Του memo
Capital
Controls. Έλεγχοι κεφαλαίου. Capital controls. Το κεφάλαιο ελέγχει. Το κεφάλαιο
ως χρήμα, ως η λογική του κέρδους. Οι θεσμοί μιλάνε την γλώσσα του χρήματος. Η παραπομπή
σε τεχνικά κλιμάκια δεν είναι μέτρο ταπείνωσης της ελληνικής κυβέρνησης ή τέχνασμα
για αποποίηση ευθυνών των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Είναι ειλικρινής άποψη περί πολιτικής.
Η πολιτική
κατά αυτούς είναι η διαμόρφωση του πλαισίου για την παραγωγή κέρδους. Είναι η διαχείριση
του κοινωνικού σώματος ώστε αυτό να μπορεί να συνεχίσει να συμμετάσχει στον κύκλο
του χρήματος. Κάθε πολιτικό μέτρο κρίνεται αριθμητικά, αν αυξάνει ή μειώνει το αφηρημένο
κοινωνικό όφελος σε χρηματικούς όρους.
Αυτή είναι
και ήταν πάντα η λογική της διαχείρισης. Η διαχείριση του πλεονάσματος με τέτοιο
τρόπο ώστε να μπορεί να αναπαραχθεί το τρέχον σύστημα, το status quo.
Η πολιτική
είναι κάτι άλλο από την διαχείριση του status quo. Δημιουργεί ρήγμα με την διαχειριστική
λογική των πραγμάτων.
Εναντι
στην κοινωνική αριθμητική προτάσσει την φωνή. Η φωνή παρεμβαίνει στο επίπεδο του
νοήματος. Η πολιτική πράξη δεν απαριθμεί την κατάσταση των πραγμάτων αλλά παράγει
ένα νέο νόημα, ένα νέο υποκείμενο. Αντικείμενο της διαχείρισης είναι το άθροισμα
των προσώπων και πραγμάτων, στην πολιτική τα αντικείμενα γίνονται υποκείμενα.
Ως
ειρωνεία της ιστορίας η εποχή που περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ απέκτησαν φωνή
συμπέφτει με την εποχή όπου η φωνή τους έχει όλο και πιο λίγη σημασία. Θα μπορούσε
να πει κάνεις ότι αποκτούν τόσο εύκολα φωνή γιατί η φωνή τους δεν έχει πλέον πολιτική
συνέπεια. Δεν έχει πολιτική συνέπεια γιατί καλούνται να δώσουν την φωνή τους μόνο
για την συμβολική νομιμοποίηση του συστήματος και όχι για την νοηματοδότηση του.
Το παγκόσμιο
οικονομικό σύστημα αυτορρυθμίζεται χωρίς κανένα κέντρο. Η μόνη πληροφόρηση που χρειάζεται
το σύστημα να αυτορρυθμιστεί, δηλαδή να προκαλέσει την εκούσια συνεργασία των μερών
του, είναι οι ποσοτικές διαφορές που υπάρχουν στις χρηματικές ροές του.
Ο νεοφιλελευθερισμός
δεν είναι εργαλείο προπαγάνδας μιας μικρής και ισχυρής ελίτ ή μάλλον δεν είναι μόνο
αυτό. Μια ιδεολογία μπορεί να έχει μόνο καθολική επιρροή όταν όλοι μιλάνε την γλώσσα
της. Η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού δεν έγινε μέσω των επιχειρημάτων του αλλά
λόγω της επικράτησης του λεξιλογίου του και του τρόπου σκέψης του.
Γι αυτό
οι διαχειριστές του συστήματος μπορούν να δουν το δημοψήφισμα μόνο ως ψήφο για μια
νέα μέθοδο μέτρησης και διαχείρισης των πραγμάτων, δηλαδή η αποτύπωση της κοινωνικής
πραγματικότητας που τώρα γίνεται σε ευρώ να γίνει σε δραχμή.
Εξ ου και
επιχειρηματολογούν έαν το ευρώ ή η δραχμή είναι το καλύτερο σύστημα διαχείρισης.
Αυτή η συζήτηση δεν ειναι πολιτική αλλά τεχνοκρατική-διαχειριστική. Δεν ασχολείται
με το νόημα της κοινωνικής πραγματικότητας παρά μόνο με τον τρόπο λογιστικής αποτύπωσης.
Το διακύβευμα
του δημοψηφίσματος είναι εάν τα αντικείμενα της διαχείρισης συμφωνούν με τις πολιτικές
συνέπειες. Εαν συμφωνούν ή διαφωνούν μπορούν να το αποτυπώσουν με την φωνή τους
και να γίνουν υποκείμενα. Αυτή η απλή ενέργεια είναι η ουσία της πολιτικής τέχνης.
Το δημοψήφισμα
διχάζει. Διχάζει γιατί υπάρχουν διαφορετικές νοηματοδοτήσεις για την ζωή. Η διαχείριση
δεν διχάζει γιατί αδιαφορεί για το νόημα της κοινωνικής νοηματοδότησης, ο καθένας
μπορεί να δίνει όποιο νόημα θέλει όσο συνεχίζει να συμμετέχει μηχανικά στον κοινωνικό
καταμερισμό.
Το δημοψήφισμα
είναι μια πρόκληση για τον νεοφιλελευθερισμό γιατί δεν του επιτίθεται με επιχειρήματα
αλλά του επιτίθεται χρησιμοποιώντας μια άλλη γλώσσα. Μια γλώσσα που δεν μιλάει και
στην οποία δεν έχει απάντηση ο νεοφιλελευθερισμός.
