Μητσοτάκη πάρε δρόμο

Δ. Κουφοντίνας: Αν, ιστορικά, η καταστολή είναι εγγεγραμμένη στο DNA της Δεξιάς, ιστορικά στο DNA της Αριστεράς είναι εγγεγραμμένη η αντίσταση, η ρήξη.

Του Δημήτρη Κουφοντίνα

Το πρώτο ταξίδι του νέου υπουργού των Εξωτερικών ήταν στις ΗΠΑ, το δεύτερο στο Ισραήλ. Έτσι, για να μην μείνει αμφιβολία ποιοι είναι οι γεωπολιτικοί κύριοι της χώρας, και σε ποιους εκχωρείται η εξωτερική πολιτική.
Ακόμη πιο στενή θα είναι η πρόσδεση στο άρμα των ΗΠΑ, ακόμη πιο μεγάλη η δέσμευση στον άξονα Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα, ακόμη πιο γρήγορες (γεωπολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά) οι εξελίξεις στην περιοχή – για να πάρει και ο ελληνικός καπιταλισμός ένα τμήμα των κερδών, αδιαφορώντας για τις συνέπειες για τον ελληνικό λαό. Όσο για τη δήλωση του υπουργού, «ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα έχει ολοσχερώς εξαλειφθεί», και μόνο που ένιωσε την ανάγκη να την κάνει, σημαίνει ότι αυτό δεν ισχύει, ότι δεν έχουν καταφέρει τόσα χρόνια να σβήσουν τη συλλογική μνήμη.

Εκλεκτός των ΗΠΑ είναι και ο νέος αρχηγός της ΕΥΠ, μια υπαγορευμένη επιλογή που επαναφέρει μνήμες Αβρακότος και Πιουριφόι. Εκλεκτός και ο νέος υπουργός της Αστυνομίας,  παρασημοφορημένος από το FBI και με τα WikiLeaks να αποκαλύπτουν τις πολύ στενές σχέσεις του με την πρεσβεία. Όχι ότι η ΝΔ δεν είχε δικούς της με τέτοιες σχέσεις, όμως χρειάζονταν έναν χρήσιμο κεντρώο, «πρόθυμο» να υλοποιήσει το δόγμα Νόμος και Τάξις.

Αιδώς, Γραικύλοι

Της Σύνταξης της Ρήξης (Ρήξη φ. 139)

Ο Ερντογάν, πριν καν έρθει στην Αθήνα, ανατίναξε, με την περιβόητη συνέντευξή του στον Παπαχελά, όλη τη μυθολογία των ναινέκων του ελληνικού μιντιακού και πολιτικού συστήματος για τις «θετικές επιπτώσεις» της πρόσκλησης Ερντογάν στην Αθήνα. Όπως διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι, η απόβαση του Ερντογάν με τις στρατιές των κουμπουροφόρων του στην Αθήνα και τη Θράκη είχε τη στήριξη και τη συναίνεση όλων των –συστημικών και μη– ελίτ της χώρας.
Πράγματι, καθώς δοκιμάζαμε να οργανώσουμε μια στοιχειώδη αντίδραση σε αυτήν, διαπιστώσαμε πως όλες οι πολιτικές και ιδεολογικές πτέρυγες ήθελαν να φιμώσουν κάθε διαμαρτυρία. Ήταν προφανής, αυτή τη φορά, η άρνηση τόσο των «αμερικανόφιλων», των «ευρωπαιόφιλων», ακόμα και των «ρωσόφιλων», να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε κινητοποίηση ενάντια στην έλευση του Ερντογάν.

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο

Της Σύνταξης

Σεπτέμβριος 2017

Προφανώς, οι Κούρδοι δεν είναι ο περιούσιος λαός του Θεού. Ούτε πολεμούν αιώνες εναντίον των Τούρκων ούτε ήταν πάντα εχθροί τους και εν δυνάμει σύμμαχοί μας. Μάλιστα, κάποτε τους χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι στις επεκτατικές τους εκστρατείες, κάποτε και εναντίον των Ελλήνων ή άλλων χριστιανών.

