραγματική της φύση, αυτή της κατοχικής δύναμης, που συνεχίζει να διαπράττει εγκλήματα, όπως η διαρκής κατοχή, η εθνοκάθαρση, ο εποικισμός εις βάρος όλου του κυπριακού λαού. Η απόβαση Ερντογάν, συνοδεία εκπροσώπων όλου του πολιτικού φάσματος της Τουρκίας, και ο από κοινού εορτασμός με την ηγεσία του ψευδοκράτους, αλλά και εκπροσώπους του Αζερμπαϊτζάν (θυμίζουμε το δόγμα ένα «έθνος, τρία κράτη»), αποδεικνύουν και στο επίπεδο των συμβολισμών πως ο Αττίλας είναι η ενεργή πολιτική της Άγκυρας. Για να μην έχουμε αμφιβολίες μάλιστα, η φιέστα συνοδεύεται και από μια σειρά προκλητικών ενεργειών επί του πεδίου όπως οι υπερπτήσεις μαχητικών αεροσκαφών της Τουρκίας πάνω από την Πράσινη Γραμμή ή η δέσμευση με NAVTEX περιοχών μεταξύ Καστελόριζου και Κύπρου, για έρευνες του ερευνητικού σκάφους Akdeniz Apastirma-1, από τις 18 Ιουλίου έως και τις 5 Αυγούστου.

Η πρίζα…

Για την Αθήνα η Κύπρος κείται πιο μακριά από ό,τι το 1974!

Του Γιώργου Αϋφαντή

Πριν 50 ακριβώς χρόνια, ο Ελληνισμός έχασε έναν πόλεμο στην Κύπρο. Γι` αυτό υπάρχει σήμερα κατοχή στο βόρειο τμήμα του νησιού. Είναι διαδεδομένη, ιδίως στους κύκλους των Ελλήνων στρατιωτικών, η άποψη ότι η Ελλάδα δεν πολέμησε και γι’ αυτό χάθηκε ο πόλεμος. Και συμπληρώνεται από τον ισχυρισμό ότι εάν πολεμούσαμε, ή όποτε πολεμήσουμε, θα τους κατατροπώσουμε.

Πρόκειται για ανιστόρητη θέση, ίσως για κάποιο εφεύρημα συλλογικού μας ψυχοθεραπευτή, προκειμένου να αντέξουμε –μέσα από μια βολική φαντασίωση– τη σκληρή πραγματικότητα, την οποία όσο δεν συνειδητοποιούμε, δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσουμε να την αλλάξουμε. Η Ελλάδα πολέμησε το 1974, όπως μπορούσε ένα μη-κυρίαρχο κράτος να πολεμήσει. Δηλαδή, κομμένη στα δύο, ή και στα τρία. Θυσιάστηκαν επί του πεδίου ο Κατούντας, ο Σταυριανάκος, ο Καλμπουρτζής και πολλοί άλλοι. Πολέμησαν και έπεσαν για την Ελλάδα. Τους κάναμε ονόματα στρατοπέδων, στην καλύτερη περίπτωση.

Δεν πολέμησε ο Ιωαννίδης και οι πραιτωριανοί του. Ο Ιωαννίδης πέθανε στην φυλακή, όχι όμως για το πραξικόπημα και την εν συνεχεία λιποταξία του. Δεν πολέμησαν ο Μπονάνος και οι τρεις αρχηγοί Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού. Γιατί πίστευαν –να το πούμε με τα λόγια του Μπονάνου– ότι “άλλο Κύπρος και άλλο Ελλάς”. Πέθαναν στο κρεβάτι τους, πλήρεις ημερών και βαθμών. Διότι –όπως ισχυρίσθηκαν στο γραπτό τους υπόμνημα προς τους Καραμανλή και Αβέρωφ– «απετράπη ελληνο-τουρκικός πόλεμος και η διάλυση της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ».

