Τα Εξάρχεια, υπό την υψηλή εποπτεία του Αλέκου Αλαβάνου, τη συνεπικουρία του Αλέξη Τσίπρα, την ευμενή «ουδετερότητα» του ΓΑΠ και την ευγενική χορηγία των «νταβατζήδων», των ιδιωτικών καναλιών, τον Δεκέμβριο του 2008, αποπειράθηκαν να πραγματοποιήσουν μια μηδενιστική επανάσταση. Είχε ήδη αρχίσει και επιτάθηκε η μακρά πορεία αποσύνθεσης του αστισμού, των ελίτ, αλλά και της ίδιας της χώρας. Μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια η χώρα κατρακύλησε στην εκπτώχευση, την αποσύνθεση, ακόμα και το έϊτζ. Τι ορίσαμε ως «μηδενιστική επανάσταση»; Μια κίνηση η οποία υπό το πρόσχημα ή ακόμα και την πεποίθηση μιας «αλλαγής», χωρίς στόχους και πρόγραμμα, αποδομεί την κοινωνία και καταστρέφει, χωρίς να προβάλει όραμα ή εναλλακτική πρόταση. Τότε υπήρξαμε σχεδόν μόνοι στην επισήμανση του μηδενιστικού και αποσυνθετικού χαρακτήρα του Δεκέμβρη, που εκθειαζόταν παντοιοτρόπως ως ο «Μάης»» της Ελλάδας.
Σήμερα, αφού τα δύο κόμματα των ελίτ-αλήτ των Αθηνών, υποδούλωσαν τη χώρα, ο Σύριζα του Αλέξη Τσίπρα μπαίνει στον πειρασμό να ολοκληρώσει το έργο τους, σε μια νέα, κοινοβουλευτικού χαρακτήρα, αλλά εξ ίσου μηδενιστική φυγή προς τα μπρός: Θέλει να οδηγήσει ένα ανέτοιμο λαϊκό κίνημα στην «εξουσία», ενώ η εντολή που έχει από τον κόσμο είναι να ανατρέψει το μνημόνιο. Μετά τις εκλογές εάν το συμφέρον της «πατρίδας», ήταν πραγματικό τους μέλημα, ο Σύριζα με τη στήριξη της ΔΗΜΑΡ, των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και την ανοχή ή την αποχή των δύο εταίρων του πρώην δικομματισμού, θα έπρεπε να αναλάβει την κυβέρνηση ή έστω να ορίσει ένα πρωθυπουργό της αρεσκείας του, που να επαναδιαπραγματευθεί εδώ και τώρα την καταστροφική πολιτική του μνημονίου.
Τότε θα συνέβαιναν δύο τινά. Είτε θα πετύχαινε σε αυτή την αποστολή και εν συνεχεία θα μπορούσε να ζητήσει θριαμβευτικά εκλογές, είτε θα αποτύγχανε εξ αιτίας της άρνησης των ευρωπαίων και των προσκομμάτων που θα έφερναν τα ελληνικά κόμματα, οπότε πάλι θα μπορούσε να προσφύγει στο λαό. Και στις δύο περιπτώσεις θα έδειχνε μια υπεύθυνη, ενωτική και αντιμνημονιακή στάση, αναδεικνύοντας τον Σύριζα σε ανατρεπτικό και σοβαρό πολιτικό πόλο στη χώρα. Αντ’ αυτού, αρνείται τη στήριξη των αντιμνημονιακών Ανεξαρτήτων Ελλήνων και θέλει νέες εκλογές, με το αίτημα μιας ανέφικτης «αυτοδυναμίας» και της ανασύστασης του παλιού διπόλου Δεξιάς-ΠΑΣΟΚ, αντικαθιστώντας απλώς το ΠΑΣΟΚ από τον Σύριζα, ενώ το πραγματικό δίπολο της ελληνικής κοινωνίας σήμερα και η λαϊκή εντολή είναι «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί». Έτσι αντί να εγκαινιάζει μια νέα εποχή σε ρήξη με τη τελειωμένη μεταπολίτευση, επιχειρεί να την αναστήσει και ας οδηγηθεί στα τάρταρα η χώρα. Την ίδια στιγμή ευνοεί την τακτική της Μέρκελ, υπονομεύει ακόμα και τον Ολάντ, διότι οι Έλληνες εμφανίζονται ως «ανεύθυνοι», και οδηγεί σε μια νέα εμφύλια διαμάχη και ενίσχυση μιας ρεβανσιστικής και φασίζουσας Δεξιάς.
Είναι καιρός ακόμα, αν θέλει να το κάνει, να ανακρούσει πρύμναν, να απορρίψει την μηδενιστική κληρονομιά του παρελθόντος και να μεταβληθεί στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλο που χρειάζεται σήμερα η χώρα μας. Από τη μια πλευρά η αναπόφευκτη πορεία στο χάος, στις χειρότερες παραδόσεις μας, από την άλλη η συμβολή στην αντιστασιακή ανασύνθεση της πατρίδας.