Οι Κούρδοι, όμως, πριν καμιά τριανταριά χρόνια, αποφάσισαν να πάρουν το μέλλον τους στα χέρια τους. Και ξεκίνησαν, τότε με ηγέτη τον Οτσαλάν και το PKK έναν ωραίο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, κυρίως γύρω από το κουρδικό και τουρκοκρατούμενο Ντιγιαρμπακίρ. Από τότε, η αντίσταση και ο ένοπλος ή μη αγώνας επεκτάθηκε σε όλες τις περιοχές που κατοικούν Κούρδοι. Εντός της Τουρκίας, στη βόρεια Συρία, στο Ιράκ. Και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια αγώνων, απέκτησαν κάθε δικαίωμα να απαιτήσουν την αυτοδιάθεσή, τη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους.

Ρήξη ή μνημόνια στο διηνεκές

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η επίλυση του ζητήματος του χρέους είναι απολύτως καθοριστική για το μέλλον της χώρας μας, ενώ κανένα πολιτικό κόμμα από μόνο του δεν μπορεί να το διαχειριστεί – κάτι που όμως θα έπρεπε να συμβεί τώρα, αμέσως, πριν από το ξεπούλημα, πριν τις γερμανικές και ιταλικές εκλογές, καθώς επίσης πριν από τη λήξη της τρίτης δανειακής σύμβασης στα μέσα του 2018.

Ανάλυση

Ένα ερώτημα που ακούγεται συχνά είναι το ποιός φταίει για την υπερχρέωση της Ελλάδας έως το 2010 – επειδή, από το χρονικό σημείο εκείνο και μετά, η ευθύνη της καταστροφής ανήκει αποκλειστικά στις κατοχικές κυβερνήσεις της, κυρίως όμως στην πολιτική των μνημονίων (ανάλυση), με τις επόμενες χρεοκοπίες της να είναι δυστυχώς προδιαγεγραμμένες.

Η απάντηση είναι απλή: όλοι ανεξαιρέτως, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Δηλαδή, η Γερμανία με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα, το ελληνικό δημόσιο με τα συνεχή ελλείμματα στον προϋπολογισμό του, ο ιδιωτικός τομέας (=νοικοκυριά και επιχειρήσεις) λόγω των θηριωδών ελλειμμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, καθώς επίσης οι τράπεζες εξαιτίας της ανεύθυνης δανειακής τους συμπεριφοράς.

Σε τροχιά εξόδου από την ιστορία

Της Analyst Team

Η παγίδα των ιδιωτικοποιήσεων, τα πλεονεκτήματα της μικτής οικονομίας, καθώς επίσης η υποχρέωση της Ελλάδας να σταματήσει την πορεία της προς την καταστροφή, επιλέγοντας τη ρήξη – ενώ η τελευταία μας ευκαιρία είναι πριν από τις γερμανικές εκλογές και πριν από την τέταρτη δανειακή σύμβαση, συνοδευόμενη από νέα μνημόνια που θέλει να μας επιβάλλει η Γερμανία.  

«Σε γενικές γραμμές υπάρχουν δύο βασικά πολιτικά συστήματα: (α) εκείνο που επιλέγουν οι Πολίτες τους ηγέτες τους, οι οποίοι τότε υπηρετούν τα συμφέροντα τους σαν να είναι δικά τους και (β) αυτό στο οποίο η πολιτική εξουσία χειραγωγεί το λαό, έτσι ώστε ο λαός αφενός μεν να την επιλέγει, αφετέρου να υπηρετεί τα δικά της ιδιοτελή συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένων των ελίτ που η ίδια υπηρετεί έμμισθα.

