Ο χορτάτος

Καταναλωτικοί συνεταιρισμοί: Η μόνη δυνατή απάντηση στην ακρίβεια

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε πριν από τις τελευταίες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις εκατομμυρίων Ελλήνων κατά της κυβέρνησης, καλύτερα του καθεστώτος Μητσοτάκη-ΝΔ και της συγκάλυψης των αιτίων των Τεμπών και της απόκρυψης του παράνομου φορτίου που μετέφερε το μοιραίο τραίνο, με τη συμμετοχή, δυστυχώς, και των τριών εξουσιών. ‘Ενα φορτίο που ακόμα δεν γνωρίζουμε τι ήταν.

Ο ελληνικός λαός αντιλήφθηκε στο βάθος ότι, κινδυνεύει να πεθάνει στο σύνολό του, ως οργανωμένη κοινωνία, από ασφυξία, στο περιβάλλον πλήρους ηθικής απαξίας που δημιούργησαν οι ενέργειες της κυβέρνησης και οη στάση της “δικαιοσύνης”, μια στάση που οδήγησε το 80% του ελληνικού λαού να δηλώνει ότι δεν την εμπιστεύεται. Κατάλαβε ότι, αν δεν ξεσηκωθεί, είναι ολόκληρη η χώρα του που οδηγείται με ταχύτητα σε νέα “Τέμπη”.
Η νέα κατάσταση που δημιουργείται είναι πολύ πιο ευνοϊκή για να καρποφορήσουν ιδέες όπως αυτές που ακολουθούν, αλλά και κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη επεξεργασίας εναλλακτικών πολιτικών αλλά και εναλλακτικών κοινωνικών και πολιτικών υποκειμένων.
ΔΚ

Καταναλωτικοί συνεταιρισμοί: Η μόνη δυνατή απάντηση στην ακρίβεια

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι Έλληνες δεν πάνε στο σούπερ μάρκετ για να μην πάθουν έμφραγμα, μου έλεγε τις προάλλες ένας ταξιτζής, με την απαστράπτουσα ενίοτε πρωτογενή ευφυΐα του λαϊκού, μη αποβλακωμένου από το εκπαιδευτικό σύστημα (και τις τηλεοράσεις και λοιπά συστημικά ΜΜΕ) Έλληνα.

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά λόγια για το πρόβλημα του πληθωρισμού, που έχει τσακίσει κυριολεκτικά, για δεύτερη φορά μέσα σε 15 χρόνια, το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού. Την ίδια ώρα που κυβερνήσεις και πολιτικοί ψεύδονται, λέγοντας ότι ενδιαφέρονται για το δημογραφικό πρόβλημα, οργανώνουν στην πραγματικότητα την «εξόντωση» του ελληνικού λαού δια της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής τους -όπως και με τη διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Και οι θεσμοί που θα έπρεπε να τους ελέγχουν, όπως η Βουλή και η Δικαιοσύνη, τους σιγοντάρουν στην πραγματικότητα στο αποτρόπαιο έργο τους.

Από τη Χούντα στη Μεταπολίτευση. Ιστορική τομή ή ιστορικό συνεχές;

Του Γιάννη Ραχιώτη

(Γραπτή απόδοση ομιλίας στην ΕΣΗΕΑ στις 14.2.2025, σε  ημερίδα για τα 50 χρόνια από τη μεταπολίτευση )

Η μεταπολεμική διαδρομή της Ελλάδας σημαδεύτηκε από καθοριστικά γεγονότα όπως η συντριβή της πρώτης μετά το 1821 ένοπλης διεκδίκησης της ανεξαρτησίας μας, η μετεμφυλιακή τρομοκρατία, η επιβολή της δικτατορίας, η καταστροφή της Κύπρου, τα μνημόνια που μορφοποίησαν την σύγχρονη  οικονομική και κοινωνική δομή της χώρας και επέβαλαν τη σημερινή παρακμή της.

Αδιατάρακτο υπόβαθρο αυτής της διαδρομής υπήρξε η αμερικανική επικυριαρχία σε όλες της πτυχές της δημόσιας ζωής. Όπως στην προηγούμενη περίοδο του ελληνικού κράτους ήταν ο έλεγχος της χώρας από τη Μεγάλη Βρετανία. Η υποτέλεια είναι το  ιστορικό συνεχές  του νεότερου ελληνικού κράτους, μια συνθήκη πολύ επαχθέστερη από  εξάρτηση.

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο συζητάμε σήμερα για τη χούντα , τη μεταπολίτευση του 1974 και τις συνέπειές τους  στις  10ετίες που ακολούθησαν. Με  δεδομένο τον πλήρη έλεγχο των δημόσιων πραγμάτων της χώρας από τις ΗΠΑ, ολόκληρη την περίοδο από το 1947 μέχρι το 1967, το  ερώτημα που ανακύπτει  είναι γιατί  τους χρειάζονταν η  Χούντα; και αντιστοίχως γιατί έπαψε να τους χρειάζεται το 1974;

Η δεξιά αντιμέτωπη με αυτό το ερώτημα προσπαθεί να καλύψει τους προστάτες της με  τη θεωρία των «ολίγων  αφρόνων επιόρκων αξιωματικών» που… αποφάσισαν να μας κυβερνήσουν οι ίδιοι αντί για τα αφεντικά τους. Όμως σε μια χώρα που ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας ελέγχονταν  άμεσα από τους αμερικανούς πραξικόπημα χωρίς την έγκριση και  στήριξή τους δεν γίνεται. Και αν ακόμη οι «ολίγοι άφρονες» τους ξέφευγαν, είχαν όλες τις δυνατότητες να τους εξουδετερώσουν με συνοπτικές διαδικασίες. Αντιθέτως τους αναγνώρισαν,  τους στήριξαν και τους καθοδήγησαν.

Αποκαλυπτήρια Μνημείου για τα 57 αδικοχαμένα θύματα των Τεμπών στο Βύρωνα

Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου στη μνήμη των 57 αδικοχαμένων συνανθρώπων μας, που έφυγαν πρόωρα και άδικα στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου 2023, θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 5 Μαρτίου 2025, στις 14:00, επί της οδού Ταταούλων, στον χώρο μπροστά από την είσοδο των 5ου και 11ου Δημοτικών Σχολείων Βύρωνα.

Το μνημείο αυτό κατασκευάστηκε σε υλοποίηση ομόφωνης απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου, με εισήγηση του Δημάρχου Αλέξη Σωτηρόπουλου, για να τιμήσει τη μνήμη των 57 συνανθρώπων μας που χάθηκαν με βίαιο και άδικο τρόπο. Σκοπός του είναι να λειτουργεί ως διαρκής υπόμνηση για τις επόμενες γενιές, ειδικότερα για τη νεολαία μας, της τραγικής αυτής απώλειας.

