Γιατί ο Προοδευτικός/Αριστερός χώρος πρέπει να απο–ΣΥΡΙΖΟΠΟΙΗΘΕΙ επειγόντως;

Του Ηλία Παπαναστασίου

Γράφαμε πριν 25 περίπου μέρες πως «Αντιπολίτευση δεν σημαίνει πως πρέπει να επανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Έτσι, εβδομηνταπέντε μέρες μετά την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων της, η νέα Κυβέρνηση έχει δώσει δείγματα γραφής όχι όμως στο βαθμό που απαιτείται για να κριθεί συγκεκριμένα στο πεδίο της Οικονομίας και του Κοινωνικού Κράτους.
Μέχρι στιγμής – θα δούμε και στο μέλλον– η Κυβέρνηση Μητσοτάκη συνδυάζει Φιλελευθεροποίηση στον Επενδυτικό Τομέα με πρωτεία στους Επενδυτές, εντός ή εκτός εισαγωγικών,
στοχεύοντας κατά πρώτο λόγο στον Ιδιωτικό Τομέα και περιμένοντας ως «Μάννα εξ ουρανού» τις ΑΞΕ (Άμεσες Ξένες Επενδύσεις) 
 
Ως εργαλείο χρησιμοποιεί την Φορολογική ελάφρυνση των Μεσαίων και Ανώτερων Αστικών Στρωμάτων και την προσέλκυση Ξένων Επενδύσεων ως Α και Ω της Οικονομικής της Πολιτικής: Πολιτικές που εφαρμόστηκαν και στην χώρα μας ή αλλού με μικρή η καμία επιτυχία.

Ταυτόχρονα, στοχεύει στην μείωση των τεράστιων πλεονασμάτων του ΣΥΡΙΖΑ – του 4–5%– ακολουθώντας πιο συστηματικά την ελάφρυνση του Δημοσιονομικού συμφώνου και – ελπίζοντας– στην συγκατάθεση των Δανειστών.

Πλανόδιος πωλητής

Οι οπαδοί της Ράζα Καζαμπλάνκα τραγουδούν...

Οι οπαδοί της Ράζα Καζαμπλάνκα τραγουδούν σύνθημα για την Παλαιστίνη σε αγώνα με αντίπαλο την παλαιστινιακή Χιλάλ της Ιερουσαλήμ. 
Οι οπαδοί της Ράζα Καζαμπλάνκα είναι γνωστοί για την τρομερή ατμόσφαιρα που δημιουργούν στο γήπεδο τους. Την περασμένη Δευτέρα αγωνίζονταν απέναντι στην παλαιστινιακή Χιλάλ της Ιερουσαλήμ για το πρωτάθλημα αραβικών ομάδων και οι φίλοι της Ράζα συγκίνησαν.

Έχει κάψει εγκεφάλους τελικά ο μεταμοντέρνος "πράσινος" και λοιπών αποχρώσεων "κινηματισμός"!

Του Δημήτρη Πατέλη

Σε μια κοινωνία, όπου ακόμα και πανεπιστημιακοί υφίστανται απηνείς διώξεις εάν τολμούν να αρθρώσουν λόγο που εναντιώνεται στην καθεστωτική ιδεολογία και πρακτική, κάποιοι αδυνατούν να διακρίνουν πίσω από το "αθώο" περιτύλιγμα μιας εκστρατείας τις εκάστοτε επιδιώξεις/επενδυτικά προγράμματα του πολυεθνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου με την "πράσινη ανάπτυξη". Έτσι, καταπίνουν αμάσητο το πρωτοφανές χειραγωγικό κατασκεύασμα-"φούσκα", με την επαίσχυντη εργαλειοποίηση/κακοποίηση του κοριτσιού Γκρέτα Τούνμπεργκ από γονείς και λοιπούς "κατασκευαστές" και την γιγάντια εκστρατεία από τα διεθνή ΜΜΕ, που έφτασε μέχρι και στο βήμα του ΟΗΕ!

Η οργή της Ρεπούση και η άγνοια των «εκσυγχρονιστών»

Του Ανδρέα Σταλίδη

Οι Έλληνες εδώ και 2500 χρόνια μπορεί να έχουν αλλάξει πολιτισμικό και θρησκευτικό υπόδειγμα, αλλά έχουν διαχρονικά ένα κοινό στοιχείο, αναπόσπαστο της ταυτότητάς τους. Όταν συνέρχονται σε πολιτεία αναφέρονται στα μετα-φυσικά, αναφέρονται στα Θεία. Όποια κι αν είναι αυτά. Όταν ξεκινούν κάτι, το ξεκινούν με επίκληση σ’ αυτά. Να λοιπόν, αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος της συνέχειας του ελληνισμού.

Δεν είναι ανάγκη, δεν είναι προϋπόθεση δηλαδή, να ακολουθεί κανείς σε όλο του τον ιδιωτικό βίο απαρέγκλιτα τις παραδόσεις και τα έθιμα αυτής της θρησκευτικότητας. Διότι εκείνη την ώρα δεν είναι το άτομο του εαυτού του, γίνεται μέρος μίας συλλογικότητας.

Όταν όμως το άτομο συνέρχεται με άλλα άτομα σε «πόλιν», είτε στην Εκκλησία του Δήμου, είτε σε πολεμική εκστρατεία, είτε σε συμπόσιο, είτε σε Μυστήριο της Εκκλησίας, είτε πριν τον Αγώνα αντίστασης κατά του κατακτητή ή Επανάστασης, είτε όταν γράφει Σύνταγμα νέου κράτους, είτε όταν μπαίνει νέο έτος, ημερολογιακό ή – ναι! – σχολικό, επικαλείται τα Θεία.

Η Μεταμοντέρνα Αριστερά

Του Ηλία Παπαναστασίου

Ο όρος «Μεταμοντέρνος» (Post Modern) αφορά ουσιαστικά την τάση, προσπάθεια και προδιάθεση αποδόμησης – διάλυσης ουσιαστικά – όλου του «Μοντέρνου» επιστημονικού, θεωρητικού κεκτημένου, δηλαδή όλου του Πολιτιστικού Κεκτημένου της Νεώτερης εποχής από το τέλος του Μεσαίωνα και δώθε.

