Από το 2004 και μετά, είχαμε αρκετές ευκαιρίες –εάν υπήρχαν οι πεφωτισμένοι ηγέτες– να αλλάζαμε πολιτικές και να διεκδικούσαμε ένα καλύτερο μέλλον για την Κύπρο. Το ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού ναι μεν έσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία από τη σταδιακή τουρκοποίησή της, αλλά δυστυχώς δεν ήταν αρκετό για να αποτρέψει άλλες συμφορές.
Ενώ ο Τάσσος Παπαδόπουλος βγήκε θριαμβευτής από το δημοψήφισμα με το 76% του πληθυσμού έτοιμο να τον στηρίξει, ο ίδιος έμεινε προσκολλημένος στο ΑΚΕΛ χωρίς να κάνει τίποτα, έστω και αν ήταν ορατή η κωλοσυρμαθκιά της κουφής. Άνοιξε και τα οδοφράγματα και τον ασκό του ΑΚΕΛ. Το αποτέλεσμα το βίωσε και ο ίδιος στο πετσί του – το ΑΚΕΛ μαζί με τον ομόσταβλό του ΔΗΣΥ, αμφότερα άλογα του Μπάκιγχαμ Πάλας, τον εξόρισαν από την εξουσία και μετά και από τη ζωή. Αντί, δηλαδή, να σταθεροποιήσει τη θέση του το κομμάτι του λαού που ήθελε άλλες πολιτικές επιλογές, σταθεροποίησαν τη θέση τους αυτοί που ήθελαν όχι μόνο να τσιμεντώσουν το ΝΑΙ, αλλά να τσιμεντώσουν οριστικά ολόκληρη την Κύπρο στο άρμα της Τουρκίας. Οι ναινέκοι, όχι μόνο δεν έδωσαν τις παραιτήσεις τους, όχι μόνο δεν πήγαν στα σπίτια τους, αλλά βρέθηκαν ξανά στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της εξουσίας. Στη συνέχεια, το ΑΚΕΛ και έπειτα ο ΔΗΣΥ κατέστρεψαν τη νήσο και εξουδετέρωσαν ένα από τα πιο σημαντικά όπλα που είχαμε ως πολιτεία και λαός, την εύρωστη οικονομία μας. Χάρη σε αυτήν την οικονομία καταφέραμε να ενταχθούμε στην Ευρώπη, όχι για να ανεβάσουμε κι άλλο το βιοτικό μας επίπεδο, αλλά για την ΑΣΦΑΛΕΙΑ μας, όπως υποστήριζαν κιόλας οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές.
Το τραγελαφικό της όλης υπόθεσης είναι ότι ενώ ήταν τα ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και η ΕΥΡΩΠΗ που μας έφεραν το σχέδιο Ανάν και μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού, εμείς, απορρίπτοντάς το, προσκολληθήκαμε περισσότερο και στα ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ για να βρούμε το δίκαιό μας. Πήγαμε, δηλαδή, στους φονιάδες μας για να βρούμε το δίκαιό μας. Σήμερα, συνεχίζουμε το ίδιο βιολί. Παραμένουμε προσκολλημένοι στους ίδιους συμμάχους, ενώ είναι ορατό σε όλους ότι έχει –λόγω φυσικού αερίου– αναβαθμιστεί ο ρόλος μας στην περιοχή. Με κεκτημένη την ταχύτητα του υποτελούς ανθρώπου, εκλιπαρούμε για ένα κομμάτι δικαιοσύνης, δίνοντας από πάνω και πολλά ανταλλάγματα που ούτε καν τα ζητάνε οι λεγόμενοι σύμμαχοί μας. Όλα τα στελέχη της κυβέρνησης Αναστασιάδη και ο ίδιος προσωπικά λειτουργούν σαν μουχτάρηδες των ξένων και ανέχονται να ασελγούν πάνω τους οι ξένοι έτσι για χάζι. Χρόνια βουτηγμένοι στην υποτέλεια, ΔΕΝ χωράει στο μυαλουδάκι τους πως μπορεί να υπάρξει κι άλλου είδους πολιτική, άλλες λογικές και άλλες συμμαχίες. Τα έδωσαν ΟΛΑ στους Αμερικανούς και τώρα εκλιπαρούν όλους, Αμερικανούς, Εγγλέζους και Ευρωπαίους, για μία δηλωσούλα που θα κατακρίνει κάπως τους Τούρκους που σε λίγο θα μπουν στη Λεμεσό και δεν θα το πάρουμε χαμπάρι.
Το τραγελαφικό της όλης υπόθεσης είναι ότι ενώ ήταν τα ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και η ΕΥΡΩΠΗ που μας έφεραν το σχέδιο Ανάν και μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού, εμείς, απορρίπτοντάς το, προσκολληθήκαμε περισσότερο και στα ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ για να βρούμε το δίκαιό μας. Πήγαμε, δηλαδή, στους φονιάδες μας για να βρούμε το δίκαιό μας. Σήμερα, συνεχίζουμε το ίδιο βιολί. Παραμένουμε προσκολλημένοι στους ίδιους συμμάχους, ενώ είναι ορατό σε όλους ότι έχει –λόγω φυσικού αερίου– αναβαθμιστεί ο ρόλος μας στην περιοχή. Με κεκτημένη την ταχύτητα του υποτελούς ανθρώπου, εκλιπαρούμε για ένα κομμάτι δικαιοσύνης, δίνοντας από πάνω και πολλά ανταλλάγματα που ούτε καν τα ζητάνε οι λεγόμενοι σύμμαχοί μας. Όλα τα στελέχη της κυβέρνησης Αναστασιάδη και ο ίδιος προσωπικά λειτουργούν σαν μουχτάρηδες των ξένων και ανέχονται να ασελγούν πάνω τους οι ξένοι έτσι για χάζι. Χρόνια βουτηγμένοι στην υποτέλεια, ΔΕΝ χωράει στο μυαλουδάκι τους πως μπορεί να υπάρξει κι άλλου είδους πολιτική, άλλες λογικές και άλλες συμμαχίες. Τα έδωσαν ΟΛΑ στους Αμερικανούς και τώρα εκλιπαρούν όλους, Αμερικανούς, Εγγλέζους και Ευρωπαίους, για μία δηλωσούλα που θα κατακρίνει κάπως τους Τούρκους που σε λίγο θα μπουν στη Λεμεσό και δεν θα το πάρουμε χαμπάρι.