Για το λόγο αυτό το μνημείο τοποθετείται κοντά στο μεγαλύτερο σχολικό συγκρότημα της πόλης, ώστε να θυμίζει πάντα, όχι μόνο την τραγωδία, αλλά και την αξία της ζωής, της αλληλεγγύης και της ενότητας. Η μνήμη της βίαιης και πρόωρης απώλειας αυτών των νέων ανθρώπων θα αποτελεί διαρκή φάρο ελπίδας και αναστοχασμού για όλους.

Δικαιοσύνη

Το πραγματικό κυριακάτικο διάγγελμα του Πρωθυπουργού

Ένα πραγματικό έπος από την Δέσποινα Κουτσούμπα

"Καλημέρα σας. Η σημερινή μου ανάρτηση δυστυχώς δε θα αφορά τις μαλακίες που σας γράφω κάθε Κυριακή, γιατί είδα ότι δεν πιάνουν. Αναγκαστικά πρέπει να μιλήσω για τα Τέμπη. Αφού δεν σας πείσαμε να θρηνήσετε βουβά στα σπίτια σας, αφού δεν σας φοβίσαμε με τα ΜΑΤ και τις Αύρες, ούτε με τον Άδωνι και τον Βορίδη, ούτε με τον Στάθη τον Καλύβα, αφού λυσσάξατε να απεργήσετε παρά τις απειλές των αφεντικών, αφού ακόμη και τα μαγαζιά σας κλείσατε, κάποια μαλακία πρέπει να βρω να πω.

Θα πω αυτό: Την Παρασκευή, η Δημοκρατία μας απέδειξε τη δύναμή της. Μπορεί να σας λέγαμε πριν ότι θέλετε να αποσταθεροποιήσετε τη χώρα, αλλά τώρα θα σας γλείψουμε λίγο, είναι ένδειξη μεγάλης κοινωνικής ευαισθησίας ότι τόσοι συμπατριώτες μας, κάθε ηλικίας, επέλεξαν να βρεθούν στους δρόμους και στις πλατείες και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Εκφραστήκατε, φτάνει, σπίτια σας τώρα. Τηλεόραση.

Δεν θα ξεχάσω να γλείψω λίγο και τους νεοδημοκράτες που πένθησαν αθόρυβα, όπως τους το ζητήσαμε. Μπράβο στους λίγους θαρραλέους ψηφοφόρους μας, οι περισσότεροι είναι μετακλητοί. Και βέβαια με το να κάτσουν σπίτι τους, όπως τους είπαμε, γλίτωσαν από την αστυνομία, που έκανε τη δουλειά της με επαγγελματισμό, φροντίζοντας να θυμάστε πάντα ότι όποιος κατεβαίνει στο δρόμο τρώει ξύλο και δακρυγόνα μέχρι να βάλει μυαλό.

Δυστυχώς ο μαλάκας ο Σταϊκούρας δεν κατάφερε να βγει το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ έτσι όπως είχαμε πει. Είναι πολύ βόιδι και θα φάει σουτ στον ανασχηματισμό. Επιτροπή που τη φτιάξαμε εμείς, διορίσαμε πρόεδρο έναν φίλο της Ντόρας, και να βγαζει αυτό το πόρισμα; Ποιοι νομίζουν ότι είναι; Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, θα τους περιποιηθώ κι αυτούς όπως τον Συνήγορο του Πολίτη και τον Ράμμο.

Ο Παπά-Βαγγέλης Παπανικολάου στην Καλαμπάκα για τα Τέμπη

Σαρωτικός ο Παπά-Βαγγέλης Παπανικολάου στην Καλαμπάκα για τα Τέμπη όλη η ομιλία του Παρασκευή 28-2-2025

Το Δέντρο των Ψυχών

"Το Δέντρο των Ψυχών - Η Αρχή" απεικονίζει ένα δέντρο με 57 ρίζες που καταλήγουν σε ισάριθμα κλαδιά, πάνω στα οποία βρίσκονται 57 πουλιά. Κάθε πουλί συμβολίζει μια από τις 57 ψυχές που χάθηκαν στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα. Στα φτερά τους, έχουν χαραχτεί τα μικρά ονόματα και οι ηλικίες των θυμάτων. 

Ζελένσκυ-Τραμπ 1-0: Η «δημοκρατία» της Υπερεθνικής Ελίτ εν δράσει

Σχόλιο του Τάκη Φωτόπουλου

Όλοι όσοι παρακολούθησαν τη χθεσινοβραδινή τηλεοπτική διαμάχη μεταξύ Τραμπ (δηλ. του Προέδρου των ΗΠΑ) και Ζελένσκυ (που στη πραγματικότητα ενεργεί σαφώς σαν πράκτορας της Υπερεθνικής ελίτ και δεν έχει πάρει ποτέ καμία σημαντική αναγνώριση από τον ίδιο τον λαό του), δεν έχουν καμία αμφιβολία για το ότι ο Τραμπ ήταν ο πραγματικός νικητής της χθεσινής συζήτησης. Εντούτοις, αυτή δεν ήταν και η γνώμη της Υ/Ε που αμέσως ανακήρυξε τον γνωστό πράκτορά της τον Ζελένσκυ, ως τον καθαρό νικητή! Συγχρόνως, οι ηγέτες της Υ/Ε έδειχναν με κάθε τρόπο τη προτίμηση τους για τον Ζελένσκυ! Αυτή είναι η «δημοκρατία» που επιβάλλεται αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο από την Υπερεθνική Ελίτ. Τυχαίο; Όχι βέβαια, όταν ο Τραμπ έχει ήδη διακηρύξει την αντίθεσή του για κάθε σύγκρουση με την Ρωσία, πράγμα βέβαια που δεν διανοείται να κάνει η υπόλοιπη Υπερεθνική Ελίτ και —φυσικά— και το Αμερικανικό κατεστημένο…

Η δυστοπική, απεχθής και πολεμοχαρής Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ρωσία και η αμερικανική αποικία που λέγεται Ελλάδα

Του Ηλία Παπαναστασίου

Διαβάζουμε από το Banking News (15/2/2025)

 

«Σε περιδίνηση βρίσκεται το ευρωπαϊκό κατεστημένο μετά την επιχείρηση «σοκ και δέος» από τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ J.D Vance και τον αποκλεισμό της Ευρώπης από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το Ουκρανικό. Η Ύπατη Εκπρόσωπος Kaja Kallas συγκαλεί άτυπη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ που είναι παρόντες στο Μόναχο. Ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, θα συμμετάσχει την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου και ώρα 8:30 π.μ., στην έκτακτη συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο περιθώριο της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου.

 

  

Η Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ, Kaja Kallas θα συγκαλέσει την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου, μια άτυπη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ που είναι παρόντες στο Μόναχο για να γίνει απολογισμός των τελευταίων επαφών με αξιωματούχους των ΗΠΑ και της Ουκρανίας.»

