Του Γιάννη Ραχιώτη
Συνηθίζουμε να ξεχνάμε αυτούς που έφυγαν. Η ζωή προχωράει, λέμε. Όμως όταν η ανάμνηση κάποιου που έφυγε συνδέεται με αιτήματα και καταστάσεις που ακόμη σφραγίζουν το συλλογικό μας είναι, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αν η ανάμνηση ξεθωριάσει σημαίνει ότι ξεθωριάζουν και αυτά.
Ο Βένιος Αγγελόπουλος γεννήθηκε το 1943 τη μέρα της διαδήλωσης ενάντια στην κατοχική επιστράτευση. Πατέρας του ήταν ο νευρολόγος- ψυχίατρος Γρηγόρης Αγγελόπουλος που πλήρωσε και αυτός το λογαριασμό του στο αμερικανικής έμπνευσης κολαστήριο της Μακρονήσου, τον πρόγονο του Αμπού Γκράιμπ, του Γκουαντανάμο, της «βιβλιοθήκης» στην Ουκρανία κοκ.
Ο Βένιος στην πρώτη του νεότητα βρέθηκε με αυτούς που ήταν αντίθετοι στην ΕΔΑίτικη αριστερά των σκυμμένων κεφαλιών. Ανδρώθηκε σαν αγωνιστής ενάντια στη Χούντα και την αμερικανοκρατία. Ωρίμασε στον αγώνα ενάντια στην αντιτρομοκρατική υστερία, δηλαδή ενάντια στον εξαγνισμό και τη νομιμοποίηση της αμερικανοκρατίας.
Εκανε τα τελευταία του πολιτικά βήματα αποχωρώντας από τον προσκυνημένο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που μετατρεπόταν σε εργαλείο των ξένων για την καταλήστευση της χώρας που υποτίθεται κυβερνούσε. Πέρασε τα τελευταία χρόνια τη ζωής του βλέποντας τον Νετανιάχου και τον Πάϊατ να καθορίζουν την εξωτερική και εσωτερική μας πολιτική.