Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
(Μιλώντας στα Χανιά)
Η παραβίαση ή νόθευση στη χώρα της ιστορικής πολιτικής διαλεκτικής και εξέλιξης –μιλώ στο βιβλίο μου γι’ αυτό– απέτρεψε τη δημιουργία ηγεμονικών εναλλακτικών πόλων.
Αυτοί θα εξασφάλιζαν σήμερα συνθήκες εσωτερικής συνοχής και ενεργοποίησης του συστήματος χώρα, θα καθόριζαν σχέσεις ισότιμης ακόμη και ηγεμονικής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους της Ένωσης.
Έτσι η χώρα βρέθηκε άοπλη, ακέφαλη, απροστάτευτη, με μία σημαδεμένη ανεπαρκή, ανίκανη, ένοχη «πολιτική αντιπροσώπευση». Έναν πολιτικό λεγόμενο κόσμο αιχμάλωτο των επιλογών, των ανομιών, των μανιών, του καριερισμού του. Οι χειρότεροι ιδιώτες που γνώρισε η ιστορία. Κάθε άλλο παρά δημόσια πρόσωπα. Aπό μικρές ηλικίες είπαν «πρώτα η καρέκλα μας». Ήταν η μόνη ιδεολογία, η φιλοσοφία τους. Ένοχοι στο εσωτερικό δεν μπορούν να διαπραγματευτούν με τους συνεταίρους τους στο εξωτερικό. Αυτό λέει η ιστορία και η πολιτική.
Οι αποκαλούμενες αριστερές αντιπολιτεύσεις ήταν και παραμένουν αδύνατες αναλυτικά, φτωχές σε περιεχόμενα, υποκριτικές και επιπλέον παραχαρακτικές της μεταπολιτευτικής πολιτικής ιστορίας παρ’ όλο τον πολύ θόρυβο. Οι ευθύνες τους είναι εξίσου πολύ μεγάλες.
Τα μεταπολιτευτικά κόμματα μη κόμματα δεξιά και αριστερά ήταν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Έμοιαζαν μάλιστα στις πολλές παθολογίες τους παρά στις δυσδιάκριτες αρετές τους. Ψάχνω να εντοπίσω κάποιες και δεν προκύπτουν. Αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια.
Πρόκειται για το συμπληρωματικό σύνολο ενός παλιού, λεγόμενου πολιτικού προσωπικού, ομάδων αλλά και προσώπων που αποκαλύφθηκαν, ξεπεράσθηκαν από την ιστορία. Προσπαθούν, βοηθούντων πολλών πολύμορφων εξωθεσμικών παραγόντων, να συντηρηθούν μεταμορφωνόμενοι, χωρίς καμία βαθιά, ειλικρινή, πρακτική συγνώμη. Πολύ περισσότερο χωρίς μία αναλυτική, λογική, με όρους ορθού λόγου, συγνώμη. Κάτι που χαρακτήριζε πάντοτε τον πολιτισμό μας, τον Έλληνα άνθρωπο. Γεμίσαμε μετακατακλυσμιακούς προφήτες και σωτήρες. Όταν η πολιτική είναι πρόλογος.
Η συνομιλία με την αφωνία, με τη μορφωτική και διανοητική πενία, την παραμυθίαση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος αντί ενός σχεδίου, μπορούν να προετοιμάσουν ένα νέο, παρακμιακό και όχι αναγεννητικό ραντεβού που έχουμε ανάγκη και μπορούμε. Δεν μπορεί να επαναληφθεί ο κύκλος της μεταπολίτευσης με τα άχρηστα και τοξικά υλικά του.
Ανάρτηση από : http://polis-agora.blogspot.com/
