Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη
Στην 50η επέτειο του Αττίλα, διάλεξε το ΚΚΕ να επαναλάβει τις γνωστές, σχετικά πρόσφατα τροποποιημένες σε σχέση με το παρελθόν, θέσεις του για το Κυπριακό. Στις θέσεις αυτές έχουμε αναφερθεί, σχετικά αναλυτικά, στο παρελθόν (βλέπε άρθρο μας στις 30 Απρίλη 2021). Είναι, όμως, χρήσιμο να ξαναθυμίσουμε εδώ τις βασικές πλευρές εκείνης της κριτικής, εμπλουτισμένες από απαντήσεις σε νέα ζητήματα που έχει αναδείξει στο ενδιάμεσο η πολιτική και ιδεολογική πάλη.
Δεν είναι λίγοι οι σύντροφοι - και μάλιστα της πατριωτικής Αριστεράς - που βιάστηκαν να χαιρετίσουν αυτές τις θέσεις όταν πρωτοδιατυπώθηκαν, ως πράξη διαχωρισμού από την απροκάλυπτα φιλοϊμπεριαλιστική γραμμή του ΑΚΕΛ. Είναι άραγε έτσι τα πράγματα;
Στην πραγματικότητα, το ΚΚΕ κάνει - ΚΑΙ στο Κυπριακό - το ίδιο ακριβώς που κάνει σε όλα τα ζητήματα φλέγοντος πολιτικού ενδιαφέροντος, ακολουθεί την ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ μεθοδολογία: ανάμιξη σωστών επιμέρους διαπιστώσεων ως προς τις επιπτώσεις της κυρίαρχης πολιτικής, με ένα βαθιά λαθεμένο πλαίσιο ανάγνωσης της συγκυρίας, διεθνώς και τοπικά και, στο τέλος, υποκατάσταση των άμεσων, πολιτικών συνθημάτων πάλης από αφηρημένα συνθήματα ιδεολογικής ζύμωσης, έξω από τόπο, χρόνο και συνθήκες. Αυτή είναι η γραμμή του Περισσού, κυριολεκτικά σε ΟΛΑ τα βασικά ζητήματα. Δε θα μπορούσε το Κυπριακό να είναι εξαίρεση...
Τι έχουμε, λοιπόν, στην περίπτωσή μας; Έχουμε, αφενός, τη σωστή κριτική που ασκεί το ΚΚΕ στο περιεχόμενο της θέσης του ΑΚΕΛ - και γενικά του αστικού πολιτικού κόσμου σε Ελλάδα και Κύπρο - για "διζωνική, δικοινοτική Ομοσπονδία", την ανάδειξη του διχοτομικού, φιλοΝΑΤΟικού της χαρακτήρα, μιας και οδηγεί στη διατήρηση μιας "Κυπριακής Ομοσπονδίας" - αβύθιστου ΝΑΤΟικού αεροπλανοφόρου στη ΝΑ Μεσόγειο.
Αφετέρου, οι παραπάνω ορθές διαπιστώσεις ενσωματώνονται - όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα πάντως... - σε ένα βαθιά λαθεμένο πλαίσιο παρακολούθησης του Κυπριακού ως πολιτικού προβλήματος στην εξέλιξή του στο χρόνο, τόσο σε ό,τι αφορά την προϊστορία του ζητήματος, όσο και στη σημερινή του διάσταση.
Στο άρθρο μας, του 2021, επισημαίναμε εύστοχα ότι ένα πολύ βασικό "λάθος" (σε εισαγωγικά, γιατί δεν πρόκειται περί λαθών, αλλά συνειδητών επιλογών της γραφειοκρατίας του Περισσού) της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι η αποσιώπηση και η διαστρέβλωση του εθνικού ζητήματος στην Κύπρο. Εκεί αναδεικνύαμε το γεγονός ότι σαν αποτέλεσμα του πώς εξελίχθηκε το εθνικό ζήτημα στη μεγαλόνησο, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που, στην πραγματικότητα, ΚΑΜΙΑ από τις δύο βασικές εθνικές κοινότητες (ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή) δεν επιθυμούν μια λύση "ενός και ενιαίου κράτους" γιατί, καταρχάς, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΙΑΙΟ ΕΘΝΟΣ πίσω από ένα τέτοιο κράτος.