Θα χρειαστεί μια σειρά άρθρων για να εξηγήσουμε απλά και στρωτά την αποδομητική - δήθεν εκσυγχρονιστική - τάση των Μεταμοντέρνων Επιστημόνων και των δήθεν ανατρεπτικών τάσεών τους.

Ουσιαστικά οι Μεταμοντέρνοι μάς πάνε όχι μπροστά, αλλά πίσω από τους «Μοντέρνους» ή νεωτερικούς. Όσο και να διαμαρτύρονται οι Μεταμοντέρνοι και η θεωρία τους, αποτελούν μια Επανάσταση ενάντια στη Λογική και μια ασύντακτη και πρωτόγονη επιστροφή στην Προ-Λογική ή Μυθολογική περίοδο. Καλύπτουν δε την βαθιά αντιδραστικότητά τους με κραυγές επιστημοσύνης και προχωρημένης σκέψης…

Αφήνοντας για τις μετέπειτα δημοσιεύσεις την ανάλυση των θεωριών τους, σήμερα θα ασχοληθούμε με την Μεταμοντέρνα Αριστερά (Αριστερά εντός εισαγωγικών), επικεντρώνοντας σε πέντε χαρακτηριστικά της για να τονίσουμε την ιδιαιτερότητά της.

• Η Μεταμοντέρνα «Αριστερά» έχει σαν κύρια τάση τον Κοινωνιολογισμό.

Έχοντας αλλεργία και ενστικτώδη απέχθεια στη Βιολογία, οι Μεταμοντέρνοι θεωρούν τη Βιολογική κατασκευή σαν Κοινωνική Κατασκευή κατά πρώτο λόγο.

Με αποκορύφωμα την θεωρία του φύλου, την οποία πρεσβεύουν, θεωρούν πως τα δυο φύλα είναι κατά πρώτο λόγο «Κοινωνική Κατασκευή». Ουσιαστικά δεν γεννιέσαι βιολογικά σαν άνδρας ή γυναίκα, αλλά «δημιουργείσαι» ή «διαπλάθεσαι» από την Κοινωνία.

Η Γκρέτα συγκλόνισε & τους δωσίλογους στην πατρίδα μας...

Του Νίκου Κλειτσίκα

«Μελετήστε [διδαχτείτε], γιατί θα χρειαστούμε όλη σας τη νοημοσύνη.

Εξεγερθείτε, γιατί θα χρειαστούμε όλο τον ενθουσιασμό σας.

Οργανωθείτε, γιατί θα χρειαστούμε όλη σας τη δύναμη.»

Antonio Gramsci, “L'ordine nuovo”, 1η Μάη 1019

Γράφαμε στις 5 Αυγούστου 2019... "Η Γκρέτα δεν θα μεταβεί με αεροπλάνο στις 23 Σεπτέμβρη 2019 στη Νέα Υόρκη, στη Σύνοδο του ΟΗΕ για το Κλίμα ώστε να μιλήσει για τον "κίνδυνο κλιματικής αλλαγής", ακριβώς για να μην μολύνει το περιβάλλον..." [Βλέπε σε: Η παγκόσμια ελίτ μας θεωρεί ηλίθιους και το... διασκεδάζει!].

Κι η Γκρέτα συγκλόνισε τον πλανήτη στον ΟΗΕ... χιλιάδες μαθητές στους δρόμους για την "Παρασκευή της Γκρέτα". Την Παρασκευή που μας πέρασε τα πολιτικά κόμματα της δεξιάς και της "αριστεράς", μαζί με τους εκπαιδευτικούς παρότρυναν τους μαθητές να μην πάνε σχολείο, άλλωστε η Γκρέτα δεν πάει ΠΟΤΕ σχολείο τις Παρασκευές εδώ και χρόνια για να σώσει τον πλανήτη. Τους κάλεσαν να διαδηλώσουν για την Γκρέτα, τον Σόρος, τη Λαγκάρντ, τον Γιούνγκερ, το ΔΝΤ, τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Νταβός, η "Διεθνής Αμνηστία", Γιατροί χωρίς σύνορα και σια...  όλοι οι φονιάδες των λαών κι οι λακέδες τους.

Τo παντεσπάνι της Thomas Cook

Του Δημήτρη Κούλαλη

Πάνω από 20 εκατ. λίρες σε μπόνους «παντελώνιασαν» την τελευταία πενταετία στελέχη της #ThomasCook, παρά το γεγονός ότι, ήδη από το 2011, η εταιρεία αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Είναι η εξαίρεση στον κανόνα της “επενδυτικής ευσυνειδησίας “, διαβάζουμε στα σχόλια διάφορων «φιλελέ» προφίλ στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Μόνο που, όπως πολύ καλά, γνωρίζουν κι οι ίδιοι, στην αρένα της κερδοσκοπίας ο… ευσυνείδητος επενδυτής δεν ταυτίζεται με τον «σωστό»- λέμε τώρα- επιχειρηματία, αλλά με τον «μαλάκα» του συναφιού.

 «Ο σκοπός του κεφαλαίου», εξηγούσε παλιότερα η ακαδημαϊκός Jayati Ghosh, «είναι το κέρδος. Αυτός είναι ο νόμος που το διέπει και ο λόγος για τον οποίο λειτουργεί. Και αυτό δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το πόσο κακοπροαίρετοι ή καλοπροαίρετοι είναι οι καπιταλιστές. Είναι ένα ξεχωριστό ζήτημα. Συγκεκριμένα, εκείνοι που επιθυμούν να είναι καλοπροαίρετοι θα εκτοπιστούν στο πλαίσιο του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών».

Όταν τα δικά μας χείλη μένουν κλειστά...

Του Βασίλη Καραποστόλη

Όσο περισσότερες συνταγές δί­νονται τόσο η πάθηση χειρο­τερεύει. Μολονότι πολλοί υποφέ­ρουν πολύ από την ανίατη αρρώστια της πλήξης, και δεν βρίσκουν εύκολα τρόπους να εμποδίσουν τις επισκέψεις της. Φο­βούνται πως θα έρθει και θα χτυπήσει την πόρτα τους κατά το σούρουπο, και για να μη συμβεί αυτό ζητούν οδηγίες, ψάχνουν το φάρμακο. Περιοδικά και διαφημίσεις δεν παύουν να το χορηγούν σε διαρκώς αυξανόμενες δόσεις.