Γράφαμε στο προηγούμενο άρθρο μας χαρακτηριστικά για την κατάσταση ρωσο–υστερίας και παρανοϊκής ρωσο–φοβίας:

 

«Ομολογουμένως πολύ δύσκολα μπορεί να σχολιάσει κάποιος ανατριχιαστικές ανοησίες τέτοιου βαθμού και μάλιστα από εκπρόσωπο σε θέματα Εξωτερικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι γνωστή η βιτριολικού τύπου εμπάθεια, προκατάληψη, ρατσιστική πρόληψη και λυσσώδης εχθρότητα των Ευρωπαίων μανδαρίνων εναντίον της Ρωσίας που πολεμά για την ύπαρξή της, την προστασία και σωτηρία των πολιτών της που κινδυνεύουν από την Ναζιστική βαρβαρότητα των Ουκρανών δωσίλογων του Χίτλερ. Όπου σταθούν και όπου βρεθούν, στάζουν χολή, αίμα και δηλητήριο κροταλία για την Ρωσία και τους Ρώσους, τον πολιτισμό και την ιστορία τους, την θέση τους στην Ευρώπη. Για τους Ευρωπαίους Μανδαρίνους του Ευρωιερατείου και γενικότερα για την Πολιτικο/Οικονομική Ολιγαρχία των Ευρωπαίων η Ρωσία δεν «ανήκει» στην Ευρώπη, στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και για τους πλέον αφιονισμένους αντι–Ρώσους, δεν ανήκουν ούτε στο ανθρώπινο είδος ακολουθώντας τα κελεύσματα των Ναζί μετά 8–9 δεκαετίες και οι οποίοι αποκαλούσαν τους Ρώσους «Untermenshen» (Υπάνθρωπους)...»

Ο τρόμος της κυβέρνησης από ψηλά! Μέγα πλήθος για τα Τέμπη, υπερωρίες δουλεύουν οι προβοκάτορες για να το διαλύσουν - video

Το πλήθος που τρόμαξε την κυβέρνηση από ψηλά…Οι έμπειροι φωτορεπόρτερ από τη Eurokinissi, μας δίνουν την εικόνα των συγκλονιστικών συγκεντρώσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Εύκολα καταλαβαίνει οποιοσδήποτε ότι το πλήθος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες κι όχι… 50.000 όπως «εκτίμησε» η αστυνομία…

Ο βηματισμός μιας νέας συνείδησης (τι προσφέρει έως σήμερα το κίνημα των Τεμπών;)

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Οι σκέψεις που ακολουθούν γράφονται λίγες ώρες μετά το συγκλονιστικό συλλαλητήριο για τα Τέμπη, που αγκάλιασε πάνω από 340 πόλεις σε Ελλάδα και εξωτερικό και συσπείρωσε εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτά που ζούμε τον τελευταίο μήνα (26/1-28/2), ο όγκος και το βάθος, ο παλμός και η ζωντάνια, θα πρόσθετα και η ωριμότητα που επιδεικνύεται, είναι μεγάλα, τεράστια σκιρτήματα ενός λαϊκού ριζοσπαστισμού μετά από απανωτές ήττες και μέσα σε ένα πολύ καταθλιπτικό διεθνές και εσωτερικό περιβάλλον. 

Χωρίς υπερβολή, η ανατολή αυτής της πλατιάς διαθεσιμότητας και κινητοποίησης είναι ό,τι πιο θετικό μπορούσε να φανταστεί κανείς στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε. Είναι σημάδι βαθύτερων διεργασιών και αναγκών που υπάρχουν και ψάχνουν ΤΡΟΠΟ για να εκφραστούν.

Αυτό που ζούμε τον τελευταίο μήνα είναι μια συμπύκνωση πρόσφατης πείρας (πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής), και εννοώ ό,τι έφερε η Χρεοκοπία και τα Μνημονιακά καθεστώτα, διότι τώρα ζούμε τις συνέπειές τους. Ο σιδηρόδρομος συμβολικά (αλλά και τραγικά) αποτυπώνει όλα τα σημάδια των πολιτικών αυτών, του ξεπουλήματος, της διάλυσης των υποδομών, της απόλυσης έμπειρου και ικανού προσωπικού, της ιδιωτικοποίησης, της αλαζονείας των πολιτικών που κρύβονται πίσω από το ντροπιαστικό άρθρο 86 περί ασυλίας υπουργών και βουλευτών, της διάβρωσης όλων των θεσμών – και ιδιαίτερα της δικαιοσύνης.

 Για δύο χρόνια όλο το πολιτικό σύστημα έκανε τα πάντα για να μην υπάρξουν συνέπειες για τους ενόχους, δηλαδή για τους ίδιους… 

Αλλά αυτό που ζούμε, το ζούμε με έναν διαφορετικό τρόπο: με την ανάδυση μιας άλλης διαθεσιμότητας, κινητοποίησης, ευαισθητοποίησης, συνειδητοποίησης. Η υπόθεση των Τεμπών, και ιδιαίτερα η παραδειγματική στάση μιας ομάδας συγγενών που έκανε υπόθεση ζωής το να τιμωρηθούν οι ένοχοι του εγκλήματος, λειτούργησε καταλυτικά για μια μεγάλη αφύπνιση και εγρήγορση μέσα στη νεολαία και ολόκληρο τον πληθυσμό. 

Σαρώνει ο Μητσοτάκης...

Χωρίς λόγια...

Με μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις οι Έλληνες είπαν όχι στη συγκάλυψη και ζήτησαν δικαιοσύνη

Να λέει ένα παιδί δεν έχω οξυγόνο, αυτό είναι που κάνει το κράτος δολοφόνο

Άρχισαν να μας φοβούνται

Tο έγκλημα των Τεμπών είναι ταξικό και απαιτεί μαζικό αγώνα για μία άλλη Ελλάδα που θα ελέγχουν πραγματικά τα λαϊκά στρώματα

Σχόλιο του Τάκη Φωτόπουλου

1. Το έγκλημα των Τεμπών αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας μας. Παρά τη μαζική μαύρη προπαγάνδα από τα συστημικά ΜΜΕ, τώρα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας εργάτης ή αγρότης ή χαμηλόμισθος υπάλληλος που δεν έχει ακόμη καταλάβει το μέγεθος του εγκλήματος αυτού, που όπως όμως θα προσπαθήσω σύντομα να δείξω ήταν και ταξικό έγκλημα.