Ο μονόδρομος της ρήξης

Του Αλέξη Ζακυνθινού

Εάν δεν τηρηθούν οι υποσχέσεις περί μείωσης του δημοσίου χρέους παρά τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα που πέτυχε η Ελλάδα, εντός του 2017, θα υπάρχει πλέον μόνο μία επιλογή στη διάθεση μας: η στάση πληρωμών.

Όπως έχουμε γράψει στο παρελθόν (άρθρο), καλώς ή κακώς οι μοναδικές επιλογές της Ελλάδας ήταν οι εξής:

(α) είτε η νέα χρεοκοπία της, καθαρή αυτή τη φορά, για να ξεκινήσει από την αρχή χωρίς τα βάρη του παρελθόντος (χρέη) – όπου οφείλει να επιλέξει εντός ή εκτός του ευρώ (άρα την εσωτερική υποτίμηση ή την πληθωριστική, όσον αφορά την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της),

(β) είτε η υποταγή της στις εντολές των δανειστών βασιλικότερα του βασιλιά, έτσι ώστε να μειωθεί ακόμη περισσότερο το «κόστος λειτουργίας» της (μισθοί, συντάξεις, κοινωνικό κράτος κλπ.), τα χρέη της (ιδιωτικοποιήσεις), καθώς επίσης να ελαφρυνθούν τα υπόλοιπα – με στόχο να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών και να διενεργηθούν επενδύσεις, οπότε να κινηθεί ξανά η οικονομία της (αύξηση του ΑΕΠ και των δημοσίων εσόδων, άνοδος της παραγωγικότητας των εργαζομένων ως προς το ΑΕΠ κοκ.).

Διαγραφή χρέους ή ρήξη με τους δανειστές

Της Analyst Team

Αυτό που πρέπει να σταματήσει με κάθε θυσία, είναι ο δρόμος προς την καταστροφή και το χάος, ο οποίος είναι στρωμένος με τα μνημόνια – τονίζοντας πως μόνο τα μνημόνια είναι αυτά που εγγυώνται την έξοδο από την Ευρωζώνη και όχι η οικονομική κατάσταση της πατρίδας μας.

.

«Το χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, αφού προηγουμένως μας στέρησε την εθνική μας κυριαρχία, έχει αναχθεί πια σε εθνικό θέμα – αφού, εάν δεν ακολουθήσει η ονομαστική διαγραφή του άμεσα, θα βυθιστεί η Ελλάδα στο χάος. Επομένως θα μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος, με κίνδυνο να χάσει ακόμη και την εδαφική της ακεραιότητα –συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου. 

Ως εκ τούτου, είναι υποχρεωμένες όλες οι πολιτικές δυνάμεις να συνεργαστούν μεταξύ τους στο συγκεκριμένο θέμα, όπως στην περίπτωση που η χώρα μας θα ήταν αντιμέτωπη με μία στρατιωτική απειλή – στηριζόμενες φυσικά από το σύνολο των Πολιτών ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, για τον ίδιο λόγο«.

Δεσμά και ρήξεις...

Του Κώστα Μαντατοφόρου

Το καλό είναι πως η συζήτηση για εθνικό νόμισμα έχει ανοίξει.
     Και όταν λέμε έχει ανοίξει, εννοούμε σε επίπεδο κοινωνίας.
     Αυτό πριν από δύο-τρία χρόνια ανήκε ή στα μη συζητούμενα θέματα, ή στην σφαίρα του φαντασιακού,
     ..όπου ο καλός ιππότης (λέγε με Αλέξη) θα ερχόταν και ως δια μαγείας θα ελευθέρωνε την άτυχη πλην ατιμασμένη πριγκίπισσα από τα
δεσμά της, όποια κι αν ήταν αυτά. Αυτός ήξερε. Εμείς απλώς θα περιμέναμε το παληκάρι.

