Η Κάσος, το καλώδιο, οι εξοπλισμοί

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Τις προηγούμενες ημέρες ανακοινώθηκε από χίλια δύο κανάλια η πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης να επαναφέρει τα ερευνητικά πλοία που προετοιμάζουν την πόντιση του καλωδίου μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.

Πλοία που, θυμίζουμε, είχαν εκδιωχθεί κακήν κακώς από τουρκικά πολεμικά μόλις ανοίχθηκαν πέρα από τα έξι μίλια στην Κάσο-Κάρπαθο.

Η αισιόδοξη ανακοίνωση τροφοδότησε έντυπα, τηλεοπτικά κανάλια, ιστότοπους και μέσα μαζικής δικτύωσης με δηλώσεις και εκδηλώσεις εθνικής υπερηφάνειας. Αυτή τη φορά, διαβεβαίωναν οι πηγές αυτές, οι Τούρκοι ουδέν θα έπρατταν ίσως επειδή είναι φοβισμένοι από τους ελληνικούς εξοπλισμούς των εικοσιπέντε συν δέκα, συν άλλα δέκα δισεκατομμυρίων ευρώ, ίσως διότι το έργο θα το κάλυπτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ίσως διότι η Γαλλία θα έστελνε αεροπλανοφόρο, ίσως διότι το Ισραήλ θα έστελνε τον στόλο του, ίσως διότι ο Θεός της Ελλάδας -δηλαδή οι ΗΠΑ- θα νουθετούσαν την Άγκυρα “να κάτσει φρόνιμα”.

Τα παραπάνω αισιόδοξα κυριάρχησαν για μια περίπου εβδομάδα στην επικαιρότητα. Η κυβέρνηση φούσκωνε και ξαναφούσκωνε από έπαρση επιδεικνύοντας την αποφασιστικότητα και τον πατριωτισμό της. Επιτέλους οι αγκαλιές και τα φιλιά του κου Μητσοτάκη με τον εγκληματία πολέμου κο Νετανιάχου απέδιδαν κάποια τριάκοντα αργύρια!

Μετά ήρθε η προσγείωση δια στόματος του κου Γεραπετρίτη (οποία έκπληξη!!!). Οι έρευνες, είπε, θα ξεκινήσουν πάλι σε “εύλογο χρόνο”, όταν οι συνθήκες θα είναι πιο ευνοϊκές…….

Με άλλα λόγια δεν θα ξεκινήσουν όσο η Τουρκία δεν θέλει να ξεκινήσουν….

Τι να μας πει κι ο Τραμπ

Σε ποιον κόσμο ανήκουν Ελλάδα και Κύπρος;

Του Λουκά Αξελού

Αποτελεί μιαν από τις πραγματικότητες των ημερών μας η αγωνία που διαπερνά μια σημαντική μερίδα των Ελλήνων γι’ αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το υπαρξιακό μας πρόβλημα, ως η συνάντηση του Ελληνισμού και του Ελληνικού Κόσμου με το πεπρωμένο του. Πρόβλημα όμως που αν θες να το αντιμετωπίσεις, οφείλεις –πάνω από όλα– να το δεις στις πραγματικές του διαστάσεις.

Από το σημείο αυτό αρχίζουν, κατά την γνώμη μου, τα προβλήματα, γιατί το σύνολο, σχεδόν, αυτών που τους αφορά, αρνούνται να το δουν αποφεύγοντας τον καθρέφτη. Είναι προφανές ότι το θέμα που θίγω είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και φιλόδοξο. Γι’ αυτό θεωρώ ότι φρονιμότερο είναι να επικεντρωθώ σε τρία συγκεκριμένα, πλην αφετηριακά και κομβικά σημεία, που αφορούν την Ελλάδα, την Κύπρο και τον Ελληνικό Κόσμο, σημεία που –προφανώς– δεν εξαντλούν το ζήτημα, αλλά και σημεία που χωρίς την σωστή διάγνωσή τους, παραμένεις εγκλωβισμένος στα διαχρονικά αδιέξοδά σου.

Α. Σε ποιο κόσμο ανήκει Ελλάδα, Κύπρος και Ελληνισμός;

Εξετάζοντας το πρώτο από τα τρία σημεία θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το επίδικο σημείο για το πού τοποθετείται η Ελλάδα και ο Ελληνισμός. Προφανώς σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οργανικά και τα δύο ανάπηρα ελληνικά κράτη, η Ελληνική και η Κυπριακή Δημοκρατία. Οι απόλυτες διακρίσεις που αυθαίρετα και σχηματικά τοποθετούν την Ελλάδα και την Κύπρο στην Δύση ή την Ανατολή, τον Νότο ή τον Βορρά διανθισμένες από μια φθαρμένη πλέον φιλοευρωπαϊκή ή αντιευρωπαϊκή ρητορική, καταλήγουν στην δημιουργία ετικετών που όχι μόνον δεν φωτίζουν, αλλά, τουναντίον, συσκοτίζουν τους ήδη θολούς ορίζοντες της εξωτερικής μας πολιτικής. Κι αυτό γιατί θεμέλιοι λίθοι κάθε εξωτερικής πολιτικής οφείλουν να είναι τα ιστορικά, γεωπολιτικά, εθνικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δεδομένα και όχι τα ιδεολογήματα που, κατά κανόνα, τα συνοδεύουν.

Ο Δρόμος ως εγχείρημα ή επειδή έχουμε ανάγκη από εγχειρήματα

Το Σάββατο 5/4 έγινε στην Νομική Σχολή της Αθήνας μια πετυχημένη γιορτή για τα 15 χρόνια κυκλοφορίας της εφημερίδας Δρόμος. Στην ομιλία μου [που βρίσκεται στο πρώτο σχόλιο] επιχείρησα να αναφερθώ στις ιδιαιτερότητες του Δρόμου ως ανοικτού εγχειρήματος, σε κεντρικές επιλογές του σε όλη την διαδρομή του καθώς και στα χαρακτηριστικά της συγκυρίας.

Συγχώραμε αρχιστράτηγε...

Περπατήσαμε χθες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι για δίκαια αιτήματα απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης που λόγω του πληθωρισμού και των μνημονιακών πολιτικών της καταδικάζει το λαό σε φτωχοποίηση.

Το πλήθος μεγάλο των διαμαρτυρομένων αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με το παλλαϊκό συλλαλητήριο για δικαιοσύνη των Τεμπών. 

Ίσως ότι η πρόσκληση για "Οξυγόνο" ήταν από τους ακηδεμόνευτους γονείς να ευαισθητοποιεί περισσότερο. Από την άλλη πώς να βρεθείς πλάι πλάι και να φωνάξεις δικαιοσύνη με αρχηγούς κομμάτων, συνδικαλιστές που είναι ενταγμένοι σε κόμματα που ψήφισαν μνημονιακές πολιτικές που οδήγησαν την εκχώρηση του Εθνικού πλούτου, συρρίκνωσαν τις αποδοχές, κατάργησαν 13, 14 μισθό  για να ζητάς τώρα την επαναφορά τους; 

Η θλίψη μεγαλύτερη όμως όταν δίπλα σου  κάποιοι συμπορευόνοι βρίσκουν την ευκαιρία να βανδαλίσουν το μνημείο του ελευθερωτή του έθνους, του "Γέρου του Μωριά".

