Πέντε μήνες η χώρα κυκλοφορούσε με άσφαιρα.
Πέντε μήνες μετά αποδείχθηκε ότι η διαπραγμάτευση γινόταν με τον Ελληνικό λαό και όχι με τους εταίρους.
Πέντε μήνες δεν υπήρξε ούτε για μια στιγμή όπλο στο τραπέζι.
Κανείς δεν τόλμησε ούτε καν να ετοιμάσει ένα Plan B έστω και για εκφοβισμό.
Τα χαρτιά ήταν και πάλι σημαδεμένα.
Μόνη δικαιολογία: Ηττηθήκαμε μας εξαπάτησαν.
Μόνη δικαιολογία: Είμαστε η «πρώτη φορά Αριστερά» και δεν πρέπει δεν μπορείτε να αμφισβητήσετε το ήθος ή την τιμιότητά μας,
Και το μέχρι προ λίγων ημερών άσφαιρο όπλο, οπλίστηκε και στράφηκε εναντίον του λαού.
Θυμάμαι τους ζητιάνους στην εποχή της δραχμής.
Βλέποντάς τους, ακόμα και ρακένδυτους δεν ένοιωθες ούτε για μια στιγμή πως κινδύνευε η ζωή τους.
Δεν ένοιωθες, αυτό που βλέπεις που καταλαβαίνεις σήμερα: Πως είναι ετοιμοθάνατοι.
Γιατί ο άστεγος στην πλατεία Τερψιθέας σήμερα με συγκλόνισε.
Πρησμένα, κτυπημένα, με ανοιχτές ή με πληγές που δεν κλείνουν, πόδια.
Δεν άντεξα να το παρατηρήσω περισσότερο, αλλά ένοιωσα πως η ζωή είναι ένα ασήκωτο βάρος στους ώμους του.
Περπατούσε και σου έδινε την εντύπωση πως σερνόταν.
Αυτοί λοιπόν είναι οι ζητιάνοι της Νέας Εποχής.
Έτσι η κοινωνία μας, το κράτος πρόνοιας φέρεται σε όσους δεν μπόρεσαν να αλλάξουν.
Στα πιο αδύναμα μέλη της,
Συνήθισες το Τέρας Αλέξη και αρχίζεις να του μοιάζεις.
Ανάρτηση από: https://toufekiastoskotadi.wordpress.com