Το διακύβευμα
των διαπραγματεύσεων δεν ήταν, ή δεν θα έπρεπε να είναι, το επίπεδο υλικής ευημερίας
της κοινωνίας. Αυτό καθορίζεται από μύριους παράγοντες γεωγραφικούς, γεωοικονομικούς,
ιστορικούς, δημογραφικούς, θεσμικούς, παγκόσμιους συσχετισμούς, χρήση της τεχνολογίας
και πολλούς άλλους. Κανείς ποτέ δεν επέλεξε το επίπεδο ευημερίας, αυτό δημιουργείτε
οργανικά από την ίδια την κοινωνία και όχι κατόπιν απόφασης.
Το διακύβευμα
είναι αυτό της πολιτικής ανεξαρτησίας. Όχι της οικονομικής, αλλά της πολιτικής.
Διακυβεύεται εάν κάθε συλλογικότητα μπορεί να νοηματοδοτήσει μόνη της την κοινωνική
της ύπαρξη και να συμμετάσχει ελεύθερα στο παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας ακολουθώντας
τους σκοπούς της και το όραμά της.
Φαίνεται
πώς η παγκόσμια ολιγαρχία δεν θέλει επιτρέψει κάτι τέτοιο. Για την συμμετοχή στον
παγκόσμιο καταμερισμό ζητά την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας. Ζητά επίσης την
κατάργηση της πολιτικής και την αντικατάστασή της από good governance, δηλαδή από
την διαχείριση.
Ο ελληνικός
λαός καλείται να αποφασίσει, να διαλέξει αν είναι υποκείμενο ή αντικείμενο στο παγκόσμιο
γίγνεσθαι.
Οι φωνές
που τον καλούν να είναι αντικείμενο είναι πολλές και δυνατές. Τα επιχειρήματά τους
είναι τα ίδια που χρησιμοποιούσαν πάντα οι αφέντες όταν έρχονται αντιμέτωποι με
εξεγέρσεις δούλων.
„Δεν προτιμάς
την ασφάλεια της διαχείρισής μας; Κοίτα τι έχουμε φτιάξει εμείς οι κύριοι, μπορείς
εσύ ένας απλός δούλος να ξαναχτίσεις τα πάντα από την αρχή; Μην είσαι ψωροπερήφανος,
μάθε ποια είναι η θέση του καθενός σε αυτό τον κόσμο και συνέχισε την ζωή σου.
“
Αλλά ως
γνωστόν κύριος του εαυτού είναι αυτός που μπορεί να επιλέξει τον θάνατό του, γιατί
μόνο τότε είναι κύριος της ζωής του.
Κάθε βήμα
προς την ανεξαρτησία είναι και ένα βήμα προς την αβεβαιότητα, όποιος αποκρύβει αυτό
το γεγονός ψάχνει οπαδούς και όχι συναγωνιστές.
Εάν ο ελληνικός
λαός πιστεύει ότι το τιτάνιο έργο της εθνικής ανεξαρτησίας τον υπερβαίνει ας διαλέξει
τους αφέντες του.
Το δημοψήφισμα
θα είναι το μέτρο της θέλησης ενός λαού να υπάρξει τον επόμενο αιώνα.
Και επειδή
πάντα κάποιος άλλος έχει διατυπώσει την ίδια αλήθεια καλύτερα:
Σε αντίθεση
με τους αντανακλαστικούς αυτοματισμούς της συμπεριφοράς και την αέναη
κυκλικότητα των λειτουργιών, η (πολιτική) Πράξη είναι το να κάνεις ένα νέο
ξεκίνημα, να δημιουργείς μια νέα πραγματικότητα, χαράζοντας ένα καινούργιο, άγνωστο,
όχι χωρίς κινδύνους, μονοπάτι προς το μέλλον, διαμορφώνοντας τον Κόσμο άλλη μια
φορά. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο της Πράξης σου μέχρι
τέλους, γιατί δεν μπορείς να υπολογίσεις εκ των προτέρων όλες τις πιθανές συνέπειες
και δυνατότητες που διανοίγονται εξαιτίας και χάριν του ρήγματος που η Πράξη προκαλεί
στην μέχρι σήμερα γνωστή πραγματικότητα. Και ακόμα, επειδή πρόκειται για μια κίνηση
διαλόγου με τον Κόσμο που αναγκαστικά θα προκαλέσει νέες αντιπράξεις και συμπράξεις,
άγνωστες και αυτές ακόμα. Για αυτό και η Πολιτική είναι Φοβερή, γιατί ξεκινά αλληλουχίες
γεγονότων που κανένα επιστημονικό μοντέλο πρόβλεψης δεν μπορεί να ελέγξει και για
αυτό οι άνθρωποι προτιμούν την ασφάλεια της Διαχείρισης. Για αυτό ο κομφορμισμός
είναι ο προάγγελος του Ολοκληρωτισμού. Για αυτό κάθε αληθινά Πολιτική Πράξη είναι
πάντα μια επαναστατική (ή αντεπαναστατική, αναλόγως την σκόπευση) Πράξη, που «εκβιάζει»
τους ανθρώπους να πάρουν θέση και τους καταντά ηλίθιους, idiots, όταν καιροσκοπούν.
(Hanneh
Arendt)
Όσοι λοιπόν νιώθουν ότι δεν είναι οι
idiots της ιστορίας ας μην φοβούνται όταν καλούνται να αποφασίσουν.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