5χρόνια χωρίς τον Μανόλη Γλέζο

Οι «κοπρίτες»…

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Ήμουνα νιος και γέρασα με τους «κοπρίτες» του Δημοσίου.

Την «ιστορία» ξεκίνησε -ποιος άλλος- η Εξουσία. Περίπου την εποχή του Σημίτη. Τότε άρχισε το «διαίρει και βασίλευε» ,αυτό που ονομάστηκε «κοινωνικός αυτοματισμός».

Τότε οι εργαζόμενοι χωρίσθηκαν από την εξουσία σε δημόσιους και ιδιωτικούς, σαν να επρόκειτο για διαφορετικές «φυλές» (άγριες και κατώτερες και οι δύο) με συμφέροντα συγκρουόμενα μεταξύ τους -δυο κ΄όσμοι χωριστοί.

Και δηλητηριάσθηκαν πολλά μυαλά. Για πολλά χρόνια. Παρά τον τεκμηριωμένο αντίλογο σε αυτόν τον διαχωρισμό των εργαζομένων που αδυνατίζει και τους δύο (και τους ιδιωτικούς και τους δημοσίους υπαλλήλους), αυτός ο καθορισμός έχει γίνει καθοριστικός για την χειραγώγηση και των μεν και των δε από την εξουσία. Και ευρέως αποδεκτός από το κοινό.

Έτσι λοιπόν ο δημόσιος υπάλληλος στα μάτια πολλών είναι ένας «κοπρίτης».

«Κοπρίτης» ο γιατρός και ο νοσηλευτής που σου σώζει τη ζωή στα χειμαζόμενα νοσοκομεία;

«Κοπρίτης» ο εκπαιδευτικός;

Και ο στρατιωτικός; Και ο πυροσβέστης; Και ο οδοκοθαριστής; Και ο αστρονόμος; Όλοι «κοπρίτες»;

Βεβαίως και υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Χαιρετίας ντραντέλληνα Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Του Θεόδωρου Παντούλα

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν εξαίρεση στον ελλαδικό μικρόκοσμο. Και γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να τον ταξινομήσουμε. Δεν στριμώχνεται στα κουτάκια μας, στις προκάτ κατηγοριοποιήσεις μας. Έγραφε αλλά δεν ήταν ακριβώς συγγραφέας. Ήταν, κατά κύριο λόγο, ένας διανοούμενος πολιτικός που τιμούσε και τις δύο αυτές ιδιότητες. Και οι δύο –και οι διανοούμενοι και οι πολιτικοί– σπανίζουν. Πόσο μάλλον ο συνδυασμός τους. Πλεονάζουν οι ημιεγγράματοι πολιτευτές και οι διανοούμενοι (μερικοί τους λένε και «οργανικούς») που σταδιοδρομούν κάνοντας τα θελήματα των πρώτων.

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη τα χνώτα δεν ταίριαζαν με αυτούς τους ανθρώπους, τον στένευαν τα φερσίματά τους. Είχε άλλη συμπεριφορά, γιατί είχε άλλη ποιότητα. Δεν αναφέρομαι στην επιστημοσύνη του. Αναφέρομαι στην ιθαγένειά του. Ήξερε, δηλαδή, από πού ερχόταν και γι’ αυτό ήξερε και πού ήθελε να φτάσει. Ήταν ευγενής και η αφετηρία και η διαδρομή του.

Οι περισσότεροι που βρέθηκαν στον σκληρό πυρήνα της εξουσίας δεν αρνήθηκαν τις «ευκολίες» της. Και πολλοί από αυτούς όχι απλώς βούτηξαν το δάχτυλο στο μέλι, αλλά πήραν παραμάσχαλα και το βάζο.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης πορεύθηκε χωρίς να λερωθεί από τέτοιες μικρότητες. Κι όχι μόνον αυτό. Όταν το κόμμα έκανε γιουρούσι στο κράτος, αυτός επέμενε όχι απλώς σε μιαν άλλη, έντιμο, περπατησιά αλλά στην επανεύρεση ενός τρόπου συμβατού με τις καταβολές και της καταβολάδες του τόπου μας. Όταν οι υπόλοιποι σταδιοδρομούσαν ως υπότροφοι του κράτους και του παρακράτους, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης γεωργούσε την επικράτεια αιτούμενος την ένταξη των περιφερειών σε έναν εθνικό κορμό πέραν των ορίων της Αττικής. Μιλούσε για μια πληθυντική πολιτιστική παρακαταθήκη που δεν θα ήταν βαρίδι αλλά πλεονέκτημα στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον. Μιλούσε για μια παραγωγική μνήμη που θα μας καθιστούσε εκ νέου δημιουργούς – εργαζόμενους, δηλαδή, για τον Δήμο.

Δεν εισακούσθηκε και ηττήθηκε κατά κράτος –κυριολεκτικά– από τις στρατιές των εσπατζήδων. Αντί για δημιουργούς, έχουμε σε πλεόνασμα δανειολήπτες. Αντί για γαστρονόμους, φαστφουντάδες. Κι αντί για μαστόρους διακονιαραίους.

Υπομονή Γιαννάκη

Η Ανθρωποφαγία

Βασ. Κοκοτσάκης : Τι απαντά στην επικοινωνιακή επιχείρηση ανάσυρσης των ελαίων σιλικόνης

“Εισαι του Ρήγα Φερραίου παιδί” [του Βασίλη Ασημακόπουλου]

Συμπεράσματα 

από το Διήμερο Διαλόγου και Προβληματισμού αφιερωμένο στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη «Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί!», 28 και 29 Μαρτίου 2025

Τα συμπεράσματα του διημέρου από τον Βασίλη Ασημακόπουλο

Το διήμερο αφιερωμένο στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, που έφυγε από αυτόν τον κόσμο πριν από ένα χρόνο, με τίτλο «Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί ! », ολοκληρώνεται.

Ευχαριστούμε τους αγαπητούς ομιλητές και τις αγαπητές ομιλήτριες για τη συμμετοχή και τη συμβολή τους στο διήμερο μνήμης. Ευχαριστούμε όλες και όλους εσάς για την παρουσία σας.
Ευχαριστούμε τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» για την χθεσινή φιλοξενία και ειδικότερα τον Πρόεδρο κ. Βασίλη Κωνσταντινόπουλο και τον Αντιπρόεδρο κ. Μανόλη Χατζηνάκη. Ευχαριστούμε τον Δήμο Καλλιθέας και ειδικότερα τον Δήμαρχο κ. Κώστα Ασκούνη, για την σημερινή φιλοξενία. Αμφότεροι οι χώροι προσφέρθηκαν δωρεάν.

