Έρχεται «νέος» διχασμός;

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς ανησυχεί μήπως η χώρα ξαναζήσει αυτό για το οποίο σαν έθνος είμαστε «πολύ επιρρεπείς» (1*). Έναν νέο διχασμό. Αυτή τη φορά για την επέτειο από τα 200 χρόνια της εθνικής μας ανεξαρτησίας – και μάλιστα μέσα σε περιβάλλον «αφόρητα τοξικό».

Χωρίς να κάνει καμιά αναφορά στην απαράδεκτα μονομερή Επιτροπή «Ελλάδα 2021» των Μητσοτάκη-Αγγελοπούλου ή στα 31 πρόσωπα που την συγκροτούν (σχεδόν όλα της εθνομηδενιστικής αντίληψης), διαισθάνεται ότι αυτή η υπόθεση,όπως την οραματίζονται οι ελληνικές ελίτ, με τη «Νέα Πατριδογνωσία» (Γ. Αγγελοπούλου), τον «ιστορικό αναθεωρητισμό» (Αν. Λιάκος), «την εθνική μετάλλαξη» (Στ. Καλύβας (2**) και τη «γερή δόση αυτογνωσίας χωρίς … φαντασιακούς μύθους» (Α. Παπαχελάς),είναι όντως «πολύ μεγαλύτερη από πρόσωπα και κυβερνήσεις». Γι αυτό και δεν πρόκειται να περάσει «Αβρόχοις ποσίν» από τον ελληνικό λαό (3**).

Κόψτε το τσιγάρο

Αλλοεθνείς, αλλόδοξοι και η γαλανόλευκη με το σταυρό

Ένα έθνος χάνεται ολοκληρωτικά όταν δεν πολεμάει τον κατακτητή! Όταν στο όνομα της υπεράσπισης της ιστορικής του μνήμης και των συμβόλων του, παραδίνει την διαχείριση του παρόντος και του μέλλοντός του σε ξένα κέντρα αποφάσεων, όταν αφήνει την υπεράσπιση των εθνικών του συμφερόντων και των συνόρων του σε ισχυρούς «συμμάχους». 

Τότε και μόνο τότε, τόσο η ιστορική μνήμη του και τα σύμβολά του, όσο και οι εθνικές επετειακές εκδηλώσεις του θα λαμβάνουν φολκλορικό χαρακτήρα!

Του Γ. Γεωργή

Το άρθρο του κ. Ιγγλέση «Η μεταναστευτική απειλή και η εγκληματική διαχείρισή της» το  οποίο και παραθέτουμε παρακάτω, στις 11.11.2019 καίτοι παρουσιάζει ενδιαφέρον κι έχει ορισμένα δυνατά σημεία, όπως η ανάδειξη της συμβολής του Ευρώ στην αύξηση των μεταναστευτικών ροών, κατά την άποψή μου πάσχει από σύνδρομα του συρμού:

• Η στάση απέναντι στην ΕΕ και τους «θεσμούς» της δεν είναι τόσο ξεκάθαρη.
• Υπάρχουν αποφάσεις της ΕΕ που επιβάλουν όσα καταγγέλλει ο αρθρογράφος, που απαγορεύουν όσα προτείνει… και πολλά ακόμα.
• Η θέση για «εποίκους» κι «εποικισμό»…
• Ο φόβος μπροστά στο αλλόδοξο, που εύκολα μετεξελίσσεται σε μισαλλοδοξία.
• Το ίδιο το γεγονός της στόχευσης στον ξεριζωμένο κι όχι στον ξεριζωμό, στον μετανάστη κι όχι στην μετανάστευση.

Προσοχή αγρότες!

Σε σημαντική ανακοίνωση διευκρίνισης προέβη ο τηλεοπτικός σταθμός SSKAI σχετικά με τον διπλασιασμό των ασφαλιστικών εισφορών για τους αγρότες από τα 110€ στα 220€!

Ηλεκτροπαραγωγή 9μήνου 2019: εισαγωγές, εισαγωγές, εισαγωγές, η νέα πραγματικότητα είναι εδώ ...

Η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην ηλεκτροπαραγωγή αποτυπώνεται πλέον κάθε μήνα στα στοιχεία που δημοσιεύει ο ΑΔΜΗΕ. Χάρη στο διαχρονικό και διακομματικό έγκλημα που διέπραξαν οι απάτριδες της Πλατείας Συντάγματος, ο λιγνίτης, ο δικός μας μαύρος χρυσός, το εθνικό καύσιμο που μας ανέστησε ως χώρα και ως οικονομία στο 2ο μισό του 20ού αιώνα, ξαφνικά δεν μας κάνει και τον πετάμε στα αζήτητα.

Η χρεοκοπημένη Ελλάδα, που δεν έχει δικό της νόμισμα και γι' αυτό θα έπρεπε να φροντίζει ως κόρην οφθαλμού το εμπορικό της ισοζύγιο, όχι απλά εισάγει πλέον όλο και περισσότερη ενέργεια, αντί να την παράγει μόνη της, αλλά έχει καταντήσει να έχει εισαγωγές ρεύματος περισσότερες απ' την εγχώρια λιγνιτική παραγωγή! 

Η παραγωγή φορτίου βάσης, του φορτίου που σ' όλες τις φυσιολογικές χώρες γίνεται με εγχώριους πόρους για να στηρίζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, στη χρεοκοπημένη Ελλάδα γίνεται με εισαγόμενο καύσιμο! Το είχα γράψει άλλωστε απ' την πρώτη ανάρτηση, με την οποία ξεκίνησε το ιστολόγιο το 2013, "Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!"

Πέντε μαθήματα από τη Χιλή

Στιγμιότυπο από νεανική περφόρμανς κατά τη διάρκεια της πορείας το πρωί της 12ης Νοεμβρίου 2019 στο Σαντιάγο, φωτογραφία Μαριανέλλα Κλώκα.