Σκάει η φούσκα των ΑΠΕ: Το τέλος των «μικρών» παραγωγών (3ο μέρος)

Του Στέφανου Πράσσου

Συνοψίζοντας:

Όπως είδαμε^[1] κανείς πλέον από τους παράγοντες της αγοράς,^[2] τους φορείς των ΑΠΕ,^[3] και τους διαχειριστές των δικτύων,^[4] δεν αμφισβητούν τη φούσκα των ΑΠΕ. Ακόμα και ο ΥΠΕΝ Θ. Σκυλακάκης έμμεσα επιβεβαιώνει την ύπαρξή της. ^5]

Αυτό, όπως ήταν φυσικό, το αντιλήφθησαν πρώτοι απ` όλους οι τραπεζίτες οι οποίοι αφού όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσαν να μας αποδείξουν πόσο «πράσινοι» είναι, πόσο «αγαπούν το Περιβάλλον» και κυρίως τις ΑΠΕ τις οποίες χρηματοδοτούσαν αφειδώς, τώρα σφίγγουν τις «στρόφιγγες» των χρηματοδοτήσεων και θεωρούν «επισφαλείς» τις επενδύσεις σε έργα ΑΠΕ. «Ζητούν πρόσθετες εγγυήσεις και μεγαλύτερη συμμετοχή ίδιων κεφαλαίων από τον επενδυτή»…. «οι τράπεζες έχουν λάβει τα αρνητικά σινιάλα σε αντίθεση με μερίδα του επενδυτικού κοινού που συμπεριφέρεται σαν να πιστεύει ότι το party έχει ακόμη δρόμο». ^[6]  

Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στο γεγονός ότι η χρηματοδότηση της αγοράς ενέργειας μετατρέπεται σε «παιχνίδι για λίγους». Οι εταιρείες που πληρούν τα αυστηρά κριτήρια των τραπεζών είναι σημαντικά περιορισμένες σε σχέση με το παρελθόν, ενώ παράλληλα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προτιμούν «παίκτες» με διευρυμένο χαρτοφυλάκιο. ^[7]

Η «φούσκα» των ΑΠΕ σκάει! Ποιος θα πληρώσει τα «σπασμένα»; (2ο μέρος)

Του Στέφανου Πράσσου

Τώρα, όπως είδαμε στο προηγούμενο, οι διαχειριστές των δικτύων αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι «επενδυτές» ΑΠΕ, εκτιμούν πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να σκάσει αυτή η τεράστια «φούσκα». Κάποιοι «παράγοντες της αγοράς» μάλιστα, δηλώνουν πως «όσο νωρίτερα σπάσει η φούσκα των ΑΠΕ τόσο καλύτερα».

Συμπερασματικά:

Η Ελλάδα χωρίς δίκτυα και εξαγωγές βρίσκεται 2^η στον κόσμο στη  διείσδυση των Φωτοβολταϊκών και 7^η στον κόσμο στην αξιοποίηση ΑΠΕ στο ενεργειακό μίγμα.

Αν υλοποιηθούν όλα τα έργα ΑΠΕ που βρίσκονται σε εξέλιξη σήμερα, το 2030 θα έχουμε πάνω από 72 GW εγκατεστημένη ισχύ ΑΠΕ ενώ το ΕΣΕΚ προβλέπει 50,4 GW το 2050!

Η «φούσκα» των ΑΠΕ σκάει! Ποιος θα πληρώσει τα «σπασμένα»;

Του Στέφανου Πράσσου

Ήταν πολλοί, κυρίως γνώστες του ηλεκτρικού συστήματος της Χώρας μας, που είχαν προειδοποιήσει, εδώ και χρόνια, ότι η ανεξέλεγκτη, απεριόριστη, τερατώδη εγκατάσταση ΑΠΕ (κυρίως αιολικά, φωτοβολταϊκά και μικρά υδροηλεκτρικά) δημιουργούν μια τεράστια «φούσκα» που κάποια στιγμή θα «σπάσει» όπως κάποια στιγμή σπάνε όλες οι φούσκες. 