2. Ήταν ΕΓΚΛΗΜΑ γιατί βέβαια δεν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα που έχει παρόμοιο αναχρονιστικό σιδηροδρομικό σύστημα στον 21ο αιώνα. Και αυτό δεν είναι βέβαια περίεργο γιατί στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις βασικά δεν χρησιμοποιούν το σιδηροδρομικό σύστημα, όχι βέβαια γιατί εμείς είμαστε πιο αναπτυγμένοι π.χ. από τους Εγγλέζους που χρησιμοποιούν κατά κόρον το σιδηροδρομικό σύστημα, παρόλο που φυσικά έχουν και αυτοί τα ΙΧ τους (πολύ πιο πριν μάλιστα από εμάς!). Ούτε βέβαια γιατί εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ταξιδεύουμε με το τρένο, αφού έχουμε το ΙΧ μας! Αν ήταν αυτή η εξήγηση, τότε δεν απαντάται το ερώτημα γιατί άραγε, για παράδειγμα, ο μέσος Εγγλέζος που ανήκει στην μεσαία ή και την ανώτερη κοινωνική τάξη και ζει σε πόλεις γειτονικές του Λονδίνου, είτε ανήκει στις τάξεις αυτές (ακόμη και στην ανώτερη κοινωνική τάξη), πέρα βέβαια από τα μέλη της εργατικής τάξης κλπ., χρησιμοποιεί κατά κόρον το σιδηροδρομικό σύστημα για τις μετακινήσεις του προς και από τον τόπο εργασίας του;

Τέμπη: Συγγενής θύματος χαρακτήρισε τον Άδωνι Γεωργιάδη «εθνικό βλάκα»

Ο Χρήστος Χούπας απάντησε στις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Υγείας - «Το θέμα, εκ μέρους της κυβέρνησης, το χειρίζονται με πάρα πολύ λάθος τρόπο»

Ο Χρήστος Χούπας, ο πατέρας της Ελπίδας – που έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα των Τεμπών, απάντησε σήμερα, Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου, στις πρόσφατες δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη, μέσω των οποίων ο υπουργός Υγείας κάλεσε όλους τους υποστηρικτές της Νέας Δημοκρατίας να  αντιδρούν «με οργή», όποτε κάποιος μιλάει για συγκάλυψη όσον αφορά τη σιδηροδρομική τραγωδία.

Όπως είπε ο κ. Χούπας, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ ήταν αυτός που τον έπεισε να ξαναβγεί στη δημοσιότητα, με τις δηλώσεις του: «Τώρα πια δεν είμαι ο Χρήστος Χούπας, είμαι ο μπαμπάς της Ελπίδας, αυτό ήθελα, αυτό πέτυχα. Το θέμα, εκ μέρους της κυβέρνησης, το χειρίζονται με πάρα πολύ λάθος τρόπο.

Αυτό το οποίο με έκανε να αλλάξω ρότα και θα με βρίσκει ο οποιοσδήποτε βλάκας και χάχας μπροστά του, θα περνάει πάνω από το πτώμα μου, προστατεύοντας το κορίτσι μου που είναι κάτω από το μάρμαρο, ήταν η στάση του εθνικού μας βλάκα, που ονομάζεται Άδωνις Γεωργιάδης.

28 Φεβρουαρίου: Ο λαός παρών

Δύναμη η ακηδεμόνευτη και πάνδημη συμμετοχή

Του Δημήτρη Γκάζη

Ήδη από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 26ης Ιανουαρίου, ο ελληνικός λαός έδειξε πως είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί το αίτημα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών για δικαιοσύνη και δικαίωση των νεκρών, κόντρα στη μαφιόζικη επιχείρηση συγκάλυψης. Η απαίτηση για «Οξυγόνο» εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο το κοινό αίσθημα της κοινωνίας, που συνειδητοποιεί μαζικά πως, όσο συνεχίζουμε με τη λογική «πάμε και όπου βγει», όσο διαιωνίζεται το καθεστώς ατιμωρησίας και ασυλίας των ισχυρών, η χώρα θα μετρά νεκρούς και εθνικές τραγωδίες.

Στις 28 Φεβρουαρίου, 2 χρόνια από το συστημικό έγκλημα των Τεμπών, η κοινωνική αυτή διαθεσιμότητα, συναντιέται με μια απεργιακή κινητοποίηση. Δεν είμαστε μπροστά σε μια απεργία σαν τις άλλες, όπου ενώνονται κλαδικά ή άλλα αιτήματα προς την κυβέρνηση. Έχουμε μπροστά μας μια συνθήκη, όπου ένα απεργιακό κάλεσμα, μαζί με άλλες μορφές κοινωνικής κινητοποίησης, αυθόρμητες ή οργανωμένες, γίνεται το όχημα για να ακουστεί η φωνή σύσσωμου του ελληνικού λαού.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι προγραμματισμένες συγκεντρώσεις ξεπερνούν τις 200, σχεδόν σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη της χώρας, αλλά και σε δεκάδες πόλεις στο εξωτερικό, ενώ τα καλέσματα από συλλόγους και φορείς, αλλά και από πρωτοβουλίες πολιτών που συντονίζονται μέσα από τη διαδικτυακή ομάδα του συλλόγου συγγενών θυμάτων Τεμπών, συνεχώς και αυξάνονται. Μαζί αυξάνονται και οι αποφάσεις εμπορικών συλλόγων και μικρών επιχειρήσεων, που δηλώνουν ότι θα παραμείνουν κλειστές στις 28 Φεβρουαρίου, διευκολύνοντας τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις.

Η κυβερνητική τακτική, διαρκώς μεταβαλλόμενη, από το σιωπητήριο προ της 26ης Ιανουαρίου στη δήθεν κατανόηση της πρωθυπουργικής συνέντευξης στον Σρόιτερ, και από την «εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη» στις αγωνιώδης κραυγές περί «ζούγκλας» και «εκτροπής», και τις χυδαίες επιθέσεις προς την κα Καρυστιανού, φαίνεται να γυρίζει τώρα μπούμερανγκ. Οι γεμάτες αλαζονεία εμφανίσεις κυβερνητικών στελεχών στη βουλή και τα ΜΜΕ, τα χυδαία σχόλια του στρατού των διαδικτυακών τρολ, αλλά και οι μεθοδεύσεις συγκάλυψης που συνεχίζονται (βλ. βίντεο Καπερνάρου κ.ά.), αυξάνουν δικαιολογημένα το αίσθημα θυμού στην κοινωνία, μεγαλώνοντας το χάσμα μεταξύ λαού και κυβερνώντων.

Βγήκε σεργιάνι το χαβιεδότσουρμο...

