Ο κατήφορος

Ανάρτηση από: http://tsiolakis.blogspot.gr

Εκκλησιαστικοί άνθρωποι δίχως Χριστό;

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Δρ. Θεολογίας

Αρχισυντάκτης του περιοδικού «Σύναξη»

Διδάσκων στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας

Πρόσφατα κυκλοφόρησε στα Ελληνικά ένα βιβλίο ενός σπουδαίου ανθρώπου: «Του Χριστού ή του κόσμου τούτου;», του Αντώνιου Μπλουμ, μητροπολίτη Σουρόζ (δηλαδή Μ. Βρετανίας και Ιρλανδίας) της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Βαθιά ευαγγελικός και γι’ αυτό ανατρεπτικός ο Αντώνιος (+ 2003), ψηλαφεί αλήθειες τσουχτερές. Τιμή μου και χαρά μου, το ότι μου ζητήθηκε να γράψω το Επίμετρο (εκδ. Πορφύρα, 2018).

Αποσπάσματα από το Επίμετρό μου:

«Ποιος από τους λεγόμενους “ανθρώπους της Εκκλησίας” είναι έτοιμος να ακούσει τη σεισμογόνο δήλωση του Αντωνίου, χωρίς να πάθει εγκεφαλικό ή χωρίς να κατηγορήσει τον Αντώνιο για αίρεση; “Υπάρχει”, λέει, “διαφορά ανάμεσα σ’ εκείνον που πηγαίνει στην εκκλησία, αγαπά τη ζωή της, υπηρετεί την Εκκλησία, κηρύττει το Ευαγγέλιο - και σε ένα Χριστιανό”!

Ήδη από την εποχή που έβαζε τα μπετά για την Εκκλησία του, ο Χριστός ξεκαθάρισε τη σχέση Σαββάτου και ανθρώπου. Θεσμός ιερός το Σάββατο, με νόημα συνταραχτικό˙ μόνο που αυτό το νόημα το έχει στο μέτρο που λειτουργεί ως παραπομπή προς τον ζωντανό Θεό. Αν ο θρησκευόμενος δεν ζει το Σάββατο ως παραπομπή, και τον ζωντανό Θεό ως το φτάσιμο της ζωής του, προσαράζει σε μια ιερότητα αυτοαναφορική, μη-παραπεμπτική. Και τότε ο θρησκευόμενος μπορεί να επαινείται ως φιλακόλουθος, μπορεί να είναι ακριβής, μπορεί να χαρακτηρίζεται παραδοσιακός, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ά-θεος! Μπορεί τόνοι σιέλου σε κηρύγματα και τόνοι μελανιού σε κείμενα να διατίθενται για να παρουσιαστεί η αλήθεια περί της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού, αλλά υπάρχει και παραϋπάρχει το ενδεχόμενο να κρατήσει κάποιος ως τζοβαϊρικά πολύτιμα την δογματικώς πάνσωστη εκκλησιολογία, αλλά να μη δώσει σημασία στον ίδιο τον Χριστό, αυτοπροσώπως!

Μεγαλύτερος κίνδυνος, η άγνοια κινδύνου

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Με γοργό τρόπο, την άγνοια κινδύνου για την οποία συνειδητά δούλευαν όλοι οι ιθύνοντες, την αφήνει πίσω η ίδια η πραγματικότητα. Πέρα από τα μνημόνια και τον οικονομικό στραγγαλισμό, πέρα από την πολυπραγμοσύνη του Πάιατ (πρέσβης των ΗΠΑ εν Ελλάδι, βασικός κουμανταδόρος και μάγειρας με καλή προϋπηρεσία στο Κίεβο…), υπάρχει η τουρκική απειλή επί της κυριαρχίας και ακεραιότητας της χώρας.

Το σχέδιο λέει ότι τα σύνορα πρέπει να αλλάξουν, όχι μόνο προς Νότο, αλλά και στα δυτικά της Τουρκίας. Όποιος δεν κατάλαβε την απειλή, θα τη δει σύντομα σε εκθετικό βαθμό. Οι στρουθοκαμηλισμοί του τύπου «οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι δεν θα το επιτρέψουν» ή «απομονώθηκε ο Ερντογάν στην Βάρνα, ηχηρό μήνυμα της Ε.Ε., νίκη της Ελλάδας», είναι για γέλια και για κλάματα.

Θέλει, λέει, να ‘ναι λεύτερος. Σκοτώστε τον!

Της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη

Αργύρης Ντάλιος-Νίκος Ρωμανός-Δημήτρης Πολίτης-Γιάννης Μιχαηλίδης 

Ή αλλιώς Τρομοκράτες… 

Ή αλλιώς Αναρχικοί… 

Ή αλλιώς τέσσερα νεαρά άτομα, που σημαίνει το Μέλλον μιας χώρας. 

Ή αλλιώς τέσσερις συνάνθρωποι, που δηλώνουν εμπράκτως και με τίμημα την ίδια τους τη ζωή, την απείθεια στην Ολιγαρχία-Μοναρχία, η οποία απλώνει όλο και περισσότερο τα πλοκάμια της καθηλώνοντας τα μέλη του κοινωνικού ιστού. 

Ή αλλιώς τέσσερις άνθρωποι, που τολμούν να υψώσουν ανάστημα πραγματικό στις «λογικές πλάνες» που προτίθεται να εγκαθιδρύσει η Εξουσία δια μέσω της Δικαστικής τρομοκρατίας. 

Ή αλλιώς τέσσερις άνθρωποι, που δεν αρκούνται σε καθημερινές αναρτήσεις ένδειξης της ψευδούς αντιστράτευσής τους. 

Και σίγουρα δεν έχει καμία απολύτως σημασία το όνομα όσο τα γεγονότα. 

Ένας θεός ξέρει...

Ανάρτηση από: https://twitter.com/jodigraphics15

Συνασπισμός Ποδοσφαιρικής Αριστεράς

Οι σχέσεις κυβέρνησης-Σαββίδη θυμίζουν τις εποχές ΠΑΣΟΚ-Κόκκαλη

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη φ. 142

Το ποδόσφαιρο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Είναι σημαντικό γιατί εμπεριέχει ανθρώπινες συμπεριφορές που οδηγούν στην ευτυχία του αρχέγονου παιχνιδιού και στην εκπαιδευτική σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Είναι τόσο σημαντικό, που είναι επικίνδυνο να αφήνεται σε παράγοντες και σε κυβερνήσεις να το διαφεντεύουν.
Ειδικά στην Ελλάδα, είναι πιο επικίνδυνο, γιατί οι πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων πενήντα ετών είναι αυτές που είναι. Είναι ακόμα περισσότερο επικίνδυνο όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε στο ποδόσφαιρο (που οι «διανοούμενοι» της αριστεράς υποτιμούσαν και λοιδορούσαν) άλλη μια αεριτζίδικη ευκαιρία, ώστε να γαντζωθεί ακόμα περισσότερο στην εξουσία. Και, βέβαια, με τον τυχοδιωκτικό τρόπο που το προσέγγισαν, στερούμενοι κιόλας την επαγγελματική εμπειρία των προηγούμενων, τα έκαναν εντελώς μούτι και στο πεδίο αυτό.
Ενώ η εξυγίανση του ποδοσφαίρου αποτελούσε πραγματική ανάγκη, εντέλει ο τρόπος διαχείρισής της είναι άλλη μια επικοινωνιακή πιρουέτα των «ταχυδακτυλουργών» του Μαξίμου. Ανάλογη της Νοβάρτις, του Μέγκα, των σκανδάλων στα εξοπλιστικά, στο παραδικαστικό κύκλωμα, κ.α, όπου ενώ υπάρχει διαχρονική δυσωδία, κίνητρο της κυβέρνησης καταντά η πολιτική επιβίωση και η ανακατεμένη εκτόξευση επικοινωνιακών ετικετών και όχι ουσίας και κάθαρσης.

