Του Μύρωνα Σαλονικιού
Στην αρχή, όταν άκουσα την είδηση της πώλησης του τηλεόρασης και του ραδιοφώνου του Κόμματος, παρόλο που ανέμενα μια τέτοια δυσάρεστη εξέλιξη, τα συναισθήματα που κυριάρχησαν ήταν κυρίως θλίψη και απογοήτευση για το γεγονός. Αναλογίσθηκα την αξιοποίησή της από τα υπόλοιπα κόμματα, τις δυσάρεστες παρενέργειες που θα έχει στην προπαγάνδα του ΚΚΕ, τη δυσάρεστη θέση στην οποία ήδη έχουν βρεθεί τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΚΚΕ.
Δεν μπόρεσα όμως καν να απαντήσω, με τρόπο που να δικαιολογώ το ΚΚΕ, σε κρίσιμα ερωτήματα που εκ των πραγμάτων τίθενται στη δημόσια συζήτηση, όπως
- «τι ακριβώς πούλησε το ΚΚΕ;»,
- «είναι δυνατόν να πουλάς την εκμετάλλευση δημόσιας συχνότητας, την οποία δεν έχεις καν πληρώσει για να την κατέχεις;»,
- «είναι δυνατόν το ΚΚΕ να λειτουργεί στο θέμα των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, όπως και οι άλλοι επιχειρηματίες;»
- «καλά, το ΚΚΕ που ασκούσε κριτική για την κατάσταση στις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες και την ασυδοσία των μεγαλοκαναλαρχών, είναι δυνατόν να κάνει τα ίδια;»
- «σε ποιον επιχειρηματία πούλησε το ραδιοτηλεοπτικό σταθμό»
- «για ποιο λόγο δεν αναφέρει τον επιχειρηματία αγοραστή;»
- «γιατί δεν αναφέρει το ποσό της πώλησης;»