Στις 22 Φλεβάρη συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από την επικράτηση του πραξικοπήματος του Μαϊντάν. Εκτελέστηκε από τις ουκρανικές νεοναζιστικές οργανώσεις, υπό την άμεση, επί τόπου, καθοδήγηση των πολύ γνωστών μας Τζέφρυ Πάϊατ και Βικτώριας Νούλαντ. Επακολούθησε ότι συνήθως ακολουθεί τα αμερικανοκίνητα πραξικοπήματα. Αρχικά πογκρόμ κατά του «στόχου», εδώ των ρωσικών πληθυσμών, στη συνέχεια απαρτχάιντ συνδυασμένο με πόλεμο χαμηλής έντασης, ώστε να εξαναγκαστεί ο στόχος σε εξέγερση, να λοιδορηθεί ως τρομοκράτης και -κατά το δυνατόν-να συντριβεί. Παράλληλα επιβλήθηκε απαγόρευση των πολιτικών κομμάτων, κατασκευάστηκαν νέα ελεγχόμενα, στήθηκαν εκλογές μεταξύ μαριονετών και άρχισε διεθνής καμπάνια νομιμοποίησης του νέου καθεστώτος.
Σήμερα συμπληρώνονται δύο χρόνια από την ημέρα που η Ρωσία αποφάσισε να απαντήσει. Καθυστερημένα για πολλούς. Αυτή η επέτειος θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν το σημαντικότερο ως τώρα γεγονός του 21ου αιώνα, αν δεν υπήρχε η γενοκτονία που διαπράττεται στην Παλαιστίνη με ευθύνη του ίδιου μπλοκ κρατών που είναι πίσω και από τον Ισραηλινό και τον Ουκρανικό στρατό. Το σημαντικό βέβαια ,δεν έγκειται στο ότι κάποια χώρα αντιστάθηκε στη βούληση των ΗΠΑ, αυτό έγινε αρκετές φορές στα 35 χρόνια που διαρκεί η μονοκρατορία τους. Έγκειται στο ότι δεν κατάφεραν να τη συντρίψουν μέσα σε 2-3 μήνες, όπως έγινε με όλες τις άλλες.
Όσοι δεν μετέχουν στην προπαγάνδιση του δυτικού αφηγήματος, συγκλίνουν τουλάχιστον σε δύο ζητήματα: Αφενός στο ότι ο χαρακτήρας του πολέμου είναι ΡωσοΝΑΤΟϊκός και δευτερευόντως εμφύλιος δηλαδή Ρωσο-Ουκρανικός, αφετέρου στο ότι αιτία της φάσης του πολέμου που άρχισε στις 24/2/2022 είναι η προηγούμενη, που άρχισε στις 22/2/2014.
Ο πόλεμος είναι Ρωσο-ΝΑΤΟϊκός γιατί ό,τι σχετίζεται με αυτόν, πλην της προμήθειας ανθρώπινου δυναμικού, είναι θέμα του ΝΑΤΟ: Οι στόχοι, ο εξοπλισμός, ο εφοδιασμός, ο τακτικός σχεδιασμός, οι πληροφορίες, η εκπαίδευση, οι ειδικοί και ένα μέρος των ειδικών δυνάμεων, ειδικών προσόντων κοκ.
Αιτία της Ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης ήταν η κατάσταση που επιβλήθηκε μετά το πραξικόπημα, δηλαδή η κλιμακούμενη σφαγή των ρωσικών πληθυσμών και η δρομολογημένη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ που, δεδομένης της ακραίας επιθετικότητας των ΗΠΑ θέτει υπαρξιακό ζήτημα για τη Ρωσία. Υπό τα δεδομένα αυτά, μια κυρίαρχη χώρα που δεν θα είχε περάσει την καταστροφή που υπέστη η Ρωσία τη 10ετία του ’90 και μια πολιτική ελίτ με μεγαλύτερο ιστορικό βάθος πιθανά θα είχε αντιδράσει στρατιωτικά αμέσως μετά το πραξικόπημα του 2014.
Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της σύγκρουσης στη μορφή που πήρε μετά τις 24.2.2022 πρέπει να εξετασθούν με βάση τους διακηρυγμένους στόχους των εμπολέμων: Η Ρωσία δήλωσε σαν στόχους την αποναζιστικοποίηση και την αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας. Οι ΗΠΑ δήλωσαν σαν στόχο τη διάλυση – διάσπαση της Ρωσίας με συμβατικό πόλεμο. Σαν πρώτο βήμα αποφάσισαν την ολοκληρωτική συμμετοχή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο, με εξαίρεση την επίσημη αποστολή στρατευμάτων, τον απόλυτο οικονομικό αποκλεισμό της Ρωσίας και την κατάσχεση των περιουσιακών της στοιχείων στη Δύση, κατά το πρότυπο του αποκλεισμού που είχαν επιβάλλει στην Ιαπωνία από τα τέλη της 10ετίας του 1930.
Οι διακηρυγμένοι στόχοι και των δύο πλευρών κατά τη γνώμη μας δεν είναι επικοινωνιακοί αλλά αντίστοιχοι των επιδιώξεών τους: Η Ρωσία με μια ΝΑΤΟϊκή – ναζιστική Ουκρανία δίπλα της, δύσκολα θα επιβιώσει σαν κυρίαρχο ανεξάρτητο κράτος . Οι ΗΠΑ από την άλλη πλευρά, δύσκολα θα διατηρήσουν την παγκόσμια μονοκρατορία τους έχοντας απέναντί τους μια ισχυρή Ρωσία που θα παρέχει στρατηγικό βάθος στην Κίνα, στήριγμα στους Ευρωπαίους που θα επιλέγουν ανεξαρτησία από ΝΑΤΟ – ΕΕ , ασφάλεια στις αφρικανικές κυβερνήσεις που προσπαθούν να αποτινάξουν τη νεοαποικιοκρατία κοκ.
Το ερευνητέο είναι τι αποτελέσματα έφερε ο καθένας στο πεδίο της μάχης και αν σ’ αυτά μπορούν να θεμελιωθούν κάποιες εκτιμήσεις για τα περαιτέρω.
Στην Α’ φάση των επιχειρήσεων (Φλεβάρης – Αύγουστος 2022) η Ρωσία είχε την επιθετική πρωτοβουλία εν τέλει όμως με απογοητευτικά αποτελέσματα στο βόρειο και το ανατολικό μέτωπο και σχετικά καλύτερα στο νότιο όπου μπόρεσε να καταλάβει τη Χερσώνα και τη Μαριούπολη και να ενώσει την Κριμαία με την υπόλοιπη Ρωσία χωρίς όμως να καταφέρει να καταλάβει στρατηγικής σημασίας πόλεις με αποτέλεσμα συνολικά οι θέσεις της να είναι ευάλωτες. Το Μάρτη του 2022 έλεγχε το 25% των πρώην Ουκρανικών εδαφών, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας. Η ελπίδα ότι ο ουκρανικός στρατός θα αντιμετώπιζε αδελφικά το ρωσικό και ο τελευταίος θα είχε αντίπαλο μόνο τα ναζιστικά σώματα δεν επαληθεύτηκε.
Το ΝΑΤΟ χρησιμοποιώντας τις υποδομές που είχε δημιουργήσει στα 8 χρόνια που μεσολάβησαν από το πραξικόπημα, ανέλαβε άμεσα το σχεδιασμό και τη διοίκηση του πολέμου από την άλλη πλευρά. Με τους κατάλληλους εξοπλισμούς και τακτικές, εξουδετέρωσε αρκετά επιθετικά πλεονεκτήματα της Ρωσίας. Οι δυνατότητές του φάνηκαν με τη βύθιση της ναυαρχίδας του Ρωσικού στόλου τον Απρίλιο του 2022.