Τρολάρισμα Σαββίδη από τους οπαδούς του Ηρακλή...

Μισθοί πείνας και εξαθλίωσης 327 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα

Η έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία (2018) αποκαλύπτει ότι σχεδόν τέσσερις στους δέκα εργαζομένους (το 37,4%) στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται με καθαρούς μισθούς πείνας κάτω από 700 ευρώ τον μήνα.

Η γενιά των 500 και των 700 ευρώ κυριαρχεί στην αγορά εργασίας.

Η πλειονότητα των ιδιωτικών υπαλλήλων ή έξι στους δέκα δεν παίρνουν τον μήνα πάνω από 900 ευρώ.

Το 2009, πριν αρχίσει η κρίση να αφήνει τα σημάδια της στην αγορά εργασίας, μισθό κάτω των 700 ευρώ έπαιρνε μόνο το 13,1% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Εννέα χρόνια μετά, το 37,4% των ιδιωτικών υπαλλήλων βλέπει πια τις αποδοχές του να έχουν προσγειωθεί κάτω από τα 700 ευρώ. Το ίδιο διάστημα μειώθηκε δραστικά, κατά το ήμισυ περίπου, το ποσοστό των εργαζομένων με καθαρές μηνιαίες αποδοχές μεταξύ 900-1.300 ευρώ, το οποίο το 2017 έφτασε στο 16,8% από 35,7% που ήταν το 2009.

Ο θαυμαστός κόσμος της «εργασίας»…

Της Ζηνοβίας Σαπουνά

Ας μιλήσουμε σήμερα για τον κόσμο της εργασίας ή καλύτερα γι’ αυτούς που έχουν δουλειά.
Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που σιωπηλά και μοιρολατρικά συναίνεσαν και συναινούν στη 10ωρη ή 12ωρη εργασία, στο μισθό πείνας, στο μισθό που δεν καταβάλλεται επί μήνες παρά το γεγονός ότι παρείχαν την υπεραξία τους…
Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που ακούν καθημερινά τα περί ανάπτυξης και επενδύσεων, ενώ την ίδια ώρα στα σπίτια τους περιμένουν στοίβα οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, του τηλεφώνου, των κοινοχρήστων, του νερού και όλες οι άλλες οι υποχρεώσεις προς την εφορία, τα σχολεία, τα φροντιστήρια.
Γι’ αυτούς που άκουσαν προχθές τον πρωθυπουργό να λέει από το Σύρο πως «η πραγματική οικονομία παίρνει μπροστά», πως «στην καθημερινότητα υπάρχει αλλαγή, νέες θέσεις εργασίας προχωράνε» και πως «βγαίνουμε πραγματικά από την κρίση».

«Φαγοπότι» εκατ. ευρώ με κρατικό χρήμα σε ανύπαρκτες ιστοσελίδες

«Χρυσάφι» ακόμη και σε site μαγειρικής ή σε Mέσα που άνοιξαν για να πάρουν χρήματα και να κλείσουν μερικούς μήνες αργότερα – Ο αμαρτωλός κατάλογος την περίοδο συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ όπως τον παρουσίασε το Hot Doc στο τεύχος 102.
Ως όχημα για τη διανομή διαφημιστικών κονδυλίων σε ημέτερους φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε το ΚΕΕΛΠΝΟ επί των ημερών της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, όπως και για τις ανάγκες προβολής πολιτικών προσώπων.
Εκατομμύρια ευρώ κρατικού χρήματος μοιράστηκαν δεξιά και αριστερά πέρα από κάθε έννοια ανταποδοτικότητας σε ό,τι αφορά τη διαφημιστική προβολή του ΚΕΕΛΠΝΟ, ειδικά το 2014 που ήταν προεκλογική χρονιά.
Σύμφωνα με πόρισμα ελέγχου της Γενικής Διεύθυνσης Δημοσιονομικών Ελέγχων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για το 2014, το οποίο είχε δημοσιοποιηθεί από το περιοδικό Hot Doc (τεύχος 102), ο προϋπολογισμός του κέντρου για το 2014 ήταν 56.500.000 ευρώ. Οι προμηθευτές του ΚΕΕΛΠΝΟ έλαβαν συνολικά 15.158.234 ευρώ. Από αυτά, τα 5.868.309 διατέθηκαν για «επικοινωνία», δηλαδή, σύμφωνα με το πόρισμα, το 40% των δαπανών του.
Μια πρώτη ματιά…

Ανθρώπινα Δικαιώματα Και Ασφαλειοποίηση: Η Περίπτωση Του Μεταναστευτικού Ζητήματος

Του Γιώργου Σκούρτη

Στη σημερινή εποχή είναι ευρέως διαδεδομένο το γεγονός ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου απολαμβάνουν νομιμοποίηση και λαμβάνονται υπόψιν από την πλειοψηφία των κρατών ανά τον κόσμο, περισσότερο από ποτέ. Οι συνθήκες διαβίωσης του ανθρώπου, οι υποχρεώσεις του κράτους προς αυτόν αναφορικά με τον σεβασμό, την ασφάλεια και την προσωπική ανάπτυξή του, έχουν εδραιωθεί και αναπτύσσονται διαρκώς.

Ωστόσο οι σύγχρονοι, ταχύτατοι ρυθμοί της ζωής, και οι εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα διεθνώς συντελούν σε μεταβολές με σημαντικό αντίκτυπο στη ζωή των ανθρώπων και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα πράγματα δεν είναι θετικά σε απόλυτο βαθμό, όπως θέλουμε να τα παρουσιάζουμε ή όπως μας παρουσιάζονται. Συνεπώς, παρά τις προσπάθειες για τη διατήρηση και την περαιτέρω εγκαθίδρυση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, οι παραβιάσεις τους πληθαίνουν όλο και περισσότερο, και τα αποτελέσματα των παραβιάσεων αυτών δημιουργούν ένα περιβάλλον αστάθειας και ανισορροπίας.

Tα καλά νέα

Ανάρτηση από: http://www.vavanta.gr

Ενώ στην Ευρώπη επιστρέφουν οι δαίμονες του μεσοπολέμου Να μην έχει ο Πουτσντεμόντ την τύχη του Κουμπάνις!