Σαντιάγο, Χιλή - MarianellaKloka  

Τι μπορεί να μάθει η Ελλάδα και ο υπόλοιπος κόσμος από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τη σκληρή αντιμετώπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εφαρμόστηκαν στη Χιλή;

Πρώτον ότι ένας λαός που δεν αντιδρά άμεσα, δεν σημαίνει ότι κοιμάται. Τριάντα ολόκληρα χρόνια η Χιλή γίνεται «εργαστήριο εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών» και παράλληλα καμία κυβέρνηση δεν τολμά να αλλάξει το Σύνταγμα που υπάρχει από την εποχή του Πινοσέτ, ο οποίος και ξεκίνησε να εφαρμόζει τις εντολές της ομάδας του Σικάγο. Γιατί; πολύ απλά γιατί μέρος των κατοχυρωμένων από το Σύνταγμα νόμων επιτρέπουν την εφαρμογή τους. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους όταν έπεσε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Φώναζε: «δεν είμαστε αγανακτισμένοι για τα 30 πέσος που αυξήσατε για τέταρτη φορά μέσα σε ένα έτος το εισιτήριο του μετρό. Είμαστε αγανακτισμένοι για τα 30 χρόνια που υπομένουμε τις πολιτικές σας.» Τώρα τραγουδά ρυθμικά σε κάθε πορεία: «Η Χιλή ξύπνησε, ξύπνησε, ξύπνησε!»

Ο νέος «μέσος ανθρωπάκος»: από τον «κυρ Παντελή» στον «mister Pantelis»

Του Νίκου Σταθόπουλου

Μεγαλώσαμε, ως φορείς επαναστατικών ιδεών, με αυτό τον «ανθρωπότυπο» στο στόχαστρο της «θείας μανίας» μας να αλλάξουμε τον κόσμο…

Ο Πάνος Τζαβέλας τον «βάφτισε» και τον παρέδωσε στην κοινή χλεύη, ως το υπέρτατο σύμβολο του μικροαστού «κοινωνικού ρουφιάνου». Η εξόντωση αυτού του μυθικού στοιχειού, ήταν η προϋπόθεση της εξεγερτικής εκπλήρωσης.

Ο Βολφ Μπίρμαν τον ζωγράφισε με γλαφυρή ποιητικότητα, «κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος / κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος / που συνηθίζει στην κάθε βρομιά / αρκεί να έχει γεμάτη την κοιλιά…»

Κι ο Ράιχ τον αναπαρέστησε σε κάθε του λεπτομέρεια της καθημερινής γελοιογραφικής του απαξίωσης…ο τρομερός «μικροαστός» που από τα διηγήματα του Τσέχοφ, χύμηξε στην θυελλώδη ιστορία του «μονοπωλιακού καπιταλισμού» ασκώντας την αποστολή του «αγωγού του συντηρητισμού».

***

Όπου «συντηρητισμός», η περιοριστική ηθική ενός καπιταλισμού προτεσταντικής νοικοκυροσύνης, μιας οικονομικοποιούμενης κοινωνίας με πρωταρχικό μέλημα συσσώρευσης και διαφύλαξης. Δηλαδή, κοινωνικές πρακτικές που ως «εποικοδόμημα» φέρουν την περιχαρακωμένη εγκράτεια και την αναπαραγωγή των δοκιμασμένων συνταγών.

Εποικισμός με το γάντι...

Η συμμετοχή Τσίπρα έδωσε άλλη διάσταση στην επέτειο του Πολυτεχνείου!

Σχόλιο του Δημήτρη Πατέλη: Η συμμετοχή Τσίπρα έδωσε άλλη διάσταση στην επέτειο του Πολυτεχνείου!

Πρωτογενές πλεόνασμα καταστολής και σκοταδισμού

Εκτός από την υψηλή αναλογία παπάδων ανά 100.000 κατοίκους, όπου η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση στην Ευρώπη, αρκετά υψηλή είναι και η αναλογία μπάτσων και στρατιωτικών.

Έτσι στην Ελλάδα υπάρχουν 88 παπάδες ανά 100.000 κατοίκους ενώ την ίδια στιγμή η αναλογία για τους γιατρούς του Εθνικού Συστήματος Υγείας είναι 67.

Από την άλλη, υπάρχουν 1.367 μπάτσοι & στρατιωτικοί ανά 100.000 κατοίκους, την στιγμή που η αναλογία για τους καθηγητές & τους δασκάλους του δημόσιου συστήματος εκπαίδεσης είναι 1.265!

«Να τελειώνουμε με τους “σιδερένιους νόμους” της Ιστορίας»

Του Τάσου Τσακίρογλου

Ο Ευτύχης Μπιτσάκης, ζώσα ιστορία της Αριστεράς, μιλά για την ιστορική μνήμη, τα ελλείμματα των προοδευτικών δυνάμεων, για την ανάγκη μιας πολιτικής οικολογίας, αλλά και αποτιμά τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης της Ν.Δ.

• Πώς βλέπετε την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση και πώς αξιολογείτε τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής της;

Νομίζω ότι μόνο οι αφελείς δεν προβλέπανε τι θα γίνει με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ο νυν πρωθυπουργός τα είχε πει όλα. Ή από αφέλεια ή από ειλικρίνεια, δεν ξέρω. Εφαρμόζει λυσσασμένος το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Δεν ξέρω τι σκέφτεται αυτός και τι του λένε οι σύμβουλοί του. Πρέπει να έχει πολλούς συμβούλους γιατί δεν είναι και πολύ έμπειρος στην πολιτική.

Χτυπάει το άσυλο. Το άσυλο υπάρχει από τον Μεσαίωνα. Από τότε που υπάρχει πανεπιστήμιο. Τώρα το καταργεί. Σκότωσαν κανένα μέσα στο Πανεπιστήμιο; Τσακώνονται για την πολιτική. Η πολιτική είναι μέσα στην επιστήμη και η επιστήμη μέσα στην πολιτική. Και αυτό είναι φυσικό. Καταργεί λοιπόν το άσυλο. Θα καταργήσει τα εργατικά δικαιώματα.

Κοινοβουλευτισμός και ιδιοποίηση του κράτους

Του Γιώργου Κοντογιώργη

Στην εποχή της μεταπολίτευσης γιγαντώθηκε η ιδιοποίηση και η αποδόμηση του κράτους, μέσω της διαφθοράς. Κι όχι μόνο αυτό. Πολιτικοί, με την κάλυψη συνταγματολόγων, θεσμοθέτησαν άθλιες ρυθμίσεις για να αποτρέψουν τη δυνατότητα ελέγχου και κολασμού της διαπλοκής και διαφθοράς, εκ μέρους στελεχών του πολιτικού συστήματος. Οι συστημικοί διανοούμενοι νομιμοποιούσαν ιδεολογικά όλη αυτή την κατάσταση, ενοχοποιώντας παράλληλα την κοινωνία για ότι διέπραττε η πολιτική τάξη.