     Τώρα όμως που αποδείχτηκε πως ο ιππότης δεν ήταν παρά άλλος ένας νταβατζής που ήρθε κι αυτός να κάνει business (as usual) πουλώντας κι αυτός με την σειρά του το κορμί της ηλίθιας πριγκίπισσας,
     ..άρχισε να γίνεται αισθητή η ανάγκη κάποιας εναλλακτικής πορείας,
     ..που μοιραία δεν είναι άλλη από την ρήξη της σχέσης μας με το μόνο αποδεκτό από τους ευρωπαίους επιβήτορες νόμισμα για το νταβατζηλίκι, που είναι το ευρώ.

Κυπριακό: Σωτήριον έτος 2016 μ.Χ.

Έρχεται η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων

Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου από την Ρήξη φ. 127

Στην έως τα τώρα γνωστή ως Κυπριακή Δημοκρατία, θα έχουμε φαίνεται σύντομα ένα πρωτότυπο παγκόσμιο φαινόμενο: Η λεγόμενη διεθνής έννομη τάξη να παρανομεί ανοιχτά προκειμένου να επιβραβευθεί ο εισβολέας και να γίνει μόνιμη και νόμιμη η τουρκική εισβολή-κατοχή του 1974. Ένα εξαρτώμενο από την Άγκυρα «Διζωνικό-Δικοινοτικό» προτεκτοράτο, που ούτε οι μεγαλύτεροι μαέστροι στην χάραξη συνόρων Εγγλέζοι, δεν θα φαντάζονταν! Με τη συναίνεση των ΝΑΙναίκων Ανα(ν)στασιάδηδων και την ανοχή (τουλάχιστον) των σταλινοΑΚΕΛικων.
Πρόκειται πράγματι για μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Εδώ και δεκαετίες, η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει εμπλακεί σε έναν ατέρμονα «διάλογο» με τον κατακτητή, προκειμένου να βρεθεί μια (όποια) «λύση» με «βάση τις διαπραγματεύσεις». Ας δούμε το θέμα κατάματα. Είναι δυνατόν να υπάρξει «Λύση με βάση τις Διαπραγματεύσεις», ή, το Κυπριακό είναι Θέμα - Ζήτημα Εισβολής - Κατοχής - Εθνοκάθαρσης και Εποικισμού;
Μετά τα πρώτα χρόνια της Εισβολής από τους Τούρκους στην Κύπρο –από το 1974 ως σήμερα– άρχισε να συζητείται η περιβόητη «λύση». Όλοι θεωρούσαν ότι ο βασικός κορμός της θα ήταν η επιστροφή κατεχομένων εδαφών στους Ελληνοκύπριους με αντίστοιχη παραχώρηση συνταγματικών (και διοικητικών) δικαιωμάτων στους Τουρκοκύπριους.

Αντίσταση… Άρδην

Των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη φ. 125

Το φιάσκο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παράλληλα με το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης, σηματοδοτεί και την οριστική εξάντληση μιας δημαγωγικής πολιτικής που κυριάρχησε τα τελευταία πέντε ή έξι χρόνια εντός του λεγόμενου αντιμνημονιακού κινήματος. Κυριάρχησαν επιδιώξεις για την πολιτική εκμετάλλευση της αντιστασιακής διάθεσης του ελληνικού λαού, με την ανακύκλωση βολικών αυταπατών περί εύκολης διεξόδου από την κρίση και επιστροφής στα επίπεδα ευημερίας της ύστερης μεταπολίτευσης.

Και, δυστυχώς, οι πολιτικές της δημαγωγίας δεν χαρακτήρισαν μόνον τις δύο κεντρικές κομματικές συνιστώσες του αντιμνημονιακού τόξου, αλλά όλες τις πολιτικές πρωτοβουλίες της τελευταίας πενταετίας – γι’ αυτό και η κρίση είναι βαθιά και αφορά όλους. Χαρακτηριστική είναι και σήμερα η εμμονή δυνάμεων, που μέχρι χθες συμμετείχαν στο καταστροφικό εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ, να συνεχίζουν να εμμένουν στην ίδια πολιτική, αποκρύπτοντας τις βαθύτερες ρίζες της καθολικής παρακμής που μαστίζει τη χώρα.