Για να μην βαρεθείτε, οφείλετε να κάνετε αυτό ή το άλλο, να πάτε εκεί και όχι αλλού. Εστιατόρια, μπαρ, μου­σικές σκηνές και διά­φοροι πολυχώροι,, καταλήγουν να φαντάζουν περισσότερο σαν εστίες ομαδικής άμυνας παρά ψυχαγωγίας. Εκεί μέσα, στη διάρκεια της βραδιάς, μια κάποια λε­πτομέρεια, ένα κάτι που δεν ξέρουμε τι μπορεί να είναι, υπόσχεται ότι ο χρόνος δεν θα σκοντάψει πουθενά.

Αυτό οι πα­λαιότεροι τολμούσαν να το λένε «σκό­τωμα του χρόνου». Σήμερα όμως, η έκφραση μοιάζει βαριά και υποτιμητική, γιατί κανένας δεν θέλει να παραδεχτεί πως του αξίζει αυτό και μόνο. Τόσος κόπος και τόση ενέργεια στη διάρκεια της μέρας, και το βράδυ να έρχεται με άδεια τα χέρια! Υπερβολικό το παράπονο, αν σκεφτεί κάποιος τι συνέβαινε άλλες εποχές.

Στην κρεατομηχανή

Τι να το κάνεις το νερό όταν λούζεσαι με σαμπάνια…

Του Γιώργου Χελάκη 

Καλό είναι στην Βουλή κι από εκεί στην κοινωνία να λέγονται ορισμένες αλήθειες. Φτάνει πια με τις συμβατικές κουβέντες και τα κλισέ που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί ρήτορες στις συνεδριάσεις της Ολομέλειας και των κοινοβουλευτικών επιτροπών. Χρειάζεται καμιά φορά λόγος… οξύς και ριζοσπαστικός. Λόγος που θα μείνει και θα συζητείται για καιρό.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Εμεινε ή όχι εκείνη η κουβέντα περί συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με «μια σοβαρή Χρυσή Αυγή» που είχε τότε προτείνει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου. Η πρόταση εκείνη δεν ευδοκίμησε διότι στο μεταξύ η Χρυσή Αυγή ήταν μία και διέπραττε δολοφονίες και λοιπά ποινικά εγκλήματα. Ας είναι. Σημασία έχει να είναι ο λόγος ριζοσπαστικός και να «γράφει» όπως «έγραψε» τότε εκείνη η πρόταση.

Στο μεταξύ, πέρασαν χρόνια και ο περί ου ο λόγος δεν έχει ανάγκη να μιλάει ως τηλεσχολιαστής και ο ….σπόρος που ρίχνει να μην καρπίζει. Μεταφέρθηκε τώρα σε πολύ πιο πρόσφορο έδαφος . Μιλάει εκεί που -θεωρητικά- παίρνονται οι αποφάσεις και που ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να πείσει και να εισακουστεί. Αυτή τη φορά ο ρήτορας αγόρευε από του Βήματος κοινοβουλευτικής επιτροπής. Εκεί λοιπόν αποφάνθηκε ότι το νερό είναι «απαράδεκτα φτηνό». Το δίκιο του βουνό. Κι ας μην σπεύσουν οι πλέον κακεντρεχείς των αναγνωστών να τον οικτίρουν. Πριν το κάνουν ας απαντήσουν στο ερώτημα. Πόσες περιπτώσεις ξέρουν που η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα σε καταναλωτές που δεν πλήρωσαν τον λογαριασμό και πόσες η ΕΥΔΑΠ; Αυτά είναι ερωτήματα που μας καλεί με τον τρόπο του να απαντήσουμε ο κοινοβουλευτικός ρήτορας.

Ο τρόμος της ελευθερίας

Του Περικλή Κοροβέση

Να αρχίσουμε με ένα συνηθισμένο φιλοσοφικό ερώτημα: Είμαστε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε ή έχουμε έναν εαυτό ξένο από αυτό που είμαστε; Ο Αντρέ Γκορζ, ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος έχει ασχοληθεί διεξοδικά με αυτό το θέμα. Ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται είναι μοναδικός και οι δυνατότητες που μπορεί να αναπτύξει είναι άπειρες.

Είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Και εδώ καθοριστικό ρόλο παίζει το περιβάλλον και ο κοινωνικός του χώρος και όχι η κληρονομικότητα. Και η κληρονομικότητα παίζει κάποιο ρόλο, αλλά δεν είναι μοίρα. Ενας Χίτλερ δεν θα μπορούσε να ήταν τίποτα άλλο παρά προϊόν του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αν είχε γεννηθεί σε κάποια άγρια φυλή του Αμαζονίου, το πολύ πολύ να ήταν ένας πολέμαρχος να υπερασπιζόταν τη φυλή του (όχι ως ανώτερη, αυτή η έννοια δεν υπάρχει παρά μόνο στη λευκή Δύση) σε έναν αγώνα επιβίωσης. Και η ίδια φυλή βέβαια δεν θα μπορούσε να βγάλει έναν Αϊνστάιν. Μπορεί κάποιον σοφό σαμάνο ή κάτι αντίστοιχο που να είχε συσσωρεύσει τη σοφία της παράδοσης.

Η ανταρσία της ΚΝΕ 1989 – Χρονικό

Ένα σύντομο χρονικό για την ανταρσία της ΚΝΕ και την πορεία της αριστερής αμφισβήτησης, 1989 – 1990

Η ανταρσία της ΚΝΕ και η διάσπαση του 1989 πραγματοποιήθηκε όταν χιλιάδες αγωνιστές της ΚΝΕ και του ΚΚΕ συγκρούστηκαν ανοιχτά με τις πολιτικές επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ και του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ να συμμετάσχουν στη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη με τη ΝΔ και στη συνέχεια στην λεγόμενη «οικουμενική» κυβέρνηση και με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ. Ήταν μια αντιπαράθεση στην καταστροφική-για το κίνημα και την Αριστερά-γραμμή ταξικής συνεργασίας και υποταγής. Σε αυτές τις συνθήκες διαμορφώθηκαν τάσεις και ρεύματα αριστερής κριτικής και αναζήτησης. Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» όξυνε και βάθυνε την κρίση της κομμουνιστικής Αριστεράς. Αναθέρμανε την αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών της ανεπάρκειας της κυρίαρχης αριστεράς να αντιπαρατεθεί στην καπιταλιστική επίθεση και βαρβαρότητα, όξυνε τις διαφωνίες και την κριτική που υπήρχε για πολλά χρόνια και εντός του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Γέννημα αυτών των αναζητήσεων και της κριτικής, των διεργασιών στο κίνημα και την κομμουνιστική αριστερά, είναι και η προσπάθεια και η πορεία συγκρότησης του ΝΑΡ.