Του Γιώργου Μητραλιά

Οι καιροί έχουν γυρίσματα και να λοιπόν που η αδάμαστη Καταλωνία και ο ατρόμητος λαός της ξαναβρίσκονται, μετά από 80 ολάκερα χρόνια (!), στο επίκεντρο μιας διαρκώς επαναλαμβανόμενης ευρωπαϊκής τραγωδίας! Όπως λοιπόν τότε έτσι και τώρα οι πρωταγωνιστές του δράματος, που απειλεί να τινάξει -και πάλι- στον αέρα την Γηραιά μας ήπειρο, είναι ακριβώς οι ίδιοι: Από τη μια, οι κυνηγημένοι αν και δημοκρατικά εκλεγμένοι πρόεδροι της (εξεγερμένης) Δημοκρατίας της Καταλωνίας που ζητούν άσυλο στις ευρωπαϊκές “δημοκρατίες”, και από την άλλη η Γερμανία που τους φυλακίζει για να τους παραδώσει στους αδίστακτους δημίους τους της Μαδρίτης που υπερασπίζονται, με κάθε μέσο, την “ενότητα” του Κράτους των Βουρβόνων και των επιγόνων του Φράνκο!...

Τώρα, δηλαδή στο σωτήριο έτος 2018, ο καταργημένος και καταζητούμενος από τη Μαδρίτη, αν και δημοκρατικότατα εκλεγμένος πρόεδρος της Καταλωνίας, είναι ο Κάρλες Πουτσντεμόντ, που βρίσκεται σήμερα φυλακισμένος κάπου στη βόρεια Γερμανία αναμένοντας την έκδοσή του στο Ισπανικό Κράτος. Τότε, δηλαδή το 1940, ήταν ο επίσης λαοφιλής και δημοκρατικά εκλεγμένος το 1934 πρόεδρος της Δημοκρατίας της Καταλωνίας Λουίς Κουμπάνις, που στο τέλος του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, αυτοεξορίζεται -και αυτός- στη Γαλλία. Το 1940, η μυστική αστυνομία της ναζιστικής Γερμανίας, που έχει πια καταλάβει τη Γαλλία, συλλαμβάνει τον σοσιαλιστή Κουμπάνις και τον παραδίδει στην Γκεστάπο. Και αυτή, ανταποκρινόμενη στο αίτημα του δικτάτορα Φράνκο, παραδίδει δέσμιο στους Ισπανούς δημίους του τον άτυχο Καταλανό πρόεδρο.

Η μεγάλη απάτη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας

Δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο για δύο λόγους: Πρώτον γιατί δείχνει ότι αντιδράσεις κατά των ΑΠΕ  για το κόστος που προκαλούν στους καταναλωτές δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα (μάλιστα στη χώρα μας εμφανίστηκαν και με μεγάλη καθυστέρηση) και δεύτερον γιατί εξηγεί με πολύ κατανοητό τρόπο τους λόγους που η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ είναι οικονομικά ασύμφορη. Επισημαίνουμε ότι οι αναφορές του άρθρου στην πυρηνική ενέργεια αφορούν  τη Γαλλία  και  συνεπώς, αν θέλουμε να κάνουμε αναγωγή στην ελληνική πραγματικότητα,  θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψη μας ότι το αντίστοιχο φθηνό καύσιμο για εμάς είναι ο εγχώριος λιγνίτης.

Το άρθρο το βρήκαμε στον ιστότοπο « Le blog de descartes» και η μετάφρασή του στα ελληνικά έγινε για τη σελίδα μας από τη φίλη Σόνια.

 

Η μεγάλη απάτη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας

Δεν είναι όμορφα όλα αυτά τα πανέλα των φωτοβολταϊκών που καλύπτουν όλες τις στέγες των σούπερ-μάρκετ μας και των στεγάστρων των πάρκινγκ μας, όλες αυτές οι ανεμογεννήτριες που ομορφαίνουν τον ορίζοντα των περιοχών μας; 

Τομογραφία-σοκ της τουρκικής κοινωνίας

Του Βαγγέλη Γεωργίου

Γεγονός υψίστης ιστορικής σημασίας θεωρούν το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 οι περισσότεροι στην Τουρκία. Αρνούνται να παντρέψουν την κόρη τους με τον γιο ενός ιδεολογικά αντίθετου, ενώ σχεδόν οι μισοί δεν έχουν καμία αντίρρηση να παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των πολιτικών τους αντιπάλων. Πρόκειται για εικόνα της τουρκικής κοινωνίας, όπως την αποτύπωσε πρόσφατη έρευνα του πανεπιστημίου Bilgi στην Κωνσταντινούπολη.

Αποτελεί ίσως ειρωνεία ότι η έρευνα, που υποστηρίχτηκε από το Black Sea Trust for Regional Cooperation Marshall, αποτελεί συνέχεια σχετικής μελέτης που ξεκίνησε το 2015 συνονόματος του Τούρκου προέδρου, του επίκουρου καθηγητή Εμρέ Ερντογάν. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε, σε ένα δείγμα 2004 ατόμων άνω των 18 ετών σε 16 πόλεις, το διάστημα Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2017. Τα δε ευρήματα παρουσιάστηκαν στις 5 Φεβρουαρίου του 2018 στην Κωνσταντινούπολη, δηλαδή λίγες μέρες μετά την εισβολή στο Αφρίν.

Χρόνος αντίδρασης ΜΜΕ και πολιτικών σε κάθε είδηση

Ανάρτηση από: https://twitter.com/jodigraphics15

Αντιεπέτειος

Του Στάθη

Στην ομιλία του Πρωθυπουργού στα Ψαρά για την επέτειο της επανάστασης του 1821 παρέστησαν ο ΦΠΑ 24%, οι πετσοκομμένες συντάξεις των απόμαχων ναυτικών και γεωργών, οι ξενιτεμένοι νέοι, ο κίνδυνος των πλειστηριασμών και ο Καπουδάν Πασάς των Μνημονίων.

Δεν παρέστησαν οι Ψαριανοί ουδέ άλλοι νησιώτες από τα γύρω νησιά, πλην 23 νοματαίων, ίσως 24, οι οποίοι, όπως και να ’χει, ήταν πολύ λιγότεροι από τους άνδρες της προσωπικής φρουράς του Πρωθυπουργού, οι οποίοι με τη σειρά τους ήταν πολύ περισσότεροι από τις παριστάμενες αρχές, δηλαδή τον κύριο νομάρχη (δυστυχώς χωρίς την μπάντα που εξακολουθεί να εδρεύει εις την Εξηκονταρχία Πρεβέζης), τον αστυνομικό διοικητή, δύο ιερείς και καμιά δεκαριά παρατρεχάμενους εξ Αθηνών, βουλευτές και σουλατσαδόρους τέτοιων περιστάσεων.

