Του Βάσου Φτωχόπουλου
Η μία εικόνα είναι της τηλεόρασης, όπου στις ειδήσεις και τα άλλα ενημερωτικά προγράμματα κυβερνητικοί, βουλευτές και πολιτικοί μάς πολιορκούν με αισιόδοξες αναλύσεις και προβλέψεις, προσπαθώντας να καθησυχάσουν τον κόσμο και να τον πείσουν πως η σημερινή κρίση είναι προσωρινή και δεν πρόκειται να διαρκέσει.
Η άλλη εικόνα είναι της καθημερινής πραγματικότητας που ζει ο κόσμος, όπου βλέπει πως συστηματικά φτωχαίνει και αδυνατεί να τα βγάλει πέρα. Την εικόνα αυτήν τη βιώνουν όχι μόνο οι χιλιάδες των ανέργων, αλλά και μεγάλες ομάδες του λαού, ακόμη και επιχειρηματίες που βήμα βήμα οδηγούνται στη μείωση των εσόδων τους, μάλιστα σε τέτοιον βαθμό που καθημερινώς η μόνη λύση για πολλούς μαγαζάτορες, επιχειρηματίες και μικροεπαγγελματίες είναι το λουκέτο.
Αυτή η συστηματική και συνειδητή απόπειρα πτώχευσης του λαού είναι πια ορατή ακόμη και στους συνήθως χαζοχαρούμενους Κύπριους που πιστώνουν την ηγεσία μας με καλές προθέσεις. Σύντομα, θα φτάσουμε στο σημείο όπου ο μισός και πληθυσμός θα δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί για να πληρώνει τους φόρους οι οποίοι φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Ενώ οι μισθοί πέφτουν και οι τιμές των αγαθών πρώτης ανάγκης αυξάνονται, η Πολιτεία και οι Δήμοι αυξάνουν τους φόρους και εφευρίσκουν και καινούργιους, όπως είναι αυτός της ακίνητης περιουσίας, ο εταιρειακός φόρος κοκ. Φυσικά, το κράτος και οι αρχές έχουν ΚΑΙ φιλανθρωπικά αισθήματα, μας αφήνουν δηλαδή να πληρώνουμε με δόσεις και εμείς πέφτουμε στην παγίδα και όχι μόνο δεχόμαστε τη «φιλευσπλαχνία» τους, αλλά και τους ευγνωμονούμε κιόλας.
Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Πάρτε για παράδειγμα τη δική μου περίπτωση. Δουλεύω σαράντα χρόνια, όχι οχτάωρα, αλλά δεκατετράωρα. Δεν έχω ούτε καταθέσεις ούτε χρυσαφικά ούτε τίποτε άλλο που να αξίζει. Έχω μόνο την οικογενειακή μου επιχείρηση, όπου πια αδυνατώ να πληρώνω τις δόσεις μου και τους φόρους με τον κίνδυνο να κλείσω. Όλα αυτά τα χρόνια απέκτησα μία περιουσία, η οποία όμως τώρα δεν αξίζει τίποτα. Προσπαθώ να την πουλήσω για να ξεχρεώσω, αλλά ποιος έχει χρήματα να αγοράσει; Άσε που όσοι ενδιαφέρθηκαν τη θέλουν στο ένα τρίτο της επίσημης εκτίμησης των τραπεζών. Έχω και ένα συνεταιρικό οικογενειακό σπίτι στην Εύβοια, το οποίο επίσης χρωστώ. Ούτε γι’ αυτό δεν μπορώ να πληρώνω τις δόσεις ούτε μπορώ να το πουλήσω. Δεν ξέρω πού θα μας οδηγήσουν, ξέρω μόνο πως τακτικά σκέφτομαι την ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ. Επειδή όμως είμαι, εκτός από αγανακτισμένος, και έξυπνος, δεν θα πέσω στην παγίδα τους. Η άλλη λύση, αγαπητοί αναγνώστες, είναι να ΜΗΝ πληρώνουμε τίποτα ΟΛΟΙ μαζικώς και ΟΛΟΙ μαζί να είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλον να μην περάσει κανένα αντιλαϊκό μέτρο. Ταυτοχρόνως και έως ότου αρχίσουν τα άγρια, ας δείχνουμε τη δυσαρέσκειά μας στους πολιτικούς και στους κυβερνώντες, ας πέσουν και γιουχαΐσματα και γιαουρτώματα, ας κάνουμε και αυτών τη ζωή δύσκολη. Ας τους πιάνουμε δημοσίως τον κώλο, για να καταλάβουν πως είναι γελοίοι και πως όλα εδώ πληρώνονται.
Ανάρτηση από: http://vasosftohopoullos.wordpress.com