Ζωή Χαμένη - Ιουλία Καραπατάκη: Το τραγούδι από το ντοκιμαντέρ IC62 του Κώστα Βαξεβάνη

Χρυσηίδα - Το τρένο του θανάτου

Τέμπη και Κοινωνία: Δικαιοσύνη για ποιον; Γιατί ο κόσμος δεν έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη;

Με αφορμή την υπόθεση των Τεμπών, σωρεία δημοσκοπήσεων αποκαλύπτει την αποδοκιμασία όσων ερωτώνται για το σύνολο των θεσμών και εμφανίζεται για πρώτη φορά να εκδηλώνεται κατά μεγάλο μέρος και σε ό,τι αφορά τον θεσμό της δικαιοσύνης. Δύο στους τρείς ερωτώμενους δηλώνουν έλλειψη εμπιστοσύνης, ακόμα και στη “δικαιοσύνη”. Για όσους φυσικά αναπνέουμε μέσα στις λειτουργίες της, δεν χρειάζεται καμία δημοσκόπηση, ούτε έπρεπε να φτάσουμε στο τραγικό έγκλημα των Τεμπών και τις ανακριτικές εξελίξεις του για να αντιληφθούμε την βασιμότητα της παραπάνω διαπίστωσης. Όσο και αν τα κροκοδείλια δάκρυα, ιδίως αυτά τα οποία ρέουν από κυβερνητικούς οφθαλμούς, απογοητεύονται για το φαινόμενο και επιζητούν να επιρρίψουν την ευθύνη στην αντιπολίτευση και στον «λαϊκισμό», πέραν του ότι, κατά τα όσα παρακάτω θα αναπτύξω, είναι οι ίδιοι που συντηρούν υπαίτια την έλλειψη εμπιστοσύνης προς την “Δικαιοσύνη”, παραβλέπουν μια σωρεία διδαγμάτων της καθημερινής ζωής τα οποία είναι αντιληπτά στην καθημερινότητα της κοινωνίας και διαμορφώνουν αυθεντικά την λαϊκή συνείδηση.

Του Κώστα Παπαδάκη
δικηγόρος
π. μέλος του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α
π. δημοτικός σύμβουλος Αθήνας

Να γιατί λοιπόν ο κόσμος πράγματι δεν εμπιστεύεται τη “δικαιοσύνη” :

1) Γιατί δεν είναι δικαιοσύνη, αλλά δικαστική εξουσία. Το πρώτο ερώτημα το οποίο αισθάνεται καθημερινά ο πολίτης στην χώρα μας και όχι μόνο είναι το ερώτημα “Τι σημαίνει «Δικαιοσύνη»; Οφείλω να διευκρινίσω για ποιόν λόγο θέτω τη λέξη σε εισαγωγικά : Η ίδια η ταύτιση ενός ηθικού και, κατά μία έννοια, ιδεαλιστικού όρου, με τον φορέα ο οποίος καλείται να τον υλοποιήσει, δηλαδή με την δικαστική εξουσία, αποτελεί την αρχή της στρέβλωσης. Είναι σαν να ονομάζουμε το προσωπικό των νοσοκομείων με τον τίτλο “Υγεία”. Και να θεωρούμε αμφισβήτηση της υγείας κάθε κριτική στους γιατρούς. Ουσιαστικά στην προκείμενη περίπτωση, εξυψώνεται στο απροσπέλαστο μια ανθρώπινη εξουσία και μάλιστα εκείνη που έχει τα λιγότερα δημοκρατικά εχέγγυα απ’ όλες τις άλλες : Δεν εκλέγεται, δεν ανακαλείται, δεν ελέγχεται, δεν λογοδοτεί, είναι εξοπλισμένη με ισόβια ανεξαρτησία και υψηλές αποδοχές που αποσκοπούν στο αδιάβλητο της κρίσης της. Δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός της δικαστικής εξουσίας ως δικαιοσύνης. Αποβλέπει στην προστασία της από την κριτική στις αποφάσεις της, που κάποτε ήταν κοινωνικά και πολιτικά απαγορευμένη, με συνενοχή και της συστημικής αριστεράς που συνέβαλε στη νομιμοποίηση του αυταρχισμού της με κατευθύνσεις όπως “Αφήστε τη δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της”.

Το πρόσφατο κοουτσάρισμα μιας ομάδας που υποβιβάζεται

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, απομονωμένη μέσα στην κοινωνία (το 80% θεωρεί ότι υπάρχει εσκεμμένη συγκάλυψη) και με την πλάτη στον τοίχο, οδηγείται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διαφύγει. Οι οδηγίες είναι σαφείς: η ομάδα κρούσης (Βορίδης, Γεωργιάδης, Αγαπηδάκη κ.λπ.) θα πρέπει να εντείνει τις κραυγές και τις επιθέσεις απέναντι σε όσους καταγγέλλουν το έγκλημα των Τεμπών. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα ανεβάσει τους τόνους, φωνάζοντας στη Θεσσαλονίκη ότι πρέπει να μπει τέρμα πια στην κατάσταση αυτή. 

Τα φιλοκυβερνητικά δημοσιογραφικά εξαπτέρυγα πήραν non paper που τονίζουν τις λέξεις «αποσταθεροποίηση», «χάος», «σχέδιο ανωμαλίας και ανατροπής της κυβέρνησης», και προβλέπουν: «έρχεται μεγάλο κακό στις 28 Φεβρουαρίου», «θα επιχειρηθεί να καταλυθεί η δημοκρατία», «θα γίνουν τέτοια επεισόδια σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις (για τα οποία φυσικά θα κατηγορηθεί η κυβέρνηση) που θα ανοίξει νέος φοβερός κύκλος αντιπαράθεσης και μίσους», «έχει ανοίξει ο κύκλος της παράνοιας», «πάμε ντουγρού για πολιτική κρίση, για ακυβερνησία και για πολιτική ανωμαλία».

Δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι υπάρχουν σχεδιασμοί για όξυνση της κατάστασης, για μεθοδευμένη μεγάλη επίθεση προς το λαό και την κοινωνία. Η «χαρά» της προβοκάτσιας είναι στην ημερήσια διάταξη. Στην ουσία αυτά που απευθύνουν προς τον «αντισυστημισμό» και την κοινωνία που συσπειρώνεται γύρω από τις μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις, τα ετοιμάζουν οι ίδιοι. Το Μαξίμου και οι σχεδιαστές θέλουν να αποδείξουν ότι υπάρχουν κέντρα που ετοιμάζουν μια «πορτοκαλί επανάσταση» ενάντια στον στυλοβάτη της χώρας κ. Μητσοτάκη. Ύστατο καταφύγιο; Πιθανόν, αλλά επικίνδυνο. Πρέπει να καταγγελθεί μαζικά ο σχεδιασμός αυτός, και να προστατευτεί το μεγάλο μαζικό κοινωνικό κίνημα από τέτοιες μεθοδεύσεις.

Ξεβρακώθηκαν οι ελληνόφωνες & δυτικές δημοσιογραφικές πόρνες από ισραηλινό στρατιώτη!

