Του Άκη Τσελέντη
Κοινωνία χωρίς αξιοκρατία είναι κοινωνία με πρότυπο την αποβλάκωση την οποία καλλιεργεί και πολλαπλασιάζει με «τον άρτον και τα θεάματα»
Πραγματικά όταν επιστρέφω σπίτι μου μετά από μια κοπιαστική ημέρα στο Γεωδυναμικό και πιάνω το τηλεκοντρόλ να κάνω λίγο zapping μήπως και βρω κάποια εκπομπή που να αξίζει απογοητεύομαι.
Η τηλεόραση πια έχει κατακλυστεί από τηλεοπτικές παραγωγές αποχαύνωσης που παρέχουν εντελώς λάθος και βλακώδη πρότυπα σε μια κοινωνία η οποία αγωνίζεται να τα ξεπεράσει μέσω της παροδικής λήθης.
Παρατηρώντας τα ποσοστά τηλεθέασης αυτών των εκπομπών δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι εκ φύσεως οξυδερκείς και καλλιεργημένοι Έλληνες σύρθηκαν τόσο χαμηλά.
Αυτά τα παιδιά που βομβαρδίζονται καθημερινά με τα πρότυπα που μας πλασάρουν στα voice στα survivor στις πασαρέλες των καλοντυμένων όψιμων νυμφιδίων τι μέλλον θα έχουν; Μήπως τελικά η αποβλάκωση τους βγει σε καλό;
Γράφοντας αυτές της γραμμές θυμήθηκα κάποιες απόψεις του μακαρίτη και φίλου Βασίλη Ραφαιλίδη που αναφερόταν στο επικίνδυνο όπλο της βλακείας, (Είχα γνωρίσει προσωπικά το Βασίλη και είχαμε συζητήσει πολλές φορές). Παραθέτω μερικές (όσες μπορώ να θυμηθώ) από τις απόψεις του και βλέπω πόσο δίκιο είχε. Την κουβέντα αυτή την είχαμε κάνει με έναυσμα την Ακαδημαϊκή εξέλιξη. Κατ αυτόν οι βλάκες κατατάσσονται σε δυο ομάδες:
Τους κυρίως βλάκες, που είναι και οι συμπαθέστεροι και οι λιγότερο επικίνδυνοι. Είναι οι λόγω βλακείας γεννημένοι σκλάβοι, που "χαίρονται" τη σκλαβιά τους και που δε θα ήξεραν τί να κάνουν την ελευθερία τους αν τους τη χάριζαν.
Τους αποβλακωμένους, δηλαδή όσους έγιναν βλάκες για λόγους κοινωνικούς, για να βολευτούν μέσα στην ισοπεδωτική μετριότητα και ασήμαντοτητα.
Τούτοι οι βλάκες κατέχουν αναγκαστικά σπουδαίες θέσεις μέσα στην κοινωνία. Πώς καταφέρνουν και αναρριχώνται, όντας παντελώς ή σχεδόν παντελώς ανίκανοι;
Βάσει της μαθηματικής αρχής της ισοδυναμίας: Δέκα βλάκες εναντίον ενός ευφυούς, δέκα ανίκανοι εναντίον ενός ικανού, δέκα αδύνατοι εναντίον ενός ισχυρού κ.ο.κ. Οι βλάκες έχουν την τάση να συνασπίζονται.
Πρόκειται για τις γνωστές "κλίκες". Έχουμε εδώ ένα συνασπισμό μηχανικής τάξης, βασισμένο στην αρχή της "ελάχιστης προσπάθειας", ώστε να αντιμετωπιστεί μια ισχυρότερη αλλά ολιγαριθμότερη δύναμη και επί του προκειμένου οι έξυπνοι.
Από πού αντλεί τη δύναμή της η βλακική αγέλη; Από τη φύσει κατώτερη θέση της στην κοινωνική πυραμίδα. Άπαξ και συνασπιστούν οι βλάκες στη βάση της πυραμίδας μπορούν ευχερώς να ταράξουν ολόκληρο το κοινωνικό οικοδόμημα και να επιβάλουν όποιον βλάκα θέλουν στην κορυφή.
