Ο Πρίμο Λέβι διεκτραγώδησε την κτηνωδία των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης στο συγκλονιστικό βιβλίο του «Αν αυτό είναι ο άνθρωπος…». Ο σκληρός χειμώνας του 2011- 2012 περιμένει ακόμη τον συγγραφέα που θα γράψει την ελεγεία της εποχής μας με τίτλο «Αν αυτή είναι η Ευρώπη…». Τελευταία Μεγάλη Ιδέα του ελληνικού αστισμού, αστεία φαντασίωση μιας κατ’ όνομα ανανεωτικής και στην πραγματικότητα κατοικίδιας Αριστεράς, η Ενωμένη Ευρώπη γίνεται στάχτη στο βωμό του κοινωνικού ολοκαυτώματος που προκαλούν τα οικονομικά πάντσερ της Άνγκελα Μέρκελ.
Κάποτε μια εικόνα αξίζει όντως όσο χίλιες λέξεις, κατά πως λένε οι Κινέζοι. Μια τέτοια εικόνα είδαν οι τηλεθεατές όλης της Ευρώπης το βράδυ της περασμένης Κυριακής, καθώς κάμερες και μικρόφωνα στην αίθουσα των Βρυξελλών έπιασαν στον ύπνο τους δύο πρωταγωνιστές: Ένας πελδινός υπουργός Οικονομικών της Πορτογαλίας να υποκλίνεται μπροστά στην αναπηρική πολυθρόνα- αυτοκρατορικό θρόνο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ικετεύοντας κάποια δανειακά ψίχουλα.
Λίγο αργότερα, οι Γερμανοί και οι ελάσσονες βαστάζοι τους, που επέβαλαν πραξικοπηματικά την κυβέρνηση Παπαδήμου στον ελληνικό λαό, ήταν οι ίδιοι που έσπευδαν να κατεξευτελίσουν τον εκπρόσωπό της, Ευάγγελο Βενιζέλο. Παρότι ο άνθρωπος τους έφερνε στο πιάτο τη συμφωνία των τριών πολιτικών αρχηγίσκων σε ό,τι τους ζητήθηκε από το Βερολίνο, Σόιμπλε, Γιούνκερ και ΣΙΑ έθεταν νέες αξιώσεις και τελεσίγραφα, συζητώντας πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να ζητήσουν έγγραφες δηλώσεις υποταγής ακόμη κι από την… Παπαρήγα και τον Τσίπρα!
Αντί για την ονειρεμένη «Ευρώπη των λαών», η Αγία Γερμανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία 2.0 αφήνει στην κυβέρνηση των Αθηνών λιγότερες εξουσίες απ’ ό,τι στο ναύαρχο της Ουγγαρίας. Δεν πρόκειται, βέβαια, για σαδιστική συμπεριφορά επιγόνων ενός Κάιζερ ή ενός Φύρερ, αλλά για πολύ ψυχρό, στρατηγικό υπολογισμό. Μεθυσμένοι από την εκτίναξη των εξαγωγών και των πλεονασμάτων τους- αποτελέσματα μιας βιομηχανικής ανάπτυξης που στηρίχθηκε στη συντριβή του εργατικού κόστους- οι Γερμανοί, έχοντας καθυποτάξει τους Γάλλους, νοιώθουν παντοδύναμοι στην ηπειρωτική Ευρώπη, έτοιμοι να ανοίξουν πανιά στην παγκόσμια αρένα. Παρά τον κίνδυνο να εξωθήσουν όλους σχεδόν τους εταίρους τους σε μια οδυνηρή ύφεση, αρνούνται πεισματικά να χαλαρώσουν τη Δρακόντεια δημοσιονομική πολιτική τους (τυπώνοντας ευρώ, καθιερώνοντας ευρωομόλογα κ.α.) κατά το πρότυπο των Αμερικανών. Η Γερμανία εκτιμά ότι ΗΠΑ και Κίνα διογκώνουν διαρκώς φούσκες που δεν θα αργήσουν να εκραγούν και πιστεύει ότι, αν διατηρήσει με νύχια και με δόντια ένα σκληρό ευρώ, θα χορέψει στο ταψί τα δύο κράτη - γίγαντες όταν έρθει η στιγμή της αλήθειας.