Η δεξιά μας έλεγε παλαιότερα ότι είμαστε εξαρτημένοι από τη δύση, επειδή μας απελευθέρωσε και ως εκ τούτου θα πρέπει να τής είμαστε υπόχρεοι. Ήρθαν μετά οι νεοαριστεροί να μας πουν ότι είμαστε και ιδεολογικά υπόχρεοι στη δύση, διότι μας δίδαξε τον Διαφωτισμό. Την κατήχηση αυτή την ακούσαμε και από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, όταν ήταν πρωθυπουργός.

Ο Χριστός πέθανε, ο Μαρξ πέθανε και οι ελίτ αισθάνονται μια χαρά

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Το κανονικό σύνθημα κατέληγε «κι εγώ δεν αισθάνομαι πολύ καλά», αλλά χρειάζεται διευκρινιστική αναπροσαρμογή. Τα συνθήματα του τοίχου είχαν συχνά καταλυτικό πνεύμα και προφητική δύναμη. Και η δεύτερη εκδοχή του τίτλου επιβεβαιώνει την πρώτη, ότι η επανάσταση είναι από καιρό στο σανατόριο. Τα τελευταία τριάντα και περισσότερα χρόνια επικράτησε ότι Άρχοντας είναι ο Πλούτος και η καλύτερη μέθοδος να τον αποκτήσεις είναι ο νεοφιλελευθερισμός.

Ωστόσο φαίνεται ότι τελευταία φυσάει αλλιώς, όλο και περισσότεροι δυσφορούν. Στις αρχές του περασμένου μήνα, 2-5 Οκτωβρίου, μια δημοσκόπηση σε αντιπροσωπευτικό δείγμα 5000 ατόμων σε πέντε δυτικές χώρες έθεσε το ερώτημα: Η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα άλλο σύστημα εκτός από το νεοφιλελεύθερο; Οι απαντήσεις: Στην Ιταλία 80% Ναι και 20% Όχι, στη Γαλλία 73% Ναι και 27% Όχι, στη Γερμανία 61% Ναι και 39% Όχι, στις ΗΠΑ 60% Ναι και 40% Όχι και στη Βρετανία 58% Ναι και 42% Όχι. Η δημοσκόπηση έγινε από την εταιρεία IFOP για λογαριασμό του γαλλικού παραρτήματος του ρωσικού ιστολογίου Σπούτνικ.

Τα ανωτέρω αποτελέσματα, εξηγούν την ταραχώδη εποχή μας, αλλά δεν προαναγγέλλουν την ανατροπή του καπιταλισμού. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να γυρίσουν από το άλλο πλευρό και να συνεχίσουν τον ύπνο τους. Η δημοσκόπηση διαπιστώνει απλώς ότι το νεοφιλελεύθερο πρόσωπο κακογέρασε γρήγορα, άσχημα, αντιπαθητικά. Είναι ώρα να το θάψεις και να πας σε κάτι άλλο.

Γιορτή...

Κοινωνικό και εθνικό... εκφραζόταν μαζί

Ευθεία βολή στην καρδιά, απόσταση 6 μέτρα...

Της Ιωάννας Κομνηνού

ΔΙΟΜΗΔΗΣ Ι. ΚΟΜΝΗΝΟΣ 
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 16 Νοέμβρη 1973 
Πρώτος νεκρός... 
Ευθεία βολή στην καρδιά, απόσταση 6 μέτρα... 
Για εμάς αδελφούλη 46 χρόνια πόνος...

Ποιο Πολυτεχνείο;

Η μπατσοκρατία έχει συνέχεια

Αριθμός αστυνομικών ο οποίος επιστρατεύονταν για την επέτειο του Πολυτεχνείου από το 2013 μέχρι σήμερα.

Οι κατά Κεραμέως λόγοι του πολυτεχνείου

Μια στάση πέρα από δίπολα

Του Δημήτρη Κοδέλα

Το προσφυγικό/μεταναστευτικό είναι ένα τεράστιο ζήτημα, ζήτημα ανθρωπιστικό, κοινωνικό, γεωπολιτικό που καμία από τις τρεις διαστάσεις δεν μπορεί να απομονωθεί. Άνθρωποι που ξεσπιτώνονται αφού διαλύθηκαν και αποδιοργανώθηκαν οι πατρίδες τους, μια κοινωνία που ζει το μετατραυματικό σοκ της μνημονιακής κατεδάφισης, μια γεωπολιτική συνθήκη όπου οι πρόσφυγες χρησιμοποιούνται ως εργαλείο εκβιασμού, πρόκλησης αστάθειας κι ανοχής στις νέες εφορμήσεις του τουρκικού επεκτατισμού.

Αν είναι έτσι, τότε τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και σύνθετα από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται και η στάση καθενός δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη ή εγκλωβισμένη σε στερεότυπα και ετεροκαθορισμούς.

Η γενιά του Πολυτεχνείου και τα τσογλάνια...

Του Μιχάλη Οδυσσέα Γιακουμάκη

Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΟΓΛΑΝΙΑ...

Μέρα που 'ναι σήμερα, γέμισαν τα ΜΚΔ πάλι - όπως κάθε τέτοια μέρα τα τελευταία χρόνια - με βαρύγδουπες δηλώσεις διαφόρων τσογλανιών (ηλικιακής ομάδας 18 - 45 συνήθως, αν και δεν λείπουν τέτοιοι και από την δική μου ηλικιακή ομάδα) που καταριούνται και λοιδορούν τη "γενιά του Πολυτεχνείου" (στην οποία ανήκω κι εγώ, αν και είμαι από τους πλέον πιτσιρικάδες - 17 χρονών τότε) εξομοιώνοντας μας συλλήβδην με ανθρώπινα σκουπίδια τύπου Δαμανάκη και Λαλιώτη και κατηγορώντας εμάς, ως υπεύθυνους για την εντελώς δική τους μιζέρια, καθώς και για τη χλαπάτσα που ο Ελληνικός Λαός τρώει σήμερα, λίγο ως πολύ αδιαμαρτύρητα, ή απλά γκρινιάζοντας.