Το παρακάτω κείμενο δεν αποτελεί μια ολοκληρωμένη ιστορική αναδρομή, ούτε μια πολιτική και θεωρητική προσέγγιση των αιτιών και των γεγονότων της διάσπασης του 1989, αλλά ένα σύντομο χρονικό, μια παράθεση των κύριων γεγονότων και εξελίξεων με τη χρονική σειρά των βασικών «σταθμών» της αντιπαράθεσης από την αρχή του 1989 έως την αρχή του 1990.

O Μακιαβέλι για την «ουδετερότητα» στον πόλεμο, τα εθνικά στρατεύματα και τις συμμαχίες

Του Δημήτρη Τζήκα

«Η τύχη ορίζει τις μισές μας πράξεις, όμως αφήνει και σε μας να κανονίσουμε τις άλλες μισές.»

Νικολό Μακιαβέλι.

Τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης βρίσκονται στο κέντρο της σκέψης του Μακιαβέλι· ο Ιταλός στοχαστής, έχοντας στο νου του κυρίως πρακτικές πολιτικές ανάγκες της εποχής, γράφει ταυτόχρονα και ως «θεωρητικός» της πολιτικής πράξης. Το ζήτημα της στάσης ενός συλλογικού υποκειμένου, δηλαδή μιας πόλης, ενός κράτους ή και μιας «ομοσπονδίας» κρατών, απέναντι στο ενδεχόμενο μιας πολεμικής αναμέτρησης είναι κυριολεκτικά αιώνιο και διαχρονικό. Την εποχή του Μακιαβέλι, όπως είναι γνωστό, δεν έχουν σχηματιστεί ακόμα τα εθνικά κράτη, όπως τα γνωρίζουμε από τον 18ο αιώνα και ύστερα· βεβαίως ο πόλεμος συνεχίζει να είναι μια οικεία κατάσταση των ανθρώπινων πραγμάτων, σχεδόν «φυσικό» κοινωνικό φαινόμενο, αν και οι αιτίες που τον γεννούν κάθε φορά μπορεί να διαφέρουν.

Ο Νικολό Μακιαβέλι (ιταλικά: Niccolò di Bernardo dei Machiavelli) (3 Μαΐου 1469 – 21 Ιουνίου 1527), ήταν Ιταλός διπλωμάτης, πολιτικός στοχαστής και συγγραφέας.

Για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών μετά την απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου

 

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Σε σχέση με τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών, η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου έκρινε, κατά πλειοψηφία, -σύμφωνα πάντα με την ανακοίνωση- ότι πρέπει να επιδιώκεται η ανάπτυξη της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνείδησης και ότι το μάθημα αυτό απευθύνεται αποκλειστικά στους Ορθόδοξους Χριστιανούς μαθητές.

Για τη διδασκαλία του μαθήματος εξαρχής υπήρχαν δύο εκδοχές.

Στην πρώτη, η ανάγκη όλοι οι μαθητές, να κατανοήσουν τα διάφορα θρησκεύματα και κυρίως την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη. Είναι αυτό που επιδίωξε η πλέον ουδετερόθρησκη χώρα η Γαλλία και πρότεινε, μετά από κάλεσμα του Ζακ Λανγκ, ο Ρεζιζ Ντεμπρέ, σύντροφος του Τσε Γκεβάρα. Απογοητευμένη η Γαλλική πολιτεία από το γεγονός ότι οι Γάλλοι μαθητές αγνοούσαν ακόμη και την ιστορία της Παναγίας των Παρισίων και κατ' επέκταση του Βίκτωρος Ουγκώ αποφάσισε να εισαγάγει τα θρησκευτικά στο σχολείο στη προσπάθεια πολιτιστικού εγγραματισμού των μαθητών.

Στη δεύτερη εκδοχή, το μάθημα διδάσκεται ως ομολογιακό-κατηχητικό μόνο για μαθητές της ίδιας ομολογίας πίστεως.

Τώρα, πώς γίνεται από τη μια να αφαιρεθεί η ιθαγένεια και το θρήσκευμα και από την άλλη να διαχωρίζεις τους μαθητές σε θρησκευτικές σέχτες πρέπει να το απαντήσει η ελληνική πολιτεία!

Γιατί ο Μαρξ -και κατά δήλωσή του- δεν ήταν μαρξιστής

Του Λουκά Αξελού

Το αν ο μαρξισμός υπήρξε ή όχι ένα προοδευτικό βήμα στην πορεία της ανθρωπότητας, το αν είναι μια ανοιχτή θεωρία, ή ένα κλειστό σύστημα ιδεών, το αν ήταν και εξακολουθεί να είναι οδηγός για δράση, το αν πρόκειται για μια μορφή «υλιστικής» εσχατολογίας σε αντίθεση με την «ιδεαλιστική-μεταφυσική» εσχατολογία, το αν οι αποτυχημένες ή οι σχετικά επιτυχημένες απόπειρες πρακτικής εφαρμογής του συνιστούν μια μερική ή συνολική αποτυχία του ίδιου, αποτελούν ερωτήματα μείζονος σημασίας και προπαντός ερωτήματα που δεν ξεπερνιόνται με εύκολες απαντήσεις.