Η ηγεσία του ΚΚΕ επιμένει να "ξεχνά" το εθνικό ζήτημα και να μιλά γενικά για "κυπριακό λαό, μια ιθαγένεια, μια ταυτότητα κλπ.", όπως το κάνει και στην Ουκρανία, όπου επίσης μιλάει συλλήβδην για "ουκρανικό λαό" αποσιωπώντας ότι μιλάμε για συνύπαρξη διαφορετικών εθνικών ομάδων (ρώσοι, ουκρανοί, έλληνες κλπ.). Και εκεί, όπως και εδώ, αυτή η λαθροχειρία έχει - με επιμέρους διαφορές που δεν αλλάζουν την ουσία - το ίδιο αποτέλεσμα: μια "θέση"-ΒΟΥΤΥΡΟ ΣΤΟ ΨΩΜΙ του ΝΑΤΟ και του ευρωατλαντισμού.
Η δήθεν "θέση" του ΚΚΕ, όπως και για την δήθεν "αποδέσμευση από την ΕΕ με το λαό στην εξουσία", στην ουσία είναι ΜΗ-ΘΕΣΗ στο ΣΗΜΕΡΑ, στην ουσία είναι ένα "πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα", σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον, όπου οι λαοί της Κύπρου, έλληνες, τούρκοι, αρμένηδες κλπ., θα έχουν αποφασίσει να ζήσουν ειρηνικά, αδελφωμένα και σοσιαλιστικά - τι όμορφο αφήγημα για το Κυριακάτικο κήρυγμα ενός ΠΑΠΑ στον άμβωνα της εκκλησίας, αλλά πόσο ΚΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ στο σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, όπου οι λαοί ΔΕΝ έχουν αποφασίσει να ζουν αδελφωμένα, ειρηνικά και σοσιαλιστικά, που το ΝΑΤΟ ξεδιπλώνει ΤΩΡΑ την ασφυχτική του πίεση για "λύση με το πιστόλι στον κρόταφο" στην περιοχή, που το ζήτημα περιπλέκεται τόσο με τον εν εξελίξει ΠΟΛΕΜΟ του ΝΑΤΟ και του σιωνισμού εναντίον του ρωσικού λαού στην Ουκρανία, εναντίον του συριακού λαού στη Συρία, εναντίον του Παλαιστινιακού λαού στα κατεχόμενα κλπ. Μα την αλήθεια, καλύτερο και πιο βολικό "αντίπαλο" από μια ηγεσία σαν του ΚΚΕ, το ΝΑΤΟ δε θα μπορούσε καν να ονειρευτεί...
Σε όλα αυτά που λέγαμε το 2021, έρχεται σήμερα το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ να ολοκληρώσει το προτσές φιλοϊμπεριαλιστικής αναθεωρητικής μανίας που το έχει καταλάβει, "ξεπλένοντας" απροκάλυπτα τον αγγλοσαξονικό (ΗΠΑ-Μ. Βρετανία) και εν γένει ΝΑΤΟικό παράγοντα με την, κυριολεκτικά απίστευτη διαπίστωση ότι,
"...κεντρική θέση στο πλέγμα των εν λόγω αντιθέσεων είχε ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας για την αναβάθμιση του ρόλου τους στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο (η μία σε βάρος της άλλης). Η ύπαρξη στην Κύπρο δύο κοινοτήτων, της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής, αποτέλεσε την ιδανική βάση για την αιτιολόγηση και υλοποίηση των στόχων των δύο αντίπαλων αστικών τάξεων, με την εκατέρωθεν καλλιέργεια του ελληνικού εθνικισμού και του τουρκικού επεκτατισμού..."
