Αποπομπή Σαμπιχά - Η κορυφή του παγόβουνου της κρίσης εκπροσώπησης

''Είναι κοινή η πορεία.

Υπαναχώρηση στο μητροπολιικό χώρο σημαίνει αφανισμό του κυπριακού ελληνισμού.

Υπαναχώρηση στην Κύπρο σημαίνει επαύξηση των κινδύνων για τη μητρόπολη.

Η Τουρκία απειλεἰ με ιμβροποίηση την Κύπρο, με κυπροποίηση τη Θράκη και με διχοτόμηση το Αιγαίο.

Δεν θα υποχωρήσουμε. Δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα. Ο Πενταδάκτυλος μας προκαλεί''

Βάσος Λυσσαρίδης - 1977

''Την Ελλάδαν θέλωμεν κι ας τρώγομεν πέτρες''

Σύνθημα του Κυπριακού Απελευθερωτικού Αγώνα 1955-1959

Των Πέτρου Μαγγανιάρη και Παύλου Τουμανίδη

Η  Σουλεϊμάν Σαμπιχά αποβλήθηκε από το Ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω  μιας απλής ανακοίνωσης του γραφείου τύπου, παρόλο που η κεντρική επιτροπή είχε εγκρίνει την συμμετοχή της σε αυτό , με συντριπτική πλειοψηφία 152 υπέρ στους 180! Και είναι απορίας άξιον, πώς, μέχρι στιγμής, δεν βρέθηκε ουδείς εκ των 152 υπερψηφισάντων που να διαμαρτυρηθεί , για την  πραξικοπηματική αυτή αποβολή , για μια διαδικασία που εξ ορισμού σηματοδοτεί την αυτοακύρωση της λειτουργίας αυτού του ανώτερου καθοδηγητικού οργάνου, αλλά και τον ευτελισμό της έννοιας της πολιτικής ευθύνης.

Το πανελλήνιας εμβέλειας Ευρωψηφοδέλτιο, κρίθηκε τελικά σε επίπεδο περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, λες και επρόκειτο για τοπικής εμβέλειας υποψηφιότητα.

Είχε προηγηθεί η αδιανόητη για μέλος του Ελληνικού κοινοβουλίου δήλωση του βουλευτή  Ροδόπης του ΣΥΡΙΖΑ Αϊχάν Καρά Γιουσούφ, που έγινε  μέσα στην Κ.Ε.: «εμείς οι Τούρκοι δεν θα ψηφίσουμε την Τσιγγάνα»!

Ακολούθως, για να αιτιολογηθεί η απόφαση, επιστρατεύτηκαν από την ηγετική ομάδα γκαιμπελικού χαρακτήρα αιτιάσεις με ατεκμηρίωτες κατηγορίες περι «ακροδεξιάς τσιγγάνας»(!!!), ή ''τροφίμου του Αμερικανικού Προξενείου''.  Η ανηθικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Το δε αποτέλεσμα διασφαλίστηκε: αδιαπραγμάτευτα και εξωθεσμικά, πέταξαν βορά την ανυπεράσπιστη πλέον Σουλεϊμάν στους παρακρατικούς μηχανισμούς του Τουρκικού Προξενείου.

Την ίδια στιγμή διατηρούν, εξίσου αδιαπραγμάτευτα, στο ευρωψηφοδέλτιο τον ανεκδιήγητο κεμαλοφασίστα  και ενεργό μέλος του ΚΕΜΟ (Κέντρο Έρευνας Μειονοτικών Ομάδων) Δημήτρη Χριστόπουλο, που αφού δήλωσε, ότι είναι ευτυχής για την αποπομπή και   ότι δούλεψε προσωπικά για να αποσυρθεί η υποψηφιότητα Σαμπιχά , πρόσθεσε  το απίστευτο : ''οι διάφοροι μηχανισμοί ελαφρού και βαθέως κράτους (σσ της Ελλάδας δηλαδή) βάλθηκαν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι ένα ενιαίο συμπαγές τούρκικο πράμα!!! αλλά δύο και τρεις εθνοτικές ομάδες, "Πομάκων, τσιγγάνων και τουρκογενών''!!!

Η πρωτοφανής όμως αυτή αντιδημοκρατική μεθόδευση αποτελεί απλώς την κορυφή του παγόβουνου για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η σημασία της πρέπει να συνεκτιμηθεί με τον ηγεμονικό ρόλο μιας εθνομηδενιστικής, μισελληνικής ομάδας, που επεβλήθη πέριξ της ηγεσίας,κυρίως, μετά το ιδρυτικό συνέδριο το περσινό καλοκαίρι.

Η συγκεκριμένη αυτή ομάδα επιχειρεί την επιβολή της ταυτότητας του τέως ΣΥΝ επί του νυν ΣΥΡΙΖΑ,  μη ενδιαφερόμενη ουδόλως για την ανατροπή του μνημονίου και του συνακόλουθου καθεστώτος ξένης εξάρτησης και κηδεμονίας. 