Μεγάλο και μικρό «μπάχαλο»

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Οι λέξεις «μπάχαλο» και «μπαχαλάκηδες» έχουν εισβάλει στην καθημερινότητα. Χρησιμοποιούνται συχνά πλέον από κυβερνητικούς, αντιπολιτευόμενους και τηλεπαραθυράτους σχολιαστές. Γύρω από τις έννοιες αυτές, επιδιώκεται μια ένταση στο όνομα της αποφυγής έντασης.

Η κυβέρνηση ορκίζεται στον αγώνα ενάντια στο «μπάχαλο» παντού, ιδιαίτερα δε στην περιοχή των Εξαρχείων και στα ΑΕΙ. Ποδοπατά το άσυλο επιδεικτικά και δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ φοιτητών και «μπαχαλάκηδων», αφού όλοι είναι παράνομοι ή έστω ύποπτοι.

Επίδειξη δύναμης παραμονές Πολυτεχνείου, με μερικούς ειδικούς να κάνουν λόγο για ενδεχόμενο νέου Κορκονέα, έτσι στα ελαφρά και για να υπάρξει κλίμα συναίνεσης… Πρακτικά, ρίχνουν λάδι στην φωτιά και μάλιστα εσκεμμένα.

Πολεμώντας το μικρό μπάχαλο, καλύπτουν το μεγάλο, στο οποίο οδηγείται εδώ και χρόνια η χώρα. Πολιτικός κόσμος, δικαιοσύνη, κρατικός και διοικητικός μηχανισμός, αποτελούν τους κύριους φορείς του μεγάλου μπάχαλου: Ασυδοσία σε βάρος του λαού και υπέρ των δανειστών, μετατροπή της χώρας σε hotspot, βύθισμα σε μεγαλύτερη απόγνωση των πιο ασθενών τμημάτων και υποβαθμισμένων τομέων της κοινωνίας.

Υπεραστικοί: "Άμπωτη"

Οφείλουμε ένα συγγνώμη στους ήρωες του 1821

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Η επέτειος των 200 χρόνων από την έναρξη της επανάστασης του 1821 βρίσκει, δυστυχώς, την Ελλάδα σε μια από τις δραματικότερες φάσεις της ιστορικής της διαδρομής. Μετά από μία μακρά, σχετικά, περίοδο αξιόλογων επιτευγμάτων, σε όλους τους τομείς της εθνικής της υπόστασης, της κοινωνικής ανέλιξης, της προόδου των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά και της οικονομικής της ανάπτυξης, η πατρίδα μας βρέθηκε στη δίνη μιας απύθμενης παρακμής.

Δεν αναφέρομαι, κυρίως και αποκλειστικά, σε αυτό καθεαυτό το έλλειμμα-χρέος, των οποίων ο σπασμωδικός τρόπος με τον οποίον σύρθηκαν και διαπομπεύθηκαν στο ευρωπαϊκό προσκήνιο, και κυρίως οι αλλεπάλληλοι και σαφώς ανορθόδοξοι χειρισμοί αντιμετώπισής τους εγείρουν πολυάριθμα όσο και αναπάντητα ερωτηματικά (με τα οποία προβληματίστηκα, εκτενώς, όλα αυτά τα χρόνια, σε προφορικό και γραπτό λόγο μου, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό).

Στο σύντομο αυτό σημείωμά μου αισθάνομαι την ανάγκη να επικοινωνήσω με κάθε προβληματιζόμενο Έλληνα, εκφράζοντας την απορία μου, για το πώς και το γιατί ο ελληνικός λαός παρέμεινε σε κατάσταση, περίπου, χειμερίας νάρκης, και δεν αντέδρασε στη σωρεία των όσων απαράδεκτων του επιβάλλονται επί δέκα συνεχή χρόνια. Πως, δηλαδή, δεχθήκαμε πειθήνια να περιέλθουμε σε κατάσταση ουσιαστικής δουλείας, παρότι αυτή είχε καταργηθεί επί Σόλωνος, σε ότι αφορούσε τα χρέη.

Βολιβία: Ανατροπή της κατάστασης. Οι υποστηρικτές Μοράλες κατέλαβαν την Εθνοσυνέλευση

Μετά από μεγάλη διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων υποστηρικτών του ΜΑS (Κινήματος για τον Σοσιαλισμό), του κόμματος του Έβο Μοράλες, στο κέντρο της πρωτεύουσας Λα Παζ, και με την κατάληψη του κτιρίου της Εθνοσυνέλευσης, η πολιτική κατάσταση στη Βολιβία αλλάζει σε σχέση με τις πρώτες μέρες μετά το πραξικόπημα και την ανατροπή του νόμιμου προέδρου της χώρας.

Χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατεί, είναι η αδυναμία ή έλλειψη πρόθεσης από την αστυνομία και τις ένοπλες δυνάμεις να αντιμετωπίσουν την κάθοδο των δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών από το Ελ Άλτο -την εργατούπολη-παραγκούπολη που βρίσκεται στα υψώματα πάνω από τη Λα Παζ– που κατέλαβαν το κέντρο της πρωτεύουσας και το κτίριο της Εθνοσυνέλευσης.

Χρήστος Γιανναράς - Αντιπαλεύοντας το πολιτικό τίποτα

Πραξικόπημα στη Βολιβία

«Θα επιστρέψουμε, και θα είμαστε εκατομμύρια»
Αυτή ήταν η τελευταία φράση που είπε πριν δυόμιση αιώνες ο ιστορικός ιθαγενής ηγέτης Τουπάκ Κατάρι, ηγέτης της μεγαλύτερης εξέγερσης εναντίον των Ισπανών κατακτητών, λίγο πριν οι «πολιτισμένοι» αποικιοκράτες τον διαμελίσουν στα τέσσερα. Με τη φράση αυτή κλείνει την τελευταία δήλωσή του ως αντιπρόεδρος του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας ο Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα, που παραιτήθηκε το βράδυ της Κυριακής ταυτόχρονα με τον πρόεδρο της χώρας Έβο Μοράλες.