Σε μια παρόμοια στρατηγική, δεν χωράει κανένα έλεος για τη μικρή Ελλάδα. Πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως πυγμαχικός σάκος για να φρονηματιστούν όχι τόσο οι εξίσου αδύναμοι Πορτογάλοι, όσο η Ισπανία και η Ιταλία, που θα μπορούσαν πράγματι να κλονίσουν επικίνδυνα το κοινό νόμισμα. Γι αυτό το Βερολίνο θέτει με ωμό τρόπο το δίλημμα στην ελληνική ολιγαρχία: Είτε θα δεχθείτε να υποβιβαστείτε στην κατηγορία της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας-ισότιμα μέλη της Ε.Ε. όσο είναι ισότιμο μέλος της NAFTA το Μεξικό- είτε θα εξοστρακιστείτε κλωτσηδόν από την ευρωζώνη.
Αυτό το εναγώνιο δίλημμα που αντιμετωπίζει η ελληνική ολιγαρχία, επιχειρεί να το μεταφέρει στον ελληνικό λαό με τον γνωστό εκβιασμό: Είτε επιβιώνουμε όπως- όπως μέσα στο ευρώ, είτε επιστρέφουμε στην εποχή των σπηλαίων με τη χρεωκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Μόνο που το παραμύθι δεν πιάνει πια. Όχι μόνο γιατί τόχουν πει εκατό φορές και κάθε φορά που μας «διασώζουν» πλησιάζουμε πιο πολύ στη χρεωκοπία• ούτε μόνο γιατί εδώ που έχουμε φτάσει, ο ελληνικός λαός νοιώθει ότι δεν έχει τίποτα να χάσει από μια στάση πληρωμών, όπως ο βρεγμένος δεν έχει τίποτα να χάσει από τη βροχή• αλλά και γιατί οι πάντες ή σχεδόν οι πάντες (ακόμη και πολιτικοί σαν τη Βάσω Παπανδρέου και τη Λούκα Κατσέλη) ομολογούν πλέον ότι είναι ίσα- ίσα το εξοντωτικό Μνημόνιο ΙΙ και η ακόμη βαθύτερη ύφεση που θα ακολουθήσει είναι που θα φέρουν την αναπόφευκτη, πλέον, χρεωκοπία πιο κοντά και θα καταστήσουν την έξοδο από το ευρώ αναπότρεπτη.
Το στίγμα της σημερινής Ελλάδας καθορίζεται από τις Καρτεσιανές συντεταγμένες: Διεθνής ταπείνωση και υποβάθμιση- Κοινωνική καταστροφή και ανάφλεξη- Πολιτικό κραχ, με διάλυση του ΠΑΣΟΚ κατάρρευση του δικομματικού συστήματος. Στο συνδυασμό τους, αυτές οι τρεις εξελίξεις οδηγούν σε μια εθνική κρίση ιστορικών διαστάσεων, συγκρίσιμη μόνο με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Ναζιστική κατοχή. Σ’αυτό το φόντο, απέναντι στο μαύρο μέτωπο ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΛΑΟΣ, η μαχόμενη, αντικαπιταλιστική Αριστερά, το θέλει δεν το θέλει, το φοβάται δεν το φοβάται, είναι υποχρεωμένη όχι απλά να «αντισταθεί», αλλά να σηκώσει στους ώμους της την υπόθεση της λαϊκής, δημοκρατικής αναγέννησης της Ελλάδας. Να συμπεριφερθεί όχι απλώς σαν δύναμη διαμαρτυρίας, αλλά σαν δύναμη μιας νέας, εργατικής- λαϊκής εξουσίας, στηριγμένης σε ένα ευρύ, ενιαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, που θα υπερβεί την παραλυτική πολυδιάσπαση. Αν δεν το πράξει, κινδυνεύει όχι μόνο να χάσει μια ιστορική ευκαιρία, αλλά κυριολεκτικά να σαρωθεί από το αντιδραστικό τσουνάμι που έρχεται, έστω και μετά από κάποια πρόσκαιρη εκλογική επιτυχία, που θα επιβεβαιώσει απλώς ότι τα μυρμήγκια, προτού πεθάνουν, βγάζουν φτερά…
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο thepressproject.gr.