Οι οιωνοί δεν είναι καλοί για την Ελλάδα και την Κύπρο: Ποιός τολμά να εμπιστευθεί τον Ερντογάν

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Παρά το γεγονός ότι ο πραγματικός συνομιλητής του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας για το Κυπριακό, βρίσκεται στην Άγκυρα και όχι στα κατεχόμενα, ο κ. Νίκος Αναστασιάδης δείχνει να επιμένει για την ανάγκη μίας νέας προσπάθειας για επίλυση του προβλήματος της Κύπρου. Και μαζί του επιδιώκει να σύρει και τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Αλέξη Τσίπρα…
Είναι μία απόφαση που δεν θα τον οδηγήσει πουθενά και στο τέλος θα «τρώει» ξύλο από τους ξένους που θα του λένε ότι δήθεν έδωσε πάλι υποσχέσεις και δεν τις τήρησε (ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, είναι ο μόνος που τις τηρεί)…
Αυτό δεν έλεγε ο κ. Έιντεν, πριν ακόμα εγκαταλείψει το σκάφος και κατέλθει υποψήφιος στις εκλογές της πατρίδας του; Δεν υποστήριζε ότι έφταιγε ο κ. Αναστασιάδης για το φιάσκο του Κραν Μοντανά; Και βεβαίως δεν φέρει ευθύνη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ή αν θέλετε ευθύνεται λιγότερο απ’ όλους, αλλά ποια είναι η εντύπωση των ξένων είναι που μετρά. Και έχουμε να κάνουμε με περίεργους διπλωμάτες, οι οποίοι άλλα βλέπουν, άλλα καταλαβαίνουν, και άλλα κάνουν στο τέλος…

Το χρέος, η ομηρία της οικονομίας και το αφήγημα του Τσίπρα

Του Σταύρου Λυγερού

Για τον Τσίπρα η προσπάθεια να ελαφρυνθεί το χρέος δεν έχει μόνο κρίσιμη οικονομική σημασία. Έχει αποκτήσει και κρίσιμη πολιτική σημασία. Χωρίς την ανακοίνωση των μεσοπρόθεσμων μέτρων, το αφήγημα για την έξοδο από τα Μνημόνια και την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας ουσιαστικά χάνει την εμβέλειά του. Κι όχι αδίκως. Χωρίς γενναία ελάφρυνση, η οικονομία θα παραμείνει σε ομηρία.

Το Βερολίνο δεν κρύβει την πρόθεσή του να συρρικνώσει όσο γίνεται περισσότερο το εύρος της συζητούμενης ελάφρυνσης. Όπως είχε πει ο Σόιμπλε, η Ελλάδα θα αποπληρώσει και το τελευταίο ευρώ. Το γεγονός ότι τη θέση του στο υπουργείο Οικονομικών κατέχει σήμερα ένας σοσιαλδημοκράτης δεν αλλάζει ποιοτικά τα πράγματα. Τα γεγονότα απέδειξαν, άλλωστε, πως αυτό που ίσχυσε ήταν το γερμανικό χρονοδιάγραμμα: μετά την επιτυχή λήξη του 3ου Μνημονίου το καλοκαίρι του 2018 θα εξετασθεί εάν το ελληνικό χρέος χρειάζεται αναδιάρθρωση.

Το επιχείρημα του Σόιμπλε ήταν εξαρχής πως μέχρι το 2022 η Ελλάδα έχει εξασφαλίσει περίοδο χάριτος. Άρα, δεν σηκώνει μεγάλο βάρος. Από λογιστικής απόψεως έχει δίκιο. Το χρέος, ωστόσο, δεν είναι μόνο λογιστικό μέγεθος. Είναι και οικονομικό μέγεθος. Το μη βιώσιμο χρέος είναι παράγοντας οικονομικής αβεβαιότητας που απωθεί τις παραγωγικές επενδύσεις, τις οποίες η Ελλάδα έχει ζωτική ανάγκη.

Ώρα πληρωμής για τη συμφωνία του Φάουστ

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Ο πολιτικός υπολογισμός του Αλέξη Τσίπρα όταν υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο ήταν να παραμείνει στην εξουσία όσο πιο πολύ μπορούσε, προσδοκώντας ότι θα υπάρξει αισθητή οικονομική ανάκαμψη. Ετσι θα είχε την άνεση να πει στις επόμενες εκλογές ότι ναι μεν δεν έκανε ό,τι είχε υποσχεθεί, αλλά τουλάχιστον έβγαλε τη χώρα από την κρίση «με την κοινωνία όρθια».

Η ανάπτυξη ήρθε, αλλά είναι τόσο αδύναμη που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να πει αυτό που υπολόγιζε. Το 2017 η ανάπτυξη ήταν μόλις 1,4%. Συγκεκριμένα, η κατανάλωση έπεσε, οι επενδύσεις ήταν αδύναμες, οι εξαγωγές αυξήθηκαν λίγο και οι εισαγωγές αυξήθηκαν περισσότερο. Στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία λιμνάζει. Ο λόγος της οικονομικής δυστοκίας είναι η μνημονιακή πραγματικότητα. Χαμηλοί μισθοί, χαμηλές συντάξεις, βαριά φορολογία, περικοπές δαπανών του Δημοσίου γονάτισαν την κατανάλωση. Τα λαϊκά στρώματα έχουν γίνει πολύ φτωχότερα, με αποτέλεσμα να περιορίζουν πλέον ακόμη και τα είδη διατροφής. Οι πωλήσεις ζυμαρικών, για παράδειγμα, έπεσαν το 2017 πάνω από 10%, πράγμα πρωτοφανές στα χρόνια της κρίσης. Το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς έχει γίνει τεράστιο.

Γιατί η επανάσταση του ’21 εξέπεσε στη Βαυαροκρατία

Του Διονύση Τσιριγώτη

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα που κομίζει η επέτειος των 197 χρόνων από την επανάσταση του ’21 και ποιες οι συνέπειες του αποτελέσματός της, στην δομή-λειτουργία του ελληνικού κράτους; Ορμώμενοι από το προοίμιο των Εθνοσυνελεύσεων της Επιδαύρου και του Άστρους, συναγάγουμε ως κεντρικό στόχο του αγώνα της Ελληνικής Επανάστασης την αξίωση ελευθερίας-ανεξαρτησίας:

«Το ελληνικόν έθνος, το υπό την φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη το βαρύτατον και απαραδειγμάτιστων ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον δια των νομίμων παραστατών του, εις Εθνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον θεού και ανθρώπων την πολιτική αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».

Η ελευθερία ορίζεται ως αυτονομία, περιγράφοντας τη δυνατότητα ενός ατόμου ν’ αυτό-προσδιορισθεί στον ιδιωτικό, κοινωνικό και πολιτικό του βίο. Συναφώς, ο βαθμός σπουδαιότητας του αγώνα της ελληνικής παλιγγενεσίας δεν εγγράφεται στο πολιτειακό του αποτέλεσμα, αλλά στην αξίωση πολιτικής ελευθερίας, ως έσχατο αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης και ως θεμελιακό υπόβαθρο του ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα του Ελληνισμού.

Την αποποινικοποίηση της φαρμακευτικής ηρωίνης ζήτησε η ΝΔ

Του Χρήστου Φασούλα

Μπορεί για την πλειονότητα των ΜΜΕ η άσκηση ποινικής δίωξης στον Βαγγέλη Μαρινάκη για το #Noor1 να μην αποτελεί είδηση, αλλά ευτυχώς υπάρχει και το τουίτερ. Νούμερο ένα τρεντ σε χρόνο ντε-τε...