Το διήμερο Διαλόγου και Προβληματισμού «Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί!» οργανώθηκε από φίλους και συντρόφους του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ως ένα ελάχιστο χρέος πολιτικό και συνειδησιακό προς έναν διανοούμενο της πολιτικής, τον δάσκαλο και καθοδηγητή μας.

Αυτή ήταν η μία διάσταση.

Η άλλη είναι η εδραιωμένη πεποίθησή μας ότι το σώμα ιδεών, οι αρχές, οι προτάσεις του Μιχάλη Χαραλαμπίδη συγκροτούν ένα ιστορικά δικαιωμένο ερμηνευτικό σχήμα, σε μια περίοδο που έχουν καταρρεύσει πολλές κυρίαρχες συγκυριακά ερμηνείες των ιστορικών διαδικασιών, με τρόπο επώδυνο για την χώρα και τους πολίτες, όπως καταδεικνύουν η χρεοκοπία της χώρας, το τουρκικό πρόβλημα, το ζήτημα των σιδηροδρόμων, για να αναφέρω τρία βασικά θέματα, καθώς επίσης και έναν χάρτη, ένα σχέδιο για το μέλλον, σε μια περίοδο γενικευμένης σύγχυσης, αλλά και ταυτόχρονα συνειδητοποίησης της ανάγκης επανακαθορισμού του πολιτικού και μορφωτικού τοπίου.

Εξοπλιστικά προγράμματα

15 χρόνια βαδίζουμε μαζί

Ο κόσμος ανάποδα

Zoύμε σε μια εποχή που αν κάνεις τον Σταυρό σου είσαι ταλιμπάν και μεσαιωνικός, ενώ αν πιστεύεις σε μπλε κρυστάλλους, αστρολόγους και σκόνες επαναφοράς είσαι προοδευτικός και trendy.

🍂Αν κάνεις το Πάσχα νηστεία, τότε είσαι παλαιολιθικός, ενώ αν είσαι vegan, ωμοφάγος, χορτοφάγος κλπ, ο άλλος σε κοιτάει με θαυμασμό λες και κέρδισες μετάλλιο σε Ολυμπιάδα.  

🍂Αν πεις σε παρέα ότι είσαι βουδιστής, ακολουθείς τη φιλοσοφία των Σούφι ή τη διδασκαλία του Επίκτητου, θα μείνουν όλοι με το στόμα ανοικτό από θαυμασμό, ενώ αν ομολογήσεις ότι είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός και πηγαίνεις στην Εκκλησία θα απογοητευτούν όλοι και θα σου πούνε ότι έμπλεξες με τις θρησκευόμενες γιαγιάδες.

🍂Σου λένε οι περισσότεροι ότι είναι κατά των θρησκειών και ότι δεν υπάρχει διάβολος κλπ, αλλά πρώτοι έχουν το ματάκι στο αυτοκίνητο και στην κούνια του παιδιού τους, ενώ μπορεί να ασχολούνται με τον παγανισμό ή με μεταφυσικά φαινόμενα. Αν τους πεις ότι ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος βγάζουνε καντήλες στο σώμα.

🍂Aν είσαι παντρεμένος αρκετά χρόνια και είσαι πιστός στον γάμο σου, θεωρείσαι ακραίος, ενώ αν κάνεις και καμιά απιστία θεωρείται ανανέωση του συζυγικού όρκου.

Αν διαφωνείς με ότι προτάσσει το σύστημα και οι προπαγάνδες του, είσαι ακραίος και επικίνδυνος.

🍂Αν στέκεσαι όρθιος στο άκουσμα της Εθνικού Ύμνου και στον κυματισμό της Ελληνικής σημαίας, είσαι φασίστας και εθνικιστής.

Αν η τέχνη υβρίζει τον Χριστό και τη σημαία, τότε είναι προοδευτική, trendy και κουλτουριάρα. Αν όμως κάνεις ένα αστείο για μια άλλη πίστη σε μια θεατρική παράσταση, θα σε κλείσουν φυλακή. Όπου τους βολεύουν όλα.

25 Μαρτίου 1821 - 1η Απριλίου 1955!

Του Γιώργου Τασιόπουλου

"ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ"

Η σκυτάλη της λευτεριάς από γενιά σε γενιά έφτασε στο 1955!

Από την 9η Ιουλίου του 1821 και το ολοκαύτωμα του  Ιερομάρτυρα, Αρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανού  που έπραξε το καθήκον του απέναντι στην ιστορία, την Ρωμηοσύνη της Κύπρου για να ποτιστεί και να ανθίσει το δέντρο της λευτεριάς του Ελληνισμού έως την 1η Απριλίου 1955, ώσπου να πει κι ο Γρηγόρης Αυξεντίου το δικό του,

«Λάβετε, φάγετε… τούτο εστί το σώμα και το αίμα μου»….

"Δέν κλαίω πού σέ ἔχασα

πού σ’ εἶχα γιά καμάρι

κλαίω πού δέν ἔχω ἄλλο γυιό

τή θέση σου νά πάρει!"

Με αυτούς τους αυτοσχέδιους στίχους να απαγγείλει ο τραγικός πατέρας του Γρηγόρη Αυξεντίου καθώς αντικρίζει αγέρωχα τό απανθρακωμένο λείψανο του μοναχογυιού του.

Εβδομήντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο με αίτημα την Ενωση με την Ελλάδα και  ο Κύπριος λόγιος Κυριάκος Χαραλαμπίδης με αφορμή την ιστορική επέτειο της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ  έτσι μίλησε για τον μυθικό άθλο του κυπριακού Ελληνισμού:

«1η Απριλίου 1955. 

Ο απελευθερωτικός μας Αγώνας προσφέρει την ανάμνηση μιας πρωταρχικής αθωότητας, που ανθοβολούσε στον κήπο της ελληνικότητας. 

Κάποια ιστορική στιγμή ο κυπριακός Ελληνισμός πήρε την απόφαση να περάσει από την ιστορία στο μύθο και να μεταφέρει πανάρχαιους καημούς στο ρεαλιστικό επίπεδο του βιωμένου θαύματος.

Λύσαμε τα χέρια του Ερντογάν για να πνίξει Ελλάδα-Κύπρο

Eλλάδα και Κύπρος, μέσω των κυβερνήσεων τους «αυτοκτονούν», επιτρέποντας στην Τουρκία να εισέλθει ανενόχλητη στην ΕΕ και να επωφεληθεί τα μέγιστα για την αμυντική της βιομηχανία και την στρατιωτική της ισχύ! Με αυτή την τελευταία η Τουρκία απειλεί ευθέως την Ελλάδα και εξακολουθεί να κατέχει έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι καταιγιστικός για τα όσα απίθανα διαπράττουν οι κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου στο «σχέδιο» της ΕΕ περί «πολεμικής οικονομίας» και «πολεμικής αμυντικής βιομηχανίας» για να αντιμετωπιστεί ο «μπαμπούλας» της Ρωσίας.

