Τσόρτσιλ, Τρούμαν και Στάλιν το 1945. Η συζήτηση για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ως επικάλυμμα του αντικομμουνισμού έλκει την καταγωγή της από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα στους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Του Δημήτρη Πατέλη
Η προσφυγή στον αντικομμουνισμό συνιστά σαφή ομολογία του γεγονότος ότι οι αμαχητί νικητές του Ψυχρού Πολέμου αδυνατούν να προτείνουν ένα θετικό ελκτικό κοινωνικό ιδεώδες, μια θετική προοπτική για την ανθρωπότητα, ιδιαίτερα για τη νεολαία.
Κατά παράβαση των νόμων ακόμα και αυτού του ζωικού βασιλείου, επιβάλλεται συστηματικά, με όρους γενοκτονίας, καθεστώς αποικίας χρέους, με την κυνική διαβεβαίωση ότι oι επόμενες γενιές θα ζήσουν σε εργασιακές, κοινωνικές κ.ο.κ. συνθήκες σαφώς χειρότερες, παρουσιάζοντας τη χρόνια υποδούλωση και τον εξανδραποδισμό ως «μονόδρομο προόδου»!
Του Δημήτρη Πατέλη
Η προσφυγή στον αντικομμουνισμό συνιστά σαφή ομολογία του γεγονότος ότι οι αμαχητί νικητές του Ψυχρού Πολέμου αδυνατούν να προτείνουν ένα θετικό ελκτικό κοινωνικό ιδεώδες, μια θετική προοπτική για την ανθρωπότητα, ιδιαίτερα για τη νεολαία.
Κατά παράβαση των νόμων ακόμα και αυτού του ζωικού βασιλείου, επιβάλλεται συστηματικά, με όρους γενοκτονίας, καθεστώς αποικίας χρέους, με την κυνική διαβεβαίωση ότι oι επόμενες γενιές θα ζήσουν σε εργασιακές, κοινωνικές κ.ο.κ. συνθήκες σαφώς χειρότερες, παρουσιάζοντας τη χρόνια υποδούλωση και τον εξανδραποδισμό ως «μονόδρομο προόδου»!