Είναι κοινή, πλέον, πεποίθηση ότι η κατάρρευση των «ανατολικών» καθεστώτων το 1989, σήμανε και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Εποχής που καλώς ή κακώς πολιτογραφήθηκε ως εποχή του εφαρμοσμένου μαρξισμού (υπαρκτού, κατ’ άλλους, σοσιαλισμού) ή για την ακρίβεια των εφαρμοσμένων εκδοχών του. Έχοντας δημόσια τοποθετηθεί από το 1993, ως απλός σκεπτόμενος πολίτης, αξίζει, ίσως, να αναπαραγάγω μέρος της τότε προβληματικής μου, που ουσιαστικά δεν άλλαξε σε όλες τις κύριες πλευρές της, εμπλουτισμένης όμως και από την εμπειρία μιας ολόκληρης εικοσιπενταετίας.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα θα επιμείνω ότι για μένα Μαρξ, μαρξική θεωρία, επίγονοι και πρακτικές εφαρμογές δεν ταυτίζονται αναγκαστικά, αλλά και δεν διαχωρίζονται επιλεκτικά, εκεί που συμφέρει ορισμένους. Η σχέση είναι εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη και δεν θεωρώ πρέπον ηθικά και επιστημονικά να αποφανθώ με ένα ναι ή με ένα όχι.

Ο ανεξήγητος ενθουσιασμός του πρωθυπουργού

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Η ομιλία του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη στην 84η ΔΕΘ περιείχε πολυάριθμες εξαγγελίες, οράματα και υποσχέσεις, αλλά και ηχηρές παραλείψεις, καθώς και ορισμένες εξάρσεις ιδεολογικής προέλευσης, που θα ήταν προτιμότερο να είχαν αποφευχθεί. Η βελτίωση του γενικότερου κλίματος, που κυριάρχησε κατά την ομιλία, οφείλεται κυρίως στην όντως θεαματική μείωση του κόστους εξωτερικού δανεισμού, στη μάλλον σίγουρη προοπτική μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων, καθώς και στην κατάργηση των capital controls.

Στα παραπάνω να προσθέσω και την ταχύτητα και αποφασιστικότητα με την οποία η νέα κυβέρνηση αντιμετώπισε ή άρχισε να αντιμετωπίζει ζωτικά και χρονίζοντα προβλήματα, όπως ανάμεσα και σε άλλα, αυτά της ασφάλειας των πολιτών, των φυσικών καταστροφών, της διακίνησης ναρκωτικών στο χώρο των ΑΕΙ, του τρόπου διάθεσης φαρμάκων για τους καρκινοπαθείς.

Εξάλλου, θετικές εντυπώσεις προκάλεσαν και οι εξαγγελίες για την ενθάρρυνση της τραγικά χαμηλής γεννητικότητας στην Ελλάδα, η σαφής, όσο και καταρχήν πραγματοποιήσιμη πρόθεση ψηφιοποίησης του κράτους, κατά το θαυμάσιο πρότυπο της Εσθονίας, καθώς και η ενίσχυση της οικοδομικής δραστηριότητας που αναμένεται να αναζωογονήσει πολυάριθμες βιομηχανίες και βιοτεχνίες, συνδεδεμένες με αυτήν. Ειδικότερα:

Ντελίριο ωμού αντικομμουνισμού και άθλια παραχάραξη της Ιστορίας

Σε νέα επίπεδα εκτοξεύουν τον αντικομμουνισμό τα κατάπτυστα ψηφίσματα που κατατέθηκαν χτες στο Ευρωκοινοβούλιο από τις ομάδες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών, των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (CR) και των Φιλελευθέρων (Renew Europe), ζητώντας με αφορμή την επέτειο από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα και το αύριο ακόμα πιο σκληρά αντικομμουνιστικά μέτρα, απαγόρευση των κομμουνιστικών συμβόλων και μέτρα καταστολής κατά των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που χαρακτηρίζουν εγκληματικές οργανώσεις! Τα ψηφίσματα θα συζητηθούν σήμερα στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου και θα τεθούν σε ψηφοφορία την Πέμπτη.

Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, αντιδρώντας άμεσα με επιστολή της προς τους Έλληνες και Κύπριους ευρωβουλευτές, τους καλεί να καταδικάσουν και να καταψηφίσουν τα άθλια αυτά ψηφίσματα.

Χαρακτηριστικό του περιεχομένου των εν λόγω ψηφισμάτων με τον τίτλο: «Για τη σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης» είναι εκείνο που υπογράφεται από ομάδα ευρωβουλευτών του ΕΛΚ, με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάνε να καταδικαστούν η Σοβιετική Ένωση και ο Κόκκινος Στρατός που συνέτριψαν τις ναζιστικές ορδές -το πιο γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού- ως... συνεργάτες των ναζί!

Αιολικά-Ανεμογεννήτριες: Μύθοι και πραγματικότητες

* ΑΠΕ=Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας

Αν δεν καταλάβουμε «τι» και «γιατί», θα μας δουλεύει ο κάθε ΑΠΕτζής, η κάθε ειρηνοδίκης, ο κάθε Υπουργός του ΥΠΕΝ και ο κάθε παπαγάλος… Για να καταλάβουμε, χρειάζεται λίγη προσπάθεια:
Τα αιολικά, στην σημερινή τους μορφή, είναι τεχνολογία του 1960 που δοκιμάστηκε στις πετρελαϊκές κρίσεις μεταξύ 1983 και 1987 και ενώ τότε απέτυχε, τα αιολικά και οι άλλες ΑΠΕ έγιναν υποχρεωτικά στην δεκαετία του 1990, με υποχρεωτικές επιδοτήσεις, με στόχο να μειωθούν οι ανθρωπογενείς εκπομπές CO2 από την χρήση ορυκτών καυσίμων.
25-30 χρόνια αργότερα υπάρχουν διαμορφωμένες απόψεις, αλλά και διεθνής εμπειρία για τα αιολικά. Το σημείωμα αυτό είναι η επιγραμματική παρουσίαση των απόψεων και της εμπειρίας, με όσο το δυνατόν λιγότερες τεχνικές λεπτομέρειες.

Στον αστερισμό του ιδρυτισμού;

Κιβωτιστές, Ρηγματικοί, Ιδρυτιστές και Εγκλωβισμένοι – Η σάρωση του πολιτικού τοπίου μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου με βάση την θεωρία του καιρού

Του Ηλία Φιλιππίδη*

1. Η θεωρία του καιρού

Πρόκειται για την αρχαιότερη πολιτική, γεωπολιτική και ιστορική θεωρία του δυτικού κόσμου, η οποία γεννήθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο πριν από το 1.000 π.Χ. Μινωίτες, Μυκηναίοι και Φοίνικες ναυτικοί έπρεπε να μπορούν να διαβάζουν τρείς «χάρτες»: την γεωγραφία του δρομολογίου τους, τον έναστρο ουρανό και «τα σημεία των καιρών».