Γιατί είναι φούσκα;

Επειδή έχουν εγκατασταθεί πάρα πολλές μεταβλητές ΑΠΕ (αιολικά, Φωτοβολταϊκά) και η κατανάλωση στη Χώρα μας είναι πολύ χαμηλή, δημιουργούνται συνθήκες μερικού και γενικού «μπλακ άουτ» ιδιαίτερα τις ώρες που υπάρχει μεγάλη διείσδυση των ΑΠΕ. Επειδή οι ΑΠΕ είναι ασταθείς και στοχαστικές για να λειτουργήσει με ασφάλεια το ηλεκτρικό δίκτυο χρειάζεται ταυτόχρονα να υπάρχουν σταθερές μονάδες βάσης (μονάδες ορυκτών καυσίμων ή μεγάλα υδροηλεκτρικά) που θα εξισορροπούν το δίκτυο και θα δίνουν πραγματικό ρεύμα όταν οι ΑΠΕ «στερεύουν» λόγω καιρικών συνθηκών. Όμως όταν οι ΑΠΕ «καταλαμβάνουν» όλο το δίκτυο δεν μένει χώρος για τις σταθερές μονάδες και το «ηλεκτρικό σύστημα» κινδυνεύει με κατάρρευση. ^[1]

Για να αντιμετωπίσουν αυτό το τεράστιο πρόβλημα αποφάσισαν να κάνουν μεγάλες περικοπές στην παραγωγή ρεύματος των ΑΠΕ. Μέσα στο 2023 η Κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει οριζόντιες περικοπές της τάξης του 5% αλλά σύντομα κατάλαβε ότι αυτό είναι ανεπαρκές και με πρόσφατο νόμο δίνει το δικαίωμα στους διαχειριστές των δικτύων να κάνουν όσες περικοπές χρειαστούν για να μην καταρρεύσει το «σύστημα». Οι διαχειριστές υπολογίζουν ότι αυτές οι περικοπές θα ξεπεράσουν το 50% ίσως και το 70% της παραγωγής των ΑΠΕ!

Προεόρτια και Παρελκόμενα της εισαγωγής της ακυρωτικής κουλτούρας στην Ελλάδα…

Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη*

«Ποιες κουλτούρες; Δεν υπάρχουν πια. Ούτε οι χριστιανικές, ούτε οι μουσουλμανικές, ούτε οι σοσιαλιστικές, ούτε οι επιστημονίστικες. Μην μιλάτε πια για τους απόντες. Μια στιγμή να κοιτάξει κανείς κατάματα την αλήθεια και το προφανές βλέπει πως δεν υπάρχει πια παρά η παγκόσμια θεαματική, αμερικανοειδής υποβάθμιση κάθε πραγματικής κουλτούρας.»

Guy Debord, Πρόλογος σε “Notes sur la question des immigrés”, 1986

Πώς ερμηνεύονται αλήθεια κοινωνικά γεγονότα, όπως αυτό της όλης συζήτησης που ξεκίνησε γύρω από τον Καραγάτση με αφορμή το άρθρο κάποιας λογοτέχνιδας; Πώς συγχέονται οι έννοιες woke και cancel; Τι επιδιώκει η γομολάστιχα cancel culture και η συμπληρωματική woke γραφίδα της; Πώς επικριτές και θιασώτες της «woke» συμμετέχουν εξίσου στη δημιουργία ενός ψυχοδιανοητικού χάους; Τι θα μπορούσε άραγε να συμβεί αν λαμβάναμε σοβαρά υπόψη μας τη διάθεση κάποιων υποστηρικτών της ακυρωτικής κουλτούρας να καταργηθούν (;), να διαγραφούν (;), να απαγορευτούν (;) συγγραφείς της πρόσφατης ή και της αρχαίας ιστορίας μας; Αυτός που προτίθεται να απαγορεύσει, να καταστρέψει, ή να διαγράψει κάτι, λαμβάνει αλήθεια υπόψη του πως η άλλη μεριά θα μπορούσε να του απαντήσει με το ίδιο αντιδημοκρατικό νόμισμα απαγορεύοντας τον, ακυρώνοντας τον, διαγράφοντάς τον; Και αν οι πολέμιοι του παρελθόντος, «woke διαφωτιστές και ριζοσπάστες» είναι έτοιμοι για έναν τέτοιο συμβολικό πόλεμο, τον οποίο καλλιεργούν συστηματικά, πώς ακριβώς θα διαχειριστούν τις αντιφάσεις, αλλά και τις συνέπειες του ιδεολογικού εμφυλιοπολεμικού, διχαστικού κλίματος που οι ίδιοι δημιουργούν μέσα στην κοινωνία;