Πραξικόπημα με σφραγίδα Ολιγαρχίας-Στρατού-ΗΠΑ στη Βολιβία

1 Ο εξαναγκασμός της βολιβιάνικης κυβέρνησης σε παραίτηση, υπό την απειλή της ηγεσίας του στρατού και της αστυνομίας ότι σε διαφορετική περίπτωση θα αιματοκυλήσουν τη χώρα, συνιστά πραξικόπημα χωρίς τανκς. Το πραξικόπημα ξεκίνησε με την αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος από την ηττημένη στις κάλπες «μετριοπαθή» αντιπολίτευση – για την ακρίβεια, από το μεγαλύτερο κόμμα της. Κλιμακώθηκε με την ενεργοποίηση βίαιων συμμοριών της ολιγαρχίας από τις πλούσιες επαρχίες της χώρας και με την ανταρσία ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας. Και κορυφώθηκε με την «παρέμβαση» της στρατιωτικής ηγεσίας, που μετά από λίγες μέρες προσχηματικής ουδετερότητας έριξε όλο το βάρος της υπέρ της ολοκλήρωσης του πραξικοπήματος. Τελικά, το μεγαλύτερο κόμμα της υποτιθέμενης μετριοπαθούς αντιπολίτευσης και οι συμμορίτες της ολιγαρχίας συναντήθηκαν στον «κοινό αγώνα»…

2 Αυτή η γοργή κλιμάκωση απολάμβανε από την αρχή την κάλυψη και καθοδήγηση της Ουάσιγκτον, των συμμάχων της και των συνένοχων στο έγκλημα δυτικών ΜΜΕ. Όλες οι συμβιβαστικές προσπάθειες του Έβο Μοράλες, μεταξύ των οποίων η πρόσκληση στον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών (OAS, υποχείριο των ΗΠΑ) να προβεί ο ίδιος σε επανακαταμέτρηση των ψήφων ώστε να αποδειχθεί ότι δεν υπήρξε καμία νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος, συνάντησαν την κάθετη άρνηση των Βορειοαμερικάνων και της βολιβιάνικης ολιγαρχίας. Το ίδιο και η τελευταία πρόταση του Έβο Μοράλες, να πραγματοποιηθεί Β΄ γύρος της εκλογικής αναμέτρησης ακόμη και χωρίς να έχει αποδειχθεί από πουθενά η βασιμότητα των ισχυρισμών της αντιπολίτευσης και των δυτικών πατρώνων της.

1821-2021: Διακόσια χρόνια κοτζαμπάσηδες για τα πανηγύρια

Του Δημήτρη Μηλάκα

Από την Επανάσταση μέχρι το ΔΝΤ μερικές χρεοκοπίες δρόμος

Το 2021, που το (πολιτικό) σύστημα και η Γιάννα Αγγελοπούλου θα (μας) γλεντήσουν για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, το ελληνικό χρέος θα γράφει (πάνω - κάτω) 150% του ΑΕΠ. Από το γεγονός και μόνο ότι το 2010 το χρέος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία και τον σκληρό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο ήταν στο 120%, δηλαδή κατά 30 μονάδες χαμηλότερο, προκύπτει, για όσους σκέφτηκαν, ανέθεσαν και οργανώνουν τα πανηγύρια, ένα ερώτημα: Ποια ανεξαρτησία γιορτάζουμε, ρε παιδιά;

Θα είχε ίσως ενδιαφέρον αν η συμπλήρωση των 200 ετών από το ξεκίνημα της ύπαρξης του ελληνικού κράτους αξιοποιούνταν για μια ειλικρινή αποτίμηση του παρόντος του. Αυτή η ειλικρινής αποτίμηση, ωστόσο, προϋποθέτει μια οδυνηρή βόλτα, με ανοιχτά τα μάτια, στις σελίδες της Ιστορίας. Αυτή η αναψηλάφηση του παρελθόντος είναι βέβαιο ότι δεν θα διεγείρει τη διάθεση για πανηγύρια σαν αυτό που σχεδιάζει η Γιάννα Αγγελοπούλου και οι φίλοι της στα πολιτικά σαλόνια, αλλά θα βοηθήσει στην κατανόηση του παρόντος και των πιθανότατων κινδύνων του κοντινού μέλλοντος…

Naomi Klein (για την Ελλάδα): «Σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε»

Το The Shock Doctrine είναι το τελευταίο ντοκιμαντέρ του καταξιωμένου σκηνοθέτη Michael Winterbottom, με συν-σκηνοθέτη τον Mat Whitecross. Βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Naomi Klein, που υποστηρίζει ότι οι πολιτικές της «ελεύθερης αγοράς» στην Αμερική έχουν σταδιακά κυριεύσει τον κόσμο μέσω της εκμετάλλευσης ανθρώπων και χωρών συγκλονισμένων από την καταστροφή.

Τόσο η ταινία όσο και το βιβλίο υποστηρίζουν ότι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο εκμεταλλεύονται τις φυσικές καταστροφές, τις οικονομικές κρίσεις και τους πολέμους για να επιβάλουν ριζοσπαστικές πολιτικές ελεύθερης αγοράς.

Η Naomi Klein αποκαλεί το φαινόμενο αυτό «καπιταλισμό της συμφοράς» και θεωρεί ότι είναι το ίδιο αποτελεσματικός στο να σβήνει τη συλλογική μας μνήμη όσο και η ψυχιατρική θεραπεία με ηλεκτροσόκ. Η ταινία αμφισβητεί κατά τρόπο ριζικό το μύθο ότι η παγκόσμια ελεύθερη αγορά έχει θριαμβεύσει βασιζόμενη στις αρχές της δημοκρατίας.

Η Ναόμι Κλάιν μιλάει με μια τόσο απαλή φωνή που δεν μπορείς να φανταστείς ότι κρύβει μέσα της τόσο δυναμισμό. Και επίσης, ούτε ότι αυτή η 40χρονη Καναδέζα θεωρείται από πολλούς μία από τις πιο μαχητικές δημοσιογράφους της εποχής μας, με τέτοια απήχηση στην αμερικανική Αριστερά που πολλοί να τη θεωρούν ακόμη και διάδοχο του Νόαμ Τσόμσκι.