Και δεδομένου ότι "ενός βλακός προκειμένου μύριοι έπονται", ο κάθε βλάξ που θα προωθηθεί στην κορυφή θα σύρει πίσω του μόνο πρόσωπα κατώτερό του, δηλαδή ακόμα πιο βλάκες απ' αυτόν. Κάτι που παρατηρείται στους Ακαδημαϊκούς χώρους όπου φρενάρονται οι ικανοί για να μην πάρουν την αίγλη των από πάνω τους. Είναι γεγονός όυι μετά την εποχή του ζιβάγκο η Ακαδημαϊκή πυραμίδα ανεστράφη.
Μια βίαιη ανατροπή της βλακοκρατικής πυραμίδας με μια επανάσταση θα επαναφέρει τα πράγματα στη φυσικήτους τάξη, αλλά μόνο προσωρινά, διότι η διαδικασία της βλακοποίησης θα επαναληφτεί και σε λίγο οι βλάκες θα κυριαρχήσουν και πάλι.
Απαραίτητο "προσόν" του βλακός που επιδιώκει την κατάληψη ενός πόστου είναι η παντελής έλλειψη προσωπικότητας, που εκδηλώνεται με τη χρόνια απουσία γνώμης επί παντός ζητήματος.
Το μίσος, ο φθόνος και ο φόβος που προκαλεί ο έξυπνος με την εμφάνισή-του κινητοποιεί ολόκληρο τον αμυντικό μηχανισμό του βλάκα, που τον αποβάλλει από τις τάξεις-του, διατηρώντας την "παράταξή-" του πάντα "καθαρή" από την εξυπνάδα.
Ο βλαξ είναι ζώον μόνιμα πανικόβλητο. Έχοντας σαν μόνο οδηγό το ένστικτο και καθόλου τη νόηση αδυνατεί να αμυνθεί με λογικά μέσα.
Έτσι καταφεύγει σταθερά στο χαφιεδισμό, το ξεσκόνισμα, το "ποιείν τον καραγκιόζην", τη συρραφή κολακευτικών στίχων, την εκφώνηση πατριωτικών λόγων, ακόμα και τη μεταφορά από την αγορά των λαχανικών της κυρίας του κυρίου-του.
Έτσι, ενώ η συνεννόηση μεταξύ ηλιθίων είναι δυνατή, η συνεννόηση μεταξύ ηλιθίων και ευφυών είναι απολύτως αδύνατη. Αυτό σημαίνει ότι οι έξυπνοι δεν έχουν καμιά δυνατότητα να καθοδηγήσουν και να διδάξουν τους ανοήτους.
Ο βλαξ αδυνατεί να καταφύγει σε έντιμα μέσα για να πετύχει το σκοπό-του. Διότι τα έντιμα μέσα είναι δύσκολα και προϋποθέτουν νου για να καταλήξουν σε αποτέλεσμα.
Ο βλαξ που θα υποχρεωθεί να δώσει μάχη —που ωστόσο την αποφεύγει όσο μπορεί— θα τη δώσει με τα πνευματικά ευκολότερα και συνεπώς ανηθικότερα όπλα: το ψεύδος, τη διαστροφή, τη ραδιουργία, τη συκοφαντία.
Πόσο δίκιο είχε αλήθεια. Τώρα που ευρίσκομε σε αυτό το προχωρημένο στάδιο της καριέρας μου κατανοώ τον πόλεμο που δέχθηκα από αυτές τις «αποβλακωμένες συντεχνίες».
Κατανοώ τον πόλεμο που δέχθηκε ο Καθηγητής Βαρώτσος και τόσοι άλλοι πρωτοπόροι του πνεύματος. Μπορεί να μην κατέλαβαν ψιλές θέσεις στις εκάστοτε εξουσίες, κατέλαβαν όμως ποιο σημαντικές θέσεις στις καρδιές των απλών Ελλήνων μόνο που τώρα αυτά τα πρότυπα χλωμιάζουν και σύντομα θα χαθούν στην ψεύτικη ομίχλη των ψευδοπρότυπων.
Αυτό το διαπίστωσα και κατανόησα πλήρως με την συμμετοχή μου στις προηγούμενες Ευρωεκλογές. Όταν ενοχλείς τις συντεχνίες συνασπίζονται ενάντια έλεγε ο φίλος μου ο Βασίλης Ραφαηλίδης.
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.com/