Αιχμές της απόπειρας αυτής αποτελούν, η διαπλεκόμενη με Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κόμματος , η ΑΥΓΗ του ανανικού διευθυντή της Νίκου Φίλη (''εκεί ψηλά στη Θράκη'', κατά το αλήστου μνήμης ''η Κύπρος κείται μακράν'' του ...''εθνάρχου''), όλος ο γνωστός κύκλος των κεμαλολάγνων στελεχών, που βρίσκουμε να συμμετέχουν διαχρονικά σε οποιαδήποτε αντεθνική πρωτοβουλία, όπως και οι επίσης ανανικοί, Σία Αναγνωστοπούλου και Αριστείδης Μπαλτάς. Την υπέροχη  παρέα συμπληρώνουν βουλευτές που δηλώνουν ''τούρκοι'', στο όνομα του ''συλλογικού εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού'' της μουσουλμανικής μειονότητας.

Υπό το σύνθημα ''όχι στην εθνική αναδίπλωση'', το οποίο εξαρχής υπέβαλε,σε αντιπαραβολή με τα αντανακλαστικά ανεξαρτησίας που ενεργοποίησε το

νεοαποικιοκρατικό πλαίσιο του μνημονίου, προώθησε ως ιδεολογικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, το θεματολόγιο και τη ρητορική της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Ανέδειξε σε προνομιακό πεδίο τα υποτιθέμενα υπέρτερα δικαιώματα των παντός είδους μειονοτήτων έναντι της εθνικής ταυτότητας και συνοχής, την επίκληση της οποίας δαιμονοποιούσε ως ''εθνικισμό''.

Υπό το πρίσμα αυτό, το δόγμα ''ανήκομεν εις την δύσιν'' απέκτησε και τον ''αριστερό'' συνήγορό του. Ποινικοποιήθηκε, όπως φαίνεται και από τις δηλώσεις της Σ.Σαμπιχά,η ίδια η ελληνικότητα και εμμέσως εμφανίζεται η Θράκη ως χώρος συγκυριαρχίας, με...εγγυητές τους ''γκρίζους λύκους'' και το Τουρκικό προξενείο.

Πρότυπο για τον  χαρακτηρισμό της μουσουλμανικής μειονότητας ως τουρκικής, αποτελούν οι σχετικές πρωτοβουλίες του ΓΑΠ για τον ''εθνοτικό αυτοπροσδιορισμό''.

Συστατικό κριτήριο αποτελεί η μονομερής λήθη και η άρση των αριθμητικών κριτηρίων της συνθήκης της Λωζάννης, που βιαίως καταπατήθηκαν από το ρατσιστικό κεμαλικό κράτος στη βάση του υπερκείμενου ΝΑΤΟϊκού δόγματος του ενιαίου χώρου Ελλάδας-Τουρκίας. Δόγματος που βρίσκει τη συνέχεια και ολοκλήρωσή του στον ''εθνικό στόχο'' αποκατάστασης και περαίωσης των σχέσεων Τουρκίας-ΕΕ. Διόλου τυχαία το ΚΕΜΟ, ως ιθύνων ιδεολογικός νους του εθνομηδενισμού, στα διάφορα σεμινάρια που παραδίδει, καταδεικνύει ρητά, ότι τα ανωτέρω σηματοδοτούνται προτυπολογικά από την ''ΤΔΒΚ''(δηλαδή το ψευδοκράτος!!!).

 Αυτού του τύπου ο ιμπεριαλιστικός εθνικισμός , συνώνυμος  της στρατηγικής της βίαιης Παγκοσμιοποιησης - Ολιγοεθνικοποίησης,  θα έπρεπε να αντιπαλεύεται και όχι βέβαια τα απαράγραπτα δίκαια του ελληνισμού, που, και ιστορικά θεμελιώνονται ως αμυντικά, και τεκμηριώνουν τον επιδιωκτέο,για μια άλλη ανεξάρτητη πολιτική, ρόλο της χώρας ως ηθικής δύναμης της περιοχής. 

Μέσω μιας παροιμιωδώς οππορτουνιστικής, σιωπηρής στάσης και μιας παραλυτικής αντίληψης ισορροπιών, ο πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ εκφυλίστηκε σε συνδικαλιστικού τύπου διαμαρτυρίες και φωνασκίες, που φυσικά πόρρω απέχουν από την άρθρωση και κατίσχυση μιάς ενιαίας στρατηγικής εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.

Γι αυτό θέση του ΣΥΡΙΖΑ κατάντησε να είναι η αναθεώρηση κι όχι η κατάργηση του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων.

Γι αυτό και σε σχέση με την ανθρωπιστική κρίση που διαπιστώνεται δεν τολμά να προτείνει ούτε καν την εθνικοποίηση της υγείας-πρόνοιας και της παιδείας.

Γι αυτό και ο υπεύθυνος προγράμματός του μιλά για αποφυγή ''των αποτυχημένων κρατικιστικών μοντέλων του παρελθόντος''.

Γι αυτό και συρρικνώνεται, σε βαθμό εξάχνωσης, ο ορίζοντας των ρήξεων με το πειθαναγκαστικό πλαίσιο του καταμερισμού εργασίας,που και με θεσμική βούλα επιτάσσει η ΕΕ.

