Μας προσμένει ακόμα στον κόσμο η Διεθνής – Περιοδεία Δούρου με Μίχαλο στον Πειραιά

Το φλερτ του προέδρου του ΕΒΕΑ, Κώστα Μίχαλου, με το Σύριζα, δεν είναι ακριβώς έκτακτη είδηση. Είχε φτάσει μάλιστα σε τέτοιο σημείο, περιλαμβάνοντας ακόμα και καφεδάκι με το Νίκο Παππά, ώστε το κόμμα του η ΝΔ του έδειξε την πόρτα της εξόδου το περασμένο καλοκαίρι. Λιγότερο γνωστή, αλλά πάντως όχι κρυφή, ήταν και η αγαστή συνεργασία του επικεφαλής των μεγαλεμπόρων της πρωτεύουσας με την περιφερειάρχη Ρένα Δούρου, που εκφράστηκε μεταξύ άλλων στη συνδιοργάνωση διαγωνισμών “νεοφυούς επιχειρηματικότητας”, στα πλαίσια της ΝΕΠ του Σύριζα με προοπτική το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Μισανθρωπισμός με… “αξιοκρατία” και “ίσες ευκαιρίες”

Του Δημήτρη Πατέλη

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία περί αξιοκρατίας και περί ίσων ευκαιριών. Γιατί άραγε; Από που προέκυψαν αυτές οι όροι και σε τί αποσκοπούν όσοι του έχουν κάνει σημαία τους; Ας ανατρέξουμε λίγο στην ιστορία και το κοινωνικό περιεχόμενο αυτών των ιδεών.

Το ιδεολόγημα της «αξιοκρατίας» εκφράζει παραστατικά το μηχανισμό ιδεολογικής αφομοίωσης των κυρίαρχων κεφαλαιοκρατικών σχέσεων και της κυρίαρχης ιδεολογίας της αστικής τάξης. Βάσει αυτού του ιδεολογήματος ο καθ’ ένας πρέπει να συμμορφώνεται με τη θέση και το ρόλο του στην κοινωνία γιατί κατέχει αυτό που του αξίζει ( Young M., Bell D. κ.α.). Το κυρίαρχο σύστημα σχέσεων παραγωγής, η κυριαρχία του κεφαλαίου, οι βαθύτατες ταξικές αντιθέσεις και η ιεραρχία βάσει της κλίμακας της διαθέσιμης ιδιωτικής ιδιοκτησίας μέσων παραγωγής, βάσει της άντλησης υπεραξίας από τη μισθωτή εργασία, θεωρείται εδώ ως κάτι το δεδομένο, σαν να πρόκειται για αδιαμφισβήτητο και ακλόνητο φυσικό φαινόμενο… Τα περί «γνήσιας», «άδολης», «μη πελατειακής» κλπ. αξιοκρατίας δεν θίγουν την ουσία του προβλήματος, δεν αγγίζουν το πρόβλημα της εκμετάλλευσης και των συνακόλουθων κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων ατόμων, ομάδων, τάξεων, λαών, περιφερειών κ.λπ. Απλώς ανάγουν το όλο πρόβλημα σε καθαρά «διαδικαστικό-διαχειριστικό», μεταθέτοντάς το παρελκυστικά στην ύπαρξη ή στην απουσία μηχανισμού διασφάλισης «σωστής» αξιοκρατίας ή στην πιο «αντικειμενική» αποτίμηση, στην «καλύτερη» αξιολόγηση, στον «σωστό» καθορισμό της «τιμής» που πρεσβεύει το κάθε άτομο, η κάθε κοινωνική ομάδα και τάξη στο παζάρι των αξιών, στην αγορά «αξίων» και «αναξίων»…Στην κυριολεξία σημαίνει εξουσία που στηρίζεται στις αξίες.

Θέλει ο εθνομηδενιστής να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν τον αφήνει…

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ

Ο εθνικισμός ως αστική ιδεολογία δεν έχει καμία αυτόματη σχέση με τα λαϊκά πατριωτικά συναισθήματα. Εντούτοις, σε ιστορικές συνθήκες, όπου μια κοινωνία αισθάνεται συλλογικά ταπεινωμένη και ανήμπορη να αντιδράσει, τα στοιχειώδη λαϊκά πατριωτικά αντανακλαστικά μπορούν κάποτε να προσλάβουν τις ιδεολογικές διαστάσεις του εθνικισμού.

Η σκόπιμη σύγχυση μεταξύ όλων αυτών των πασίγνωστων πραγμάτων στα μυαλά των περισσότερων Ελλήνων «πολιτικών αναλυτών» που με μεγάλη ευκολία στιγμάτισαν τα «εθνικιστικά» συλλαλητήρια για το Μακεδονικό το 2018 είτε ως ρεαλιστές είτε, ακόμα χειρότερα, ως αριστεροί, είναι συχνά ανατριχιαστική. Μυρίζει έντονα δογματική βεβαιότητα ιεροεξεταστή που διαισθάνεται την έλλειψη πολιτικής ορθότητας κάποιων εν δυνάμει αιρετικών και προσπαθεί με κάθε τρόπο να την αποδείξει.

Ο πραγματικός στόχος όλων αυτών των «αντιλαϊκιστών» είναι να αμφισβητήσουν τα δημοκρατικά και κυριαρχικά δικαιώματα των λαών και ακόμα την ίδια την έννοια του λαού. Απέναντι λοιπόν στις δυνάμεις της λαϊκής Δεξιάς εμφανίζεται μια νέα αστική «Αριστερά» που οραματίζεται έναν άλλο λαό! Πιο ανησυχητική είναι, όμως, ίσως η αίσθηση ότι στους περισσότερους «αντιλαϊκιστές» που απεχθάνονται τις λαοσυνάξεις, η σύγχυση αυτή δεν είναι καν σκόπιμη. Πράγματι, εδώ έχουμε περισσότερο να κάνουμε με κωμικοτραγικά ανεπαρκείς μεταπράτες των αναρχοφιλελεύθερων και σοσιαλκοσμοπολίτικων ιδεοληψιών.

Παν. Κονδύλης: Ο σύγχρονος εθνικισμός και οι λειτουργίες του

Παν. Κονδύλης: Εθνικισμός ανάμεσα σε ριζοσπαστικοποιημένη παράδοση και μαζικοδημοκρατικό εκσυγχρονισμό

Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης

Οι ρωμαλέοι και μαχητικοί εθνικισμοί που ξεπετάχτηκαν από τα ερείπια της σοβιετικής αυτοκρατορίας προκάλεσαν σε πολλούς στη Δύση απορία και αμηχανία. Η μακρά εμβριθής απασχόληση με τη μαζική κατανάλωση και η αντίστοιχη εκλέπτυνση των ηθών και των ψυχών διαμόρφωσαν βαθμηδόν εδώ μιαν άλλη αντίληψη για τον προορισμό του ανθρώπου επί της γης, έτσι ώστε δεν μπορούσε πιά κανείς να καλοκαταλάβει πως είναι δυνατό πολιτισμένα όντα να ενθουσιάζονται για κάτι τόσο πρωτόγονο όσο το έθνος. Σ’ αυτό προστέθηκε κι ένα αίσθημα αόριστης και εν μέρει ανεξομολόγητης ανησυχίας, γιατί μπροστά σε μια τέτοια έκρηξη παθών, τα οποία από καιρό θεωρούνταν ξεπερασμένα, αναγκαστικά γεννήθηκαν αμφιβολίες ως προς το κοινό μάλλον, δηλ. ανέκυψε το ερώτημα μήπως οι δυτικές, και μάλιστα οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες θα μπορούσαν κι αυτές να υποτροπιάσουν.

