Του Σάββα Παύλου
Οι συνεχείς αποκαλύψεις, για το φαγοπότι με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Ελλάδα, συνεχίζονται. Το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο, μιλάμε για δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που μοιράστηκαν στους έξυπνους. Παλιά, οι μεγάλες δυνάμεις πλήρωναν πράκτορες. Όμως ο τίτλος αυτός είναι απωθητικός και προκαλεί απωθητικά συναισθήματα σε όλους. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τη μονοκρατορία των Η.Π.Α. ανακαλύφθηκαν καινούργιοι και πιο ραφιναρισμένοι τρόποι. Ιδρύεις μια μη κυβερνητική οργάνωση εναντίον του ρατσισμού, υπέρ του φεμινισμού, τις προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της προστασίας του γαϊδουριού και των πεταλούδων και της πτηνοπανίδας και τα παίρνεις χοντρά. Και όταν μετά χοντραίνει το παιγνίδι και σκοτώνεται κόσμος στο Ιράκ και αλλού, ή έρχεται το σχέδιο Ανάν, εσύ δεν μιλάς, ή, ακόμη, υποστηρίζεις. Μια νέα, λοιπόν, μορφή πρακτορισμού. Υπάρχουν και μερικές μη κυβερνητικές οργανώσεις που τιμούν το όνομά τους, φαίνεται όμως ότι η πλειονότητα παίζει το παιγνίδι των χρηματοδοτών της. Αλήθεια, γιατί μια μη κυβερνητική οργάνωση εναντίον του ρατσισμού να χρειάζεται χρηματοδότηση από την Αμερική ή την Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν μπορούν τα μέλη της εκ των ενόντων, όπως λέμε εμείς οι παλιοί φιλόλογοι, να καλύψουν τις οικονομικές ανάγκες των εκδηλώσεών τους; Άρα, πίσω από τη βιτρίνα και τους ευγενείς στόχους κρύβεται ο χρηματισμός και η ιδεολογική εξυπηρέτηση των χρηματοδοτών. Ανασύρουμε, λοιπόν, ένα παλιό άρθρο που δεν έχασε την επικαιρότητά του.
ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ
Όταν βρισκόμουν στο Υπουργείο Παιδείας, ένα ρεύμα δέους διέτρεχε τη ραχοκοκαλιά των αξιωματούχων εκεί, όταν αναφερόταν το: εν-τζι-όου. “Ξέρεις οι εν-τζι-όου”, έλεγαν με σεβασμό, “μα τι να κάνουμε αφού οι εν-τζι-όου, σε συνέδριο στο Μόναχο αποφάσισαν” κ.λπ. κ.λπ.
Κάποια στιγμή νευρίασα και ρώτησα τι είναι αυτές οι περιβόητες εν-τζι-όου και έμαθα: Είναι οι “μη κυβερνητικές οργανώσεις” (Non - governmental Organization).
Μη κυβερνητικές οργανώσεις υπήρχαν ανέκαθεν. Με πνευματικούς, φιλανθρωπικούς, πολιτιστικούς και πολιτικούς στόχους. Ήσαν αυτόνομες οργανώσεις πολιτών, οι οποίες δραστηριοποιούνταν έξω από τα κυβερνητικά πλαίσια. Ποια η διαφορά με τις σύγχρονες, ειδικά μετά την κατάρρευση του σοβιετικού στρατοπέδου; Μα πολλές από αυτές τις μη κυβερνητικές οργανώσεις σήμερα χρηματοδοτούνται από την Αμερική (πλαγίως ή απ’ ευθείας), είναι ενσωματωμένες σε ένα παγκόσμιο δίκτυ, και βοηθούν στην ταχύτερη επίτευξη των στόχων της υπερδύναμης. Δεν έχει σημασία ότι υπάρχουν και άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις που είναι έντιμες και σωστές, που συσπειρώνονται γύρω από ένα θεμιτό στόχο. Μιλάμε για τις Μ.Κ.Ο. που προωθούνται συνέχεια, προβάλλονται και χρηματοδοτούνται από αμερικανικά και διάφορα άλλα κέντρα εξουσίας, γίνονται ισχυρές και αποτελεσματικές, για να ενισχύσουν την αμερικανική πολιτική. Να την ενισχύσουν για να μη καθυστερεί η επίτευξη της αμερικανικής επιβολής, από τις συνήθεις δυνάμεις και συμπεριφορές, που είναι ενταγμένες στο κανονικό πολιτικό σύστημα μιας χώρας.