880 ευρώ: Η τρανταχτή αύξηση της Κυβέρνησης 1,66 ευρώ/ημέρα (λιγότερο από έναν φραπέ)

Του Βαγγέλη Ξανθάκη *

Με το ένα χέρι σου παίρνει το σπίτι, με το άλλο σου ρίχνει 50 ευρώ σαν πλύση ενοχής — και με τα πόδια σου κλωτσάει τον εαυτό σου στον λαιμό, στέλνοντας εκατομμύρια σε πόλεμο που δεν σου ανήκει.

Αυτή είναι η κυβέρνηση του Μητσοτάκη: ένα καρτέλ λαθρεμπόρων ελπίδας, που τάζει ψίχουλα ενώ σου ξεπουλάει τη ζωή.

«50 ΕΥΡΩ ΑΥΞΗΣΗ»: Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΑΠΟ ΤΟ 2010

Ο πρωθυπουργός που δήλωνε «δεν ζω με 800 ευρώ», σου λέει να ζήσεις με 880 — ενώ ταυτόχρονα:

• Τα ενοίκια φτάνουν 750+ ευρώ (και αν δεν πληρώσεις, σε πετάνε στο δρόμο).
• Το ρεύμα είναι ληστεία, τα βασικά τρόφιμα πολυτελή, και η εργασία δουλεία χωρίς δικαιώματα.
• Στέλνει όπλα στην Ουκρανία (εκατοντάδες εκατομμύρια), αλλά δεν βρίσκει λεφτά για νοσοκομεία, σχολεία, ή κανέναν πραγματικό μισθό.

Ποιον κοροϊδεύετε; Τον εαυτό σας ή τον κόσμο που σας βλέπει να χορεύετε πάνω από τις σορούς του;

«ΑΝΑΠΤΥΞΗ» Ή ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ;

Η κυβέρνηση λέει «δημιουργήσαμε 500.000 θέσεις εργασίας», αλλά κρύβει ότι:

• 9 στους 10 νέους δουλεύουν με 600 ευρώ και zero-hour συμβόλαια.
• Οι επιχειρήσεις κλείνουν γιατί τα funds σκοτώνουν μικρομεσαίους, ενώ οι τράπεζες τρώνε σπίτια και επιδοτήσεις.
• Η μόνη «ανάπτυξη» είναι στα χαρτιά — όπως και τα ψεύδη για τη μείωση της ανεργίας, που παραμένει 25%+ για νέους.

Και όλα αυτά ενώ η χώρα γίνεται Αμερικανικό προτεκτοράτο, με βάσεις, όπλα, και υποτέλεια σε πολέμους που ο λαός δεν ψήφισε.

Γιατί συγκάλεσαν Πενταμερή για το Κυπριακό στη Γενεύη

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Είναι τέτοια η ταχύτητα των αποσυνθετικών εξελίξεων, αλλά και η βαρύτητα των εγκλημάτων κατά του ελληνικού λαού σε Ελλάδα και Κύπρο από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη, σε συνθήκες συστηματικής απόκρυψης από τα ΜΜΕ και τα κόμματα της αντιπολίτευσης του τι ακριβώς συμβαίνει, που δεν ξέρει κανείς από που να αρχίσει και που να τελειώσει.

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην ένταξη της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή άμυνα, που πρακτικά σημαίνει στραγγαλισμό Ελλάδας και Κύπρου, στρατιωτικά, γεωπολιτικά και οικονομικά και γράφει «τίτλους τέλους» για τα δύο ελληνικά κράτη.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στη συνέχεια Ε.Ε. και η μη ένταξη της Τουρκίας, αν προηγουμένως δεν αρθούν οι απειλές και διεκδικήσεις της και δεν λυθεί το Κυπριακό (εννοείται με αξιοπρεπή τρόπο, όχι διαλύοντας το κυπριακό κράτος), δεν είναι απλά μια θέση εξωτερικής πολιτικής. Είναι μια από τις συνθήκες ύπαρξης και ασφάλειας του ελληνικού κράτους μετά το 1974. Ήταν το βασικότερο κίνητρο για τη διεκδίκηση από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ένταξης στην ΕΟΚ. Ήδη έχει γίνει ζημιά στο ζήτημα των ευρωτουρκικών αμυντικών σχέσεων και απειλείται και πολύ περισσότερη. Το ζήτημα αυτό είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί, αλλά και τα ελάχιστα περιθώρια που, ενδεχομένως, υπάρχουν δεν μπορούν βέβαια να αξιοποιηθούν με Μητσοτάκη στην Αθήνα και Χριστοδουλίδη στη Λευκωσία. Μόνο αν ξεσηκωθεί άμεσα ο ελληνικός λαός θα έχει ίσως μια τελευταία δυνατότητα να περισώσει ότι περισώζεται από τα δύο κράτη του.

Στο ζήτημα των ευρωτουρκικών και ελληνοτουρκικών σχέσεων θα επανέλθουμε δυστυχώς. Στο σημερινό άρθρο μας θα ασχοληθούμε με το επίσης σοβαρό θέμα της πενταμερούς για το Κυπριακό που συνήλθε στη Γενεύη στις 17 και 18 Μαρτίου και των αποτελεσμάτων της.

Πιάσαμε Πάτο στην Κύπρο - Δεν έχουμε Ηγέτες | Κώστας Ευσταθίου

Προστασία, προστάτες, «ασπίδες» και… ΚΚΚΑΣΟΡ

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας νέας μορφής επίκλησης «προστασίας» από τον ελληνικό πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό κόσμο, που απευθύνεται στις ΗΠΑ και στη Δύση γενικότερα. Μια εκδήλωση στον Λευκό Οίκο για την 25η Μαρτίου έφτασε για υπάρξουν ουρανομήκεις δηλώσεις για «ασπίδα των ΗΠΑ» προς την Ελλάδα, ή και για «ασπίδα της Chevron για την ελληνική ΑΟΖ»… Στην εκδήλωση αυτή πρωταγωνίστησε ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, που υπηρετεί τις ΗΠΑ (πρώτα υπό Μπάιντεν, τώρα υπό Τραμπ) αλλά και τον Ερντογάν (βλ. εγκαίνια του Τουρκικού Σπιτιού στη Νέα Υόρκη).

Ο Ελπιδοφόρος, απευθυνόμενος στον Τραμπ, το τερμάτισε: «Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε την πρώτη δημοκρατία στον κόσμο, την Ελλάδα, και τη μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο, τις ΗΠΑ… Μου θυμίζετε τον μεγάλο Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος ίδρυσε και έχτισε την υπέροχη πόλη της Κωνσταντινούπολης»! Η δε υποψήφια νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα κα Γκίλφοϊλ μας καθησύχασε εντελώς: «Υπό τον Πρόεδρο Τραμπ πρέπει να κοιμάστε καλά το βράδυ και να ξυπνάτε το πρωί αισιόδοξοι»…

Την ίδια στιγμή η επίσημη Ελλάδα καταδικάζει μετά βδελυγμίας το σύνθημα «Η Κύπρος είναι ελληνική»: αυτό ενοχλεί, όχι η συνέχειά του. Η συνέχεια απλώς θορυβεί, μήπως και δυσανασχετήσει η Τουρκία, μήπως και δεν δείξουμε πως θα σεβαστούμε όλες τις τουρκικές επεκτατικές (υποϊμπεριαλιστικές) απαιτήσεις. Άλλωστε δεν ξέρουμε τι μπορεί να δηλώσει ο κ. Τραμπ γι’ αυτό σε λίγο καιρό. Η ίδια η κα Μπακογιάννη λέει ότι κάθε πρωί φοβάται ακόμα και μια δήλωση του κ. Τραμπ, ιδιαίτερα για Αιγαίο και Κύπρο!