Δημοσθένης Συνοδινός. Πλατεία Συντάγματος. Ναύπλιο

Ακόμα και οι φυσιολογικοί, ας πούμε συζυγικοί, καυγάδες ανάμεσα στα δυτικά έθνη παρακολουθούνται από δω κι εμπρός με τέτοιες κρυφές σκέψεις, και πολλοί αρχίζουν κιόλας να θεωρούν επισφαλείς τους εν τω μεταξύ δημιουργημένους διεθνείς θεσμούς και να αναρωτιούνται κατά πόσον είναι ανεπίστροφη η κατεύθυνση που ακολουθήθηκε ή κατά πόσο μπορεί να ολοκληρωθεί το κοινό έργο. Άλλωστε η απόπειρα να τεθούν τελειωτικά ad acta οι δυτικοευρωπαϊκοί εθνικισμοί με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα στηριζόταν σε ιδιαίτερες πολιτικές προϋποθέσεις, δηλ. έκτος από την αύξουσα συγχώνευση δυναμικών οικονομιών υπήρχε για πρώτη φορά ένας κοινός εχθρός όλων των δυτικοευρωπαϊκών εθνών, απ’ τον όποιο φαινόταν να εκπορεύεται απειλή κατά πολύ μεγαλύτερη από την αμοιβαία τους δυσπιστία, και υπήρχε επίσης η αμερικάνικη πολιτική και στρατιωτική σκέπη. Μετά την έκλειψη των δύο τελευταίων προϋποθέσεων θα μπορούσε ίσως και η πρώτη να αποδειχθεί εύθραυστη ή τουλάχιστο δευτερεύουσα από πολιτική άποψη. Τέτοιες αμφιβολίες για την έκβαση των δυτικοευρωπαϊκών πραγμάτων, έστω κι αν καταστέλλονται εν μέρει, ωστόσο συχνά εμφιλοχωρούν στον διαπρύσιο ή σιωπηρό φόβο μπροστά στον ανατολικοευρωπαϊκό και στον βαλκανικό εθνικισμό. Η πολιτικά και στρατηγικά απολύτως δικαιολογημένη μέριμνα για τις πιθανές αλυσιδωτές συνέπειες πολέμων ή αναταραχών σε άλλα μέρη της ηπείρου θα ήταν πάντως μικρότερη, αν η Ευρωπαϊκή Κοινότητα μπορούσε να είναι εκ των προτέρων βέβαιη για την ενότητα και την αποφασιστικότητα της δράσης της. Αντί γι’ αυτό η έλλειψη ακατάλυτης ομοψυχίας στο παρόν ζωντανεύει αναμνήσεις γύρω από τις συγκρούσεις συμφερόντων στο εθνικιστικό παρελθόν – και μάλιστα όσον άφορα στους ίδιους χώρους και στα ίδια δρώντα υποκείμενα.

Μια μέλισσα ίσως σταματήσει την παγκόσμια εξάρτηση από τα πλαστικά

Η αυστραλιανή μέλισσα Hylaeus nubilosus έχει προκαλέσει το επιστημονικό ενδιαφέρον λόγω του υλικού που παράγει για την κατασκευή της φωλιάς της, το οποίο είναι μη τοξικό, αδιάβροχο, ανθεκτικό στη φλόγα και ικανό για να αντέξει στη θερμότητα

Αυστραλοί ερευνητές πιστεύουν ότι μια αυστραλιανή μέλισσα που παράγει ένα προϊόν «τύπου σελοφάν» για τις φωλιές της θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε να τεθεί τέλος στην παγκόσμια εξάρτηση από τα πλαστικά μιας χρήσης.

Πρόκειται για τη μέλισσα Hylaeus nubilosus, που είναι γνωστή για το χαρακτηριστικό κίτρινο σήμα στην πλάτη της, δεν ζει σε κυψέλη αλλά έχει προκαλέσει το επιστημονικό ενδιαφέρον λόγω του υλικού που παράγει για την κατασκευή της φωλιάς της, το οποίο είναι μη τοξικό, αδιάβροχο, ανθεκτικό στη φλόγα και ικανό για να αντέξει στη θερμότητα.

Μια εταιρία βιοτεχνολογίας στη Νέα Ζηλανδία, η Humble Bee, προσπαθεί να αξιοποιήσει το υλικό αυτό με την ελπίδα ότι θα παράξει μια εναλλακτική λύση στο πλαστικό.

Ο θάνατος της συλλογικότητας

Της Analyst Team

Μέσα από τους ανθρώπους έχει αναδυθεί ένα αίσθημα αδυναμίας, το οποίο αποτελεί μία έκφραση της αλλοτρίωσης, της αποξένωσης της συνείδησης από όλα όσα συμβαίνουν – κάτι που θεωρείται ως η μεγαλύτερη νίκη της Ολιγαρχίας. Δεν είναι λοιπόν πια σε θέση να κατανοήσουν πως δεν υπάρχει αδυναμία στις Δημοκρατίες – ότι όλες οι δομές που έχουν επιβληθεί βίαια μπορούν να καταργηθούν, με έναν νόμιμο και συνταγματικό τρόπο, ειρηνικά και δημοκρατικά.

«Ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, ένας από τους πλουσιότερους τότε ανθρώπους του κόσμου (1937), είχε πει πως το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα δημιουργεί χρήματα από το πουθενά – ενώ η συγκεκριμένη διαδικασία είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή εφεύρεση στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Συνέχισε δε λέγοντας ότι, οι τραπεζίτες κατέχουν ολόκληρη τη γη – την οποία όμως, εάν τους την αφαιρέσει κανείς, αφήνοντας τους τη δυνατότητα να δημιουργούν με τον ίδιο τρόπο χρήματα, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα έχουν αρκετά κεφάλαια για να την αγοράσουν ξανά.    

Πράγματι τώρα, ακόμη και σήμερα, μία μικρή ομάδα ιδιωτών τραπεζιτών κυβερνάει μυστικά τον πλανήτη μας. Οι τραπεζίτες αυτοί δεν κατευθύνουν μόνο τη Fed ή την ΕΚΤ αλλά, επίσης, τις υπερεθνικές οργανώσεις – όπως τον ΟΗΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και την BIS, την κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών.