Αντίσταση… Άρδην

Των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη φ. 125

Το φιάσκο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παράλληλα με το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης, σηματοδοτεί και την οριστική εξάντληση μιας δημαγωγικής πολιτικής που κυριάρχησε τα τελευταία πέντε ή έξι χρόνια εντός του λεγόμενου αντιμνημονιακού κινήματος. Κυριάρχησαν επιδιώξεις για την πολιτική εκμετάλλευση της αντιστασιακής διάθεσης του ελληνικού λαού, με την ανακύκλωση βολικών αυταπατών περί εύκολης διεξόδου από την κρίση και επιστροφής στα επίπεδα ευημερίας της ύστερης μεταπολίτευσης.

Και, δυστυχώς, οι πολιτικές της δημαγωγίας δεν χαρακτήρισαν μόνον τις δύο κεντρικές κομματικές συνιστώσες του αντιμνημονιακού τόξου, αλλά όλες τις πολιτικές πρωτοβουλίες της τελευταίας πενταετίας – γι’ αυτό και η κρίση είναι βαθιά και αφορά όλους. Χαρακτηριστική είναι και σήμερα η εμμονή δυνάμεων, που μέχρι χθες συμμετείχαν στο καταστροφικό εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ, να συνεχίζουν να εμμένουν στην ίδια πολιτική, αποκρύπτοντας τις βαθύτερες ρίζες της καθολικής παρακμής που μαστίζει τη χώρα.

"Αν επιλέγαμε την ρήξη θα διαλυόταν η χώρα"....Ευτυχώς Τσιπρα που δεν σε άκουσαν το 1821

Ένα από τα πολλά αμίμητα που είπε ο Τσίπρας μετά την 13η Ιουλίου του 2015 για να δικαιολογήσει την επιλογή του να υπογράψει τρίτο και σκληρότερο τρίτο μνημόνιο ήταν ότι δεν ήθελε προσωπικά να το κάνει (σήμερα λέει ότι το ήθελε) αλλά αν δεν το έκανε η χώρα θα διαλυόταν!

Ο Τσίπρας βέβαια είχε φροντίσει στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης του να εξαντλήσει τα ταμειακά αποθέματα της χώρας πληρώνοντας τους δανειστές χωρίς να έχει στήσει κάποιο εναλλακτικό σχέδιο και η αλήθεια είναι ότι εντός του ΣΥΡΙΖΑ στοιχεία εναλλακτικών σχεδίων είχαν κατατεθεί.....

Πάμε πίσω στο επιχείρημα Τσίπρα "Αν δεν υπέγραφα, αν επέλεγα την ρήξη η χώρα θα διαλυόταν" και μέρα που είναι σήμερα και γιορτάζουμε την εθνική παλιγγενεσία να πούμε δύο βασικά πράγματα.....

«Ντενεκές ξεγάνωτος»

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 121 που κυκλοφορεί σήμερα, Σάββατο 12 Μαρτίου 

Περιφέρεται, με το βλακώδες χαμόγελό του, ανάρμοστο απέναντι στη δεινή κατάσταση της χώρας του, από Βρυξέλλες σε Σμύρνη και από Κωνσταντινούπολη σε Μαξίμου. Κάθε νέα «βόλτα» του κατεβάζει ένα ακόμα σκαλί την Ελλάδα, οδηγώντας τη προς το χαίνον βάραθρο, που αυτός και η παρέα του έχει ανοίξει.
Εκλιπαρεί πλέον το ΔΝΤ να επιστρέψει, γλύφει ως υποτακτικός τον Νταβούτογλου, έχει μεταβάλει τη χώρα ολόκληρη σε περίκλειστο στρατόπεδο.
Τον καρπαζώνουν από παντού. Και όχι μόνον οι συνήθεις Σόϊμπλε και Ερντογάν, αλλά και οι «φίλοι» του Αυστριακοί, ακόμα και τα Σκόπια και οι Αλβανοί.
Ο Ολλανδός χοιροβοσκός μας εμπαίζει ανοικτά –περί «συζήτησης για το χρέος»– και ο Πολωνός αποκαλύπτει πως συνυπέγραψε τον αποκλεισμό της χώρας.
Μόνο του μέλημα πως θα παραμείνει μερικές ημέρες ακόμα στην εξουσία, για να παίζει τρίλιζα με τον Καρανίκα και τον Ιάγο της συμφοράς.

