"Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες"
Χρόνια οι νοικοκυραίοι πότε εδώ και πότε εκεί, ξεσκόνιζαν την ανάλογη παντιέρα να ταιριάζει με το νικητή. "Τι να την κάνεις την ιδεολογία, να τη βράσεις να τη φας αποκλείεται". Στήριζαν, ζητωκραύγαζαν, φιλούσαν τα χέρια εκείνου που υποσχόταν επίπλαστη ευτυχία, φαντασιακό πλούτο, ιδιοκτησίες και νοικοκυρεμένες καταστάσεις. Δικομματισμός κι έχει ο Θεός.
Οι δικοί μας γονείς στους δρόμους. Οι δικές τους σημαίες κόκκινες. Η ιδεολογία τους έβραζε. Δεν τρωγόταν, μα έβραζε. Δίπλα στον εργάτη, στο φοιτητή, στον πρόσφυγα. Θέσεις δε διεκδίκησαν, μόνο δικαιώματα.
Κι ήρθαν και τα άρπαξαν οι πρασινογάλαζες σημαίες όλα. Μέχρι και οι πιστοί τους οπαδοί άρχισαν να μυρίζονται την πλεκτάνη. Σε ποιον θα βασίζονταν τώρα; Αγώνας κι αξιοπρέπεια για εκείνους ήταν λέξεις άγνωστες. Μωρέ θα έκρυβαν τις σημαίες, αλλά θα στήριζαν τη σταθερότητα. Μη χάσουν το σπιτάκι, τις ήδη φαγωμένες αποταμιεύσεις, τη θέση του παιδιού στο δήμο. Δε βαριέσαι κι αν σπάσει ο διάολος το πόδι του και χαλάσει η συμμαχία των κραταιών θα αγοράσουν ένα σημαιάκι νέο και θα το ονομάσουν παλαιό. "Εγώ μαζί σας πάντα αξιότιμε άρχοντά μου!"
Δε θα γεράσουμε ρε συ τελικά με Πασοκονεοδημοκρατία! Τι σε έχει πιάσει από προχτές κι έχεις βγάλει το "αριστερόμετρο" και μετράς "αριστεροσύνη";
Μετρώντας τον αγώνα, χάνεις την ουσία του.
Και ο δικός μας ρόλος τώρα, αφού πάρουμε μια ανάσα - κοντέψαμε αδερφάκι μου να σκάσουμε πάνω στη νιότη μας - είναι ο ΔΡΟΜΟΣ.
Αυτή τη φορά όμως δε θα έχουμε τουλάχιστον να αντιμετωπίσουμε τέρατα. Κι αν τύχει κι έχουμε, πάλι θα τη βρούμε την άκρη.
Μόνο πάψε, να χαρείς, να μετράς και να με εγκαλείς για ονείρατα κι ελπίδες!
ΥΓ: Στα παιδιά που δε φοβούνται τους δρόμους και τους αγώνες!
Ανάρτηση από: http://thethreemooges.blogspot.gr