Καλές Χοληστερίνες...

Ανάρτηση από:h ttp://tsiolakis.blogspot.com

Χριστός Ανέστη

Προτεκτοράτο η «Ωραία Ελλάς»

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Εδώ που μάθαμε τα χρόνια μας να φταίνε

Κι όλοι οι γειτόνοι να ζητάνε μερτικό

Παίξε το τζόγο σου και βρίσε τους καϋμένε

Με λεξιλόγιο πολύ ελληνικό.

(Από το τραγούδι «η εθνική μας μοναξιά» με τον Δημήτρη Μητροπάνο.

Μουσική Μάριος Τόκας, στιχουργός Φ. Γράψας).

Τρεις φορές, ιστορικά σημαντικές, έχουμε ξεσηκωθεί οι Έλληνες για ελευθερία και ανεξαρτησία και άπειρες άλλες πιο μικρές. Δεν μας έλειψε η διάθεση και το κουράγιο κι ας λένε ότι έχουμε βουλιάξει στους καναπέδες. Αλλά καμία δεν ολοκλήρωσε τους σκοπούς της. Η πρώτη και ασφαλώς η πιο σημαντική ήταν το 1821, αλλά και οι άλλες δυο δεν υστέρησαν. Η μία υπό τον Βενιζέλο διπλασίασε την Ελλάδα, αλλά εξόκειλε στη Μ. Ασία.

Η δεύτερη, το 1940 και η Εθνική Αντίσταση, έγραψαν έπος, αλλά κατέληξαν στην καταστροφή του εμφυλίου. Και στις τρεις οι ξένοι δεν ήταν απλοί θεατές. Ως διαχρονικά επικυρίαρχοι, διαμόρφωσαν σε βάθος χρόνου συνειδήσεις, ώστε ντόπιοι να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, καθόρισαν τις εξελίξεις, έγραψαν το τέλος. Όσα ακολουθούν είναι μια ισχνή προσπάθεια να απαντηθεί το κρίσιμο ερώτημα, αν για τη σημερινή κατάντια φταίμε εμείς ή η επικυριαρχία των ξένων.

Το τωρινό, άμεσο πρόβλημα, είναι ότι το Σύστημα στη χώρα δεν είναι απλώς ετοιμόρροπο αλλά έχει εξαντλήσει τα αποθέματά του. Η διαφαινόμενη νίκη της ΝΔ, όσο ευρεία και αν είναι, όπως προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις, δεν μπορεί, από μόνη της, να διασφαλίσει στοιχειώδη ευστάθεια του Συστήματος, είτε με δικομματισμό είτε με περισσότερα κόμματα. Επειδή οι κυβερνώντες περνάνε στην αντιπολίτευση υπό την κατηγορία της προδοσίας.

Οι ναζί δεν έφυγαν ποτέ! Απλώς βρήκαν νέους γερμανοτσολιάδες!

27 Απρίλη του 1941…

Τρία Μνημόνια = 173,6 δις βάρη!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

23 Aπρίλη 2010. Συμπληρώθηκαν 9 χρόνια από τότε που από το Καστελόριζο, με φόντο τις βαρκούλες που αρμενίζανε, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε την είσοδο της χώρας στον ατέλειωτο Γολγοθά των μνημονίων.

Από  τότε μέχρι σήμερα έχουν – ανάμεσα στα άλλα – συμβεί και αυτά: 

    Στην έκθεση που παρουσίασε πριν από λίγες μέρες το ΙΜΕ της ΓΣΕΒΕΕ ανάμεσα στα άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία υπάρχει και ένα εύρημα εξαιρετικής κατά τη γνώμη μας σημασία. Έχει να κάνει με την αποτίμηση και αποτύπωση της λεγόμενης «δημοσιονομικής προσαρμογής (σσ: τα βάρη, δηλαδή, που στην ουσία επωμίστηκε ο ελληνικός λαός) κατά πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής»  (σσ: δηλαδή κατά κάθε μνημόνιο ξεχωριστά).

Τι προκύπτει:

• Σύμφωνα με την έκθεση το πρώτο Μνημόνιο επέφερε βάρη ύψους 22,5 δισ. ευρώ.
• Στην συνέχεια ήρθε το δεύτερο Μνημόνιο για να… διορθώσει τα του πρώτου. Και τι έκανε; Στα προηγούμενα πρόσθεσε επιπλέον βάρη ύψους 27 δισ. ευρώ με αποτέλεσμα η επιβάρυνση του δεύτερου Μνημονίου να ανέλθει 47 δισ. ευρώ.

Είμαστε «διάτρητοι»;

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Ενώ η κοινωνία ετοιμάζεται για το Πάσχα, και καλά κάνει, ο πρωθυπουργός δεν έκανε λάθος όταν είπε ότι «είμαστε ανοιχτοί και διάτρητοι» σε κάθε έλεγχο, εννοώντας προφανώς «ανοιχτοί και διαφανείς». Τα μπέρδεψε, αλλά είπε μια αλήθεια. Διάτρητοι λοιπόν, αλλά σε ποιες κατηγορίες; 

Χωρίς πολιτική σε μια περιοχή όπου η αποσταθεροποίηση κλιμακώνεται επικίνδυνα. Στα Δυτικά Βαλκάνια όλα ανακατεύονται ξανά, οι εκλογές στην ΠΓΔΜ δείχνουν μεγάλη αστάθεια, ακόμα και της Συμφωνίας των Πρεσπών, ενώ η Τουρκία, το μεγάλο ερωτηματικό για πολλούς, αναβαθμίζει διαρκώς τον επεκτατισμό της. Επιμένουν ότι δεν έχουμε «δικαίωμα χρήσης των νησιών» και αναφέρονται σε Λέσβο, Σάμο, Λήμνο, Σαμοθράκη, Θάσο, Χίο, Άη Στράτη και Δωδεκάνησα. Μόνο… 

Χωρίς πυξίδα κι όταν ο χορός των πρεσβειών έχει ξεκινήσει –τι φιγούρες και σάλτα που γίνονται– χωρίς να έχουν «ψηφίσει» με σαφήνεια, αφήνοντας το σκηνικό διάτρητο. 

Διάτρητοι στην Παιδεία. Ο κ. Γαβρόγλου προχωρά με επιτυχία στην πλήρη διάλυση. Στον δε Πολιτισμό, κάνει τη δουλειά της η κ. Ζορμπά και όλη η ομάδα Λιάκου. 

Ευκαιρίες...

Ανάρτηση από: http://tsiolakis.blogspot.com

Ανάσταση και Επανάσταση! Ας το σκεφτούμε…

Toυ Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Δρ. Θεολογίας

Διδάσκων (ΕΔΙΠ) στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας
Διευθυντής του περιοδικού «Σύναξη»

Καλή Ανάσταση!