Την ίδια στιγμή (πώς όλα γίνονται την ίδια στιγμή; κι όμως, γίνονται) η Ελλάδα δηλώνει πρόθυμη να είναι παρούσα υπό την «ασπίδα» της Ε.Ε., που στρατιωτικοποιείται γρήγορα και θέλει να εντείνει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Τον Απρίλη αναμένεται να «φιλοξενήσουμε» το γαλλικό αεροπλανοφόρο στον Πειραιά, ενώ θα συνεχιστούν οι συνομιλίες για γαλλικά οπλικά συστήματα. Πάντως οι Ευρωπαίοι «φίλοι» και «σύμμαχοι» φρόντισαν να καταργήσουν το δικαίωμα βέτο για την πώληση όπλων προς μη μέλη της Ε.Ε. (διάβαζε Τουρκία)…

Η Αριστερά ως καλός σύζυγος

Της Μπαμπούσκας

Συνάντησα προ ημερών έναν παλιό φίλο, ο οποίος (δεν είναι υπερβολή) έχει φάει τα νιάτα του για την Αριστερά. Και όταν λέμε έχει φάει τα νιάτα του, δεν εννοούμε σε λογίδρια και φωτογραφίσεις με λεζάντα «ο δρόμος του αγώνα είναι μπροστά μας» λίγο πριν τα μεσημεριανά τσίπουρα της Κυριακής. Ο άνθρωπος σκέφτεται και λειτουργεί ως αριστερός, αλλά κυρίως σκέφτεται γενικώς.

Καθώς είχα να τον δω καιρό, βρήκα την ευκαιρία να τον ρωτήσω ποια είναι η άποψή του για την Αριστερά σήμερα και κυρίως για τα φημολογούμενα για την ανασυγκρότησή της και την επιστροφή όποιου Μαρμαρωμένου Βασιλιά. Γνωστός για το χιούμορ του ο παλιός φίλος, σχολίασε πρωτίστως ότι δεν μπορεί να φανταστεί χωρίς να γελάσει, πως η Αριστερά αναμένει μαρμαρωμένους Βασιλιάδες και μάλιστα ροζ απόχρωσης. Αφού γέλασα ομολογώ με τα υπονοούμενα, επέμενα στην ερώτηση περί του πώς αξιολογεί σήμερα την Αριστερά.
«Άκου να σου πω», μου είπε ο φίλος, χρησιμοποιώντας την φράση που συνήθιζε να χρησιμοποιεί ο Χαρίλαος Φλωράκης όταν ήθελε να σε προϊδεάσει ότι αυτό που ακολουθεί είναι άξιο προσοχής: «Παρακολουθώ, όσα λέγονται και γράφονται για την Αριστερά και κυρίως τις υποσχέσεις ότι θα ξαναδώσει το κυβερνητικό παρόν. Έχω πλέον σταματήσει να αναρωτιέμαι τι από αυτά που γράφονται είναι πραγματικές προθέσεις και τι πηχτή ανοησία. Θα σου πω τι μου θυμίζει σήμερα η Αριστερά με ένα ανέκδοτο που λέγαμε την παλιά εποχή χωρίς τον κίνδυνο να βγάλει ανακοίνωση η Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ για να μας καταγγείλει για σεξισμό».

Φυσικά γέλασα και τον προέτρεψα να πει το ανέκδοτο χωρίς φόβο.

«Λοιπόν αγαπητή μου Μπάμπουσκα, συναντήθηκαν κάποια στιγμή δυο παλιοί φίλοι και άρχισαν να ρωτάνε ο ένας τον άλλον πώς τα πάνε. «Εγώ χάλια» , είπε ο ένας «γιατί μόλις χώρισα μετά από χρόνια γάμου και συνεχών αντιπαραθέσεων με τη σύζυγο». «Σοβαρά;» του λέει ο άλλος, «πολύ λυπάμαι. Κρίμα που είσαι σε τέτοια θέση. Εγώ έχω κλείσει 15 χρόνια γάμου και είμαι σε πλήρη αρμονία με τη σύζυγο».

«Μα πώς τα καταφέρνεις;» ήταν η απορία του φίλου του.

«Μα με τη γυναίκα μου έχουμε μοιράσει τους ρόλους και αυτό διευκολύνει να μην υπάρχουν συγκρούσεις». «Δηλαδή;» ρώτησε όλο ενδιαφέρον ο πάσχων.

Semper Fi!

Του Θανάση Κ. 

Το να φωνάζουν τα παρελαύνοντα τμήματα "μη εγκεκριμένα" συνθήματα είναι παράπτωμα. Όντως...

Ίσως και σοβαρό πειθαρχικό παράπτωμα.

Αλλά μέχρις εκεί. 

 

Υπάρχουν, βέβαια, διαφορετικών ειδών πειθαρχικά παραπτώματα. 

Άλλο πράγμα να διαπράξει κανείς μιαν "αβλεψία" κι εντελώς διαφορετικό να υπονομεύσει το "συνεκτικό πνεύμα" (esprit de corps) του στρατεύματος...

Γιατί χωρίς πειθαρχία - αν κάθε ένστολος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει ατιμώρητα - ουσιαστικά δεν υπάρχει στράτευμα...

* Τις ένοπλες δυνάμεις τις χρειάζεται μια χώρα, για να είναι έτοιμες να "πολεμήσουν μέχρις εσχάτων". 

Χωρίς μαχητική διάθεση δεν πρόκειται να πολεμήσουν. 

Οπότε η σοβαρότητα του πειθαρχικού παραπτώματος εξαρτάται από ένα πράγμα:

Από το πόσο η αμφισβήτηση της πειθαρχίας υπονομεύει τη μαχητική προδιάθεση των στρατεύματος. 

* Μια απλή "αβλεψία", π.χ. το να ξεχάσει κάποιος να "αναφερθεί" σωστά, δεν υπονομεύει την μαχητική διάθεση κι αντιμετωπίζεται με επιείκεια. 

Το να αψηφήσει συνειδητά μια διαταγή ανωτέρου του, είναι πολύ πιο σοβαρό. 

Το να φωνάζουν οι παρελαύνοντες ό,τι θέλουν, κατά τη διάρκεια παρέλασης είναι, όντως, πιο σοβαρό. 

