τίτλος είναι μεγάλος, αλλά θέτει μια ανάγκη. Επιτακτική, και ικανή να σπάει το πνεύμα ανημποριάς, φόβου και αβεβαιότητας που κυριαρχεί πάνω και μέσα στην κοινωνία. Η γενική κατάσταση είναι ελπιδοκτόνος, και η επιβίωση γίνεται όλο και δυσκολότερη. Πρέπει να αποφασίσουμε: είναι όντως έτσι τα πράγματα, ή αλλιώς;
Ναι, υπάρχουν αντιστάσεις π.χ. στην e-food, για τον Παύλο Φύσσα, στη Σταυρούπολη, των πυρόπληκτων στην Εύβοια κ.λπ. (και περιοριζόμαστε σε αυτές με τις οποίες θα συμφωνούσε κάποιος που πήγε στην πορεία στο Κερατσίνι, ή στο φεστιβάλ της ΚΝΕ). Αλλά δεν αντιστρέφουν τη γενική εικόνα. Υπάρχουν βέβαια κι άλλες, για τις οποίες δεν γίνεται λόγος διότι είναι «ψεκ», δηλαδή γίνονται από ψεκασμένους.
Παρ’ όλα αυτά όλες, μα όλες οι αντιστάσεις, είναι μερικές, αποσπασματικές, ξεκομμένες μεταξύ τους, μη ικανές να δημιουργήσουν γεγονός ή συμβάν με βαρύτητα μέσα στην κοινωνία.
Κάποτε υπήρχε μια διαφήμιση για ένα καθαριστικό τζαμιών που κατέληγε στο «τα κάνει αόρατα», με έναν τύπο που κουτουλούσε πάνω στο τζάμι μιας συρόμενης πόρτας γιατί νόμιζε ότι δεν υπάρχει – τόσο καθαρό ήταν. Στις σημερινές συνθήκες ορισμένα καθολικά πράγματα γίνονται τάχα «αόρατα». Πάλι για παράδειγμα: 8.500 απολύσεις υγειονομικών, ειδικό καθεστώς, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, 40.000 μείον φοιτητές στα ΑΕΙ, τουρκικές απειλές και επιδιώξεις, αναδιαρθρώσεις σε όλους τους κρίσιμους τομείς. Αυτά αρνούνται κάποιοι να τα δουν ή να τα ιεραρχήσουν σοβαρά.