Ξεχειλίζει γύρω μας η ευχή, καθώς ζυγώνει το Πάσχα! Και προσοχή: Την διατυπώνουν και ένθεοι και άθεοι. Άλλοι κυριολεκτικά, άλλοι μεταφορικά, πάντως την κάνουν όλοι, κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία: Φανερώνει δίψα για ζωή, ελπίδα για ζωή αληθινή, απελευθερωμένη από κάθε θανατίλα!

Δυο σκέψεις έχω, ωστόσο:

Και η έννοια της Ανάστασης και η έννοια της Επανάστασης (θυμίζω ότι η επανάσταση νοείται ως ανατολή ενός νέου κόσμου, όπου το άδικο θα τερματιστεί) είναι αδιανόητες δίχως τον Χριστιανισμό. Είτε δέχεται είτε δεν δέχεται κάποιος τη χριστιανική πίστη, η έννοια της Ανάστασης και της ποθούμενης κατάργησης του κακού (σε κάθε του μορφή) αποτελεί χριστιανική συμβολή στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Οι «αναστάσεις» που παρουσιάζονται σε άλλες θρησκείες και φιλοσοφίες είναι εντελώς άλλο πράγμα. Σ’ αυτές ο χρόνος είναι κυκλικός, πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος για πάντα θα υπάρχει με τον τρόπο που υπάρχει τώρα. Η Περσεφόνη «ανασταίνεται» μεν κάθε άνοιξη, αλλά αυτό σημαίνει ότι ξαναπεθαίνει άλλες τόσες φορές! Ο κύκλος είναι αιώνιος κι αδιάρρηκτος, και ο θάνατος ακατάργητος. Αιώνια είναι και η αδικία. Το δίκιο την αντιπαλεύει μεν, αλλά δεν κυριαρχεί οριστικά ποτέ. Με δυο λόγια, στο μοντέλο αυτών των πεποιθήσεων, ένας άλλος κόσμος δ ε ν είναι εφικτός.

Ο άξεστος Σφακιανός και ο αγγλοθρεμμένος Οξφορδιανός

Του Γιώργου Καραμπελιά

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα «πολυσυλλεκτικό» κόμμα, περιλαμβάνει μια σειρά από πολιτικές φιγούρες και ομαδοποιήσεις που εκπροσωπούν ή και εκφράζουν και αντίστοιχες κοινωνικές κατηγορίες. Τα δύο άκρα σε αυτή την γκάμα των πολιτικών μορφών καταλαμβάνει αυτοδίκαια ένα δίδυμο που, από άποψη συμπεριφοράς, φαίνεται να τοποθετείται ο ένας στον αντίποδα του άλλου. Στη μία άκρη ο Πολάκης και στην άλλη ο Τσακαλώτος.

Ο πρώτος, ο Παύλος Πολάκης, ποζάρει ως ο εκπρόσωπος των μπρουτάλ «αντιμνημονιακών» οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ που έλκουν την καταγωγή τους από τον αυριανισμό του πιο επιφανειακού και κραυγαλέου τμήματος των Αγανακτισμένων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχει περάσει από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και φλέρταρε με τον Καζάκη, προτού κατακτήσει αυτό που διακαώς πάντοτε επιζητούσε: την εξουσία. Η διαδρομή του θέλει να εκπροσωπεί εκείνον τον κατεστραμμένο που, αφού πρώτα αγανάκτησε, αρκέστηκε στη λουμπενοποίηση των επιδομάτων. Ο δεύτερος έχει την εντελώς αντίθετη διαδρομή.

Γεννημένος εκτός Ελλάδας, με άθλια ελληνικά, από το Ήτον, την Οξφόρδη και τον τροτσκισμό των σαλονιών, θα καταλήξει στους προθαλάμους των Βρυξελλών και του Βερολίνου, ως αντικαταστάτης του Βαρουφάκη και ως ο αγαπημένος του Σόιμπλε και της συριζαϊκής αριστερής ελίτ. Πρόκειται λοιπόν για τους δύο ακραίους πόλους του συριζαϊκού οικοδομήματος.

Φόβος, άγχος, πείνα: Μέσα καθυπόταξης των λαών

Του Προκόπη Μπίχτα

Σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχοπαθολογίας ο φόβος είναι ένα αίσθημα με εντοπισμένη αιτία. «Φοβάμαι το αεροπλάνο», «φοβάμαι το κενό», «φοβάμαι το λιοντάρι» κ.λ.π. Μόλις παρουσιαστεί το αίτιο του φόβου, ο οργανισμός τίθεται σε ετοιμότητα: εκκρίνεται αδρεναλίνη, οι καρδιακοί παλμοί αυξάνονται, οι αισθήσεις οξύνονται, η κούραση εξαφανίζεται. Για μια στιγμή ή για περισσότερη ώρα το άτομο καταπλήσσεται, δηλ. ακινητοποιείται στη θέση του, «παγώνει». Αυτό είναι μια αντίδραση που έρχεται από τα πανάρχαια χρόνια, όταν ο άνθρωπος «πάγωνε» στη θέση του, στη θέα ενός επικίνδυνου θηρίου ώστε να μη γίνει αντιληπτός. Μόλις περνούσε η στιγμή της καταπληξίας, ο άνθρωπος το έβαζε στα πόδια ή αμυνόταν όταν ήταν αποκλεισμένη κάθε οδός διαφυγής. Η άμυνά του ήταν σπασμωδική, χωρίς σχέδιο και είχε σαν σκοπό περισσότερο να βρει τρόπο να ξεφύγει και λιγότερο να τρέψει το θηρίο σε φυγή, ή να το σκοτώσει. 

Όταν η έκκριση της αδρεναλίνης ξεπερνάει ορισμένο όριο η καρδιά δεν αντέχει και επέρχεται ο θάνατος («πέθανε από φόβο»). 

Η πρόκληση φόβου στους λαούς έχει πολύ σημαντικό ρόλο στη διατήρηση των εκμεταλλευτικών καθεστώτων. Ο φόβος της αστυνομίας, του στρατού, της σύλληψης, του χτυπήματος έχει σαν σκοπό τον εκφοβισμό και την αδρανοποίηση των καταπιεσμένων. Οι σειρήνες στην διαδήλωση, οι καπνοί, οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, τα χημικά, τα χτυπήματα από τους αστυνομικούς, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις αποσκοπούν στο να διαλύσουν τους συμμετέχοντες λόγω του φόβου που προκαλούν και να τους αποθαρρύνουν από το να συμμετέχουν στην επόμενη διαδήλωση. Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν τον ρόλο να σπείρουν τον φόβο στους τηλεβλεψίες και να καταστείλουν τυχόν πρόθεσή τους να συμμετέχουν σε τέτοιου είδους δράσεις δείχνοντας συνεχώς, για μέρες και νύχτες εικόνες βίας και καταστροφής. 