Η περιοδεία του τουρκικού στόλου στην ΑΟΖ μας δεν είναι ένα άλλο τουρκικό τερτίπι. Είναι ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας. Οι Τούρκοι ΔΕΝ θέλουν ούτε την ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ούτε κάποια λύση που θα εξασφαλίζει την ύπαρξη των ΕΛΛΗΝΩΝ στην Κύπρο. Η δική μας επίσημη πολιτική είναι η πολιτική που ανοίγει την όρεξη των Τούρκων. Οι Τούρκοι –το έχω γράψει άπειρες φορές– δεν είναι ηλίθιοι, δηλαδή δεν είναι Έλληνες. Κατανοούν τι γίνεται στην περιοχή μας. Είμαστε απλώς τυχεροί ή σσιέπει μας που τ’ άψη ο Θεός μας και δεν βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση.
Είμαστε μέλος της ΕΥΡΩΠΗΣ και δεν καταφέρνουμε να κάνουμε την ΕΥΡΩΠΗ να θυμώσει με το γεγονός ότι οι Τούρκοι αμφισβητούν δικά της εδάφη. Η Τουρκία θέλει να ενταχθεί στην ΕΕ κι εμείς ή η Ελλάδα δεν μπορούμε να τους πούμε ανοιχτά ότι στην ΕΕ δεν θα μπείτε ως ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΣΦΑΓΕΙΣ. Οι Τουρκοκύπριοι έχουν ανάγκη την επαφή τους με τις ελεύθερες περιοχές κι εμείς δεν ασκούμε κανέναν έλεγχο των οδοφραγμάτων· ούτε καν απειλήσαμε με κλείσιμό τους δημιουργώντας έτσι και μία αντιπαράθεση ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους και τους Τούρκους. Έρχεται ο Κάμερον στις βάσεις και δεν θέτουμε την Αγγλία μπροστά στα σωστά διλήμματα: είτε ως εγγυήτρια δύναμη να προστατεύσει την ΑΟΖ μας ή να σηκωθεί να φύγει από τα εδάφη μας, αφού δεν πληρώνει κιόλας τίποτε. Ακόμα, θεμιτή θα ήταν η απειλή ότι τις βάσεις τις θέλουμε για να τις εκμισθώσουμε για τριάντα χρόνια στους Αμερικανούς ή τους Ρώσους ή τους Κούρδους, εάν θα μπορούσαν έτσι να διώξουν τους Τούρκους από το νησί. Εμείς εκεί, σαν κλαμένα μουνιά να τρέχουμε απ’ εδώ κι απ’ εκεί να ζητάμε το δίκαιό μας, λες και οι ισχυροί του κόσμου είναι εδώ για να διανείμουν δικαιοσύνη και όχι για να υποδουλώνουν ποικιλοτρόπως τους λαούς. Οι Ρώσοι και οι Ισραηλίτες άνοιξαν με τα γυμνάσιά τους στην περιοχή κάποιες πόρτες. Εμείς ελπίζω πως θα ρίξουμε έστω και μία κλεφτή ματιά να δούμε τι υπάρχει πίσω από τις πόρτες. Αμφιβάλλω και επιστρέφω στο πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είμαστε εμείς. Εμείς, δηλαδή η Κύπρος και η Ελλάδα. Ούτε ένα ταξίδι του Σαμαρά στην Κύπρο δεν κατορθώσαμε να οργανώσουμε. Ούτε ένα πολεμικό πλοίο δεν κατέφτασε στη Λεμεσό, ούτε ένα αεροπλάνο δεν στάθμευσε στη βάση Γεωργίου Παπανδρέου στην Πάφο. Μα πότε θα υπάρξει εθνική πολιτική αποτροπής, πότε θα νιώσουμε περήφανοι και θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας έναντι του εαυτού μας; Πότε επιτέλους θα καταλάβουν οι Κύπριοι ότι χωρίς ένα ενιαίο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα σε Ελλάδα και Κύπρο δεν υπάρχει ελπίδα ελευθερίας ή και αναγέννησης του εθνικού μας βίου;
Είναι φρικτή η απουσία της Ελλάδας, μάλιστα σε μία περίοδο που ολόκληρη η περιοχή καίγεται και θα είχαμε κάθε δικαίωμα να λάβουμε τα μέτρα μας. Ποιος, όμως, θα λάβει τα απαραίτητα μέτρα; Ο Αναστασιάδης που ξεπληρώνει αυτά που πήρε επί σχεδίου Ανάν ή η χεσμένη Ελλάδα που η αντιπολίτευσή της, αντί να είναι το εθνικά σκεπτόμενο κομμάτι του λαού μας, είναι οι Τούρκοι του ΣΥΡΙΖΑ;
Ανάρτηση από: http://vasosftohopoullos.wordpress.com
