Του Μάκη Δεληβοριά
Ανεξάρτητα από το γέλιο που προκαλεί ο συνειρμός, «το κίνημα της πατάτας» με τον τρόπο που τουλάχιστον ξεκίνησε, είναι η πρώτη προσπάθεια πραγματικής κοινωνικής και γιατί όχι εθνικής, αλληλεγγύης που βιώνουμε, ίσως από τον καιρό της γερμανικής κατοχής, από Έλληνες σε Έλληνες, από ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, ανθρώπους εργαζόμενους, άρα με σκοτούρες και κυρίως, χωρίς πολιτικές φιλοδοξίες, είναι μια πνοή δροσιάς και ανακούφισης για όλους μας.
Αυτό το κίνημα, αν καταφέρει δηλαδή να γίνει κίνημα, αν καταφέρουν οι προσωπικές πρωτοβουλίες να γίνουν ρυάκι, ρέμα, ποταμός και το κυριότερο, αν καταφέρει ν’ απαγκιστρωθεί, να ξεπεράσει τον εναγκαλισμό από εν τους ενεργεία και τους φερέλπιδες δημάρχους, κομματάρχες και πολιτικάντηδες, τότε ναι, θάναι το ποτάμι που θα καθαρίσει την κοπριά από την πατρίδα και το μυαλό μας.
Αξίζει να το αγκαλιάσουμε, να το βοηθήσουμε.
Γιατί πρέπει να ελπίζουμε σε κάτι.
ΥΓ. Εχτές το κίνημα έμεινε απο πατάτες. Σκοτεινές και αντιδραστικές δυνάμεις, τρύπησαν όλα τα σακιά και ο λαός έμεινε με την τσάντα στο χέρι. Επανορθώνουμε χωρίς χρέωση και δώρο ένα κεφάλι σκόρδο.