Πρόσφατη και μακρινή μνήμη

Αναγκαία μια σύνθεση που οδηγεί σε συμπεράσματα

Του Ρούντι Ρινάλντι

Λένε πως για τους ηλικιωμένους που πλησιάζουν τις παρυφές του Αλτσχάιμερ, η μακρινή μνήμη είναι ισχυρότερη από την πρόσφατη. Σήμερα, στη χώρα μας καταγράφονται 160.000 ασθενείς με τη συγκεκριμένη νόσο, ενώ ο αριθμός αυτός προβλέπεται να αυξηθεί σε 340.000 το 2030 και 560.000 το 2050. Σκοπός του σημειώματος δεν είναι βέβαια να τρομοκρατήσει τους αναγνώστες αυτών των ηλικιών…

«Εκάναμεν επανάστασιν»

Κλείνουν αύριο 52 χρόνια από την 21η Απριλίου 1967. Η χούντα των συνταγματαρχών αιφνιδίασε σχεδόν τους πάντες, αφού ως τότε γινόταν λόγος για τη χούντα των στρατηγών που ετοίμαζε το παλάτι. Επέβαλαν ένα πραξικόπημα, που το ονόμασαν «επανάστασιν», και έτσι ξεκίνησε η φασιστική επταετία των Παπαδόπουλου, Παττακού, Ιωαννίδη κ.λπ. Υπό τις ευλογίες βεβαίως της CIA και των ΗΠΑ. Λίγους μήνες μετά, θα εξαπολυθεί ο «πόλεμος των 6 ημερών» στη Μέση Ανατολή για να υποστούν μεγάλα πλήγματα οι αραβικές χώρες.

Ρε... που ήταν κρυμμένος τόσο καιρό αυτός ο σοσιαΛΗΣΤΗΣ!

Π. Κόκκαλης: "Να οικοδομήσουμε έναν κόσμο που μας χωράει όλους... θέλω να γίνω βουλευτής του ευρωπαϊκού κράτους... να προστατεύσω το περιβάλλον…"!

Η κόρη κι ο πατέρας...

...στη μαρτυρική Γάζα, στην κατεχόμενη Παλαιστίνη από τα ανθρωπόμορφα ναζιστικά-σιωνιστικά κτήνη

Για τις συγχωνεύσεις ΑΕΙ – ΤΕΙ

Υποβάθμιση και διάλυση των πανεπιστημίων – Χειρισμός και εξαπάτηση της νεολαίας

Της Γιάννας Γιαννουλοπούλου*

Την Μεγάλη Τρίτη της επόμενης εβδομάδας ψηφίζεται με την διαδικασία του επείγοντος ένα εκπαιδευτικό νομοσχέδιο με το οποίο η κυβέρνηση θέλει να «κλείσει» ένα σύνολο ζητημάτων, από τα οποία σημαντικότερα είναι: α) η αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ και η επίσημη κατηγοριοποίηση των πανεπιστημιακών Τμημάτων σε «υψηλής ζήτησης» (εισαγωγή κατόπιν εξετάσεων) και «χαμηλής ζήτησης» (εισαγωγή άνευ εξετάσεων), καθώς και η κατάργηση των λατινικών από εξεταζόμενο μάθημα για τη Θεωρητική Κατεύθυνση και β) η τελική συγχώνευση ΤΕΙ και ΑΕΙ.

Για την αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ και για το ζήτημα των λατινικών έχουν γίνει αναφορές σε παλαιότερα φύλλα του Δρόμου.

Στο παρόν σημείωμα θα γίνει αναφορά στις συγχωνεύσεις ΤΕΙ και ΑΕΙ, διαδικασία που έχει ξεκινήσει τα τελευταία δύο χρόνια και ολοκληρώνεται με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο, παρά τις αντιδράσεις της Συγκλήτου του ΕΜΠ, της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Πατρών, καθώς και των Κοσμητειών όλων των Πολυτεχνικών Σχολών της χώρας. Ο σεβασμός στις απόψεις των εμπλεκόμενων μερών και ο δημοκρατικός διάλογος δεν είναι το πεδίο που αριστεύει η κυβέρνηση και το Υπουργείο!

Νίκος Πουλαντζάς: Κράτος, Κοινωνικές Τάξεις, Καπιταλισμός, Ιμπεριαλισμός

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
(ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ)
ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ
ΚΡΑΤΟΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ
ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑ ΣΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ ΤΟ 1977

ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΙΑΝΟΗΤΗ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

    Ο Νίκος Πουλαντζάς στα μαθήματά του στην Πάντειο το 1977 συμπυκνώνει το σύνολο της σκέψης του, ξεδιπλώνει τον συλλογισμό του για τον μαρξισμό και τα πράγματα της εποχής του, αναδεικνύει την πρωτοτυπία του επιχειρήματός του.
     Η σκέψη του Ν. Πουλαντζά είχε μαγνητίσει όχι μόνο τους θεράποντες της Αριστεράς της εποχής –ακόμη και πέραν της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς– αλλά και τους θιασώτες του φιλελευθερισμού. Εμφανιζόταν ως νέος φρέσκος αέρας στον μαρξιστικό στοχασμό που τον σκίαζε ακόμη ο άκρατος δογματισμός, η αδυναμία του να εναρμονισθεί με τις εξελίξεις και η βαριά παρουσία του υπαρκτού σοσιαλισμού.

NotreDame

Ανάρτηση από: https://georgopalis.com

Γ. Κοντογιώργης : Η «εξαπάτηση» των εντολέων από τους "εντολοδόχους"

Άλλο Δημοκρατία και άλλο Αντιπροσωπευτική «Μοναρχία» Χωρίς ουσιαστική συζήτηση σε όλα τα επίπεδα από τους Δήμους και τις Περιφέρειες , μέχρι τις ευρωεκλογές, οδεύουμε προς τις κάλπες, λέει ο Πανεπιστημιακός και συγγραφέας Γιώργος Κοντογιώργης, μιλώντας στον 98.4 και αναλύοντας ότι το σύστημα εκλογής αντιπροσώπων δεν είναι Δημοκρατία, αλλά ένας μηχανισμός «αντιπροσωπευτικής Μοναρχίας», κάθε 4 χρόνια, όπου η κομματοκρατία έχει επιβάλει στους πολίτες απλά να επιλέγουν, ποιος θα είναι με «λευκή επιταγή» σε κάθε εκλογική διαδικασία, ο εντολοδόχος, της ίδιας τους της ζωής.

Αντί να φύγει το κράτος, φεύγει το έθνος

Της Μπέτης Μπιζά   

Αντί να φύγει το κράτος, φεύγει το έθνος

Το ελληνικό κράτος υπάρχει χάριν του ελληνικού έθνους, και όχι το αντίστροφο. 

Το ελληνικό έθνος αγωνίστηκε για την ελευθερία του απ' τους Τούρκους το 1821, και δημιούργησε ένα μικρό κράτος που σιγά σιγά μεγάλωνε καθώς απελευθερώνονταν κι άλλα εδάφη. Ως το 1821 ελληνικό κράτος δεν υπήρχε να βοηθήσει το έθνος να ελευθερωθεί. Υπήρχε μόνο η οθωμανική αυτοκρατορία και ο σουλτάνος.