Με ανοιχτά τα παράθυρα...

Γενιά των μνημονίων και γενιά του Πολυτεχνείου

Του Γεράσιμου Δεληβοριά

 Καμιά άλλη εκδήλωση, καμιά άλλη επέτειος δεν συγκέντρωσε τόσο αντικρουόμενα πάθη, εγκλήσεις,  αντεγκλήσεις, χαρακτηρισμούς αλλά και αναλύσεις επί αναλύσεων σε μιαν ατέρμονη αναζήτηση του «νοήματος», όσο αυτή του «Πολυτεχνείου».

 Δεν είχαμε μονάχα τις αντεγκλήσεις ανάμεσα σ’ εκείνους που παθιασμένα ισχυρίζονταν πως «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» και σ’ εκείνους που επέμεναν πως «ο αγώνας συνεχίζεται» που διάνθιζαν  τις επετειακές εκδηλώσεις.

 Στην μάχη ανακατεύθηκαν και οι αφιχθέντες εκ Παρισίων αμέσως μετά την μεταπολίτευση αριστεριστές, πλήρεις επαναστατικών εμπειριών και θεωρητικής καταρτίσεως. Καθώς όμως οι θέσεις ήταν ήδη κατειλημμένες, ξεκίνησαν μιαν χιλιαστική εκστρατεία υποσχόμενοι «ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία» και «το Πολυτεχνείο ήταν η αρχή, θάρθουνε αγώνες λαϊκοί (ή ταξικοί, μαζικοί, επαναστατικοί, ότι ποθούσε ο καθένας τέλος πάντων)» στους αδημονούντες οπαδούς τους. Έτσι το «Πολυτεχνείο» χάνονταν στην αχλή του μύθου και ένα λαμπρό μέλλον πρόβαλε γεμάτο αγώνες, όπου ο καθένας θα μπορούσε επιτέλους να διακριθεί.

 Από όλο το νταβατούρι δεν μπορούσαν να λείψουν και οι αναρχοαυτόνομοι, οι οποίοι όμως συμπεριφέρθηκαν στο αντικείμενο του πόθου τους, το έπος του «Πολυτεχνείου», όπως οι Γότθοι του Αλάριχου απέναντι στο αντικείμενο του δικού τους πόθου, την Ρώμη. Το κατέστρεψαν και συνεχίζουν να το καταστρέφουν, επιμένοντας να περιορίζουν τη δράση τους μέσα και γύρω από το ίδιο το κτίριο, πιστεύοντας, υποσυνείδητα ίσως πως η αίγλη πηγάζει από τον χώρο.

Η Μπότα του 4ου Ράιχ στη Βολιβία

Η μπότα των ιμπεριαλιστών γκάνγκστερ της υφηλίου (ΗΠΑ) πάτησε στη Βολιβία…
Η επιχείρηση ανατροπής του Προέδρου της Βολιβίας, Μοράλες (εκλεγμένου επί δεκατέσσερα χρόνια) και η επιβολή στρατιωτικού πραξικοπήματος, ήταν μεθοδευμένη από τις ΗΠΑ και την ακροδεξιά, εδώ και πολλά χρόνια.Τελικά η επιχείρηση επιβολής στρατιωτικής δικτατορίας στη Βολιβία πέτυχε, ο Μοράλες εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και τώρα φυγαδεύεται στη Χιλή…

Μπροστά σ’ αυτό το ανοικτό και αποτρόπαιο στρατιωτικό πραξικόπημα ΟΥΔΕΙΣ μπορεί να μείνει αδιάφορος και απαθής…

Κανονικότητα

Πώς εκπαιδεύουμε ανέργους στην αργομισθία

Η ανυπαρξία στοιχειώδους οργάνωσης, συντονισμού και προγραμματισμού, μεταμφιεσμένη σε Πρόγραμμα Κοινωφελούς Εργασίας.

Του Α.Κ.

Μπορώ να προσθέσω στα μεταμφιεσμένα χαρακτηριστικά την αμεριμνησία, την ανευθυνότητα, την ανωριμότητα, την αναισθησία, τον κυνισμό και γενικά ό,τι χαρακτηρίζει την κακοδαιμονία της νεοελληνικής μας πραγματικότητας.
Ας εξηγηθώ, όμως, με ένα σύντομο ιστορικό: Προσλήφθηκα ως δασεργάτης σε δασαρχείο στα πλαίσια του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ «Πυροπροστασία 2018».

Ιούλιος του 2018. Πρώτες μέρες και πρώτες εντυπώσεις. Κάτι σαν αμηχανία(;), έκπληξη(;), δυσφορία(;) από την πλευρά του δασαρχείου. Μία εξήγηση είναι ότι -όπως πληροφορηθήκαμε- ενημερώθηκαν σχεδόν την τελευταία στιγμή ότι ένας αριθμός ατόμων θα προστεθεί στο προσωπικό τους… Κάποιοι μεγάλοι σχεδιαστές στην Αθήνα, που καταπολεμούν την ανεργία, θεώρησαν περιττό να ρωτήσουν, να ενημερώσουν, να συντονιστούν…

Μετά την αρχική αμηχανία, ακολούθησε κάποια υποτυπώδης προσπάθεια οργάνωσης. Παλιά εργαλεία βγήκαν από τις αποθήκες (τα εργαλεία που προέβλεπε το πρόγραμμα, καθώς και οι φόρμες εργασίας, έφτασαν στα χέρια μας αρχές Δεκεμβρίου, όταν πια και οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεπαν να εργαστούμε). Άντε λοιπόν να πάμε στο δάσος (στα περιαστικά κατ’ αρχήν) για να δουλέψουμε «προληπτικά» και «αντιπυρικά».

Πώς να πάμε; Με το λεωφορειάκι των οκτώ (8) θέσεων που διαθέτει το δασαρχείο; Πέντε δρομολόγια να πάμε και πέντε για να επιστρέψουμε και η «Πυροπροστασία 2018» μετατρέπεται σε μια γελοία εκδρομή!

