Μετά από ένα άγριο μαστίγωμα που έκανε στους παρουσιαστές, που προφανώς δεν γνώριζε το όνομά τους -γιατί όπως είπε ούτε το Μέσο από το οποίο κάνουν εκπομπή γνωρίζει-, ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος τους ξάφνιασε με το εξής φοβερό:
Σήμερα άκουσα πως κάποιος είναι πρόεδρος της Ν.Δ. Κι έμαθα ποιος είναι.
Δεν θυμάμαι τώρα ούτε το όνομά του. Νόμιζα πως ήταν ακόμα κάποιος νεαρός ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ.
Ο ποιητής στη συνέχεια εξήγησε γιατί....
το είπε αυτό. "Δεν θέλω να τους ξέρω" .
Σχετικά με την άρνηση του να μη δεχθεί το βραβείο, ο λόγος είπε βρίσκεται σε ένα κείμενο που έγραψε το 1979:
Αν κάποιος πάρει ένα βραβείο, είναι σαν να παραδέχεται πως έχει πνευματικά αφεντικά. Αυτοί είναι αφεντικά, και δεν τους χωνεύω! .
Άδικο έχει?...
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος -μόλις έμαθε ότι θα τιμηθεί με το φετινό μεγάλο βραβείο του υπουργείου Πολιτισμού- έκανε την εξής δήλωση:
«Ούτε θα εμφανιστώ, ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία, ούτε τα λεφτά τους». Άξιος, κύριε Χριστιανόπουλε, κι ας μη θεωρηθεί αυτό επιβράβευση εκ μέρους μου. (Ούτε συνεννοημένοι να ήμασταν.)
Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται…
Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου – και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά – και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας…
Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και...
την δίψα μας για λεφτά· ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.
Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορία, που με γδέρνει.
Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους· όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες – όλες το ίδιο σκατό…
Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους· τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.
Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ’ αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. Xαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία· από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ’ στα βολέματα του κατεστημένου.
Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο· φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;
Περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ,
αρ. 1, Ιανουάριος – Απρίλιος 1979