Το έθνος επαναστάτησε όχι μόνο το 1821 αλλά και πρωτύτερα. Πολλές φορές. Χωρίς να έχει πρωθυπουργό, υπουργείο Άμυνας, στρατό. Το έθνος μόνο του αγωνιζόταν για την ελευθερία του.

Τους αιώνες της σκλαβιάς, που δεν υπήρχε κράτος, το έθνος είχε φυσικό αρχηγό του την Εκκλησία. Η Εκκλησία ήταν εθναρχούσα. Πατέρας του έθνους ήταν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Και σε όλους τους αγώνες για ελευθερία, αρχηγός ήταν κάποιος κληρικός, συνήθως επίσκοπος. Όπως ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος που ηγήθηκε επαναστατικού κινήματος γύρω στο 1610, που καταπνίγηκε, κι αυτό, από τους Τούρκους με πολύ σκληρό τρόπο. Τον ίδιο τον επίσκοπο τον έγδαραν ζωντανό.

Τα πεπραγμένα της Χούντας

Ο μαύρος κατάλογος της εφταετίας. Βασανιστήρια, σκάνδαλα, ρουσφέτια, εκτόξευση του χρέους και υποταγή στους Αμερικάνους 

Χούντα και Παιδεία

-1. Εκδίωξη των εκπαιδευτικών που είχαν αριστερό φρόνημα.

-2. Επαναπρόσληψη συνταξιούχων εκπαιδευτικών με γνωστά φρονήματα.

-3. Πρόσληψη νέων εκπαιδευτικών που διέθεταν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων.

-4. Οι μαθητές υποχρεώθηκαν να υμνούν τους συνταγματάρχες.

-5. Απαγόρευαν στους εκπαιδευτικούς να χρησιμοποιούν μέχρι και την λέξη κόκκινο επειδή παρέπεμπε στο κομμουνισμό.

-6. Οι μαθητές που έγραφαν με το αριστερό υποχρεώνονταν να γράψουν με το δεξί, ακόμα και δια της βίας, επειδή η γραφή με το αριστερό ισοδυναμούσε με υποσυνείδητη ροπή προς τον κομμουνισμό και έπρεπε να παταχθεί!

-7. Οι μαθητές έπρεπε να κάνουν ομιλίες και να διαγωνίζονται σε εκθέσεις υπέρ της χούντας.

-8. Απαγορεύονταν-κατάσχονταν τα εξωσχολικά βιβλία με κόκκινο εξώφυλλο επειδή παρέπεμπαν στο κομμουνισμό!

-9. Απαγορεύονταν-κατάσχονταν βιβλία από συγγραφείς που η κατάληξή του επώνυμού τους θύμιζε Ρωσία ή κομμουνισμό, όπως Τσέχοφ, Ντοστογιέφσκι, Ζερβό (ζερβά=αριστερά) κτλ.

-10. Η εγκύκλιος 182 καθόριζε αυστηρώς την συμπεριφορά των εκπαιδευτικών και την καθημερινή εξύμνηση των συνταγματαρχών.

Λαοί χωρίς ταυτότητα: Οι «φελλάχοι» της μεταμοντέρνας Δύσης

Άρθρο του JMSMITH για την ιστοσελίδα Orthosphere
Απόδοση:Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

Ο σύγχρονος κόσμος χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερο από έναν τύπο ανθρώπου ο οποίος ζει μονίμως σε ένα άχρονο παρόν, δίχως συγκεκριμένη και ισχυρή ταυτότητα, ρίζες και αξίες. Αυτό το είδος ατόμου, απολύτως προσηλωμένο στις τρέχουσες ανάγκες και απολαύσεις, αδιάφορο για τη θέση του στην ιστορία, χαρακτηρίστηκε από τον διάσημο Γερμανό ιστορικό Oswald Spengler ως «φελλάχος», από τους χωρικούς της Μέσης Ανατολής. Αυτή η κοσμοθέαση υμνήθηκε ως απελευθερωτική και προϋπόθεση για μία ξέγνοιαστη, εύθυμη ζωή. Αποδείχθηκε όμως ότι αποτελεί μία ζωή χωρίς θεμέλια.

* * *

«Το φελλάχικο αίσθημα για την ζωή, αυτή διαχρονική ευθυμία των ανθρώπων που δεν εμπλέκονται σε μεγάλα πολιτισμικά ζητήματα»

Lonesome Traveler (1960)
Jack Kerouac (Αμερικανός λογοτέχνης)

Στα αραβικά, fallaha σημαίνει οργώνω, και fellaheen, φελλάχοι, είναι συνεπώς το συλλογικό όνομα των χωρικών που οργώνουν τη γη της Αιγύπτου και της Ανατολής. Ο φελλάχος είναι ένας υπομονετικός, μονότονος γιος της γης, αντίθετα με τον ταχύ βεδουίνο που τριγυρνά τις σκληρές ερήμους της Αραβίας. Δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε πως οι φελλάχοι είναι ιδιαίτερα δοσμένοι σε αυτό που ο Kerouac θα αναγνώριζε ως «ευθυμία», καθώς είναι γενικά και εθιμικά ευσεβείς και λιτοί, αλλά εκείνος είπε πως ήταν εύθυμοι γιατί ήταν «διαχρονικοί», και είπες πως ήταν διαχρονικοί γιατί πίστευαν πως είχαν παρατήσει το βαρύ φορτίο του πολιτισμού.

21 Απρίλη 1967... αντιδικτατορικός αγώνας

Ανάρτηση από: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com

Οι πέντε διάτρητοι ισχυρισμοί του Βερολίνου για τις γερμανικές οφειλές

Του Σταύρου Λυγερού 

Παρότι η ηττημένη Γερμανία ευνοήθηκε γενναιόδωρα από τους νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ανταποκρίθηκε στην ηθική και συμβατική υποχρέωσή της προς την Ελλάδα για την καταβολή επανορθώσεων και βεβαίως για εξόφληση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Ακολούθησε παρελκυστική τακτική όσον αφορά τις γερμανικές οφειλές. Παρέπεμψε την ικανοποίηση των ελληνικών διεκδικήσεων μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Όταν αυτή πραγματοποιήθηκε, το Βερολίνο ισχυρίσθηκε ότι το θέμα έχει κλείσει!

Ο πρώτος γερμανικός ισχυρισμός είναι ότι το ζήτημα έχει κλείσει με υπογραφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1960 και την καταβολή εκ μέρους της Γερμανίας 115 εκατ. μάρκων. Η αλήθεια είναι πως για να επιτύχουν την αποφυλάκιση του δημίου των 54.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν, που είχε καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλάκιση, η γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε 115 εκατ. μάρκα ως αποζημίωση, την οποία «δικαιούνται Έλληνες υπήκοοι διωχθέντες από 6 Απριλίου 1941 μέχρι τέλους του 1945, υπό οργάνων του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος δια λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς ή αντιθέσεως προς την εθνικοσοσιαλιστικήν κοσμοθεωρίαν». Δηλαδή για αποζημίωση κυρίως των Εβραίων θυμάτων του Γ’ Ράιχ.