Καταρχάς να υπενθυμίσουμε ότι η σκέψη είναι γλώσσα· η γλώσσα δομεί τη σκέψη· νέες λέξεις, νέα περιεχόμενα, νέες μόδες, νέες νοοτροπίες, άρα νέοι τρόποι σκέψης. Ο νέος δυτικός πολίτης καλείται να διαπαιδαγωγηθεί μεταλλασσόμενος σταδιακά σε μια πιο «προοδευτική» εκδοχή του εαυτού του. Τα δύο αμερικανόπνευστα ιδεολογικά εργαλεία, η woke κουλτούρα και η αδελφούλα της, η ακυρωτική ή cancel (που πολύ προσφάτως μπήκαν στη ζωή των Ελλήνων και σχετικά προσφάτως στη ζωή των ευρωπαίων πολιτών), ήρθαν για να εγχαράξουν τις νέες αξίες και να μας εκπαιδεύσουν στις νέες χρηστοήθειες.

Λίγες εξαιρετικά σύντομες διευκρινίσεις επί των εννοιών:
Η woke κουλτούρα οραματίζεται, όπως υποτίθεται, την αφύπνιση απέναντι σε κάθε αδικία. Επιδιώκει την αναστροφή της παραδοσιακής ιεραρχίας της κοινωνίας, αρνείται την υφιστάμενη πραγματικότητα και ονειρεύεται μια ηθική ιστορία που επιβάλλεται από την αστυνομία των συναισθημάτων. Προσχηματικά ηθικολογεί και διεκδικεί υποτίθεται έναν δικαιότερο κόσμο, ενοχοποιώντας την κοινή λογική και το χιούμορ του Νεότερου δυτικού «παλαιού» κόσμου. Επιδιώκει την αποδόμηση κάθε σταθερής αξίας ή αναφοράς, την αποκαθήλωση του ιερού των ηθών και των εθίμων των παραδοσιακών ιστορικών κοινωνιών, επιχειρεί να αποδομήσει τα πάντα πέραν από την ίδια την μεταμοντέρνα αποδόμηση, καθιστά κοινό τρόπο σκέψης την αμφισβήτηση και τον σχετικισμό επί των πάντων. Η woke κουλτούρα δεμένη με τον δικαιωματισμό και την εξατομίκευση της κοινωνίας, προάγει το άτομο έναντι της συλλογικότητας.

Ιστορίες Μνημονίων! Πως το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ στην «επιχείρηση απόδρασης» του 2015!

Την χώρα στη φυλακή των  μνημονίων  την οδήγησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ… Ο ΣΥΡΙΖΑ που υποσχέθηκε «απόδραση», απέτυχε παταγωδώς και το μόνο που κατάφερε ήταν να φορτώσει ένα ακόμη μνημόνιο στην πλάτη των πολιτών…

Και για τα τρία καταδικαστικά για την Ελλάδα μνημόνια, οι ευθύνες των Ευρωπαίων και Αμερικανών «συμμάχων» μας είναι κολοσσιαίες! Είναι οι ίδιοι που σήμερα μοιράζουν δισεκατομμύρια για να σκοτώνεται κόσμος στην Ουκρανία, αλλά δεν είχαν καμία διάθεση να βοηθήσουν ούτε στο ελάχιστο την Ελλάδα. Έχοντας πρόθυμους συνεργάτες στο εσωτερικό τη χώρας -οι «βάστα Γερούν»- την οδήγησαν στην καταστροφή με μεγάλη ευχαρίστηση…

Παραδόξως απ΄ όλα αυτά ,η συζήτηση έχει περιοριστεί, μόνο στο τρίτο μνημόνιο που υπογράφτηκε στις 13 Ιουλίου του 2015. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό εξυπηρετεί όσους υπέγραψαν χωρίς καμία αντίσταση τα δύο προηγούμενα, το τρίτο μνημόνιο προκαλεί ενδιαφέρον , γιατί ακολούθησε την πλήρη ανατροπή της συντριπτικής βούλησης ενός ολόκληρου λαού! Το δημοψήφισμα του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ μέσα σε λίγα 24ωρα ,είναι κάτι που πληγώνει ακόμη τον κόσμο και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την εικόνα παράδοσης του, ακόμη και σήμερα 9 χρόνια μετά, που η χώρα δείχνει να πλέει ξανά προς τα βράχια!