Ο τρίτος «χάρτης» ήταν ο δυσκολότερος. Απαιτούσε τα μεγαλύτερα αποθέματα πείρας, μνήμης και αντιλήψεως, όχι απλώς στο επίπεδο της γνώσεως αλλά πολύ περισσότερο στο επίπεδο της προβλέψεως.

Στον Όμηρο, στους Στωικούς φιλοσόφους και στον Ιησού Χριστό οφείλουμε, το ότι ο πανάρχαιος αυτός τρόπος συλλογικής σκέψεως έφθασε μέχρι τις ημέρες μας. Ο γερμανός θεολόγος Paul Tillich καθιέρωσε αυτόν τον τρόπο σκέψεως στην θεολογία ως «θεωρία του καιρού». Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών διέδωσε διεθνώς την καιρική σκέψη στην δεκαετία του ‘80 ως σφαιρική αξιολόγηση του δυτικού πολιτισμού και κριτική της σχέσεώς του με τον Τρίτο Κόσμο. Αιχμή του δόρατος ήταν τα ρατσιστικά και αποικιοκρατικά καθεστώτα στην Αφρική. Η καιρική σκέψη (καιρικότητα) πέρασε και στην πολιτική-γεωπολιτική ανάλυση π.χ. Κ. Καστοριάδης.

Στα μανταλάκια…

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

«Είναι απαράδεκτο χωρίς στοιχεία να κρεμάς στα μανταλάκια για 1-2 χρόνια πολιτικούς αντιπάλους και να ποινικοποιείται η πολιτική ζωή». Ακούγεται συχνά από τους επιφανείς του πολιτικού μας κόσμου, όλων των παρατάξεων και κομμάτων του συστήματος.

Κανονικά θα έπρεπε όλο το πολιτικό σύστημα να κρεμαστεί στα μανταλάκια. Γιατί είναι υπεύθυνο που έχει κρεμαστεί εκεί η ίδια η χώρα. Μέσα από τους ζουρλομανδύες που της φόρεσαν, τις δανειακές συμβάσεις και την υποτέλεια που συνόδευσαν τα επιτεύγματα της «διάσωσης».

Βέβαια, η κάθαρση αυτού του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να γίνει από μια εξουσία, τη δικαστική, που είναι κι αυτή μπλεγμένη και συνυπεύθυνη για όσα γίνονται σε βάρος του τόπου και της κοινωνίας. Ο Ρασπούτιν δεν είναι ένας και μοναδικός, ασχέτως αν το σκάνδαλο Novartis είναι υπαρκτότατο, με αυτουργούς που θέλουν να βγουν καθαροί.

Πλασιέ της nestle το φασιστάκι...

Μπάμπης Παπαδημητρίου: "Το νερό είναι απαράδεκτα φθηνό στην Ελλάδα"

Μπανανία...

Να σκοτώσουμε τον γραικύλο μέσα μας

Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη φ. 154

Έχει οποιοδήποτε νόημα ο πατριωτισμός στην εποχή μας; Ή μήπως αποτελεί κάτι ιστορικά ξεπερασμένο, μια απλή «ιδεολογία» δεμένη με το παρελθόν, σε μία εποχή όπου η ιστορία έχει καταστεί κυριολεκτικά παγκόσμια; Μήπως έχουν δίκιο οι εθνομηδενιστές που διακηρύσσουν την ιστορική υπέρβαση της εποχής των εθνών και τη μετάβαση σε μια εποχή υπερεθνικών, ή μάλλον μεταεθνικών ενοτήτων;

Είναι προφανές πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική καμπή, πλανητικών διαστάσεων, και όλα τα έθνη βρίσκονται έναντι της απειλής της βύθισής τους στη χοάνη της παγκοσμιοποίησης, γι’ αυτό και εν τέλει οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, για να καταλάβουν μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Και όπως υπογράμμιζε ο Παναγιώτης Κονδύλης, δεν αναφερόμαστε στην υποθετική στιγμή που «θα καταρρεύσουν ταυτόχρονα όλες οι εθνικές ταυτότητες, αλλά στο γεγονός ότι κάποιοι ξένοι εισβολείς θα περάσουν… τα δικά μας σύνορα». «Η σημερινή Ελλάδα κινδυνεύει με ιστορική εξαφάνιση πολύ πριν από τα υπόλοιπα έθνη.

Η στάση της ΝΔ απέναντι στην συμφωνία των Πρεσπών είναι μνημείο δεξιάς πατριδοκαπηλίας

Δεν αποτελεί πρωτοτυπία όταν λέμε ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διαφέρουν ελάχιστα και φυσικά είναι κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά και σε όλα τα ζητήματα και η συμφωνία των Πρεσπών δεν αποτελεί εξαίρεση. Αμφότεροι βέβαια σε επίπεδο διακηρύξεων και θεατρικών παραστάσεων στο κατοχικό κοινοβούλιο καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες να μας πείσουν για το αντίθετο. Η μόνη διαφορά και όχι ουσιαστική είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δημαγωγεί στα κοινωνικά ζητήματα ενώ η ΝΔ στα εθνικά. Όταν όμως έρχεται η ώρα της κρίσης όλα καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος.

Ως αντιπολίτευση και δια στόματος Μητσοτάκη μας έλεγε η ΝΔ για τις Πρέσπες: ''Η συμφωνία των Πρεσπών δεν έπρεπε ποτέ να είχε υπογραφεί και, βέβαια, δεν θα έπρεπε να είχε φτάσει στην Βουλή των Ελλήνων προς κύρωση. Γιατί αποτελεί εθνική ήττα, που έχει ήδη ακυρωθεί στην συνείδηση του λαού. Και εθνικό λάθος, που προσβάλλει την αλήθεια και την ιστορία της χώρας''.

Ως κυβέρνηση τώρα μας είπε ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης "Πιστεύουμε ότι η συμφωνία των Πρεσπών αφήνει χώρο μέσω της ευρωπαϊκής διαδικασίας ένταξης της γείτονος να βρούμε επωφελείς τρόπους συνεργασίας και για τις δύο πλευρές'', ''Η συμφωνία έλυσε τα πολιτικά ζητήματα και αφήνει χώρο για συνεργασία στους τομείς του τουρισμού, των επενδύσεων και της οικονομίας''.