Η δεύτερη φάση ( Φθινόπωρο 2022 ) χαρακτηρίστηκε από την αιφνιδιαστική Ουκρανική αντεπίθεση που οδήγησε στην ανάκτηση τoυ 50% των εδαφών που είχε κερδίσει η Ρωσία στην 1η φάση. Οι συνέπειες αυτής της επιτυχίας στη συνολική πορεία του πολέμου ακόμη δεν έχουν ξεπεραστεί. Την ίδια περίοδο η ουκρανική μυστική υπηρεσία άρχισε ένα εντατικό πρόγραμμα πολιτικών δολοφονιών που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με θύματα γνωστούς διανοουμένους , δημοσιογράφους και πολιτικούς, ανάλογο με αυτό που εδώ και χρόνια υλοποιεί το Ισραήλ. Προφανώς ο εμπνευστής είναι κοινός.
Στην τρίτη φάση (Χειμώνας 22 – Μάης 23) η Ρωσία περνάει στην άμυνα , κάνει εκτεταμένες αλλαγές στη δομή του στρατού της, στην τακτική της και τους εξοπλισμούς με αποτέλεσμα κάποιες επιτυχίες έστω και με μεγάλο κόστος (πολύ μεγαλύτερο για την Ουκρανική πλευρά). Παράλληλα το ΝΑΤΟ προετοιμάζει τη θερινή επίθεση και μεταφέρει στην Ουκρανία τα πιο προηγμένα επιθετικά όπλα καθώς και τα διεθνώς απαγορευμένα πυρομαχικά διασποράς και απεμπλουτισμένου ουρανίου.
Η τέταρτη φάση (4 Ιουνίου 2023 –Δεκέμβριος 2023) σφραγίζεται από τη μεγάλη Ουκρανική επίθεση με στόχο αρχικά τη διάσπαση των εδαφών που είχε καταλάβει η Ρωσία και στη συνέχεια την ανακατάληψη των επαρχιών Ζαπορόζιε και Χερσώνας. Καταλήγει σε πλήρη αποτυχία με περισσότερους από 150.000 νεκρούς στρατιώτες, ουκρανούς και ξένους μισθοφόρους, ελάχιστα εδαφικά κέρδη και απώλεια μιας σημαντικής πόλης της Μαριίνκα. Για πρώτη φορά φαίνονται προβλήματα του ΝΑΤΟ στον εφοδιασμό και αδυναμία του να υπερβεί τις αμυντικές τακτικές του αντιπάλου του παρά την αδίστακτη μαζική ανάλωση της Ουκρανικής νεολαίας. Αντιθέτως είναι σημαντική επιτυχία του ότι πρακτικά εξουδετέρωσε επιχειρησιακά το Ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας με τη χρήση πυρομαχικών και συστημάτων άρνησης περιοχής.