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΣΠΟΙΛΕΡ ΑΛΕΡΤ!
Ακολουθούν ατάκες από την 4η σεζόν της δημοφιλούς αμερικανικής σειράς Narcos:
* Ρώτησε τον Κούλη αν ο Μαρινάκης είναι καλύτερος απ’ τον Σαββίδη και συνελήφθη. Αν ρωτούσε για το #Noor1 λογικά θα τον εκτελούσαν επιτόπου.
* Ο χρήστης ΤΖΑΚ ΣΠΑΡΟΟΥ νιώθει ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ για το #Noor1 στην περιοχή ΚΑΡΑΪΒΙΚΗ.

«Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»

Του Παναγιώτη Ήφαιστου

«Έπρεπε» να γίνει η Επανάσταση το 1821 ή οι Έλληνες «έπρεπε» να αναμένουν κάποια άλλη ευνοϊκότερη ιστορική συγκυρία; Τέτοια ερωτήματα δεν απαντώνται γιατί αφορούν κάτι που δεν γνωρίζουμε: Πότε και πως κοχλάζει και πότε εκρήγνυται ο συλλογικός υπαρξιακός πυρήνας ενός έθνους για να αξιώσει εθνική ανεξαρτησία; Ο Καποδίστριας, πάντως, μας άφησε παρακαταθήκη ότι «ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης«.

Στοιχειώδης κατανόηση κάποιων αιτίων που προκάλεσαν την ελληνική επανάσταση απαιτεί σωστή αντίληψη της τρισχιλιετούς διαδρομής της Ελληνικότητας και του τι έγινε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης μέχρι και το 1821. Των Ελλήνων οι Πόλεις και τα Κοινά κατόρθωσαν να διαιωνιστούν επί αιώνες. Πριν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και στην συνέχεια μέσα στο βυζαντινό κοσμοσύστημα, οι πόλεις αυτό-θεσπίζονταν.

Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει

Ορισμένα διδάγματα, 197 χρόνια μετά το Εικοσιένα

Του Ρούντι Ρινάλντι

Διαβάζουμε στον Τύπο: «Σύμφωνα με έρευνα της Κάπα Research, η Τουρκία αποτελεί για τους ερωτηθέντες τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την Ελλάδα με το συντριπτικό ποσοστό της τάξης του 92,5%, ενώ το ενδεχόμενο ενός πολεμικού επεισοδίου με την Τουρκία, φοβίζει το 65% των Ελλήνων». 

Την ίδια στιγμή, μεγάλη αγωνία διακατέχει σχεδόν όλους τους Έλληνες για την τύχη των δύο στρατιωτικών που βρίσκονται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Αδριανούπολης, ουσιαστικά όμηροι του καθεστώτος Ερντογάν. 

Οι σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας είναι ταραγμένες και η έκβασή τους θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την εσωτερική κοινωνική ζωή της χώρας μας. 

Επειδή κλείνουν 197 χρόνια από την Επανάσταση των Ελλήνων ενάντια στον τουρκικό ζυγό, ας αναλογιστούμε λίγο ορισμένα διδάγματα της ιστορίας μας.

25 Μαρτίου

Ανάρτηση από: http://www.skitso.biz

Κοιμήθηκε άσχημο σχολείο και ξύπνησε ωραία εταιρία

Αφού διανύσαμε την περίοδο απόδειξης της ασκήμιας του δημόσιου σχολείου έχουμε πλέον εισέλθει στην περίοδο της βαθιάς τεχνητής ύπνωσης

Του Δημήτρη Τσιριγώτη

Η σύγχρονη μορφή καπιταλισμού, ο νεοφιλελευθερισμός, δεν είναι βιαστικός, προχωράει σταδιακά και μεθοδικά στις επιδιώξεις του. Ο λόγος είναι απλός: σε αντίθεση με τις παλαιότερες μορφές καπιταλισμού αυτός χρειάζεται τη συναίνεση των πλατιών μαζών, άρα πρέπει πρώτα να πείσει τις συνειδήσεις τους ότι όλα γίνονται για το καλό τους. Και αν δυνατόν να παρουσιάσει ως κοινωνικό αίτημα τα ιδιοτελή του σχέδια. 

Κάτι παρόμοιο επιδιώκει ο νεοφιλελευθερισμός και με το δημόσιο σχολείο που αφού πρώτα αποδείξει ότι είναι «άσκημο» μετά μπορεί κάλλιστα να το κοιμίσει και με κατάλληλες πλαστικές επεμβάσεις να το μετατρέψει σε μια ωραιότατη εταιρία. Τα τελευταία χρόνια αφού διανύσαμε την περίοδο απόδειξης της ασκήμιας (αναποτελεσματικότητας) του δημόσιου σχολείου έχουμε πλέον εισέλθει στην περίοδο της βαθιάς τεχνητής ύπνωσης και των επεμβάσεων. Ως αναισθητικό μάλιστα χρησιμοποιούνται οι πιο σύγχρονες τεχνικές μάρκετινγκ.

Ο Υπουργός Παιδείας, οι Λωτοφάγοι και ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου

Ο Ρήγας Φεραίος στα μέρη της Εύβοιας, έργο Νίκου Εγγονόπουλου.

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,

Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά,

Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή, γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι, κι’ οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια…

Μ’ ένα σκοπό του ταξειδιού:   π ρ ο ς  τ’  ά σ τ ρ α.

Γι’ αυτούς θα πω τα λόγια τα ωραία, που μου τα υπαγόρευσε η Έμπνευσις,

Καθώς εφώλιασε μέσα στα βάθια του μυαλού μου όλο συγκίνηση

Για τις μορφές, τις αυστηρές και τις υπέροχες, του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Σίμωνος Μπολιβάρ.

Νίκος Εγγονόπουλος : Για τους ελεύθερους

Φαίνεται, σε δύσκολους καιρούς για την πατρίδα μας, να νοσούμε ευρέως από το σύνδρομο των λωτοφάγων.

Οι Λωτοφάγοι ήταν μυθικός λαός της ελληνικής μυθολογίας.  Ευρύτατα διαδεδομένο στη λωτοφαγίτιδα νήσο, ήταν το φυτό λωτός. Τα άνθη και οι καρποί του λωτού ήταν η κύρια τροφή των κατοίκων αυτού του νησιού και θεωρούντο σαν ναρκωτικά που προκαλούσαν ειρηνική απάθεια. Τον καρπό αυτό πρόσφεραν στους ταξιδιώτες επισκέπτες τους οι οποίοι στη συνέχεια έχαναν την επιθυμία της επιστροφής στη πατρίδα τους ή τη συνέχιση του ταξιδιού τους.

Ελευθερία ή θάνατος !

Ελευθερία...

Ανάρτηση από: http://i-kyr.gr 

Η πατρίς αγνωμονούσα!!!

Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.gr

Το έθνος-κράτος επιστρέφει μετά την κρίση

Από εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ, 21/11/2016: 

Αριστερά ο καθηγητής ιστορίας Μαρκ Μαζάουερ. Δεξιά ο τούρκος συγγραφέας Ορχάν Παμούκ

Του Θοδωρή Αθανασιάδη

Το εθνικό κράτος κάνει την επιστροφή του; Σίγουρα έτσι φαίνεται. Παλιομοδίτικες διακρατικές συγκρούσεις εκτυλίσσονται στην Θάλασσα της Κίνας και τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας. Οι διακρατικές συναντήσεις χαρακτηρίζονται από ασυνήθιστες εντάσεις. Η παραδοσιακή διπλωματία είναι εκείνη που μετράει σε ζητήματα από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν μέχρι την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Ωστόσο η κυρίαρχη άποψη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν ότι η παγκοσμιοποίηση θα φέρει την μεταμόρφωση του πλανήτη μέσα από μη κρατικούς παράγοντες. Η λήξη του ψυχρού πολέμου προκάλεσε μια, σχεδόν μαρξιστική προσδοκία, ότι το κράτος θα ατονήσει, υπό την σκιά τής ελεύθερης ροής χρήματος και αγαθών και υπονομευόμενο από εξω-κρατικούς παράγοντες, εκ των οποίων οι τρομοκρατικές ομάδες ήταν οι πλέον προφανείς αλλά όχι οι μόνοι. Ήταν μια προσδοκία την οποία μοιραζόταν όλο το πολιτικό στερέωμα.

Πόλεμος και ειρήνη στο Αιγαίο

Πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να εξουδετερώσει τα γεωπολιτικά της μειονεκτήματα στην περίπτωση ενός πολέμου με την Τουρκία; Το θέμα αυτό πραγματεύεται ο συγγραφέας στο κείμενο που προδημοσιεύει «Το Βήμα».

Του Παναγιώτη Κονδύλη

Η έκταση της τουρκικής επικράτειας είναι εξαπλάσια από την ελληνική και συνιστά σχεδόν εξ ολοκλήρου (δηλαδή με εξαίρεση το μικρό ευρωπαϊκό τμήμα της Τουρκίας) χώρο συμπαγή και ολότμητο, ενώ ο ελληνικός χώρος (και μάλιστα η κρίσιμη ως θέατρο πολέμου περιοχή ολόκληρου του Αιγαίου καθώς και η βόρεια Ελλάδα από τον Εβρο μέχρι τη Θεσσαλονίκη) αποτελείται από κατεσπαρμένα και μεμονωμένα εδάφη (νησιά) ή στενές λωρίδες. Το στρατηγικό πλεονέκτημα που δίνει η τέτοια κατανομή του χώρου στην τουρκική πλευρά είναι προφανές. Ο κατακερματισμένος ελληνικός χώρος μπορεί να καταληφθεί και να κρατηθεί κατά τμήματα, ακόμα και πολύ μικρά· ο εχθρός δεν είναι υποχρεωμένος να εμπλακεί στην πολεμική περιπέτεια κατάληψης ολόκληρης της ελληνικής επικράτειας προκειμένου ν’ αποσπάσει ένα τμήμα της, όποιο θέλει ή εν πάση περιπτώσει όποιο μπορεί· αφού καταλάβει ένα τμήμα, έχει τη δυνατότητα, εφ’ όσον υπερέχει στρατιωτικά, να εδραιώσει την καινούργια κατάσταση, δημιουργώντας σε σχετικά σύντομο διάστημα τετελεσμένα γεγονότα. Αντίθετα, η ελληνική πλευρά δεν έχει τη δυνατότητα (με ελάχιστες παρήγορες εξαιρέσεις) να αποσπάσει από τον μεγάλο και συμπαγή τουρκικό γεωγραφικό όγκο ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι χωρίς να περιπλακεί, mutatis mutandis, στο τραγικό δίλημμα του 1922.

Πώς μπορεί η Ελλάδα να εξουδετερώσει, σε περίπτωση πολέμου, τα σοβαρά γεωγραφικά της μειονεκτήματα; Θα επισημάνουμε τέσσερα σημεία. (…) Ας αρχίσουμε από το ζήτημα των πιθανών εδαφικών απωλειών και κερδών, καθώς μου φαίνεται προφανές ότι η τουρκική πλευρά θα συνδέσει την αιτιολόγηση και τη διεξαγωγή του πολέμου εκ μέρους της με εδαφικές διεκδικήσεις. Αν αυτό ευσταθεί, τότε η ελληνική πλευρά θα έκανε πολύ άσχημα να περιορισθεί στην υπεράσπιση των προσβαλλομένων εδαφών της. Αν αυτά ήσαν περισσότερα του ενός και αν δεν ήταν δυνατή η επιτυχής υπεράσπιση όλων τους, τότε οι Τούρκοι θα είχαν στο τέλος ένα καθαρό κέρδος, έστω και αν αυτό ήταν μικρό ή εκ των υστέρων φαινόταν «δυσανάλογο» (η έννοια είναι βέβαια σχετική) προς τις αντίστοιχες θυσίες. Γι’ αυτόν τον λόγο η ελληνική πλευρά πρέπει κατά το δυνατόν να επιδιώξει αυτοτελή εδαφικά κέρδη, είτε ως αντιστάθμισμα για μόνιμες δικές της απώλειες είτε ως πιθανό αντάλλαγμα σε μεταγενέστερες διαπραγματεύσεις. Το πού πρέπει να αναζητηθούν τα κέρδη αυτά, με δεδομένο τον κατά βάση συμπαγή και ολότμητο χαρακτήρα του τουρκικού εθνικού χώρου, μας το δείχνει μια γρήγορη επισκόπηση των τριών πιθανών θεάτρων του πολέμου: της Θράκης, του Αιγαίου και της Κύπρου. Στη Θράκη, ή μάλλον στον Εβρο, η πυκνή συγκέντρωση στρατευμάτων και από τις δύο πλευρές σημαίνει ότι όποιος καταφέρει να διασπάσει πρώτος τις αντίπαλες γραμμές θα έχει τη δυνατότητα να αποκόψει αμέσως, μ’ έναν κυκλωτικό ελιγμό σχεδόν επί τόπου, μεγάλες εχθρικές μονάδες.

Η θεωρία των σπασμένων παραθύρων

Μετάφραση της Άννας Μαρίας Αρβανιτίδου

To 1969 o Αμερικανός ψυχολόγος Phillip Zimbardo άφησε ένα πολυτελές αυτοκίνητο σε μια περιθωριοποιημένη περιοχή του Bronx της Νέας Υόρκης. Λίγα λεπτά αργότερα κάποιοι τριαντάρηδες έκλεψαν κάποια εξαρτήματα και μερικές μέρες αργότερα το κατέστρεψαν εντελώς. Την ίδια εβδομάδα άφησε ένα όμοιο αυτοκίνητο σε μια ανεπτυγμένη περιοχή της Καλιφόρνιας, στο Palo Alto.Το αυτοκίνητο παρέμενε άθικτο όλη την εβδομάδα. Την τελευταία μέρα σπάζει τα παράθυρα με ένα σφυρί. Σε λίγες ώρες το αυτοκίνητο είχε την ίδια κατάληξη, όπως και το άλλο. Το πολύ απλό αυτό κοινωνιολογικό πείραμα επιβεβαίωσε τη θεωρία των σπασμένων παραθύρων. 