Ώστε το ΚΥΡΙΟ για το ΚΚΕ, στην ιστορία του Κυπριακού μέχρι σήμερα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΗΣ ΜΠΟΤΑΣ στις πλάτες του κυπριακού ελληνισμού και των τουρκοκύπριων εργαζόμενων, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ της Ελληνικής και της Τουρκικής Αστικής τάξης!!! "Ε, τι να κάνει κι ο ιμπεριαλισμός, σύντροφοι; Έβρισκε πρόσφορο έδαφος, όξυνε τον ανταγωνισμό προς το συμφέρον του, τι άλλο περιμένατε δηλαδή να κάνει;;;" - μοιάζει ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ να λέει το ΚΚΕ κάτι τέτοιο, αλλά να που το βάθος της σήψης έχει φτάσει μέχρι μυελού οστέων: από την ηγεσία που "ξέπλυνε" τις ΗΠΑ για τη χούντα του '67, γιατί να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό;;;
Κι αν στεκόμαστε σήμερα σε αυτή την εκπληκτική "ανάλυση" του Περισσού, είναι όχι τόσο για να ελεεινολογήσουμε για την κατάντια αυτού του ιστορικού κόμματος, των αγώνων, των θυσιών και του αίματος, αλλά για να σημειώσουμε ότι με αυτό το σάπιο, αντιφατικό και ψευδές, από την αρχή ως το τέλος, αφήγημα, η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθεί να "θωρακίσει" τη μη-θέση της απέναντι στην μ-λ κριτική που της ασκούν οι δυνάμεις της συνεπούς, αντιιμπεριαλιστικής, κομμουνιστικής αριστεράς. Πράγματι, δείτε το: στην Κύπρο δεν υπάρχουν ΕΛΛΗΝΕΣ και ΤΟΥΡΚΟΙ, αλλά "ελληνοκυπριακή" και "τουρκοκυπριακή" κοινότητα των οποίων οι σχέσεις με τους εθνικούς τους κορμούς παραμένει ακαθόριστη. Ή μάλλον όχι και τόσο: ο Περισσός φτάνει να μιλάει για "αντίθεση Ελλάδας-Κύπρου από το 1950 και μετά" λες και μιλάμε για δυο αυτοτελείς "παίκτες" στην περιοχή κι όχι για δυο μαριονέτες του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού. Αντί να αναδείξει το γεγονός ότι μόνο μια μικρή μερίδα της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης (Μακάριος) - για μια σειρά λόγους - επιχείρησε να διαμορφώσει μια εθνικοαστική ατζέντα (πράγμα που την καθιστούσε δυνητικά επικίνδυνη) ΚΑΙ ΑΠΕΤΥΧΕ γιατί συγκρούστηκε με το πλέγμα της εξάρτησης από τον βρετανικό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (που στη δεδομένη στιγμή καθοδήγησαν και στήριξαν ενεργά τον Αττίλα), τόσο της πλειοψηφίας της ελληνοκυπριακής, όσο και του συνόλου της ελλαδίτικης αστικής τάξης, το ΚΚΕ μιλά για "αποστασιοποίηση"(!!!) των ΗΠΑ από τα σχέδια της χούντας των Αθηνών και για εξελίξεις σε Αθήνα και Λευκωσία που έδωσαν στην Τουρκία το πρόσχημα να εισβάλει...
Κοντολογίς, υπάρχει ο ρόλος της Ελλάδας, της Τουρκίας, των ελληνοκυπρίων (έτσι, εν συνόλω), των τουρκοκυπρίων και κάπου στο παρασκήνιο ο ιμπεριαλισμός που "εκμεταλλεύεται" τις καταστάσεις, ΑΛΛΑ ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ, δεν υπάρχει ΩΜΗ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΝΑΤΟ-Τουρκίας, με τη συνενοχή της ελλαδικής χούντας και των κυπρίων ενεργούμενών της! Κυριολεκτικά, "διάβασμα" της ιστορίας με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω!!!
Από εκεί και πέρα, οι διαπιστώσεις μας ήδη από το 2021, διατηρούν στο ακέραιο την επικαιρότητά τους. Απέναντι στην ανοιχτή υποταγή στον ευρωατλαντισμό που εκδηλώνεται με την "πρεμούρα" υπογραφής κάποιας εκδοχής ενός "σχεδίου Ανάν" και στην "βολική" αναχώρηση από το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης με τον ευρωατλαντισμό, που σηματοδοτεί η καρικατούρα "θέσης" του ΚΚΕ, ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ η ΣΥΝΕΠΗΣ, ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΧΗΣ:
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΥΠΟ ΝΑΤΟΪΚΗ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ - ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ "ΑΝΑΝ", ΟΠΩΣ ΚΙ ΑΝ ΠΛΑΣΑΡΕΤΑΙ - ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΞΕΝΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ - ΕΞΩ Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΠΟ ΝΑΤΟ-ΕΕ, ΑΛΛΑΓΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ, ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΜΕ BRICS.
Μόνο στο έδαφος μιας θετικής αλλαγής στο συσχετισμό δυνάμεων, ευρύτερα στην περιοχή, μπορεί να αναζητηθεί και μια οριστική λύση στο Κυπριακό που να παίρνει υπόψη της, από τη μια την πραγματικότητα του εθνικού ζητήματος και την ανυπαρξία αυτοτελούς "κυπριακού έθνους" κι από την άλλη την αναγκαιότητα να είναι μια λύση βιώσιμη, που δε θα διευκολύνει, ούτε θα υπηρετεί τα ευρωατλαντικά συμφέροντα στην περιοχή.
Υπάρχουν, άραγε, πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο (γιατί στην Ελλάδα ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν προς το παρόν, τουλάχιστον υπολογίσιμες...) που θα σηκώσουν το βάρος αυτής της πορείας; Ο καιρός θα δείξει, αλλά ο χρόνος πιέζει...
Ανάρτηση από: https://ggrigoriadis.blogspot.com/
