Τον Αύγουστο του 2010 ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου επισκέφθηκε την Ελλάδα για να συζητήσει με τον τότε Έλληνα ομόλογό του Γιώργο Παπανδρέου την ιδέα της κατασκευής ενός αγωγού που θα μετέφερε φυσικό αέριο από τα κοιτάσματα της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας. Αυτή η ιδέα δεν ευοδώθηκε, κυρίως λόγω της φοβίας της τότε ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην Τουρκία.
Το 2011, το Economist διοργάνωσε δύο συνέδρια, ένα στην Αθήνα τον Μάιο και ένα στην Λευκωσία το Νοέμβριο με θέμα την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων στην Ελλάδα και την Κύπρο. Τόσο εγώ, όσο και ο καθηγητής Α. Ζελιλίδης αναπτύξαμε εκεί τις δυνατότητες αξιοποίησης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Οι παρουσιάσεις μας για την Ελλάδα έτυχαν χλευασμού από τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών Δ. Δρούτσα.
Προσωπικά επανέφερα την ιδέα Νετανιάχου, αλλά το ακροατήριο την δέχτηκε με ψυχρότητα. Ένας υψηλά ιστάμενος μηχανικός της ΔΕΠΑ, ο Δρ. Κ. Καραγιαννάκος, όμως, αντέδρασε πολύ θετικά. Μετά το πέρας του συνεδρίου συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο και αυτός ο έξοχος μηχανικός μου λέει: «Αυτός ο αγωγός κύριε Φώσκολε νομίζω ότι μπορεί να κατασκευαστεί αρκεί να υπάρχουν οι απαιτούμενες ποσότητες φυσικού αερίου». Του απήντησα ότι «μέχρι να τελειώσει ο αγωγός, περίπου το 2024, θα βρεθούν οι ποσότητες. Το γιατί θα σας το εξηγήσω αργότερα όταν γυρίσω από τον Καναδά».