Η 5η φάση του πολέμου του πολέμου είναι σε εξέλιξη και χαρακτηρίστηκε από τη σχετικά γρήγορη πτώση της πιο οχυρωμένης πόλης του μετώπου της Αβντίφκα μετά από σκληρές μάχες δέκα (!!) ετών. Η επιτυχία ήταν κρίσιμη και για τον πληθυσμό του Ντονιέτσκ, πρωτεύουσας της ομώνυμης επαρχίας, που απαλλάχθηκε από τον καθημερινό βομβαρδισμό του ουκρανικού πυροβολικού. Η Ρωσία παρουσιάζει σήμερα επιθετική κινητικότητα σε όλη τη γραμμή του μετώπου χωρίς σημαντικά αποτελέσματα, τουλάχιστο προς το παρόν. Δεν φαίνεται να έχει λύσει τα προβλήματα που την εμποδίζουν να διεξάγει μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις. Η ΝΑΤΟϊκή πλευρά φαίνεται να περνάει σε ενεργή άμυνα, χωρίς όμως να έχει χάσει τη δυνατότητα να οργανώνει συνεχείς αντεπιθέσεις. Ταυτόχρονα ετοιμάζει τεράστιας έκτασης εξοπλιστικά προγράμματα που πιστεύουν ότι θα τους ξαναδώσουν την πρωτοβουλία.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα αποτελέσματα των μέχρι τώρα συγκρούσεων είναι ότι και οι δύο πλευρές είναι πολύ μακριά από τους στόχους τους. Η πλάστιγγα δεν έχει γείρει ακόμη. Η Ρωσία μπορεί να ελέγχει σήμερα το 20% των πρώην Ουκρανικών εδαφών, αλλά η Ουκρανία ούτε αποναζιστικοποιήθηκε ούτε αποστρατιωτικοποιήθηκε. Το ΝΑΤΟ μπορεί να ενισχύθηκε με νέα μέλη, να μετέτρεψε το 80% του ουκρανικού εδάφους σε ένα καλά εξοπλισμένο δυτικό προγεφύρωμα, αλλά εξακολουθεί να βλέπει μπροστά του τη Ρωσία ισχυρή και μάλιστα, χάρις στη βοήθεια του παγκόσμιου Νότου, ισχυρότερη από πριν.
Οι ΗΠΑ αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο ειρήνευσης, εκτός βέβαια από την πλήρη υποταγή της Ρωσίας και την επιβολή πολεμικών αποζημιώσεων. Στην παρούσα φάση δεν θέλουν ούτε ανακωχή αφού αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι γι’ αυτές ο ιδανικός πόλεμος: Το αίμα το διαθέτουν άλλοι και μάλιστα Σλάβοι, πληρώνουν με χρήμα που αντλούν από την παγκόσμια κυριαρχία τους, το κόστος επιστρέφει κατά 90% ως έσοδο στην εγχώρια βιομηχανία τους και ο δεύτερος πιο σημαντικός αντίπαλός τους φθείρεται. Η Ρωσία σύμφωνα με όσα είπε ο Ρώσος πρόεδρος στην πρόσφατη συνέντευξή του στον T. Κάρλσον δείχνει σαφή διαθεσιμότητα για διαπραγματεύσεις και σύναψη ειρήνης. Δεν ήταν βέβαια το ίδιο σαφής όσο αφορά το μίνιμουμ αποτέλεσμα των συγκρούσεων, ούτε το μίνιμουμ εγγυήσεων ασφαλείας που θα δέχονταν. Με βάση αυτές τις θέσεις των αντιμαχόμενων πλευρών, αυτό που πρέπει να αναμένουμε είναι εντονότερες συγκρούσεις.
Εξετάζοντας τέλος τον πόλεμο από την Ελληνική – Βαλκανική σκοπιά, ένα αποτέλεσμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία θα ήταν θετικό για όλους τους λαούς της περιοχής. Θα δημιουργούσε νέα ισορροπία δυνάμεων που θα απομάκρυνε τον -τώρα- πολύ πιθανό νέο πόλεμο κατά των Σερβοβόσνιων και των Σέρβων προκειμένου να επιβληθεί η ένταξη και του υπόλοιπου των δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα θα δημιουργούσε δυνατότητες για όλες τις Βαλκανικές χώρες να ξεφύγουν από τη μιζέρια και τα ρίσκα που τους έχει επιβάλλει η ευρωατλαντική εξάρτηση και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που προσφέρει ο αναδυόμενος πολυπολικός κόσμος. Στο ευρύτερο πλαίσιο είναι βέβαιο ότι οι σχεδιαζόμενοι πόλεμοι των ΗΠΑ κατά του Ιράν και της Κίνας, σε περίπτωση ήττας του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, θα υποστηρίζονταν με λιγότερη προθυμία, τουλάχιστον από τους Ευρωπαίους.
Όλα δείχνουν ότι η έκβαση του πολέμου θα καθορίσει πολλά και για πολλά χρόνια.
Ανάρτηση από: https://yiannisrachiotis.gr/