Το πείραμα οδήγησε τους δύο κοινωνιολόγους James Wilson και George Kelling να δημιουργήσουν μια θεωρία η οποία στηρίζει πως εάν σε ένα κτίριο σπάσει ένα παράθυρο και δεν επιδιορθωθεί άμεσα, σύντομα θα σπάσουν και τα άλλα παράθυρα από κάποιον βάνδαλο ή μια ομάδα ανθρώπων. Αυτό θα συμβεί είτε γιατί είναι αρκετά διασκεδαστικό να σπάζουμε κρύσταλλα είτε γιατί απλά κανείς δε φροντίζει γι’ αυτό το κτίριο. Το ίδιο θα συμβεί και με το πρώτο γκράφιτι σ’ ένα τοίχο. Σαφώς δεν χαρακτηρίζονται όλα ως εγκλήματα αλλά ως μικρές παραβάσεις πάνω στις οποίες οι κατά τόπους δήμοι στηρίζουν καμπάνιες όπως «Καθαρές γειτονιές» ή «Δρόμοι σε τάξη». 

Πυκνές επαφές, ανοικτά ζητήματα και η μαγιά

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Ο υπουργός Εξωτερικών Κοτζιάς ταξιδεύει στην ΠΓΔΜ. Ο πρωθυπουργός μετέχει σε σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. και αναμένεται στο ανακοινωθέν να υπάρχει κάποια αναφορά για την συμπεριφορά της Τουρκίας. Την Τρίτη γίνεται η σύνοδος της Βάρνας για τη σχέση Ε.Ε. – Τουρκίας. Έληξε η άσκηση Ηνίοχος, όπου πήραν μέρος αμερικανικά και βρετανικά αεροσκάφη μαζί με μαχητικά της Ελλάδας, της Ιορδανίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Ο πρέσβης των ΗΠΑ, όχι μόνο ήταν στην Ανδραβίδα, αλλά έχει και φορτωμένη ατζέντα συναντήσεων με περιφερειάρχες και άλλους παράγοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Το μεγάλο καταμαράν του αμερικάνικου στόλου ξεκουράστηκε, μαζί με το πλήρωμά του, στη Σύρο. Η Σούδα είναι σε επιφυλακή. Η Μέρκελ ξανάπιασε τα τηλέφωνα.

Ο πόλεμος στη Συρία, μετά την κατάληψη του Αφρίν, μπαίνει σε νέα φάση, ενώ διαφαίνεται ένας νέος γύρος οξύτητας ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία. Κι αυτά, τη στιγμή που στις ΗΠΑ μαίνεται ένας εσωτερικός πόλεμος σε όλους τους θεσμούς εξουσίας.

Χτίζουν το επόμενο μνημόνιο

Με χρονική διάρκεια δεκαετιών

Του Γιάννη Ξένου από την Ρήξη φ. 142

Με τον καταιγισμό αρνητικών εξελίξεων, κυρίως στα εθνικά θέματα, με την τουρκική επιθετικότητα να ρίχνει βαριά σκιά στη χώρα, την αποπροσανατολιστική, αέναη σκανδαλογία που τροφοδοτεί η κυβέρνηση για να θολώνει τα νερά, αλλά και τις μάχες των ολιγαρχών στο ποδοσφαιρικό τερέν, τείνουμε να ξεχάσουμε το τρίτο μνημόνιο και το επόμενο που ετοιμάζεται.

Φυσικά, ο βαθύτερος λόγος που η συζήτηση για την οικονομία καταλαμβάνει δυσανάλογα μικρότερο χρόνο από ό,τι πριν δύο ή τρία χρόνια είναι ότι οι Έλληνες αποδέχτηκαν την ήττα τους στον οικονομικό τομέα. Χρειάστηκαν τρεις κυβερνήσεις, κάθε ιδεολογικού χρωματισμού, και τρία καταστροφικά μνημόνια, για να μοιάζουν παραδομένοι πλήρως στα χέρια της ξένης και εγχώριας ελίτ.
Το τρίτο μνημόνιο κλείνει τον κύκλο του στα τέλη Ιουνίου και για να συμβεί αυτό πρέπει να κλείσει η τέταρτη αξιολόγηση, που απαιτεί την έγκριση ογδόντα οχτω προαπαιτούμενων. Τα πιο σημαντικά θέματα είναι:

(Υδρογον) άνθρακες ο θησαυρός για την Ήπειρο !

Του Γιάννη Παπαδημητρίου

Ο όρος εξορυκτισμός περιγράφει το οικονομικό μοντέλο, που είναι προσανατολισμένο στην εξαγωγή πρώτων υλών, στις μέρες μας κυρίως πετρελαίου και φυσικού αερίου. Έχει ασφαλώς μια μακρά ιστορία αλλά αναζωπυρώθηκε στο σημερινό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο της υποχώρησης των κρατικών πολιτικών, καθώς οι ιδιωτικές, πολυεθνικές κατά κανόνα, εταιρίες βρήκαν την ευκαιρία να κινηθούν πιο επιθετικά σε νέες περιοχές. Βεβαίως στη Λατινική Αμερική, και κυρίως στη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και το Εκουαδόρ, υποστηρίχθηκε και ένα εναλλακτικό μοντέλο, με βασικά στοιχεία την προσπάθεια ελέγχου των κερδών των εταιριών και τις εθνικοποιήσεις, τη διοχέτευση μέρους των εσόδων σε προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και αναδιανομής και βέβαια με την εκφώνηση ενός πατριωτικού λόγου για την υπεράσπιση της εθνικής ανάπτυξης και κυριαρχίας.

Στην πραγματικότητα πάντως οι δυσμενείς επιπτώσεις ήταν οι ίδιες και στις δύο εκδοχές : ρύπανση υδατικών αποθεμάτων και γεωργικής γης από διαρροές, ανεξέλεγκτη απόθεση των αποβλήτων της εξόρυξης, αποψίλωση τεράστιων δασικών εκτάσεων, παραγωγή τοξικών αποβλήτων από τη χρήση χημικών ουσιών, αύξηση των αέριων εκπομπών που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, σεισμικότητα, προβλήματα υγείας, καταστολή και εκδίωξη των τοπικών κοινοτήτων, στρατιωτικοποίηση και πολεμικά επεισόδια. Το ίδιο απρόθυμες αποδείχτηκαν οι κυβερνήσεις στον κοινωνικό και περιβαλλοντικό έλεγχο των εξορυκτικών δραστηριοτήτων, όποιος και αν ήταν ο φορέας τους. 