Η μάχη της ΑΣΟΕΕ - Γιατί η μηδενική ανοχή στα "άβατα" ισοδυναμεί με "πόλεμο"

Του Σταύρου Λυγερού

Αυτή τη φορά δεν είναι ακριβώς το "άβατο των Εξαρχείων", αλλά το γειτονικό "άβατο της ΑΣΟΕΕ" που εισέβαλε στην επικαιρότητα. Όπως αναμενόταν, η επιχείρηση της αστυνομίας για εκκαθάριση κατειλημμένου χώρου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, προκάλεσε την αναμενόμενη δυναμική αντίδραση των αντιεξουσιαστικών ομάδων, οι οποίες θεωρούσαν κεκτημένο δικαίωμά τους να έχουν μετατρέψει σε "γιάφκα" πανεπιστημιακό χώρο!

Και γιατί όχι, αφού αυτό γινόταν ανεκτό εδώ και πολλά-πολλά χρόνια όχι μόνο στο συγκεκριμένο, αλλά και σε άλλους πανεπιστημιακούς χώρους. Με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και με τις επιχειρήσεις της αστυνομίας για εκκαθάριση κατειλημμένων κτηρίων, αλλά και τώρα πανεπιστημιακών χώρων, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει αποφασισμένη να υλοποιήσει την επαγγελία της και να εφαρμόσει το δόγμα "Νόμος και Τάξη".

Εάν τα γεγονότα του επόμενου διαστήματος επιβεβαιώσουν ότι πρόκειται πράγματι για ειλημμένη απόφαση στρατηγικού χαρακτήρα, θα πρόκειται για ποιοτική αλλαγή. Μπορεί ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ να ήταν πιο ανεκτικός, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις διαχειρίζονταν –με περισσότερη ή λιγότερη αυστηρότητα– το φαινόμενο. Καμία δεν είχε επιχειρήσει να το ξεριζώσει. Ούτε οι παλαιότερες "γαλάζιες" κυβερνήσεις δεν είχαν κάνει τίποτα ποιοτικά διαφορετικό από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ κι αργότερα του ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και το πρόβλημα παρέμεινε με διακυμάνσεις ενεργό τις τελευταίες δεκαετίες.

Αυτόματο μέλλον

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Το μέλλον είναι μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο του παρελθόντος σου. Οσο περισσότερο έχεις συσσωρεύσει από το δεύτερο, τόσο λιγότερο σε απασχολεί το πρώτο. Οταν έχεις καταναλώσει άνω των 2/3 του προσδόκιμου επιβιώσεως, σε ενδιαφέρει πολύ το αν θα υπάρχει συνταξιοδοτικό σύστημα το 2037, αλλά ελάχιστα το πόσο θα έχει ρομποτοποιηθεί η εργασία.

Παρ’ όλα αυτά, μόνο οι άνθρωποι που έχουν πίσω τους αρκετό παρελθόν μπορούν να αντιληφθούν την τεράστια απόσταση που έχει διανυθεί μεταξύ 20ού και 21ου αιώνα.

Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες μας γεννήθηκαν σαν άνθρωποι της γης προορισμένοι να ζήσουν κυρίως από την καλλιέργειά της. Οι όροι ζωής τους δεν διέφεραν δραματικά από τους ανθρώπους της προϊστορικής γεωργικής επανάστασης. Οι γονείς μας συσσωρεύτηκαν στις πόλεις για να γίνουν εργάτες ή υπάλληλοι, δουλεύοντας στις συνθήκες μιας -ανολοκλήρωτης στα ελληνικά δεδομένα- βιομηχανικής επανάστασης. Εμείς -του ’60 οι εκδρομείς- ζήσαμε την παράξενη μετάβαση από την αναλογική στην ψηφιακή τεχνολογία, κυρίως ως καταναλωτές, λιγότερο ως παραγωγοί. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα ζήσουν σ’ ένα περιβάλλον στο οποίο όλες οι τεχνολογίες συντίθενται σε ένα αυτοματοποιημένο όλον που θολώνει τα όρια ανάμεσα στο φυσικό και το τεχνητό, το βιολογικό και το ψηφιακό, το ανθρώπινο και το ρομποτικό.

Τοπία της ενέργειας. Παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας - Μια τεράστιας σημασίας συζήτηση για την ανίχνευση οδών διεξόδου

Ζούμε σε μια περίοδο όπου τεράστιου ενδιαφέροντος και σημασίας ερωτήματα σχετικά με το μέλλον του πλανήτη και την επιβίωση του ανθρώπου στη Γη συνδέονται και σχετίζονται άμεσα με επιχειρηματικές δραστηριότητες μεγάλης κλίμακας και πλανητικού εύρους.

Η παγκόσμια συζήτηση περί της κλιματικής αλλαγής και των συνεπειών της συμβαδίζει απόλυτα, όχι άδικα, με τη συζήτηση για την παραγωγή και την κατανάλωση της ενέργειας. Συμβαδίζει απόλυτα με ερωτήματα για τις συνέπειες από τη συνέχιση της χρήσης ορυκτών υδρογονανθράκων, την επιτάχυνση της αξιοποίησης Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας σε βιομηχανική κλίμακα, την επαναφορά στο προσκήνιο της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας για «ειρηνικούς σκοπούς».

Από την άλλη πλευρά, ένα μεγάλο μέρος των επιχειρημάτων αυτής της συζήτησης παράγεται ή χρηματοδοτείται από τις πολυεθνικές εταιρείας της παραγωγής ενέργειας. Πρόκειται για εταιρείες-κολοσσούς που, έχοντας αναπτύξει ένα πολυδαίδαλο σχέδιο αλληλεξαρτώμενων ενεργειακών δραστηριοτήτων, βρίσκονται σε στενή σύμφυση με τα ισχυρότερα κράτη του πλανήτη ή πολυεθνικές ενώσεις κρατών και δεν διστάζουν να επιβάλλουν τις πιο αποκρουστικές επεμβάσεις σε βάρος του περιβάλλοντος και της φύσης για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα τους. Πόλεμοι, εκτοπίσεις πληθυσμών, καταστροφή δασών, ερημοποιήσεις περιοχών, δηλητηρίαση οικοσυστημάτων ακόμα και ολόκληρων πόλεων αποτελούν τις πιο συνηθισμένες πρακτικές τους. Και δίπλα σε αυτά η ασφυκτική επιβολή ενός θεσμικού και νομικού πλαισίου που κουρελιάζει κάθε έννοια προστασίας της φύσης και του ανθρώπου για την προστασία της οικονομικής και πολιτικής ισχύος τους.