Η αιματοβαμμένη ιστορία του «μαύρου χρυσού»

Του Γιώργου Στάμκου

“Η λίθινη εποχή δεν τέλειωσε επειδή τέλειωσαν οι πέτρες. Η πετρελαϊκή εποχή δεν θα τελειώσει λόγω ελλείψεως πετρελαίου…”. Σείχης Γιαμανί, τ. υπουργός πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας και εμπνευστής του εμπάργκο του ΟΠΕΚ το 1973

Στις 27 Αυγούστου 1859 ο Έντγουιν Λ. Ντρέικ, ένας ιδιότροπος συνταξιούχος σιδηροδρομικός που είχε εγκατασταθεί στο χωριό Τάιτουσβιλ της Πενσυλβάνια, κατασκεύασε ένα πρωτόγονο γεωτρύπανο και μ’ αυτό ανακάλυψε για πρώτη φορά πετρέλαιο σε βάθος 211 μέτρων. Ο ίδιος, που αναφέρονταν στον εαυτό του ως ο «Συνταγματάρχης», είχε παρατηρήσει προηγουμένως στην ίδια περιοχή ίχνη ενός σκουρόχρωμου και γυαλιστερού υγρού, που ονομάζονταν πετρέλαιο (το πετρέλαιο ήταν γνωστό στους αρχαίους Αιγυπτίους, Μεσοποτάμιους και Έλληνες αλλά ποτέ πριν δεν είχε γνωρίσει ευρεία εκμετάλλευση). Ο  Ντρέικ φιλοδοξούσε να ανοίξει μια τρύπα στο έδαφος για να αντλήσει αυτό το παράξενο υγρό, ελπίζοντας να το πουλήσει ως φωτιστικό μέσο ή λιπαντικό. Και τα κατάφερε. Από το πηγάδι του άρχισε να βγαίνει πετρέλαιο με ρυθμό 20 βαρέλια την ημέρα. Το παράδειγμα του ακολούθησαν κι άλλοι και σύντομα η περιοχή ονομάστηκε Oil Creek («Ποτάμι του Πετρελαίου»).

Η πετρελαιοκρατορία του Ροκφελερ

Χρειάστηκε ωστόσο να περάσουν είκοσι χρόνια για να περάσει το πετρέλαιο στη βιομηχανία. Το 1868 ένας πρωτοπόρος λογιστής από το Κλίβελαντ, ο Τζον Ροκφέλερ, ίδρυσε την εταιρεία Stantard Oil Trust, προβλέποντας ότι το πετρέλαιο θα γινόταν το κυρίαρχο καύσιμο της βιομηχανικής εποχής. Ο Ροκφέλερ εξ αρχής αντιλήφθηκε πως το κλειδί δεν ήταν μόνο στην κατοχή πετρελαιοπηγών, αλλά και στον έλεγχο της διύλισης, της διακίνησης και της διάθεσης των τελικών προϊόντων. Σύντομα είχε υπό τον έλεγχο του το 95% των διυλιστηρίων στις ΗΠΑ. Ο ίδιος ήρθε σε συμφωνία με τους σιδηροδρόμους για τη μεταφορά και προμήθεια πετρελαίου. Ο Ροκφέλερ έβαλε έτσι τα θεμέλια για τη δημιουργία μιας πανίσχυρης μονοπωλιακής επιχείρησης, που θα γινόταν σύμβολο της βιομηχανοποιημένης Αμερικής, που μόλις είχε ανακαλύψει και το αυτοκίνητο. Αν και τελικά η αμερικανική κυβέρνηση τον μήνυσε το 1906 με βάση τον Αντιμονοπωλιακό Νόμο και διέταξε την κατάτμηση του ομίλου του, ο Ροκφέλερ άνοιξε το δρόμο για τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες –τις περιβόητες «επτά αδελφές»– του μέλλοντος.

Κάποτε στη Δύση, ύστερα ήρθε η ανάπτυξη…

Του Ρούντι Ρινάλντι

Άρρωστη Δύση

Κι ενώ όλο το δυτικό οικονομικό σύμπλεγμα, η κοσμοοικονομία υπό την αιγίδα των δυτικών πολυεθνικών, αγκομαχεί και βυθίζεται σε πολλαπλή κρίση, όχι μόνο οικονομική, μας εμφανίζουν τη νησίδα Ελλάδα, το καρυδότσουφλο στα κύματα, να μπαίνει, λέει, τρέχοντας μάλιστα στον κόσμο των επενδύσεων και της ανάπτυξης.

Οξύμωρο αλλά πραγματικό: Δεν έφτασαν για να γιατρέψουν το κακό, ούτε το πραξικόπημα της Χιλής (Σεπτέμβρης 1973), ούτε η πτώση του Τείχους και η διάλυση της ΕΣΣΔ (1989-91), ούτε οι εφορμήσεις για την επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων μετά την επίθεση στους Δίδυμους πύργους (2001). Δεν άντεξε στον χρόνο ούτε η υποτιθέμενη μονοκρατορία των ΗΠΑ. Ιδιαίτερα η κρίση του 2008-2010, ένα ακόμα επεισόδιο σε πολλαπλούς χρηματοπιστωτικούς σπασμούς που είχαν προηγηθεί σε όλο τον κόσμο, οδήγησε σε ένα διαφορετικό τοπίο.

Νέοι μεγαπαίκτες αναδείχτηκαν στο διεθνές προσκήνιο με πρώτη την Κίνα. Κίνα, Ρωσία, Ινδία και μια σειρά από άλλες δυνάμεις που δεν ανήκουν στον δυτικό κόσμο, δημιουργούν πλέον άλλες προϋποθέσεις για την παγκόσμια διευθέτηση, χωρίς να ξεφεύγουν από το κυνήγι του κέρδους. Μόνο που οι μοιρασιές δεν θα προκύψουν από τις νοσούσες αγορές αλλά δια της ισχύος, δια της δύναμης. Είναι η ώρα της γεωπολιτικής που γεννιέται μέσα από τα ερείπια της γεωκουλτούρας που δημιούργησε ο νεοφιλελευθερισμός και οι αγορές.