Πολιτιστικό αντάρτικο (Αθήνας)

Οφείλουμε να μετατρέψουμε την βιομηχανία ελεύθερου χρόνου σε «παιχνίδι σχέσεων» πολύτιμου χρόνου.

Του Τάσου Αναστασίου* 

Είναι εμφανές στις μέρες μας πως ο ιστός της κοινωνίας έχει διαρραγεί, η κοινωνική συνοχή φθίνει, τη στιγμή που ο καθένας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ιδωμένο ως σχετιζόμενο με μια οθόνη ή εμφορούμενο από μια ουσία ή ένα οποιοδήποτε πάθος.

Ο Αθηναίος σήμερα, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον Έλληνα, είναι αποξενωμένος, αγχωμένος, εγκλωβισμένος μέσα στην θεοποίηση της οθόνης των έξυπνων κινητών (με την οπουδήποτε σύνδεση στο διαδίκτυο και τα εκατοντάδες εγκατεστημένα «παιχνίδια»), της τηλεοπτικής οθόνης (με την κομματική προπαγάνδα, τα ναρκισσιστικά ριάλιτι τύπου Σαρβάιβορ, το αποχαυνωτικό Νέτφλιξ), της οθόνης του υπολογιστή και τις αμέτρητες επιλογές που αυτή προσφέρει μέσω του Διαδικτύου. Η οθόνη είναι η νέα θεά που υποκαθιστά εύκολα και άμεσα τις ανθρώπινες σχέσεις, την επαφή μας με τον «άλλον».

Παράλληλα, προκειμένου να καταπραΰνει τη ρουτίνα της καθημερινότητας, την οικονομική δυσχέρεια, τις προσωπικές ανασφάλειες, το βάναυσο της πολύωρης εργασίας ή της εξοντωτικής ανεργίας, ο σύγχρονος Αθηναίος καταφεύγει ανεμπόδιστα στην υποβοηθούμενη με ουσίες και τζόγο «διασκέδαση»: Η κάνναβη νομιμοποιείται προσεχώς, το αλκοόλ ρέει άφθονο στην τουριστική μας μπαρούπολη, ενώ σε κάθε γειτονιά υπάρχει κι ένα μικρό καζίνο, δημιούργημα της πρώτης φοράς αριστερά. Με όλες αυτές τις «επιλογές», κατορθώνει να σκοτώσει το χρόνο του και συγχρόνως το νόημα της ύπαρξης του. Αναντίρρητα, αποδέχεται παθητικά τον τρόπο ζωής που του σερβίρεται.

Ακριβώς επειδή ο τρόπος αυτός του βίου είναι εισαγόμενος, η απάντηση μας πρέπει να είναι ενδογενής. Να έχει ταυτότητα τις εγχώριες τέχνες και τα ελληνικά γράμματα. Ο ατομικός-παθητικός χρόνος του Αθηναίου μπορεί να μετατραπεί σε συλλογικό-δημιουργικό, μέσω της δημιουργίας νέων χώρων συν-ύπαρξης, οάσεων στην έρημο της αθηναϊκής παγκουσμιούπολης.

Για την απεξάρτηση από την οθόνη είναι αναγκαία μια Πολιτιστική ανάταση, χρειάζονται πόλοι δημιουργίας και δεκάδες «εκκλησίες τέχνης». Αυτοί οι πόλοι δεν έχει νόημα να χωροθετηθούν κεντρικά, σε κάποια ευρύχωρη αίθουσα της οδού Πανεπιστημίου ή σε κάποιο ανακαινισμένο κτήριο στη Διονυσίου Αεροπαγίτου. Θα πρέπει να είναι δεκάδες και να είναι ακροβολισμένοι στις γειτονιές της Αθήνας, εκεί που κατοικούν οι Αθηναίοι, σε απόσταση ανάσας από τα σπίτια τους. Τα αδιάθετα διαμερίσματα και άλλα κτήρια ιδιοκτησίας Δήμου Αθηναίων μαζί με εκατοντάδες «κοιμώμενα» τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα σχολεία, όλη δηλαδή η ανεκμετάλλευτη κτηριακή υποδομή μπορεί και πρέπει να γίνουν τέτοιου είδους πόλοι.

Τοπικές βιβλιοθήκες, ομάδες ανάγνωσης, μαθήματα αρχαίων ελληνικών και ετυμολογίας, δημιουργική γραφή, θεατρικές παραστάσεις, κινηματογράφος (προβολές και πειραματισμός), μαθήματα βυζαντινής μουσικής, παραδοσιακών χορών (κυκλωτικών δηλαδή, όχι ατομικών ξεσπασμάτων), ομάδες λαϊκής τέχνης και χειροτεχνίας, ζωγραφική, γλυπτική, αγιογραφία, εκθεσιακοί χώροι, παρουσιάσεις βιβλίων, ομιλίες, συν-ζητήσεις.

Στο αντάρτικο χτυπάς και φεύγεις. Πολλά μικρά χτυπήματα μπορούν να έχουν αποτέλεσμα ακόμα και όταν οι άλλοι βομβαρδίζουν. Ο σύγχρονος βομβαρδισμός τους που τροφοδοτεί τις εγωκεντρικές εκτονώσεις κουκουλώματος της ανασφάλειας θα είναι άστοχος όταν απεξαρτηθούμε από αυτόν.

Οφείλουμε , λοιπόν, να μετατρέψουμε την βιομηχανία ελεύθερου χρόνου σε «παιχνίδι σχέσεων» πολύτιμου χρόνου. Παρεμβάσεις ανθρωπιάς και δημιουργίας, αντίδοτο στην αποβλάκωση, την αυτοϊκανοποίηση, την κατρακύλα των υποβοηθημάτων.

Το οικονομικό κόστος για τον Δήμο Αθηναίων μικρό. Η πολιτική απόφαση αναγκαία.

Ο Τάσος Αναστασίου είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό Αθήνα για την Ελλάδα με υποψήφιο Δήμαρχο τον Γιώργο Καραμπελιά.

Φωτογραφία: EUROKINISSI

Ανάρτηση από: https://www.huffingtonpost.gr

Μεταμοντέρνα Αριστερά – Η Λούμπεν Αριστερά (10 Θέσεις)

Του Ηλία Παπαναστασίου

Θέση 1η 
Η Λούμπεν Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπροσωπεί παραγωγικά στρωματά αλλά στηρίζεται σε Δυο συνιστώσες: 
(α). Την ανώτατη και ανώτερη Δημοσιοϋπαλληλία (Άνω Μανδαρινάτο) που είναι η Στρατηγική δύναμη κρούσης. (β). τους καθαυτούς Λούμπεν (Lumpen) που εκπροσωπούν την «βαθιά» τραγωδία των τελείως εξαθλιωμένων. 