Η σύζευξη διεθνισμού και πατριωτισμού στη σκέψη του Ρήγα Βελεστινλή

Του Γ.Α. Λυγκουνάκη

Στο κείμενο αυτό θα κάνω μια παράθεση σκέψεων που μου γεννήθηκαν διαβάζοντας «Τα Δίκαια του Ανθρώπου» του Ρήγα Φεραίου. Ως εκ τούτου δεν θα κάνω μια αναλυτική παρουσίαση του έργου αλλά θα σταθώ ενδεικτικά στα σημεία που μού έκαναν εντύπωση και θα τα πλαισιώσω με τα δικά μου συμπεράσματα. 

Ο συγγραφέας ξεκινά από το Άρθρο 1 να δίνει έναν ορισμό για τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι συγκροτούν κοινωνίες και αυτοί είναι «να συμβοηθώνται και να ζώσιν ευτυχισμένοι και όχι να συναντιτρώγωνται ή να ρουφά το αίμα τους ένας». Οι αρχές του Ουμανισμού μπαίνουν ήδη από την αρχή. Χωρίς αυτές το έργο δεν θα είχε ποτέ γραφεί. 

Στο Άρθρο 2 γράφει: 

«Αυτά τα Φυσικά Δίκαια είναι: 

• Πρώτον, το να είμεθα όλοι ίσοι και όχι ο ένας κατώτερος από τον άλλον. 
• Δεύτερον, να είμεθα ελεύθεροι και όχι ο ένας σκλάβος του αλλουνού. 
• Τρίτον, να είμεθα σίγουροι εις την ζωήν μας, και κανένας να μην ημπορή να μας την πάρη αδίκως και κατά την φαντασίαν. 

Τέταρτον, τα κτήματα όπου έχομεν κανένας να μην ημπορή να μας εγγίζει, αλλ’ είναι ιδικά μας και των κληρονόμων μας». 

Ο Παναγιώτης Κονδύλης και το «φθίνον έθνος», προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά

Προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Παναγιώτης Κονδύλης: Μια διαδρομή, που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις από την Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018.

Κομβικό ρόλο σε αυτή τη νέα περίοδο της συγγραφικής δραστηριότητας και της προσωπικής εξέλιξης του Παναγιώτη Κονδύλη θα παίξει το κείμενό του, «Ελληνοτουρκικός πόλεμος», που δημοσιεύει ως επίμετρο στη Θεωρία του Πολέμου, κείμενο γραμμένο αμέσως μετά την εθνική ταπείνωση των Ιμίων, το 1996, που θα τον κάνει ευρύτερα γνωστό και θα προκαλέσει σκληρές δημόσιες διαμάχες και αντιπαραθέσεις. Καταγράφει χωρίς κανένα ψιμύθιο τη σταδιακή –αλλά μάλλον αναπόφευκτη για τον ίδιο– εκ νέου υπαγωγή του συρρικνωμένου ελληνικού κόσμου στην τουρκική επικυριαρχία – αυτό που αποκαλούσαμε ήδη «ισλαμο-κεμαλισμό» και που θα γίνει γνωστός αργότερα ως νεο-οθωμανισμός. Αφού έχει καταγράψει απροκατάληπτα τη σταδιακή και ραγδαία επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας στο δημογραφικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, επιστρέφει χωρίς παρωπίδες στη μοιραία σχέση ελληνικού έθνους και ελλαδικού κράτους:

Οι αιτίες της νεοελληνικής κακοδαιμονίας

Του Γιώργου Κοντογιώργη

Για να κατανοηθούν οι αιτίες της νεοελληνικής κακοδαιμονίας αρκεί να σταθεί κανείς επιγραμματικά σε τέσσερις, μείζονες, αλλά και σημειολογικά ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις, στις οποίες προέβη το νεοελληνικό κράτος. Το νεοελληνικό κράτος αποτέλεσε ένα μόρφωμα με ασφυκτικά περιορισμένα σύνορα, αναντίστοιχο προς το μέγεθος και τις ανάγκες του μείζονος Ελληνισμού. Επιπλέον, θεσμίσθηκε υπό καθεστώς πλήρους προτεκτοράτου. Εξ ου και τα κόμματα ανέλαβαν να υπηρετήσουν το καθεστώς αυτό, δηλαδή τις “προστάτιδες” Δυνάμεις και όχι την ελληνική κοινωνία, το πρόταγμα της εθνικής ολοκλήρωσης ή, έστω, μια ταξική εκφορά του κοινού συμφέροντος.

Δεύτερον, το κράτος αυτό δομήθηκε πολιτικά ως απόλυτη μοναρχία – κρατική δεσποτεία, παρακάμπτοντας εξ ολοκλήρου την οικουμενική και γι’ αυτό βαθιά δημοκρατική ιδιοσυστασία της ελληνικής κοινωνίας. Δημοκρατική ιδιοσυστασία που αποτυπώθηκε στα πολιτικά κείμενα επί Τουρκοκρατίας (των κοινών και της διανόησης) και στα χρόνια της Επανάστασης, συμπεριλαμβανομένου και του Καποδίστρια. Το επιχείρημα που επικαλέσθηκαν οι λεγόμενες “προστάτιδες” Δυνάμεις ήταν ότι οι Έλληνες είναι άναρχος (διάβαζε δημοκρατικός) λαός και, ως εκ τούτου, μη ικανός να διοικήσει το κράτος του, κατά το (ευρωπαϊκό) απολυταρχικό πρότυπο.

Μεταμοντέρνα Αριστερά (6) – ΣΥΡΙΖΑ, Δημόσιο και Σοσιαλδημοκρατία

Του Ηλία Παπαναστασίου

Στις δύσκολες εποχές που ζούμε και με την ζοφερή πραγματικότητα να επικρέμαται σαν το σπαθί του Δήμιου, αρχίζουν πλέον να διασαφηνίζονται ορισμένα πράγματα. 

– Πρώτα–πρώτα σχετικά με το σκάνδαλο Novartis, εκτός από τις απίστευτες Αλληλοκατηγορίες και υποβολές μηνύσεων, μέχρι στιγμής δεν έχει ξεκαθαριστεί σχεδόν τίποτα (π.χ. Τροφοδότης Λογαριασμός σε όνομα κάποιου ή άλλα αδιάσειστα στοιχεία). 
Αντίθετα, ο Φρουζής, σαν πρόεδρος του ΣΦΕΕ και της ελληνικής ΝΟVARTIS, επεδίωκε πάντα να έχει συνάντηση και με τους Κυβερνητικούς αλλά και με την τότε αντιπολίτευση (Τσίπρας). Αυτό είναι το μάλλον σίγουρο…. 

–Δεύτερο θέμα, η περιλάλητη «Έξοδος στις Αγορές» – το υποτιθέμενο βαρύ προεκλογικό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ…– το οποίο αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνάει μια τεράστια φούσκα από αυτές που έχει ειδικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Η ίδια στασιμότητα και στα εθνικά και εξωτερικά θέματα όπου η ολοένα αυξανομένη επιθετικότητα της Τουρκίας αντιμετωπίζεται με πομφόλυγες «Δημοκρατισμού» και «Ευρωπαϊσμού» από τα βαριά κανόνια του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Ράμπο (Καμμένος), ο Δικαιωματιστής της Ευπρέπειας (Κουβέλης) και ο Ταλλευράνδος (Κοτζιάς).