Η σκέψη
βλάπτει σοβαρά την υγεία
(της
ολιγαρχίας)
Του Γεράσιμου Δεληβοριά
Στην Ιταλία
ένα κίνημα απλών πολιτών κερδίζει το 25% των ψήφων. Στη Βουλγαρία, μετά την
τελευταία εξέγερση, διατυπώνονται αιτήματα «για σύγκληση συντακτικής συνέλευσης
που θα αναδιοργανώσει τη χώρα με βάση ένα πλέγμα θεσμών άμεσης δημοκρατίας» και
πιο συγκεκριμένα «υποχρεωτική ποσόστωση των πολιτών» για την επεξεργασία της
κυβερνητικής πολιτικής. Και στην Ελλάδα, μέσω δημοσκοπήσεων, κάνει δειλά
την εμφάνιση του το αίτημα για αυξημένη συμμετοχή των πολιτών στην
εξουσία.
Ίσως είναι υπερβολικό να πούμε πως
«ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την (νότια) Ευρώπη», το φάντασμα της κοινωνίας
των πολιτών. Το σίγουρο όμως είναι, πως η εκτίναξη του κινήματος των Πέντε
Αστέρων ταρακούνησε το συντηρητικό οικονομικό και πολιτικό ευρωπαϊκό
κατεστημένο.
Η αντίδραση ήταν αναμενόμενη.
Ξεκίνησαν, χαρακτηρίζοντας το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών «ψήφο
διαμαρτυρίας». Τι πρωτότυπο! Τα ίδια είχαν πεί και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Επέμειναν στον χαρακτηρισμό «κωμικός», για τον Γκρίλο, σε μια ύπουλη προσπάθεια
να ταμπελώσουν όλο το κίνημα. Έναν χαρακτηρισμό που υιοθέτησαν ασμένως τα
ημέτερα ΜΜΕ.
Τις πρώτες μέρες, διαβάσαμε στις
ελληνικές εφημερίδες ότι «ο Γκρίλο προσείλκυσε στην πολιτική νέους επαγγελματίες
με φρέσκες ιδέες, κατά γενική ομολογία πιο πραγματιστές από τον αρχηγό τους» και
«το ότι ο ένας στους τέσσερις Ιταλούς ψήφισε Γκρίλο, λένε οι πιο αισιόδοξοι,
μπορεί να σώσει την Ιταλία. Τρομαγμένοι μήπως τους στείλει σπίτι τους, οι
πολιτικοί ίσως αναγκαστούν να εφαρμόσουν μερικές από τις μεταρρυθμίσεις που
απαιτούν οι «γκριλίνι» (ΤΟ ΒΗΜΑ 3/3/13).
Την ίδια μέρα, πανεπιστημιακοί εκ των
οποίων μερικοί συμμετέχουν στην «Κίνηση για Δημοκρατία», βλέπουν
την Ευρώπη μεταξύ λιτότητας και λαϊκισμού, είτε για δεξιούς κι αριστερούς
λαϊκιστές, ταυτίζοντας ουσιαστικά Γκρίλο και Μπερλουσκόνι, ή για τον «ακατάληπτο
ήχο του γρύλλου», παίζοντας με το επίθετο του Γκρίλο και τους συνειρμούς που
γεννά.
Το μονότονο τερέτισμα του γρύλου,
που για όσους αγαπούν τη φύση και τα απλά πράγματα ακούγεται ευχάριστο και
χαλαρωτικό, ενώ στους σοβαρούς και πολυάσχολους σοφούς εκνευριστικό, θα γίνει
τίτλος άρθρου και την επόμενη βδομάδα και μάλιστα στον πληθυντικό, αγκαλιάζοντας
δηλαδή όλο το M5S, κατατάσσοντας μέλη και οπαδούς του στα
εκνευριστικά αρθρόποδα.
Όλοι σχεδόν οι αρθρογράφοι και
σχολιαστές απαξιούν ν’ αναφερθούν στις απόψεις των νεαρών γυναικών και ανδρών
βουλευτών, όπως τις είδαμε σε άλλες εφημερίδες (για κείμενα που δημοσιεύθηκαν
στο Διαδίκτυο ούτε λόγος να γίνεται), μιλούν για το «κόμμα του Γκρίλο»,
αγνοώντας επιδεικτικά ακόμη και τον Καζαλέτζιο, που φαίνεται να είναι ο
πραγματικός εγκέφαλος του κινήματος.