Στο Μέτωπο φιλούν οι Παλαιστίνιοι τους Μαχητές τους
κι οι μανάδες τα παιδιά τους που είναι Φενταγίν...
Ένδειξη τιμής και σεβασμού αφού προσφέρουν τη ζωή τους για τη Λευτεριά της Πατρίδας!

Ολόκληρη η Χολιγουντιανή αφήγηση των ΜΜΕ (Παραπληροφόρησης) που μισθοδοτούνται από την Μοσάντ καταρρέει καθώς σήμερα στην ανταλλαγή ισραηλινών αιχμαλώτων με Παλαιστίνιους ομήρους, ένας αιχμάλωτος ισραηλινός Στρατιώτης (όμηρος μόνον για τους ελληνόφωνες και δυτικές αργυρώνητες δημοσιογραφικές πόρνες),  φιλάει το κεφάλι Μαχητών της "Ταξιαρχίας Αλ Κασσάμ" (Χαμάς) στην εξέδρα παράδοσης στην κεντρική Λωρίδα της Γάζας.

28 Φλεβάρη παίρνουμε οξυγόνο και μια λέξη για να ζούμε: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Του Γιώργου X. Παπασωτηρίου

ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΝΑ ΜΠΑΖΩΣΟΥΝ με ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ τη ΛΑΪΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

«Μας είπαν παιδεραστές» λέει έξαλλος. Ο Γεωργιάδης, ο Μίχος κι ο δάσκαλος ορθοφωνίας του απαντούν.

«Δεν είμαστε λαθρέμποροι» επιμένει ο διαπρύσιος κήρυκας των ιδιωτικοποιήσεων που έδωσε τα δημόσια τρένα στους Ντάριο Λο Μπόσκο, Αντονέλο Μοντάντε, Μαουρίτσιο Καποτόρτο, αποδεδειγμένα διαπλεκόμενους με τη σικελική μαφία.

«Δεν είμαστε δολοφόνοι» ωρύεται. Και 57 νέοι άνθρωποι τον εγκαλούν γιατί δεν υλοποίησε τη σύμβαση 717. Γιατί η κυβέρνησή του έλεγε ότι τα τρένα είναι ασφαλή.

«Δεν συγκαλύπτουμε», «εμπιστευόμαστε την ελληνική δικαιοσύνη» ξαναλέει! Αλλά ποιος διορίζει την «κεφαλή» της δικαιοσύνης; Ποιος αρχειοθέτησε την έρευνα για τη σύμβαση 717; Ποιος «μπάζωσε» εκατοντάδες χιλιάδες στοιχεία του εγκλήματος των Τεμπών;

Εφτά στους δέκα Έλληνες είναι πεπεισμένοι ότι η κυβέρνηση ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΕΙ. Το λένε οι δημοσκοπήσεις. Αλλά αυτός επιμένει να ΑΡΝΕΙΤΑΙ.

Χειρότερη όμως κι από τη ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ είναι η χυδαία επίθεση στους γονείς των θυμάτων και στην Μαρία Καρυστιανού με ασύστολα ψεύδη και συκοφαντίες. Ότι δήθεν «Η κ. Καρυστιανού… εκφράζει τη δυσπιστία της συνολικά στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης»(Βορίδης). Αλλά η Μαρία Καρυστιανού είπε: «Σίγουρα υπάρχουν καλοί δικαστές. Το πρόβλημα είναι αν η κεφαλή της δικαιοσύνης που διορίζεται από την κυβέρνηση μπορεί να ελέγξει την κυβέρνηση…». Κι αυτό είναι κοινή διαπίστωση.

Εμπιστοσύνη…

Το κακόψυχο αφεντικό

Του Κώστα Βαξεβάνη

Είναι ο Βασίλης Καλογήρου ο 58ος νεκρός των Τεμπών; Σχετίζεται ο θάνατός του με την Εισαγγελέα μητέρα του που χειριζόταν δικογραφία της υπόθεσης;  Αποδεικνύει αυτός ο θάνατος ότι ζούμε σε ένα κράτος μαφίας; Τα ερωτήματα αυτά, απασχολούν εδώ και ώρες την κοινή γνώμη. Δεν είναι συνωμοσιολογικές (και μόνο) αναζητήσεις που θα έλεγε και ο πρωθυπουργός. Τα ερωτήματα πυροδοτήθηκαν από την ίδια την μητέρα του θανόντα, Εισαγγελέα Εφετών Λάρισας, Σοφία Αποστολάκη-Καλογήρου.

Λίγες ώρες μετά την ανεύρεση της σορού του Βασίλη Καλογήρου, η μητέρα του έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
«Στην υγειά σας! Είμαι ο Βασίλης που ψάχνατε. Εγώ με τη Χάρη του Θεού βρήκα τον Παράδεισο και βλέπω τον Χριστό που τόσο αγαπώ. Εσείς που με πετάξατε στα βουνά με τα άγρια ζώα καθώς και το κακόψυχο αφεντικό σας, άραγε τι τέλος θα έχετε;». Η χαροκαμένη μάνα, αποδίδει τον θάνατο σε δολοφονία με εντολή κάποιου κακόψυχου αφεντικού.

Αμέσως μετά την ανάρτηση, χιλιάδες πολίτες χρήστες των social media, επιχείρησαν, άλλοι με υπονοούμενα και άλλοι ευθέως, να μεταφράσουν τα περί «κακόψυχου αφεντικού» και εντολέα. Το θέμα δεν έμεινε στα social. Ο Μάκης Βορίδης, επιτέθηκε στον Σωκράτη Φάμελλο μέσα στη Βουλή, αποδίδοντάς του ότι υπονόησε σχέση της κυβέρνησης με το θάνατο του Βασίλη Καλογήρου.

Η κυβέρνηση, χωρίς αμφιβολία, επιχειρεί να βρει έναν αντίπαλο για να τον κατηγορήσει για την αντίδραση που υπάρχει για την συγκάλυψη στα Τέμπη. Παράλληλα, παράγει επιχειρήματα (κατά Φλωρίδη και όχι μόνο), ότι οι αντιδράσεις οι οποίες απειλούν πλέον την κυβέρνηση, θα φέρουν χάος.

Αυτά ανάφερε για το «μπάζωμα» η Εισαγγελέας Σοφία Αποστολάκη και μητέρα του Βασίλη Καλογήρου που βρέθηκε νεκρός

Διαβάστε την και θα καταλάβετε πολλά.

Λάρισα, 15 Ιουλίου 2024

«…Είναι βέβαιον ότι το υλικό που απομακρύνθηκε από τον τόπο του εγκλήματος ήταν εξαιρετικά σημαντικό για αποδεικτική αξιοποίηση, σε κάθε περίπτωση αποτελούσε τμήμα του αποδεικτικού υλικού, αφού περιείχε πειστήρια και ίχνη (προσωπικά αντικείμενα, γενετικό υλικό επιβατών που χάθηκαν κ.ο.κ.).