Η αναβάθμιση

 

Δημ. Μάρτος : Η πάντα επίκαιρη "σπορά" του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Ο Δημήτρης Μάρτος, αρχιτέκτονας, πολεολόγος και συγγραφέας, συνοδοιπόρος του πολιτικού- κοινωνιστή και διανοουμένου στο πεδίο, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, μιλάει στον 98.4 με αφορμή το διήμερο μνήμης που οργανώνεται στην Αθήνα την ερχόμενη Παρασκευή και Σάββατο, στη μνήμη και ως παρακαταθήκη της σκέψης του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ένα χρόνο από τον ξαφνικό θάνατο του, στις 27 Μαρτίου του 2024. Ο Δημήτρης Μάρτος χαρακτήρισε "σπορέα" των Μιχάλη Χαραλαμπίδη που μέσα από την ατομική του ευθύνη και δράση για το συλλογικό καλό του Ελληνισμού, προσπάθησε να δώσει στην κοινωνία τα εργαλεία ανίχνευσης της Πολιτείας και της Δημοκρατίας με έμφαση στην περιφερειακή ολοκλήρωση και τα τοπόσημα, μιας γνήσιας εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, με κοσμοαντίληψη στους πραγματικούς "πόρους" του Ελληνισμού.

Η Κύπρος είναι Ελληνική

Επανάληψη για αμνήμονες

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΊΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ  

Στέλιος Καζαντζίδης 

«Τέμπη» και στην εξωτερική πολιτική: Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης εξαπατούν τους πολίτες και εκμηδενίζουν Ελλάδα και Κύπρο

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης ακολουθούν μια πολιτική που οδηγεί με γρήγορους ρυθμούς σε καθολική και μη αναστρέψιμη γεωπολιτική εκμηδένιση.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η υπόθεση των Τεμπών (που ακολούθησε το τεράστιο ατιμώρητο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων) ανέδειξε παραστατικά το είδος των δυνάμεων που έχουν καταλάβει την εξουσία στην Ελλάδα και έπεισε εκατομμύρια Έλληνες για το ότι η απομάκρυνση αυτής της κυβέρνησης, αλλά και της ηγεσίας κρίσιμων κρατικών θεσμών, είναι προϋπόθεση ακόμα και για να υπάρχει μια στοιχειωδώς βιώσιμη και ελάχιστα πολιτισμένη κοινωνία σε μια Ελλάδα που δεν θα επηρεάζεται από εγκληματικά κυκλώματα στην ίδια την κορυφή της.

Θα ήταν όμως αφελής κάποιος αν θεωρούσε ότι το καταστροφικό έργο της ελληνικής κυβέρνησης (κατ’ εξοχήν της κυβέρνησης, αλλά σε ένα βαθμό και του πολιτικού και κρατικού συστήματος στην πλειοψηφία του) περιορίζεται ή μπορεί να περιοριστεί στους τομείς της εσωτερικής πολιτικής. Η πολιτική τάξη και ιδίως η κυβέρνηση δεν μεταβάλλονται βέβαια σε πατριώτες, θαρραλέους και αξιοπρεπείς  διαχειριστές όταν ασκούν εξωτερική πολιτική. Αντίθετα, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής μπορεί να αποδειχθεί πιο καταστρεπτικός ο ρόλος τους, εκτός των άλλων και γιατί δεν γίνεται τόσο εύκολα γνωστός και αντιληπτός.

Μητσοτάκης ή τανκς!

Καραϊσκάκης: Ερμηνεία Νίκος Καλογερόπουλος

Η Ελλάδα ΜΕΤΑ – ή ΜΕΤΑ την Ελλάδα;

Του Ρούντι Ρινάλντι

Χθες (21/3) ήταν παγκόσμια ημέρα ποίησης. Η παράξενη παραδοχή του Παναγιώτη Κονδύλη, το «παράδοξο γεγονός ότι η νεώτερη Ελλάδα, που τίποτε δεν πρόσφερε στη θεωρητική σκέψη ή στον τεχνικό πολιτισμό, έδωσε και δίνει υψηλή ποίηση», ισχύει. Και ίσως να είναι παρήγορη μπροστά στη στέρφα και στείρα κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Όμως το σημερινό σημείωμα δεν θα έχει καμία αναφορά σε στίχους και ποιητές (προσωρινή υπόσχεση). Θα αρκεστώ σε δύο κεντρικά ζητήματα-διαπιστώσεις, και ένα τρίτο ζήτημα ως μεγάλο έλλειμμα και κενό – πιθανά επικίνδυνο κενό.

Ψάχνοντας επιβεβαίωση Προστασίας

Παλιά λέγαμε έναν γλωσσοδέτη που αν τον μάθεις δεν τον ξεχνάς: «Σπανοί Ισπανοί εζωγράφησαν εις πανί ισπανικόν ιππικόν εις πανικόν». Τον θυμήθηκα ακούγοντας ή διαβάζοντας όσα λέγονται και γράφονται από πολιτικούς, επιστήμονες και διανοούμενους σε πρόσφατες συνάξεις-συνόδους όπως αυτή του Κύκλου Ιδέων του κ. Βενιζέλου που έγινε (που αλλού;) στη σφηκοφωλιά-σύμβολο, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Από όσα λοιπόν λέγονται, με όση κάλυψη και καμουφλάρισμα, συμπεραίνει κανείς ότι έχουμε μια πολιτική και οικονομική ελίτ εις πανικόν, μπροστά στα τεκτονικά γεωπολιτικά ρεύματα, στις τεράστιες αλλαγές των ισορροπιών και των αμυντικών (διάβαζε και επιθετικών) δογμάτων. 

Το ομολογούν ανοικτά, όχι φυσικά ότι φοβούνται, αλλά ότι αλλάζουν όλα τα δεδομένα. Μάλιστα δραματοποιούν και λίγο την κατάσταση, όχι για να υπάρξει μια στροφή ή μια γραμμή άμυνας ή έστω ένα εθνικό ταμπούρι, αλλά για να δείξουν ότι είναι πανέτοιμοι να αποδεχτούν ένα νέο πλαίσιο Προστασίας που να προσφέρει εγγυήσεις συνέχειας του «μαγαζιού» χωρίς μεγάλες εθνικές περιπέτειες και ταπεινώσεις. 

Μέχρι τη δικαίωση θα είμαστε στο δρόμο...

Από την εκδήλωση που έγινε στο Ηράκλειο για την κρατική δολοφονία στα Τέμπη

Η διπλή τουρκική διείσδυση στην ευρωπαϊκή άμυνα

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Υπάρχει ένα αξίωμα στην πολιτική – ή στην οικονομία αν προτιμάτε. Λέει ότι ένα κράτος μπορεί να αγοράσει οτιδήποτε η χώρα του μπορεί να παράγει. Με πιο απλά λόγια τα χρήματα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για τις κρατικές προμήθειες. Το χρήμα είναι μονοπώλιο του κράτους και μπορεί να παραχθεί κάτω από οποιαδήποτε μορφή, όταν παρουσιαστεί ανάγκη.