Το τελευταίο καταφύγιο του συριζισμού

Από την εφημερίδα Ρήξη Σεπτεμβρίου που κυκλοφορεί

της Σύνταξης

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα τα οποία προβάλλουν οι Ευρωπαίοι εταίροι, από τη Μέρκελ ως τον Ολάντ, για να υποστηρίξουν την επιλογή τους υπέρ του Σύριζα και του Τσίπρα σ’ αυτές τις εκλογές, άποψη την οποία φαίνεται να συμμερίζεται και ένα κομμάτι του ελληνικού κατεστημένου, είναι πως η επικράτηση του Σύριζα, έστω και μ’ ένα ελάχιστο ποσοστό από τη ΝΔ, είναι «αναγκαία», ώστε ο Σύριζα να συμμετάσχει στην επιβολή του μνημονίου και να μην εκδυθεί εκ νέου μια αντιπολιτευτική και αντιμνημονιακή λεοντή ως αντιπολίτευση. Γι’ αυτόν το λόγο, έχει στηθεί ένας ολόκληρος και πρωτοφανής μηχανισμός προπαγάνδας που αποσκοπεί στην εκλογή του Σύριζα ως πρώτου κόμματος στις εκλογές.
Κανάλια, εφημερίδες, πρεσβείες, ψίθυροι, συμβάλλουν μ’ όσα μέσα μπορούν στην προβολή του Τσίπρα ως του αναντικατάστατου συμβιβασμένου, έτσι ώστε να γίνει η δουλειά, δηλαδή να εφαρμοστεί το μνημόνιο. Και το ίδιο σκέφτονται ακόμα και τμήματα της Ν.Δ. –μπορεί κανείς να κάνει πολλές σκέψεις για τον λόγο που ο Παυλόπουλος συνήργησε στην επίσπευση των εκλογών, καθώς και για τον μέντορά του Καραμανλή. Ένα ποσοστό νεοδημοκρατών εμφανίζεται διατεθειμένο να στηρίξει τον Τσίπρα επί τη βάσει αυτής της λογικής.

Ένα τέλειο κείμενο

Καλησπέρα Πιτσιρίκο,

θες λίγο η ζέστη, θες η πεισματάρα άρνηση να αποδεχτώ την πλήρη προδοσία των τελευταίων ωρών, με οδήγησε σε μια επιφοίτηση στα όρια του υπερφυσικού.

Κάτι δε μου κολλούσε, κάτι μου έλειπε. Είτε ξέρεις από πολιτική είτε όχι, δεν μπορεί να μην αναρωτιέσαι αυτή την στιγμή -αν δεν είσαι απασχολημένος με το να μπινελικώνεις- πώς γίνεται ο κερδισμένος να τα χάνει όλα.

Πώς δηλαδή λίγες ώρες μετά την κατατρόπωση όλης της συστημικής σαπίλας, σε όλες τις εκφάνσεις της, την υποστηρικτική ψήφο αξιοπρέπειας ενός μέχρι πρότινος ραγιά απολιτίκ λαού και την αλληλεγγύη πλείστων άλλων λαών, πώς τα τινάζεις όλα στον αέρα.

Στύβοντας το φτωχό μου το μυαλό για να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, μου έγινε ακόμα μια φορά ξεκάθαρο ότι πίσω από τις λέξεις, προδοσία, μνημόνιο 3 κ.ά, όντως κρύβεται ο Αλέξης.