Περαιτέρω, είναι προφανές ότι καμιά νόμιμη απόφαση δεν ελήφθη για την απομάκρυνση αυτού του αποδεικτικού υλικού, ούτε καταγράφηκε σε οποιοδήποτε έγγραφο αυτή η ενέργεια και, μάλιστα, είναι άξιον απορίας πως μεταφέρθηκαν με φορτηγά τόνοι αδρανών υλικών από το σημείο, μολονότι ο χώρος φυλασσόταν από αστυνομικές δυνάμεις σε εικοσιτετράωρη βάση και οι αρμόδιοι στο σημείο φορείς, ήτοι ο αστυνομικός διευθυντής Λάρισας και ο συντονιστής πυροσβεστικών δυνάμεων, δεν αντιλήφθηκαν την αυθαίρετη αυτή μεταφορά και συνακόλουθη αλλοίωση του τόπου του δυστυχήματος…

Ο μύθος των «αντί-παγκοσμιοποιητών»

Καιρός είναι να αρχίζει να ξεχωρίζει η «ήρα από το στάρι».

Του Θέμη Τζήμα

Μιας από τις βασικότερες και εντελώς κίβδηλες διαιρετικές τομές που χρησιμοποιούν δεξιές τάσεις και κινήσεις είναι η υποτιθέμενη διάκριση μεταξύ «παγκοσμιοποιητών» (globalists) και αντί-παγκοσμιοποιητών (anti-globalists). Τόσο οι δυνάμεις που υποστηρίζουν τον Τραμπ στις ΗΠΑ, όσο και άλλες ιδίως στην Ευρώπη, έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον αυτήν την υποτιθέμενη διάκριση.

Οι «παγκοσμιοποιητές» υποτίθεται ότι είναι φιλελεύθεροι ή ακόμα και αριστεροί ενώ οι «αντί-παγκοσμιοποιητές», εθνικιστές ή πατριώτες. Πρόκειται φυσικά περί μιας καλοστημένης ιδεολογικής και πολιτικής απάτης. Η διαδικασία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης δεν αποτελεί πρωτίστως μιας ιδεολογικώς προσανατολισμένη διαδικασία, παρότι γεννά και ιδεολογία αλλά μια υλική διαδικασία. Η τάση του καπιταλισμού και ειδικότερα των πλέον κινητικών μερίδων κεφαλαίου είναι να «ανοίγουν» ολοένα περισσότερες αγορές, όπως και να καταστρέφουν παλιές για να φτιάξουν καινούριες. Αυτή η διαδικασία επέκτασης αλλά και δημιουργικής καταστροφής δεν συντίθεται από ιδεολόγους πολιτικούς αλλά από στρατιές κατόχων και διαχειριστών πρωτίστως μεγάλων κεφαλαιακών μερίδων. Οι πολιτικοί των εθνικών κρατών και των διεθνών οργανισμών ακολουθούν (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ρόλος τους είναι ασήμαντος) διευκολύνοντας την κεφαλαιακή επέκταση, αναλόγως της ισχύος τους.

Οι μεγάλες καπιταλιστικές μητροπόλεις επιφυλάσσουν για τους εαυτούς τους το δικαίωμα να προστατεύουν τους τομείς των δικών τους οικονομιών στους οποίους μειονεκτούν και να καταλαμβάνουν τους αντιστοίχους των ξένων εθνικών οικονομιών, εφόσον οι δικές τους κεφαλαιακές τους μερίδες διεκδικούν την είσοδό τους εκεί. Είναι «πατριώτες» και «εθνικιστές» υπέρ του «έθνους» του πολύ μεγάλου κεφαλαίου τους. Κανένας πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είχε πρόβλημα με την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση εφόσον υπηρετούσε τα συμφέροντα του πολύ μεγάλου κεφαλαίου των ΗΠΑ. Το μόνο πρόβλημα που έχουν ανακύπτει όταν αυτό το παιχνίδι δεν συμφέρει συγκεκριμένες μερίδες κεφαλαίων στις ΗΠΑ.

Μπορούν να μας σώσουν αυτοί που μας έφεραν σε αυτό το χάλι;

Της Μαρίας Νεγρεπόντη - Δελιβάνη

Τα άθλια συμβάντα στα Τέμπη, και οι σχετικές καθημερινές αποκαλύψεις, άρχισαν να ενθαρρύνουν συζητήσεις για “μεταπολίτευση”. Παρότι δεν έχουν, ακόμη, καταλήξει σε συγκεκριμένη μορφή, ωστόσο φαίνεται, δυστυχώς, να κινούνται γύρω από ένα πάγιο υπόδειγμα, για την Ελλάδα, αυτό της αναβίωσης σκελετών, που ανασύρονται, κατά περίπτωση, από αραχνιασμένα υπόγεια.

Στην προσπάθειά μου να μαντέψω το πόσο σκούρο θα είναι το άμεσο μέλλον αυτής της ταλαίπωρης πατρίδας, δηλαδή λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο από το παρόν, μετά την Μεταπολίτευση, διερωτήθηκα αν υπάρχει άλλη χώρα στην υφήλιο, επαρκώς ή ανεπαρκώς αναπτυγμένη, που να μην έχει μοίρα στον ήλιο, ακόμη και όταν αλλάζει κυβερνητική φρουρά.

Είναι, όντως, πρωτοφανής η αδυναμία της Ελλάδας των τελευταίων κυρίως δεκαετιών, να αναδεικνύει νέους πολιτικούς, που να μην είναι απόγονοι προηγούμενων, ή και να μην έχουν φανερώσει ήδη στο παρελθόν τις εξαιρετικά επικίνδυνες για την Ελλάδα, αδυναμίες, επιπολαιότητες, ανεπάρκειες, ασύγγνωστη υποτέλεια και άλλα τινά.

Πρόκειται για την ταφόπετρα της χώρας, που της απαγορεύει να αναπνεύσει νέο και αναζωογονητικό πολιτικό αέρα, αλλά αντιθέτως κάθε φορά, που της δίνεται η ευκαιρία καλύτερων ημερών, σπανιότατα έχει άλλη λύση από του να επαναφέρει στο προσκήνιο “Μεσσίες”, που στο παρελθόν, λίγο ή περισσότερο την κατάστρεψαν.

