Πριν μερικά χρόνια διάβασα κάποια στιγμή ένα κείμενο-ανακοίνωση ενός συλλόγου που εκπροσωπούσε τους άνεργους διδάκτορες. Το διάβασα και μετά ξαναδιάβασα τον τίτλο του συλλόγου. Ελεγε ότι αριθμούσε 15.000 διδάκτορες. Αραγε σε ποια χώρα του κόσμου ένας διδάκτορας έχει τέτοιο βαθμό ανεργίας? Βλέπω προκηρύξεις για έκτακτους διδάσκοντες που συνωστίζονται 10 άτομα για μια θέση των 400 ευρώ. Ποιος ωθεί κατά χιλιάδες τους πτυχιούχους να κάνουν διδακτορικά?
Για να βάλουμε μια σειρά εδώ. Πρώτα-πρώτα θα πρέπει να πούμε ότι ένα μεγάλο μέρος των υποψηφίων διδακτόρων είναι άμισθοι. Ουσιαστικά είναι οι ‘μαύροι ‘ μια μελανής πλευράς του συστήματος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας. Χωρίς καμία αξιολόγηση τις περισσότερες φορές, με μόνο κριτήριο αν θα δεχθούν να δουλέψουν τσάμπα εγγράφονται για διδακτορικό και εκεί αρχίζει ενας γολγοθάς που οι ίδιοι δεν γνωρίζουν. Ο άμισθος υποψήφιος διδάκτορας, καταρχάς είναι ενας σκληρά εργαζόμενος ο οποίος δεν πρόκειται να αποκτήσει ποτέ ταξική συνείδηση, γιατί απλά δουλεύει τσάμπα. Είναι δηλαδή δούλος. Αρα αν υποτίθεται ότι οι ‘προοδευτικές’ διοικήσεις των παντός είδους εργαζομένων στα ΑΕΙ έπρεπε να πούν κάτι, έπρεπε κατά τη γνώμη μου να μην επιτρέπουν τέτοια κατάσταση. Οι ισχυρισμοί ότι είναι εκπαιδευόμενοι δεν αντέχουν σε καμία κριτική και είναι αστείοι. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που οι υποψήφιοι διδάκτορες να δουλεύουν τσάμπα.
Δεύτερον αυτή η κατάσταση βολεύει καθηγητές που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν χρήματα από προγράμματα στους διδάκτορες τους, επειδή δεν είναι ανταγωνιστικοί στην έρευνα τους. Τελεία και παύλα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Αν κύριε δεν μπορείς να εξασφαλίσεις προγράμματα σήμερα, τότε εφόσον δεν μπορείς να δώσεις θέση εργασίας σε έναν άνεργο πτυχιούχο, καλό θα είναι να ερωτηθεί η κοινωνία, αν επιθυμεί να πληρώνει έναν καθηγητή ΑΕΙ, ο οποίος εχει στη δουλειά έναν άνεργο χωρίς να τον πληρώνει, ανασφάλιστο και χωρίς να του διασφαλίζει έστω κάτι. Το μόνο που συντηρεί αυτός ο καθηγητής είναι ένα σάπιο καθεστώς ανίκανων να προσαρμοστούν σήμερα καθηγητών. Γιατί λοιπόν επιτρέπεται κάτι τέτοιο? Γιατί δεν απαγορεύεται η εκπόνηση διδακτορικού όταν δεν υπάρχει εξασφαλισμένη χρηματοδότηση?
Και η συνέχιση τέτοιων συμπεριφορών προς τίνος το όφελος λειτουργεί? Ερωτήματα που χρήζουν προβληματισμού από την νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.