Από εκεί και ύστερα, αρχίζει το βαρύ
πυροβολικό (ή η παράνοια). Το M5S χαρακτηρίζεται καθαρά και ξάστερα «λαϊκίστικο»,
ορισμός που χωράει τα πάντα και πρώτα απ’ όλα τους πολιτικούς της χώρας μας.
Αυτοί είναι που κλέβουν τις ψήφους με ψεύτικες υποσχέσεις (αυτό δεν είναι το
περιεχόμενο του λαϊκισμού;)
Το χαρακτήρισαν επίσης «απολιτικό»!
Αυτό πια! Ένα κίνημα που κυριολεκτικά δημιουργήθηκε με τον πιο πλατύ διάλογο και
την συμμετοχή όλων των μελών στη διαμόρφωση της πολιτικής του, «απολιτικό»!
Σύμφωνα με τη γνώμη τους, πολιτικό είναι μόνον ότι υπακούει στους κανόνες του
κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. Μέσα απ’ τα κόμματα και τις
ιεραρχίες του. Είναι τα μέλη που ψηφίζουν τα προτεινόμενα, οι οπαδοί που
επικυρώνουν με την ψήφο τους κάθε τέσσερα χρόνια την καθεστηκυία τάξη,
η πολιτική ανέλιξη που πετυχαίνεται με το λιβανωτό και την προσκόλληση σε
κάποιον ισχυρό κι όχι με τις απόψεις και τη δραστηριότητα του κάθε
στελέχους.
Κι εδώ αρχίζει η κινδυνολογία. Αφού το κίνημα των πολιτών είναι εναντίον
των πολιτικών, είναι «αντικειμενικά» αντιδημοκρατικό, αμφισβητεί την δημοκρατική
αντιπροσώπευση, την εθνική και την ευρωπαϊκή. Κι αυτή η αμφισβήτηση οδηγεί σε
δρόμους που δεν είναι ευχάριστοι, οδηγεί στον φασισμό.
Μάλιστα, έτσι είναι. Όταν οι
εργαζόμενοι σκέφτονται ότι μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς αφεντικά, αυτό είναι
πολύ κακό, αμφισβητεί την οικονομική τάξη, οδηγεί την οικονομία σε μαρασμό, στη
φτώχεια, το χάος. Όταν οι ψηφοφόροι σκέφτονται ότι μπορούν να διοικηθούν χωρίς
μεσολαβητές, χωρίς αρχηγούς και διαταγές, είναι κι αυτό πολύ κακό,
οδηγεί στην αναρχία, το χάος, το φασισμό.
Η μετατροπή των ψηφοφόρων σε πολίτες,
είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.
Κινδυνεύουν προνόμια και πλούτος. Η ολιγαρχία, προτιμά να χάσει
την αξιοπρέπεια της, τον αυτοσεβασμό και την τιμή της, παρά να χάσει ένα μέρος
από τα προνόμια της και τον πλούτο της.
Η Αριστερά πάλι (τόσο η
επίσημη όσο και τα περισσότερα blogs) αδυνατεί να ερμηνεύσει το φαινόμενο του
Μ5S, καθώς είναι εγκλωβισμένη στην οικονομίστικη λογική του
μνημονιακού-αντιμνημονιακού και έχοντας λησμονήσει το λενινιστικό απόφθεγμα πως
η πολιτική είναι εκείνη που προέχει, καθώς αποτελεί συμπύκνωση της οικονομίας
(Τι να κάνουμε;), ενώ κάποιος σχολιαστής που ανεβάζει και κατεβάζει βασιλιάδες,
ξεθάβει το πτώμα της πεθαμένης πάνω από εκατόν σαράντα χρόνια «εθνικής αστικής
τάξης».
Όμως ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του
Ουρμπίνο, Λουίτζι Τσεκαρίνι γράφει για τον Γκρίλο ότι, «ζητάει δημοψήφισμα για
το ευρώ, αλλά οι ψηφοφόροι τον επέλεξαν μαζικά επειδή υπόσχεται να πατάξει τη
διαφθορά και τα προνόμια της πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ».
Οι ψηφοφόροι σκέφτονται. Σκέφτονται
πολιτικά. Και επιλέγουν τον σωστό στόχο.