Με την πρώτη κατηγορία υλοποιεί την ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΗ Governability (Κυβερνησιμότητα) χαράζοντας το Γενικό Σχέδιο Αντιστροφής της Πραγματικότητας και στο οποίο οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ διαπρέπουν παίρνοντας Άριστα. 

Με την δεύτερη κατηγορία μαζικοποιούνται, «απευθύνονται στο λαό» μοιράζοντας επιδόματα ελεημοσύνης και τα οποία – στην ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΗ διάλεκτο– βαφτίζονται Κοινωνικό Κράτος. 

Θέση 2η 

Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με το Ιστορικό Εργατικό Κίνημα – παραδοσιακό και σύγχρονο– κυμαίνεται από ανύπαρκτη έως μηδαμινή όσον αφορά τους Μισθωτούς Εργαζομένους στον Ιδιωτικό Τομέα και οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τον κύριο όγκο των δυνάμεων του Μισθωτού Προλεταριάτου. Η όποια μέτρια αντιπροσώπευση του ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνεται σε εργαζομένους των ΔΕΚΟ και στις χαμηλότερες και μεσαίες βαθμίδες του Δημόσιου Τομέα. 

Σοφιανός: Ο Σόρος έχει τον σταθμό Λαρίσης

Ανάρτηση από: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com

Παιδοφύλαγμα στον Ψυχρό Πόλεμο: Απαγωγές, εμπόριο και αντικομμουνισμός

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Παρακολούθησα, κρατώντας σημειώσεις, με τεταμένη προσοχή, τη διάλεξη της Gonda Van Steen στη Βρετανική Αρχαιολογική Σχολή, για τα παιδιά που στάλθηκαν για υιοθεσία στις ΗΠΑ (3.200) και την Ολλανδία (600), στις δεκαετίες του 1950 και 1960. Συνολικά, 3.800 παιδιά από την Ελλάδα «εξήχθησαν» μέσα από ένα κύκλωμα που αποτελείτο από «ευυπόληπτους» πολίτες με ιδιοτελή συμφέροντα και στρατηγικά εντασσόταν σε γενικότερα σχέδια εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Μέσα στο κλίμα του Ψυχρού Πολέμου ενάντια στον κομμουνισμό όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις ΗΠΑ, στην εποχή του Μακάρθι, μας άφησε να καταλάβουμε η ομιλήτρια. Πέρα από τα ποσά που διακινούνταν προς όφελος των διαμεσολαβητών, είναι εντονότατη η πολιτική πλευρά του ζητήματος.

Η ερευνήτρια, η οποία είναι επικεφαλής του Τμήματος Σύγχρονης Ελληνικής και Βυζαντινής Ιστορίας, Γλώσσας και Λογοτεχνίας και διευθύνουσα του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του King’s College του Λονδίνου, δεν απέκρυψε τις πολιτικές διαστάσεις του φαινομένου χωρίς να είναι πολύ αναλυτική γύρω απ’ αυτά τα ζητήματα. Ήταν, όμως, πολύ διεξοδική στην περιγραφή του τρόπου οργάνωσης των υιοθεσιών, στην έκτασή τους και στις τρομακτικές τους παρενέργειες. Οι περιπτώσεις αυτές έχουν κοινά χαρακτηριστικά, αλλά δεν ταυτίζονται με τις περιπτώσεις που αποκαλύφθηκαν πριν από χρόνια για τις παράνομες υιοθεσίας που μεθοδεύονταν και πραγματοποιούνταν μέσα από το Δημοτικό Βρεφοκομείο «Άγιος Στυλιανός» στη Θεσσαλονίκη.

Ζαμάν φου και «εμπεδωμένη αμφισβήτηση»

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Από ό,τι φάνηκε και σε πρόσφατη δημοσκόπηση (Metron Analysis), οι πολίτες δεν εμπιστεύονται καθόλου το πολιτικό σύστημα. Γίνεται λόγος για «εμπεδωμένη απαισιοδοξία». Αρνητική γνώμη για την κυβέρνηση έχει το 66% και για την αντιπολίτευση το 61%.

Εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα; 3,6 με βάση το 10. Καταλληλότερος για πρωθυπουργός: Μητσοτάκης 28%, Τσίπρας 23%, Κανένας 34%. Το 67% απαντά πως τα πράγματα πάνε προς τη λάθος κατεύθυνση, ενώ το 28% εμφανίζεται αισιόδοξο για την πορεία της χώρας.

Βέβαια, έχουμε ένα πολιτικό σύστημα «ζαμάν φου». Αδιάφορο για τον τόπο, εθισμένο στην εξουσία, βουτηγμένο όπου υπάρχει χρήμα (κυρίως μαύρο). Πειθήνιο στις εντολές των «έξω», ενδιαφέρεται κυρίως για την αναπαραγωγή και διαιώνισή του σε βάρος της κοινωνίας.

Για αυτό και ο λαός κρατά αποστάσεις, για να μην πούμε ότι το έχει φτυσμένο. Βέβαια, ο Μητσοτάκης είπε σε πρόσφατο συνέδριο ότι είναι θολή η έννοια «λαός» και οι φιλελεύθεροι προτιμούν το «πολίτης»…

Ορισμένες σκέψεις για τις αυτοδιοικητικές εκλογές

Του Σπύρου Παναγιώτου

Είναι γνωστό ότι η έννοια και το περιεχόμενο της αυτοδιοίκησης έχουν υποστεί τέτοιες τροποποιήσεις ώστε να έχει χαθεί και το πραγματικό της νόημα. 

Στην πραγματικότητα δεν έχουμε «αυτοδιοίκηση», αλλά «ετεροδιοίκηση». Δήμοι και περιφέρειες αποτελούν προέκταση της κρατικής δομής στις σύγχρονες συνθήκες, σε στενή συνάρτηση και εξάρτηση από το κεντρικό κράτος και τις νέες υπερεθνικές δομές και δίκτυα. Κεντρικό κράτος και Ευρωπαϊκή Ένωση φορτώνουν στην αυτοδιοίκηση συνεχώς νέες αρμοδιότητες στερώντας της παράλληλα τους αναγκαίους οικονομικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό που θα τις υπηρετήσει. Τα έσοδα των ΟΤΑ προκύπτουν από την διπλή φορολόγηση των πολιτών, την επέκταση των ανταποδοτικών τελών και την ολοένα και ισχυρότερη διασύνδεσή της με την αγορά. Έτσι απελευθερώνουν χώρους και διαύλους για την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών και παράλληλα περικόπτουν ουσιαστικά πεδία άσκησης πολιτικής από τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια. Σε συνθήκες μνημονιακής επιτροπείας ή διαχειριστικής επιτροπείας, οι δημοτικές και περιφερειακές δομές υπάγονται πιο άμεσα στους νέους μηχανισμούς στραγγαλισμού και αρπαγής της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων υπηρεσιών.