Ρήξη και "ρήξεις – μαϊμού"

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πέντε χρόνια τώρα έχουμε:

    Αλλεπάλληλες µειώσεις μισθών και συντάξεων. Κατάλυση των συλλογικών συµβάσεων εργασίας και η καταβύθιση του µισθού του εργαζοµένου στα κατώτατα επίπεδα. Διεύρυνση της «ευέλικτης εργασίας» που σε συνδυασµό µε το αντιασφαλιστικό παραλήρηµα οδηγεί σε δουλειά µέχρι το θάνατο και σε συντάξεις πείνας. Καθεστώς εργοδοτικής ασυδοσίας στις απολύσεις. Ξεπούληµα στους ιδιώτες οτιδήποτε είχε αποµείνει ως δηµόσιος τοµέας της οικονοµίας. Εκποίηση των πάντων, από τον αέρα µέχρι το έδαφος και από τη θάλασσα µέχρι το νερό και το υπέδαφος. Διατήρηση της φορολογικής ασυδοσίας του µεγάλου κεφαλαίου σε συνδυασµό µε την επέκταση της καταλήστευσης του λαού µέσω της διεύρυνσης της έµµεσης φορολογίας.

ΣΥΡΙΖΑ στη πλατεία Συντάγματος...

Η ιθαγένεια και οι κόκκινες γραμμές του Καμμένου και Ζουράρι

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη που θα κυκλοφορήσει σήμερα (τ. 115) 

Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσουν ν’ αγιάσεις! Την ίδια ώρα που προσπαθούμε με καλή πίστη να βρούμε κάποιον τρόπο για να ξεφύγουμε από τα αδιέξοδα στα οποία μας έχουν οδηγήσει οι μαθητευόμενοι μάγοι της συμφοράς, που έχουν στρογγυλοκαθίσει στον σβέρκο μας εδώ και πέντε χρόνια και συνεχίζουν να κοροϊδεύουν έναν λαό αλαλιασμένο από τον κυριολεκτικό πόλεμο που αντιμετωπίζει, την ίδια αυτή ώρα οι κυβερνητικοί βρίσκουν την ευκαιρία να περάσουν, μέσα στη σύγχυση, τον νόμο για την ιθαγένεια.

Μια ρήξη μα ποια ρήξη;

Του Καρτέσιου

Σαφώς και ο λαός δεν ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για να έρθει σε «ρήξη» με τους «δανειστές» και να βγούμε από το «ευρώ» στα καλά καθούμενα, άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας. «Δεν μας έδωσε αυτή την εντολή», όπως ευχαρίστως θα έλεγε ο Κουρουμπλής και κάθε άλλος καθαρμένος πασόκιος. Σε εισαγωγικά οι λέξεις που δεν είναι… ταμπού, αλλά είναι τοτέμ ή κάτι άλλο επίσης λατρευτικό που δεν το αγγίζουμε.

Σοφός, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί το επιχείρημα αυτό και συνεχίζει να κωλοτρίβεται με τους περσινούς εχθρούς, εκλιπαρώντας για μια στάλα δανεικά καύσιμα ώστε να συνεχίσει ο εκσκαφέας να φτιάχνει πιο βαθύ τον τάφο μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σέβεται την εντολή του λαού. Όμως ο ίδιος ο λαός αυτός πότε άραγε έδωσε εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει ο ΕΝΦΙΑ, να διαπραγματευτεί αν οι φόροι θα αυξηθούν πολύ περισσότερο ή πάρα πολύ περισσότερο, να μην δοθεί η 13^η σύνταξη; Πότε άραγε αυτός ο ίδιος λαός έδωσε την εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ να εξαιρεί από τις διαπραγματεύσεις τον υπουργό Οικονομικών του επειδή εκνευρίζει την κάθε μουνόψειρα στο μούσι του Σουλτς; Πότε αυτός ο λαός έδωσε εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ να έχει για υπουργό Οικονομικών του έναν τύπο που δεν μπορείς να τον συμμαζέψεις από τα κανάλια και τα Μαρί Κλερ;