Στο περίφημο, πλέον, πολυνομοσχέδιο του Ιανουαρίου 2018 ψηφίστηκε, μεταξύ άλλων, και η πρόβλεψη για χορήγηση ανά μία άδεια καζίνο σε Κρήτη, Μύκονο και Σαντορίνη. Η μέχρι τώρα εμπειρία στα ήδη υπάρχοντα καζίνο της Θεσσαλονίκης, του Λουτρακίου και των άλλων δείχνει κάτι λίγο ως πολύ αναμενόμενο: Με μεγάλη ευκολία επιχειρηματίες, δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιώτες ενδέχεται να χάσουν τα κέρδη, τους μισθούς και τις αποταμιεύσεις τους μέσα σε λίγες ώρες.
Όταν οι φίλοι μας από τον Σύριζα έλεγαν ότι η ελπίδα έρχεται, έπρεπε να είχαμε αντιληφθεί ότι εννοούσαν την ελπίδα του τζογαδόρου να κερδίσει τη στιγμή του γυρίσματος της ρουλέτας. Η ανάπτυξη φαίνεται πως έχει γίνει αυτοσκοπός αφού το παν είναι να γράφει το ΑΕΠ αύξηση. Οι εξωτερικές επιβαρύνσεις όχι μόνο παίζουν δευτερεύοντα ρόλο για την κυβέρνηση αλλά και μπορούν ενδεχομένως να διαδραματίσουν θετικό ρόλο αυξάνοντας τα νούμερα (και αφήνοντας τους ανθρώπους να μαραθούν).
Η λογική της αδέξιας αριστεροδεξιάς διακυβέρνησης βασίζεται στο δόγμα Θέσεις εργασίας να ‘ναι και ότι να ‘ναι. Δεν είναι λοιπόν μόνο οι γκρουπιέρηδες, οι σεκιούριτι και οι λοιποί μελλοντικοί υπάλληλοι των καζίνο στα νησιά που θα βρουν απασχόληση: Τα νησιά δεν έχουν μόνο τουρίστες, έχουν και μόνιμους κάτοικους, οι οποίοι παρεμπιπτόντως θέλουν και αυτοί να «ξεσκάσουν» και να «διασκεδάσουν». Πόσο μάλλον όταν καταργείται, με το εν λόγω νομοσχέδιο, η επιβολή εισιτηρίου εισόδου στα καζίνο. Ένα μέτρο πραγματικής ανάσας και διευκόλυνσης για τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Ο τζόγος θα αποκτήσει αργά ή γρήγορα φανατικούς μόνιμους οπαδούς, κατοίκους των νησιών. Η διόγκωση της ασθένειας του τζόγου θα επιφέρει αύξηση της ζήτησης για δομές απεξάρτησης, δημόσιες το πιθανότερο ή ακόμα και ιδιωτικές. Μια θαυμάσια ευκαιρία, δηλαδή, να απασχοληθούν ψυχίατροι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί και να διαχυθεί το κοινωνικό «όφελος».
Αλλά οι ευεργετικές συνέπειες για την οικονομία δεν σταματάνε εκεί. Η αρρώστια οδηγεί πολλές φορές σε διάλυση των οικογενειών. Και το να φορτώσει λίγο παραπάνω το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν η επιπλέον δουλειά που θα έχουν οι δικηγόροι για την διεκπεραίωση των διαζυγίων είναι μόνο η αρχή. Ένα ζευγάρι που χωρίζει δεν μοιράζεται πλέον υλικά αγαθά, τα καταναλώνει ο καθένας μόνος του. Επομένως, ο δρόμος του εγωισμού και της πλήρους ατομικοποίησης είναι ποτισμένος με τη χαρά της κατανάλωσης. Ο καθένας παίρνει το δρόμο του, άρα έχουμε αύξηση της ζήτησης για στέγαση, για γερμανικές ηλεκτρικές συσκευές, για σουηδικά έπιπλα. Οι πιστωτές βρίσκονται πάντα μέσα σε όλα και χαμογελάνε ικανοποιημένοι με τους υπάκουους γηγενείς υπαλλήλους τους.
Εξάλλου, το παιχνίδι στα καζίνο ταιριάζει με το σύγχρονο λαϊφστάιλ, το κυνήγι και την επίδειξη του χρήματος και του υλικού πλούτου. Ο μόνος πονοκέφαλος των κυβερνώντων είναι το πώς θα διαχειριστούν τη βέβαιη άνθιση της τοκογλυφίας. Όχι να την καταπολεμήσουν, να βρουν τρόπο να τη φορολογήσουν θέλουν, για να μην έχουν απώλεια εσόδων τα κρατικά ταμεία. Όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα με την διάχυση των μικρών καζίνο με τα «φρουτάκια» του ΟΠΑΠ σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Ακόμα κι αν εξεταστεί το ζήτημα με την οικονομίστικη-υλιστική προσέγγιση που ακολουθεί αέναα η ιδεολογία τους, ενδεχόμενη οικονομική μεγέθυνση και αύξηση των εσόδων του Δημοσίου από φόρους αποτελούν απλά το πρόσχημα εφαρμογής της φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής αφού έρευνες στις Η.Π.Α. έχουν δείξει ότι το κόστος κοινωνικής επανένταξης ενός ατόμου με εξάρτηση στο τζόγο υπερβαίνει τα 13.500 δολάρια, ότι για κάθε 1 δολάριο εσόδου από τα τυχερά παιχνίδια το κράτος πρέπει να ξοδεύει 3 για κόστη δικαστηρίων και κοινωνικής πρόνοιας και πως στις πόλεις που επεκτείνεται ο τζόγος χάνονται θέσεις εργασίας λόγω της αλλαγής των αγοραστικών συνηθειών των κατοίκων. Στην ουσία, πρόκειται δηλαδή για μια βίαιη αναδιανομή του εισοδήματος, μια μεταφορά διαθέσιμου χρήματος από τους «άρρωστους» ιδιώτες, τις υγιείς επιχειρηματικές δραστηριότητες και τα δημόσια ταμεία προς τα κεφάλαια που δραστηριοποιούνται στη βιομηχανία των τυχερών παιχνιδιών.
Ποντάροντας δήθεν στην αύξηση των εσόδων από φόρους και σημειώνοντας ότι ο εθισμός στο αλκοόλ είναι χειρότερος από τον εθισμό στον τζόγο (!), ο Υπ. Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος θέλει, πιθανόν, να ρεφάρει από τη χασούρα του δημόσιου ξεπουλήματος πάνω στη πλάτη των λαϊκών στρωμάτων, αφού οι κοινωνιολογικές μελέτες δείχνουν πως η συμμετοχή στο τζόγο είναι πιο δημοφιλείς στα χαμηλά κοινωνικό-οικονομικά στρώματα.
Πως αλλάζουν οι καιροί! Αυτοί που έλεγαν κάποτε ότι οι αριθμοί και τα κέρδη δεν πρέπει να είναι πάνω από τους ανθρώπους, τώρα είναι οι Χατζηαβάτες του παγκόσμιου συστήματος. Ή μήπως ήταν πάντα;
Σκίτσο του Soloup από Το Ποντίκι
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