Πού ;;;

Ο Άδωνις για τους μπάτσους στα Εξάρχεια

Άδωνις για την παρουσία και τις πρακτικές των μπάτσων στα Εξάρχεια:

«Εγώ θέλω την αστυνομία να σπάει την πόρτα και να μπαίνει»

Βασίλειο διαπλοκής με τις ευλογίες της Εκκλησίας η Κύπρος

Του Κώστα Βενιζέλου

Τι έμεινε να ξεζουμίσουν από αυτή τη χώρα, από αυτό το κράτος; Τα παίρνουν όλα και φεύγουν και οι εντός και οι εκτός. Υπάρχει μια καθεστηκυία τάξη, πολιτική, οικονομική που δεν ενδιαφέρεται ούτε για την εικόνα της χώρας, ούτε και για την απαξίωση των πολιτών. Ενδιαφέρεται για το ταμείο της. Η Κύπρος δεν είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης,η οποία έχει υιοθετήσει πρόγραμμα παραχώρησης υπηκοοτήτων σε πολίτες τρίτων χωρών.

Έχει ακουστεί για άλλη χώρα οτιδήποτε δυσφημιστικό; Για την Κύπρο ακούγονται πολλά γιατί γίνονται πολλά. Και ας μην αρχίσουν οι θεωρίες της συνωμοσίας ότι «μας κυνηγούν οι εχθροί», γιατί σχεδόν όλοι στην κοινωνία γνωρίζουν τις πραγματικότητες.Όλοι, λίγο-πολύ, είτε ξέρουν είτε υποψιάζονται το πάρτι που γινόταν.

Και θα συνεχιστεί από άλλες… επάλξεις ένα άλλο πάρτι, όταν στείλουν τα αζήτητα το πρόγραμμα των διαβατηρίων. Θα στηθεί μια άλλη βιομηχανία με τους ίδιους "βιομηχάνους". Η κουλτούρα μιας μερίδας προνομιούχων είναι η ίδια για όλα τα ζητήματα, επειδή απλά στηρίζονται στην ίδια λογική και προσέγγιση. Και στα οικονομικά, όπου παρατεταμένο είναι το πάρτι της λεηλασίας και της αρπαγής.

Σκάνδαλο NOVARTIS

Το «κομβικό» σημείο και το κύριο ερώτημα 30 χρόνια από την πτώση του τείχους

Του Γιάννη Χοντζέα

Πολλά γράφονται για τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Πάρα πολλά. Χωρίς όμως να απαντούν σε δύο κομβικά ζητήματα: Τι σχέση έχει ο σημερινός κόσμος με όσα επαγγέλθηκαν και διαφημίστηκαν τότε, και, ποια η αιτία της πτώσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Αναδημοσιεύουμε από το βιβλίο του Γιάννη Χοντζέα, «Το “τέλος” του κομμουνισμού», εκδόσεις Α/συνεχεια, Αθήνα 1993, ορισμένες εκτιμήσεις που προσανατολίζουν για την απάντηση των δύο αυτών ζητημάτων.

Κι εδώ είναι το «σταυροδρόμι» ή το «κομβικό» σημείο του ζητήματος. Διαμορφώθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 70 μια «πρωτότυπη», σε σχέση με το παρελθόν, κατάσταση που τις διαδοχικές φάσεις τις έχουμε ζήσει από τότε στις εξωτερικές της εκδηλώσεις.

Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια (ΣτΣ: 1989-1991) συνδέονται μ’ αυτή την κατάσταση που δημιουργήθηκε αυτή την περίοδο. Ένας αμερικάνικος ιμπεριαλισμός σε υποχώρηση (αναδιπλώνεται) και ένας, ο συνδιαχειριστής (ΣτΣ: εννοεί την ΕΣΣΔ) της τότε κατάστασης, επεκτείνεται. Όμως και οι δύο πάσχουν από την ίδια ασθένεια: το λαχάνιασμα στον οικονομικό-παραγωγικό τομέα, με διαφορές όμως ουσίας. Από την αναδίπλωση του πρώτου επωφελήθηκαν σύμμαχοι ιμπεριαλισμοί, ιαπωνικός και γερμανικός σε πρώτη γραμμή. Από το λαχάνιασμα του δεύτερου θα επωφεληθούν όλοι οι παραπάνω και θα «επεκταθούν», με διαφορετικούς ρυθμούς, μέσω της «αναδιάρθρωσης» που θα πραγματοποιήσουν σε πεδία όπως εκείνο του «ανταμώματος» (επικοινωνίες, πληροφορική, νέα υλικά κ.λπ.). Ταυτόχρονα θα αξιοποιήσουν σε μια πρώτη φάση μια υπόθεση που «κανονικά» θα έπρεπε να αξιοποιηθεί κι από την άλλη «συνδιαχειρίστρια» πλευρά: το αποκαλούμενο πετρελαϊκό σοκ. Αντί να βγουν ενισχυμένοι οικονομικά-πολιτικά όλοι αυτοί που βρίσκονται στην τροχιά των «σοσιαλιστικών-προοδευτικών χωρών» θα βγουν ζεματισμένοι κι αυτό τη στιγμή που η αναδιάρθρωση των άλλων ήταν η αρχή ενός φαύλου κύκλου κρίσης-αναδιάρθρωσης-κρίσης. Όλα αυτά από κει και πέρα πήραν ένα δρόμο που όποιος καλόπιστα έβλεπε –γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς– την εξωτερική πλευρά των πραγμάτων ήταν φυσικό, και είναι φυσικό, να πέφτει από αιφνιδιασμό σε αιφνιδιασμό. Όμως αυτό δεν ισχύει για όσους βρίσκονται όχι στη θέση του απλού προοδευτικού ανθρώπου ή αριστερού, αλλά αποτελούσαν «φορείς». Η τέτοια τροπή των πραγμάτων δεν οφείλεται κύρια στις επιμέρους αδυναμίες, γραφειοκρατίες κ.λπ., αλλά στη διπλή φύση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».