Πως φθάσαμε στο τρίτο μνημόνιο; Τι και ποιοι έφταιξαν; Πως το 62% του ΟΧΙ αγνοήθηκε;

Ένας άνθρωπος που έζησε τα γεγονότα από μέσα , εξηγεί με απόλυτη σαφήνεια πως φθάσαμε στο τρίτο μνημόνιο. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη και είχε ξεκινήσει τουλάχιστον τρία χρόνια πριν! Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας, γινόταν κόμμα εξουσίας. Αυτό απαιτούσε προετοιμασία σοβαρή για να αντιμετωπιστεί η θύελλα των μνημονίων. Κι όπως φαίνεται αυτή η προετοιμασία δεν έγινε ποτέ…

Ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, είναι ο άνθρωπος που έζησε όλα τα γεγονότα και όχι ως απλός παρατηρητής που τα καταγράφει. Γι΄ αυτό και τα όσα λέει στη συνέντευξη του στο militiare channel, είναι αποκαλυπτικά, άκρως ενδιαφέροντα και αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα για μια πολιτική περίοδο που θα απασχολεί για πολλά ακόμη χρόνια.

Ποσοστό πληθυσμού που δεν μπορεί να πληρώσει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

Λυδία λίθος για την Αριστερά ο πόλεμος και η ειρήνη

Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου

Στις κρίσιμες στιγμές της ανθρωπότητας, όταν η γενίκευση πολέμων και σφαγών βάζει σε κίνδυνο όλες τις αξίες και ακόμα και την επιβίωση του ανθρώπινου πολιτισμού (αν όχι του ανθρώπινου είδους) το κεντρικό σημείο όπου μετριούνται οι θέσεις, οι αρχές και η πολιτική ηθική κάθε κόμματος είναι το ερώτημα «Πόλεμος ή Ειρήνη».

Η επιχείρηση στενής περικύκλωσης μιας πυρηνικής δύναμης, της Ρωσίας, που άρχισε με την πρόσκληση το 2008 ένταξης της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ, που συνεχίστηκε με το πραξικόπημα του Μαϊντάν και τις προβοκάτσιες εναντίον της Ρωσίας και των ρωσόφωνων, αλλά και των υπόλοιπων μειονοτικών πληθυσμών, με την ηρωοποίηση των φιλοναζιστών εθνικιστών, σαν τον Μπαντέρα, που έσφαξαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους, Ρώσους και Πολωνούς της Ουκρανίας και η απονομιμοποίηση των μειονοτικών γλωσσών (που αφορούν συνολικά σχεδόν τον μισό πληθυσμό της χώρας) οδήγησαν στην ρωσική εισβολή (μάλλον όπως σχεδίαζαν οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, που επηρεάζουν της εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ -και που ήλπιζαν έτσι να πετύχουν την αποδυνάμωση η  την διάλυση της Ρωσίας).

Φέτος, από την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου και μετά, άρχισε στη Γάζα μια γενοκτονικού  τύπου «τιμωρία» ολόκληρου του πληθυσμού με πάνω από τριάντα πέντε χιλιάδες νεκρούς, κυρίως γυναίκες και παιδιά ,και η Δύση κάνει πλάτες στην σφαγή εμποδίζοντας εντολή του ΟΗΕ για ανακωχή.

Μ. Δεναξά : Η αποτυχία των Γαλλικών ελίτ, η άνοδος Λεπέν και τα σενάρια του β΄γύρου

Η Μαρία Δεναξά, δημοσιογράφος στο Παρίσι και επί χρόνια ανταποκρίτρια ελληνικών ΜΜΕ, μιλάει στον 98.4 για την αποτυχία των Γαλλικών ελίτ να επιβάλουν την ατζέντα τους στην πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών μέσω των πολιτικών Μακρόν, που σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές γνώρισε την συντριβή.