Έτσι, για να αλλάξουν κάποια πράγματα στην εκπαίδευση έπρεπε να γίνουν συσκέψεις επί συσκέψεων στο Υπουργείο Παιδείας, να γίνουν επαφές με το συνδικαλιστικό όργανο των διδασκόντων, να πάνε τα συμπεράσματα στη Βουλή, εκεί να συζητηθούν και να κριθούν, να μπει και ο τύπος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στον χορό και μετά να ψηφιστούν. Γενικά εμπλέκονταν όλο το πολιτικό, κοινωνικό και πνευματικό δυναμικό μιας χώρας. Και συνήθως ψηφίζονταν πράγματα που δεν άρεσαν στην αμερικανική πολιτική, υπήρχαν καθυστερήσεις και αντιστάσεις.
Πώς, λοιπόν, να συντομευθούν αυτά τα πράγματα με βολικές διαδικασίες; Καλούνταν, λοιπόν, οι σχετικές μη κυβερνητικές οργανώσεις σε κάποια πρωτεύουσα της Ευρώπης και διατύπωναν απαιτήσεις και υποδείξεις για ένα θέμα, με τσαμπουκά και ύφος -όσοι αντιδρούσαν χαρακτηρίζονταν ως παρωχημένοι, αντιδραστικοί, εκτός του πλαισίου που ζητούν οι νέοι καιροί. Οι κυβερνητικές υπηρεσίες, ερήμην του λαού και των συμφερόντων της χώρας, ασθμαίνοντας έτρεχαν να υπακούσουν και να προσαρμοστούν. Η αμερικανική πολιτική και οι διεθνείς ελίτ συντόμευαν έτσι τις προσπάθειές τους, επέβαλλαν τάχιστα το επιζητούμενο.
Για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να γίνουν δυο πράγματα: Πρώτο, να δημιουργηθεί ο μύθος ότι οι Μ.Κ.Ο. είναι ο νέος τρόπος ζύμωσης και απόφασης του σύγχρονου κόσμου. Όλοι να νιώθουν ένα δέος γι’ αυτές και να τις θεωρούν άμεμπτες. Δεύτερο, η ανεύρεση εκείνων των προσώπων που θα δέχονταν να παίξουν αυτό το παιγνίδι και να προωθούν αυτό που συμφέρει στην αμερικανική πολιτική, με αντίτιμο τις χρηματοδοτήσεις, την προβολή, τα ταξίδια, το μερίδιο των λεφτών από ερευνητικά προγράμματα κ.λπ. κ.λπ.
Και το πρώτο και το δεύτερο είναι πολύ εύκολα. Σήμερα ο πολίτης, ταλαιπωρημένος και έρμαιο της μόδας και των νοοτροπιών που καλλιεργούνται τάχιστα από τα ηλεκτρονικά μέσα, είναι έτοιμος να προσκυνήσει και να ακολουθήσει κάθε τι που έχει τη σφραγίδα του μοντέρνου, του νέου και ριζοσπαστικού. Και το δεύτερο, δηλαδή η πληρωμή, ήταν ακόμη πιο εύκολο γιατί, «μόλις ακουσθή ο ήχος του χρυσίου, η ψυχή αναπηδά από του Καθαρτηρίου εις τον Παράδεισον».
Δυστυχώς οι δειλοί Κύπριοι δημοσιογράφοι δεν έψαξαν ποτέ να δουν από πού τα παίρνουν αυτές οι περιβόητες Μ.Κ.Ο., πόσο είναι το αντίτιμο που ενθυλακώνει ο Χι και ο Ψι που τις εκπροσωπούν και φιγουράρουν κάθε λίγο και λιγάκι.
Ανάρτηση από: http://savvaspavlou.wordpress.com