Χαρτονόμισμα, δανεισμός, ομόλογα, διατακτικές έστω, ανταποκρίθηκαν στις αγοραστικές ανάγκες του κάθε κράτους ακόμα και στις πλέον αντίξοες συνθήκες και εποχές. Η εξεύρεση λοιπόν των 800 δισεκατομμυρίων για την αρχική χρηματοδότηση του προγράμματος εξοπλισμού των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των συμμάχων της (Τουρκίας), δεν παρουσιάζει καμία δυσκολία. Η δυσκολία προκύπτει στο δεύτερο μέρος της φράσης – “οτιδήποτε η χώρα του μπορεί να παράγει”.

Τα χρήματα πρέπει να γίνουν όπλα και εφόδια και ως εκ τούτου να παραχθούν. Πλην όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και το σύνολο του δυτικού καπιταλισμού έχει περιορίσει κατά πολύ την ικανότητά του να παράγει. Ετούτο όμως είναι κομβικό: οι ΗΠΑ με ποσοστό στρατιωτικών δαπανών μικρότερο του 1% του ΑΕΠ στα 1938 έγιναν από το 1941-1942 βασικός τροφοδότης του συμμαχικού στρατοπέδου σε εξοπλισμούς. Αιτία η ύπαρξη ισχυρής βιομηχανικής βάσης και η διαθεσιμότητα σημαντικού εργατικού δυναμικού – η ένταξη των γυναικών στην βασική παραγωγική διαδικασία.

Ο στόχος…

28 - 29 Μαρτίου - “Εἶσαι τοῦ Ρήγα Φερραίου παιδί!” - Δύο Ημέρες αφιερωμένες στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

«Εἶσαι τοῦ Ρήγα Φερραίου παιδί!»

Δύο Ημέρες αφιερωμένες στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Στη μακρά, αλλά πάντα νεανική, διαδρομή του ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης υπήρξε η προσωποποίηση της διαρκούς νιότης, του εφικτού που είναι θεμελιωμένο στην ουτοπία, του καλού και αγαθού, του δίκαιου, του ακέραιου και του ανιδιοτελούς.

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από τον θάνατό του 

Εμείς, σύντροφοι και φίλοι του, διοργανώνουμε στην Αθήνα διήμερο διαλόγου και προβληματισμού αφιερωμένο στη μνήμη του.

Το διήμερο έχει γενικό τίτλο «Εἶσαι τοῦ Ρήγα Φερραίου παιδί!» 

(από το Μπολιβάρ, ένα Ελληνικό Ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου) και αρχίζει την

 

• Παρασκευή 28 Μαρτίου (19.00, Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός»)

με τιμητική εκδήλωση με κεντρικό ομιλητή τον αρχιτέκτονα και πολεοδόμο Δημήτρη Μάρτο, ο οποίος θα κάνει μια ιστορική αναδρομή στη σκέψη και την πολιτική δράση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

• Το Σάββατο 29 Μαρτίου (10 π.μ. στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας) 

και για μία ολόκληρη ημέρα θα πραγματοποιηθούν έξι στρογγυλά τραπέζια στα οποία θα συζητηθούν ζητήματα που έθετε στην αγορά, στην εκκλησία του δήμου, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης:

√ Η θέση του Ελληνισμού σε έναν κόσμο που αλλάζει

√ Ο αγώνας των λαών της Ανατολικής Μεσογείου για απελευθέρωση και αυτοδιάθεση

√ Η ανάγκη περιφερειακής/πολυκεντρικής επαναθεμελίωσης της Ελλάδας

√ Η νέα αγροφιλία, το θέμα των πόλεων

√ Η ταυτότητα της Ευρώπης και η θέση της Ελλάδας σε αυτή

√ Το δικαίωμα στη μνήμη και ο αγώνας των λαών για δικαίωση απέναντι στα εγκλήματα των γενοκτονιών

√ Η ανάγκη επιστροφής της πολιτικής στη γη που γεννήθηκε ως υψηλή τέχνη

Από την εποχή του αντιδικτατορικού αγώνα στις τάξεις του φοιτητικού κινήματος και του ΠΑΚ στην Ιταλία, από τη συμμετοχή του στη δημιουργία του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, την ίδρυση της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης και μέχρι τον θάνατό του, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης συνεισέφερε όσο λίγοι στον δημόσιο διάλογο και στην αυτοσυνειδησία των Ελλήνων με τον κριτικό πολιτικό του λόγο και την εναλλακτική του πρόταση, με την πρωτογενή παραγωγή ιδεών, με τη συνέπεια λόγων και πράξεων, με το φωτεινό ηθικό του παράδειγμα.

Το διήμερο διαλόγου και προβληματισμού «Εἶσαι τοῦ Ρήγα Φερραίου παιδί!», αποτελεί έναν σεμνό φόρο τιμής και οφειλόμενης αναγνώρισης στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, αλλά και μια κοινή υπόσχεση ότι οι αγώνες του δεν θα μείνουν αδικαίωτοι, ότι οι νεότερες γενιές θα ανατρέχουμε στην πνευματική και ηθική παρακαταθήκη του αντλώντας έμπνευση «για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα!»

Δείτε το πρόγραμμα ΕΔΩ

Περισσότερες πληροφορίες στη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: emeis28325@gmail.com

Μάνα μας λείπεις...

Ξανά στην αγχόνη η Κυπριακή Δημοκρατία!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα»

Ανδρέας Παπανδρέου

Για ακόμα μια φορά, οι κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας συμφώνησαν για τη συμμετοχή τους σε μια πενταμερή διάσκεψη για το Κυπριακό που θα διεξαχθεί στις 17 και 18 Μαρτίου και, εάν επιτύχει, θα έχει ως μόνο δυνατό αποτέλεσμα την καταστροφή του κυπριακού κράτους, κάτι που, αν συνέβαινε, θα αποτελούσε καταστροφή για τον κυπριακό λαό, ασφαλώς όμως και για το σύνολο του ελληνισμού.

Όταν μιλάμε για καταστροφή του κυπριακού κράτους και του κυπριακού λαού, χρησιμοποιούμε τον όρο κυριολεκτικά και αυστηρά, όχι ως σχήμα λόγου. Θα εξηγήσουμε ακριβώς τι εννοούμε και γιατί χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο στη συνέχεια.

Η σύγκλιση της πενταμερούς γίνεται χωρίς να έχει προκληθεί καμία αντίδραση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε Κύπρο και Ελλάδα. Αν όχι οι κοινωνίες οι ίδιες, πάντως το κυπριακό και ελλαδικό πολιτικό σύστημα πρέπει να θεωρούνται τώρα κλινικά νεκρά, όπως και ολόκληρο το σύστημα ενημέρωσης του ελληνικού λαού. Τα μεν συστημικά μέσα είναι μέσα φτηνής προπαγάνδας και εργαλεία αποβλάκωσης. Αλλά και το επίπεδο των μη συστημικών πόρων απέχει από το να μπορεί να ενημερώσει ικανοποιητικά τον ελληνικό λαό, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Κύπρο, για τις πολύ μεγάλες προκλήσεις που στέκονται μπροστά του.

