Του Γιώργου Μαργαρίτη
Οι εξελίξεις
στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή, οι αλλεπάλληλες καταστροφές, η
επέλαση του κ. Κασσελάκη και τα όσα παράξενα και παρακμιακά συμβαίνουν στην
χώρα μας, έστρεψε την προσοχή μακριά από τις βαριές σε συνέπειες εξελίξεις που
εκπορεύονται από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Από αυτή την άποψη ο πόλεμος αυτός
παρουσιάζεται ως “ξεχασμένος”. Εξάλλου στην ελληνική κοινή γνώμη κυκλοφορεί η
πεποίθηση ότι η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση απέτυχε και ότι πλέον ο πόλεμος
βρίσκεται σε στατική, “νεκρή” φάση.
Η
πεποίθηση αυτή δεν είναι ολότελα ανεδαφική. Τα πράγματα όμως κινούνται και
βρίσκονται σε εξέλιξη ανατροπές που επηρεάζουν τις ισορροπίες και τα δεδομένα
σε γεωγραφικές στρατηγικές ζώνες που επηρεάζουν άμεσα την Ελλάδα. Η ουκρανική
αντεπίθεση απέτυχε, ως προς την μορφή, την εικόνα που είχε σχηματιστεί στην
Δύση για αυτή: οι ρωσικές γραμμές δεν έσπασαν και τα δυτικά “υπερόπλα” δεν
μπόρεσαν να αλλάξουν τους συσχετισμούς και να υπαγορεύσουν εξελίξεις. Πέρα από
την εικόνα όμως, στα πεδία των πραγματικών μαχών, η αποτυχία ή η επιτυχία,
έχουν άλλες, μη άμεσα επικοινωνιακές, ουσιαστικές όμως, παραμέτρους.
Οι συγκρούσεις του καλοκαιριού επιβεβαίωσαν αυτό που γνωρίζαμε από την αρχή του πολέμου. Η Ρωσία παραδέρνει μέσα στις αντιφάσεις της και την διακριτή αδυναμία της κεντρικής εξουσίας, του καθεστώτος. Στο επίπεδο της τακτικής το πολιτικό επηρεάζει καίρια το στρατιωτικό. Ο ρωσικός στρατός ετοιμάστηκε να αντιμετωπίσει την ουκρανική αντεπίθεση οργανώνοντας μια άμυνα σε βάθος, διαδοχικές δηλαδή αμυντικές γραμμές, με σκοπό να εξαντλήσουν την δυναμική της αντίπαλης επίθεσης μέσα από μια ελαστική αμυντική τακτική. Στον πραγματικό πόλεμο, όμως, ετούτη η τακτική, πάνω στην οποία επενδύθηκαν υλικά μέσα, χρόνος και προσπάθειες (οχυρά, “δόντια δράκου”, ναρκοπέδια κλπ.) πρακτικά εγκαταλείφθηκε.
Η ρωσική άμυνα αποδείχθηκε ανελαστική, αγκιστρωμένη με πείσμα σε μια πρώτη γραμμή άμυνας, αγχωμένη να ανατρέψει τις όποιες προόδους του αντιπάλου με αιματηρές αντεπιθέσεις. Οι Ρώσοι ενεργούν σαν να μην υπάρχει βάθος στην αμυντική τους διάταξη και ουσιαστικά παραιτούνται από κάθε πλεονέκτημα της άμυνας απέναντι στην επίθεση. Το μεγάλο πρόβλημα για την ρωσική πλευρά είναι ότι τα στρατεύματα που καλούνται να εφαρμόσουν ετούτη την παράδοξη τακτική είναι στρατεύματα επαγγελματικά, υψηλής αξίας, των οποίων η φθορά είναι δύσκολο να αποκατασταθεί με αποτέλεσμα να εξασθενεί η μαχητική ικανότητα του ρωσικού στρατού στο σύνολό του.Η συνέχεια ΕΔΩ
Ανάρτηση από: https://slpress.gr/
