Σε όλη τη διάρκειά της η κρίση του κορωνοϊού, η πανδημία που αυτός προκάλεσε και η κορύφωση της τουρκικής επιθετικότητας «καθρέφτισαν» το είδος του κράτους που διαθέτουμε. Ενός κράτους που λειτουργεί στο μίνιμουμ, που στερείται αξιόπιστων θεσμών και που πάντα έχει ανάγκη από αρκετή τύχη και από ήρωες οι οποίοι θα σώσουν – έστω την τελευταία στιγμή – ό,τι, με βάση τις πιθανότητες, δύσκολα θα μπορούσε να σωθεί.
Η πανδημία και η υβριδική επίθεση στον Έβρο με ελεγχόμενους και κατευθυνόμενους από την Άγκυρα μετανάστες ήλθαν την ίδια περίοδο – πρώτα η Covid-19 και ύστερα το μεταναστευτικό. Οι αρχές στον Έβρο έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους παρότι πολλοί – δυστυχώς και εντός Ελλάδος – επιχείρησαν να τις συκοφαντήσουν και να δυσχεράνουν το έργο τους παίζοντας, συνειδητά ή ασυνείδητα, το παιχνίδι της Τουρκίας.
Εν συνεχεία, στην πανδημία, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, παρά την απειρία σε παρόμοιες καταστάσεις και τις τραγικές ελλείψεις του συστήματος, τα έβγαλαν πέρα πληρώνοντας οι ίδιοι σχετικά χαμηλό τίμημα, αφού η ένταση της κρίσης ήταν γενικά χαμηλή συγκριτικά με άλλες χώρες. Με την κρίσιμη συμπαράσταση και καθοδήγηση από τους «Τσιόδρες» (και όχι από την κυβέρνηση!) έβαλε και η κοινωνία τα δυνατά της για να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Ύστερα ήρθε η άρση της καραντίνας και άρχισε ο απολογισμός, αφού είχαν αποκαλυφθεί στην κοινή θέα μια σειρά πληγές του κράτους: Η απουσία επιμόρφωσης και ο τεχνολογικός αναλφαβητισμός σοβαρού ποσοστού καθηγητών και δασκάλων. Η αποξένωση των δημοσίων υπαλλήλων από την τεχνολογία, παρότι η ψηφιοποίηση του κράτους είναι πάμφθηνη. Η δραματική υποβάθμιση της Υγείας εξαιτίας μιας εγχώριας πολιτικής πιο καταστροφικής ακόμη κι από αυτήν της τρόικας. Ένα κράτος ανίκανο να συντονίσει επιμέρους θεσμούς και τομείς πολιτικής. Ακόμη χειρότερη έγινε, δυστυχώς, η κατάσταση λόγω του «επιτελικού κράτους». Και πάει λέγοντας.
Έπειτα σοβάρεψε και κορυφώθηκε η ελληνοτουρκική κρίση στην ανατολική Μεσόγειο. Η Τουρκία ήταν φανερό ότι επένδυε σε ένα ελεγχόμενο θερμό επεισόδιο πιστεύοντας ότι το βαθμιαίο ξεθώριασμα των κυβερνητικών «κόκκινων γραμμών» τής επέτρεπε να πάει ένα βήμα παρακάτω. Οι ανθυποβρυχιακές μονάδες και ο κυβερνήτης της φρεγάτας «Λήμνος», παρά τη χρόνια εγκατάλειψη των ενόπλων δυνάμεων, έσωσαν την παρτίδα και φρενάρισαν την απόπειρα τουρκικής προβοκάτσιας. Χωρίς την αντίδρασή τους, είναι άγνωστο σε τι είδους αδιέξοδο θα είχαμε εγκλωβιστεί. Η δυναμική αντίδραση έδωσε εκ νέου ανάσα στην κυβέρνηση και χώρο στη διπλωματία.
Ας μην είμαστε όμως αφελείς. Το κράτος πάσχει σε όλες τις εκφάνσεις του και χρειάζεται επειγόντως ενίσχυση και επανεκκίνηση...
Ανάρτηση από: http://www.topontiki.gr/