Η πενταμερής διάσκεψη για το κυπριακό συγκαλείται από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ και έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν σε αυτή η Ελλάδα, η Τουρκία, η Βρετανία και εκπρόσωποι των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Σε μια διεθνή διάσκεψη για το κυπριακό, συμβαίνει το αδιανόητο. Δεν έχει προσκληθεί από τον ΟΗΕ η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ, το οποίο αναγνωρίζουν όλα τα κράτη του κόσμου πλην της Τουρκίας, που εισέβαλε μάλιστα στο έδαφός του το 1974 και κατέχει έκτοτε μεγάλο τμήμα της επικράτειάς του, από το οποίο έφυγε η συντριπτική, ελληνικής καταγωγής πλειοψηφία του πληθυσμού του!

800 δις για άμυνα στην Ευρώπη

«Ο κόσμος ζητά μια πατρίδα που θα αποφασίζει μόνη της για τον λαό της»-Γιώργος Μαργαρίτης

Τι ήταν η ύβρις, άτη, νέμεσις και τίσις στην αρχαιότητα

Τι σημαίνουν η ύβρις, άτη, νέμεσις και τίσις

Οι όροι ύβρις, άτη, νέμεσις και τίσις καθιερώθηκαν στην αρχαία Ελλάδα και είχαν συγκεκριμένη έννοια και ρόλο στην καθημερινή ζωή.

Ύβρις

Η «ύβρις» αποτελούσε μία βασική έννοια στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων και χρησιμοποιούνταν για κάποιον που υπερεκτιμούσε τις ικανότητές του και συμπεριφερόταν με αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας αλλά κυρίως απέναντι στις θεότητες.

Με τις υβριστικές πράξεις οι θεοί, σύμφωνα με τη δοξασίες των αρχαίων, προσβάλλονταν και εξοργίζονταν.

Άτη

Η «ύβρις» προκαλούσε, κατ' επέκταση, την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «άτη», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του μυαλού.

Νέμεσις

Η «άτη» οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη ανοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών.

Ο χορτάτος

Νέο ΕΑΜ, για να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα!!!

Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη

Η κυβέρνηση του 13% ελέω εκλογικού νόμου, ουδέποτε είχε τη λαϊκή νομιμοποίηση. Σιωπηρή ανοχή είχε, εξαιτίας της τραγικής απουσίας εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου για τη χώρα. 

Από τις 28/2 δεν έχει πλέον ούτε αυτή τη σιωπηρή ανοχή. Έχει χάσει κάθε λαϊκή, δημοκρατική νομιμοποίηση. Είναι ηθικά και πολιτικά ΕΚΠΤΩΤΗ. Η ανατροπή της είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΘΕ ΤΙΜΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ. Είναι μια κόκκινη γραμμή, πίσω από την οποία είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να στέκεται ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ πολιτική δύναμη.

Τα παραπάνω, έχουν γίνει τόσο προφανή, που ακόμα και οι ξεπουλημένοι "αστέρες" της κοινοβουλευτικής "αντιπολίτευσης" (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕ.ΑΡ., Πλεύση) ετοιμάζουν ένα κοινοβουλευτικό σόου (πρόταση δυσπιστίας) για να "παίξουν" με τις λαϊκές διαθέσεις, ελπίζοντας να τσιμπήσουν καμία ψήφο παραπάνω. Για το ΚΚΕ, ο ρόλος του στο αστικό πολιτικό σύστημα το υποχρεώνει να "μασκαρέψει" με μια επίφαση "κινήματος" την επιλογή του να στηρίξει τη σταθερότητα του καθεστώτος, οπότε εξηγείται τόσο η άρνησή του να συνυπογράψει την πρόταση μομφής, όσο και η πρωτοβουλία με τα "άσφαιρα", απολίτικα επί της ουσίας, συλλαλητήρια της Τετάρτης.

Καταναλωτικοί συνεταιρισμοί: Η μόνη δυνατή απάντηση στην ακρίβεια

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε πριν από τις τελευταίες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις εκατομμυρίων Ελλήνων κατά της κυβέρνησης, καλύτερα του καθεστώτος Μητσοτάκη-ΝΔ και της συγκάλυψης των αιτίων των Τεμπών και της απόκρυψης του παράνομου φορτίου που μετέφερε το μοιραίο τραίνο, με τη συμμετοχή, δυστυχώς, και των τριών εξουσιών. ‘Ενα φορτίο που ακόμα δεν γνωρίζουμε τι ήταν.

Ο ελληνικός λαός αντιλήφθηκε στο βάθος ότι, κινδυνεύει να πεθάνει στο σύνολό του, ως οργανωμένη κοινωνία, από ασφυξία, στο περιβάλλον πλήρους ηθικής απαξίας που δημιούργησαν οι ενέργειες της κυβέρνησης και οη στάση της “δικαιοσύνης”, μια στάση που οδήγησε το 80% του ελληνικού λαού να δηλώνει ότι δεν την εμπιστεύεται. Κατάλαβε ότι, αν δεν ξεσηκωθεί, είναι ολόκληρη η χώρα του που οδηγείται με ταχύτητα σε νέα “Τέμπη”.
Η νέα κατάσταση που δημιουργείται είναι πολύ πιο ευνοϊκή για να καρποφορήσουν ιδέες όπως αυτές που ακολουθούν, αλλά και κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη επεξεργασίας εναλλακτικών πολιτικών αλλά και εναλλακτικών κοινωνικών και πολιτικών υποκειμένων.
ΔΚ

Καταναλωτικοί συνεταιρισμοί: Η μόνη δυνατή απάντηση στην ακρίβεια

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι Έλληνες δεν πάνε στο σούπερ μάρκετ για να μην πάθουν έμφραγμα, μου έλεγε τις προάλλες ένας ταξιτζής, με την απαστράπτουσα ενίοτε πρωτογενή ευφυΐα του λαϊκού, μη αποβλακωμένου από το εκπαιδευτικό σύστημα (και τις τηλεοράσεις και λοιπά συστημικά ΜΜΕ) Έλληνα.

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά λόγια για το πρόβλημα του πληθωρισμού, που έχει τσακίσει κυριολεκτικά, για δεύτερη φορά μέσα σε 15 χρόνια, το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού. Την ίδια ώρα που κυβερνήσεις και πολιτικοί ψεύδονται, λέγοντας ότι ενδιαφέρονται για το δημογραφικό πρόβλημα, οργανώνουν στην πραγματικότητα την «εξόντωση» του ελληνικού λαού δια της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής τους -όπως και με τη διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Και οι θεσμοί που θα έπρεπε να τους ελέγχουν, όπως η Βουλή και η Δικαιοσύνη, τους σιγοντάρουν στην πραγματικότητα στο αποτρόπαιο έργο τους.