Έλλειψη "αναλώσιμων" στρατιωτών - Η αχίλλειος πτέρνα της Δύση

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Μια από τις ακλόνητες σταθερές στην ειδησεογραφία όπως και στη δημόσια συζήτηση είναι τα λεγόμενα "εθνικά ζητήματα". Πρόκειται για κάτι το φυσιολογικό. Οι δραστηριότητες της Τουρκίας, η γενικότερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα στον χώρο της Μεσογείου, της Κύπρου, της Μέσης Ανατολής, της Μαύρης θάλασσας, ίσως και των Βαλκανίων, ανεβάζουν στην πρώτη σειρά του ενδιαφέροντος τη θέση της Ελλάδας μέσα σε όλα αυτά. Δηλαδή, την εξωτερική πολιτική της ως κράτος και ως έθνος ακόμα περισσότερο.

Μια συζήτηση αυτού του είδους αυτονόητα εμπεριέχει την εθνική άμυνα, τις στρατιωτικές δυνατότητες της χώρας μας δηλαδή. Δυνατότητες που καθορίζουν το είδος της πολιτικής που μπορεί, ή που δεν μπορεί να ακολουθήσει. Στο υπόστρωμα της συζήτησης περί εθνικής άμυνας βρίσκεται κυρίως το θέμα των "εργαλείων", των εξοπλισμών. Περιέργως, είναι πολύ πιο αραιή και πιο συγκρατημένη η συζήτηση γύρω από το "τελικό στάδιο" αυτής της πολιτικής σκέψης, δηλαδή τον πόλεμο.

Ο πόλεμος αποτελεί ένα εξαιρετικά οδυνηρό γεγονός --κάτι σαν την αρρώστια ή τον θάνατο στην οικογενειακή ζωή-- και είναι απόλυτα φυσικό οι ανθρώπινες κοινωνίες να απεύχονται ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Στην τρέχουσα ειδησεογραφία, εξάλλου, το ενδεχόμενο μιας πολεμικής εμπλοκής υποβαθμίζεται σε επίπεδο συμπλοκής ή σύρραξης. Για θερμό επεισόδιο μιλούμε συνήθως.

Η σιωπηρή «συμφωνία κυρίων» Μητσοτάκη - Τσίπρα

Του Δημήτρη Μηλάκα

Από τις εμφανίσεις του  πρωθυπουργού και του  αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης  στην έκθεση Θεσσαλονίκης προκύπτει ένα συμπέρασμα: και οι δυο- πέρα απ όσα ήταν υποχρεωμένοι να πουν στο κομματικό τους ακροατήριο για χάρη της συντήρησης του πολιτικού παιχνιδιού-  εξέπεμψαν ισχυρές δόσεις  θεσμικής προσήλωσης, αναγνωρίζοντας την πολιτική πραγματικότητα η οποία προέκυψε από τις εκλογές και η οποία είναι απολύτως  ικανοποιητική και για τους δύο.

Ποια είναι  αυτή η πραγματικότητα; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης νίκησε και είναι πρωθυπουργός. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχασε, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται ως ο αδιαμφισβήτητος  ηγέτης της λεγόμενης «δημοκρατικής παράταξης».

Παρά τις μύχιες επιθυμίες πολλών και διαφόρων με ποικίλα κίνητρα που είχαν επενδύσει στην διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και τον πολιτικό εκμηδενισμό του Αλέξη Τσίπρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι υποχρεωμένος να αναγνωρίσει την πραγματικότητα που προέκυψε από τις κάλπες. Κι αυτή η πραγματικότητα επιβάλλει να τον αντιμετωπίσει ως αυτό που Αλέξης Τσίπρας κέρδισε στις τελευταίες εκλογές: Δηλαδή, ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ως  δεύτερο πόλο εξουσίας σε ένα ισχυρό δικομματικό πολιτικό σκηνικό που επανακάμπτει.

Η αυτοκράτωρ Τουρκία

Του Χρήστου Γιανναρά

Υπάρχει η Τουρκία των εφημερίδων, των καθημερινών Ειδήσεων, της πολιτικής αρθρογραφίας. Μια χώρα επιδεικτικά ανυπότακτη στη στοιχειώδη λογική της «καλής γειτονίας» των διεθνών κανόνων συνύπαρξης κρατών. Χώρα που συνεχώς απειλεί, διεκδικεί γη και θάλασσα γειτόνων της. Απληστη, εμφανίζει την αυθαιρεσία της σαν δικαίωμα που το αντλεί από το πληθυσμικό και εδαφικό της μέγεθος. Σφαγίασε λαούς ιστορικούς, βαρύνεται με τη γενοκτονία Ελλήνων, Αρμένιων, Κούρδων, ξερίζωσε, από τα εδάφη που σφετερίστηκε, πανάρχαιους πολιτισμούς – είναι ίσως ο λαός με τα περισσότερα «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».

Υπάρχει και η εικόνα που δίνει σήμερα η Τουρκία στους επισκέπτες της, σε εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο. Εικόνα μιας χώρας που σφύζει από δημιουργικότητα, αναπλάθεται ολόκληρη με ρυθμούς πυρετώδεις τεχνολογικού και οργανωτικού εκσυγχρονισμού: Πολλαπλές γέφυρες για τη σύνθεση του ελάχιστου ευρωπαϊκού με το μεγάλο ασιατικό τμήμα της, υποθαλάσσια τούνελ, υπερσύγχρονο οδικό δίκτυο, συστοιχίες παντού ουρανοξυστών, ένα ακραία φιλόδοξο καινούργιο αεροδρόμιο στην Ιστανμπούλ. Οπου η αρχιτεκτονική του τεράστιου κεντρικού οικοδομήματος παραπέμπει αφαιρετικά στη λεπτουργημένη κομψότητα της οθωμανικής αραβουργίας (–είναι σκέτη μελαγχολία και ντροπή η σύγκριση με το απρόσωπο «Ελευθέριος Βενιζέλος» στη φωτοχυσία της Αττικής: ένα ουδέτερο γερμανικό κατασκεύασμα που θα μπορούσε να έχει χτιστεί οπουδήποτε, από τη Σκανδιναβία ως τα εμιράτα του Κόλπου, χωρίς ίχνος «ταυτότητας», δηλαδή σχέσης με τη γη και την Ιστορία της – όνειδος ανάλογο με το Μουσείο της Ακρόπολης του Ελβετού Tschumi).