Είναι η πάγια πρακτική, που ακολουθείται στην Ελλάδα. Τα ονόματα, λίγο-πολύ γνωστά έχουν, τελικά, μικρή σημασία, γιατί προέχει η ερμηνεία του φαινομένου. Μια πρώτη εξήγηση, που πιστεύω ότι είναι και αυτή που, στην ελληνική περίπτωση των τελευταίων δεκαετιών κυριαρχεί, αναφέρεται στο γεγονός ότι τα όποια λάθη, εγκλήματα ή και μειοδοσίες, και όταν συντελούνται αλλά και μετά, δεν έρχονται αρκετά στο φως. Ειδικότερα, οι επιμέρους λεπτομέρειές τους δεν αναλύονται, δεν συζητούνται αρκετά και σε βάθος και συνεπώς δεν προβληματίζουν σε ευρύτερη κλίμακα, καλύπτονται μερικώς ή και ολοσχερώς από τα συστημικά ΜΜΕ και τελικά περιβάλλονται από προστατευτικό πέπλο σιωπής.

Το βίντεο…

Αναμνήσεις από την USAID

Της Λαμπρινής Θωμά

Με τίτλο «Υποσκάπτοντας τη Βολιβία» (Undermining Bolivia), ο Μπέντζαμιν Ντανγκλ, βαθύς γνώστης της Λατινικής Αμερικής, έγραφε πριν από 17 χρόνια, το Φλεβάρη του 2008, για τους τρόπους με τους οποίους οι ΗΠΑ «εργάζονταν εναντίον της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Έβο Μοράλες».

Είχε ρωτήσει για αυτό και τον εκπρόσωπο Τύπου της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λα Παζ, τον Ερικ Ουάτνικ, για να εισπράξει την απάντηση: «Η συνεργασία μας στη Βολιβία είναι απολιτική, διαφανής και δίνεται άμεσα, ώστε να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας. Δίνεται για να ωφεληθούν όσοι το χρειάζονται περισσότερο». Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος θα σημείωνε τότε ότι για την κυβέρνηση Μπους «αυτοί που το χρειάζονταν περισσότερο ήταν οι πολιτικοί αντίπαλοι του Έβο».

Είχε ρωτήσει για αυτό και τον εκπρόσωπο Τύπου της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λα Παζ, τον Ερικ Ουάτνικ, για να εισπράξει την απάντηση: «Η συνεργασία μας στη Βολιβία είναι απολιτική, διαφανής και δίνεται άμεσα, ώστε να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας. Δίνεται για να ωφεληθούν όσοι το χρειάζονται περισσότερο». Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος θα σημείωνε τότε ότι για την κυβέρνηση Μπους «αυτοί που το χρειάζονταν περισσότερο ήταν οι πολιτικοί αντίπαλοι του Έβο».

Η οικονομική ενίσχυση των αντιδραστικών, ακροδεξιών και υπέρ της λευκής υπεροχής αντιπάλων του Έβο, που τους γνωρίσαμε σε όλο τους το μεγαλείο μετά το πραξικόπημα του 2019, υπό την ανεδιήγητης Ανιές, περνούσε μέσα από την Υπηρεσία των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη (U.S. Agency for International Development, USAID). Από τον Ιούλιο του 2002, όπως αποκάλυπτε αποχαρακτηρισμένο μήνυμα από την πρεσβεία των ΗΠΑ στη Βολιβία προς την Ουάσιγκτον, υπήρχε «συγκεκριμένο σχέδιο μεταρρύθμισης των πολιτικών κομμάτων, από την USAID, με βάση ήδη υπάρχοντα νόμο της Βολιβίας… ώστε, μακροπρόθεσμα, να συγκροτηθούν μετριοπαθή, υπέρ της δημοκρατίας πολιτικά κόμματα, ως αντίβαρο στο ριζοσπαστικό Κίνημα προς το Σοσιαλισμό [MAS, το κόμμα του Έβο] ή διαδοχά του σχήματα». Ο Έβο και το MAS δεν κυβερνούσαν ακόμη: θα εκλεγεί το 2005, με ένα συντριπτικό 54%. Όμως, σε πέντε περιφερειακές διοικήσεις, θα εκλεγούν δεξιοί και ακροδεξιοί: ήταν οι πέντε διοικήσεις στις οποίες είχε επικεντρωθεί η USAID. Την αμέσως επόμενη περίοδο, το χρήμα θα συνέχιζε να ρέει: 4,5 εκατομμύρια δολάρια της USAID πήγαν «στον στρατηγικό σχεδιασμό αποκέντρωσης περιφερειακών διοικήσεων», των συγκεκριμένων περιφερειακών διοικήσεων, χωρίς κανένα «πέρασμα» από την κυβέρνηση της Βολιβίας, την κυβέρνηση Μοράλες. Μόλις ένα χρόνο μετά ο Έβο θα σχολιάσει πως «ορισμένοι πρεσβευτές αφιερώνονται στην εσωτερική πολιτική, και όχι στη διπλωματία, στη χώρα μας. . . . Αυτό δεν λέγεται συνεργασία. Αυτό λέγεται συνωμοσία».

Οδικός χάρτης για να υποταχθεί ένα εθνικό κράτος

Της Μαρίας Νεγρεπόντη Δελιβάνη

Ας υποθέσουμε ότι προγραμματίζεται η εξόντωση ενός έθνους-κράτους. Μια τέτοια απόφαση μπορεί να προέρχεται από κάποιες ισχυρές χώρες, άλλες θρησκείες, ή και από εμμονές σε κοσμοθεωρίες (όπως, χάριν παραδείγματος το τελευταίο στάδιο της παγκοσμιοποίησης που είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση). Υπάρχουν, ασφαλώς, πολλές μεθοδεύσεις για να φτάσει κανείς στο επιθυμητό αποτέλεσμα για αυτό το εθνικό κράτος, αλλά εδώ θα επιλέξουμε αναγκαστικά ορισμένες μόνο από αυτές.

Προσθέτοντας, ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή καθ’ αυτή η επιλογή, όσο ο αυστηρός διαχρονικός προγραμματισμός της αλληλουχίας και αλληλοσυμπλήρωσης των μέτρων, έτσι ώστε το ένα να διαδέχεται και να ενδυναμώνει το άλλο. Το πρώτο στάδιο θεωρείται δεδομένο για κάθε ανάλογη προσπάθεια. Πρόκειται για τον έγκαιρο προσηλυτισμό όλων εκείνων των προσώπων, που ύστερα από ενδελεχή έρευνα, είναι πιθανότατα αυτά, που θα καταλάβουν την εξουσία της καταδικασμένης χώρας.

Δεν είναι καταρχήν απαραίτητο οι ηγέτες αυτοί να είναι ενσυνείδητοι προδότες, διότι αρκεί να τους έχουν πείσει ότι δεν υπάρχουν άλλες λύσεις για τη χώρα τους. Οπότε, εύκολα πείθουν τους εαυτούς τους ότι η διακυβέρνησή τους απαλλάσσει τη χώρα τους από τα ακόμη χειρότερα. Η πρώτη δέσμη μέτρων αποσκοπεί στη δημιουργία πειθούς στο λαό προς εξόντωση, ότι είναι ανάξιος να ζει.