Γι αυτό και ο πολυταξιδεμένος πρόεδρός του αποφεύγει επιμελώς να επισκεφθεί την Κύπρο, ή τη Ρωσία.

Καμμιά θέση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κατ' ελάχιστο ενοχλήσει τις Αμερικανονατοϊκές προτεραιότητες, που η ΕΕ εργολαβικά υπηρετεί, στην Κύπρο με το νεοανανικό- νεοαποικιοκρατικό σχέδιο, στο Αιγαίο με τις συνομιλίες νομιμοποίησης μονομερών Τουρκικών αναθεωρητικών διεκδικήσεων, στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή με την καταπάτηση του στοιχείου Ανεξαρτησίας των επιλεκτικά ενοχλητικών για τον ιμπεριαλισμό εθνών και κρατών.

Σε ποιό διεθνισμό εντός ΕΕ αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως στο επιδεικτικό γύρισμα της πλάτης στην Κυπριακή Δημοκρατία των δήθεν αριστερών ευρωπαϊστών κατά την περίοδο του οικονομικού πραξικοπήματος Μέρκελ- Αναστασιάδη- Σαμαρά, που άνοιξε το δρόμο στην σημερινή απειλή κατεδάφισης της νομικοπολιτικής της οντότητας; Μήπως στους, ''καθαρούς'' εθνικών οπτικών, ταξικούς αγώνες, που ως αποτέλεσμα απέφεραν την ιδιοποίηση του πατριωτικού λόγου και τη φαιδροποίηση κοινωνικών αιτημάτων από τους φασίστες;

Ποιό παράδειγμα αγωνιστικής εγρήγορσης του λαού προτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ να αναδείξει, όταν, με τις υποθέσεις Σαμπιχά και Καρυπίδη, παράγει εικόνα συνομοσπονδιοποίησής του με ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων;

Γιατί στοιχειωδώς δεν ζητά κοινές συνεδριάσεις των υπουργικών συμβουλίων Ελλάδας-Κύπρου, για μια συντεταγμένη αντίσταση του ελληνισμού στη διεθνή στοχοποίησή του, σε αντιπαραβολή με τις κοινές συνεδριάσεις με την Τουρκία και το Ισραήλ, όπως ως μείζονα παρακαταθήκη επέβαλε ο Γιωργάκης;         

Μήπως γιατί η πολιτική του ΓΑΠ, για την ''ελάφρυνση του χρέους'' έναντι εκχώρησης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, με αποκατάσταση του υποϊμπεριαλιστικού άξονα Τουρκίας-Ισραήλ και φραγή στη Ρωσική παρουσία στη Μεσόγειο, εξακολουθεί και υπάρχει ως συζητήσιμη ''λύση''; Ασχέτως μάλιστα αν επιφέρει στο κοινωνικό επίπεδο την επικράτηση του πιο αντιδραστικού, ποταπού κλίματος ραγιαδισμού,μιζέριας και βάρβαρου ατομικισμού;

Γιατί όσοι έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης, άμεσα και έμμεσα, στην ανωτέρω παρακαταθήκη υποτέλειας, τιμώνται με την τοποθέτησή τους στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, έναντι άλλων, που οι παρεμβάσεις τους στο δημόσιο λόγο εμμένουν στην προτεραιότητα της εθνικής ανεξαρτησίας;(Με ποιό κριτήριο πχ θεωρούνται κομματικά ευπειθότες ο Κρ. Αρσένης , ο Χριστόπουλος ή ο Κούλογλου, ενώ θεωρούνται αντίστροφα ''άναρχοι'' ή ''υπερβολικά ανεξάρτητοι'' ο Δ.Κωσταντακόπουλος ή ο Γιαν.Σχίζας κ.α, που με συνέπεια υπηρετούν την οικοδόμηση ενιαίου πανεθνικού- παλλαϊκού μετώπου Ελλάδας-Κύπρου;)

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά, εκβιάζει ιδιοτύπως τον εξαθλιωμένο και φοβισμένο από τις άθλιες πολιτικές των μνημονίων λαό, αναγκάζοντας τον να επιλέξει ανάμεσα στην πείνα, ή στην εθνικά μειοδοτική αντίληψη μιας κλειστής εμμονικής ομάδας με  απόψεις  που ιστορικά  συσπείρωναν μόνο το 2.9-3.2%;.

Γιατί  ο, λαλίστατος σε κορώνες  ''αντι-Μερκελισμού'', πρόεδρός  του αποφεύγει να προβάλλει  οποιαδήποτε θέση πάνω στα μείζονα εθνικά θέματα, επιτρέποντας  την  υποκατάσταση του ιδίου και των επισήμων οργάνων από την παρακομματική εθνομηδενιστική ομάδα;

Τι είδους Αριστερά είναι αυτή, που προκρίνει τη λογοκρισία, έναντι της αποκάλυψης του ιμπεριαλιστικού σχεδίου υπονόμευσης του αυτεξούσιου χαρακτήρα των κρατικών οντοτήτων του Ελληνισμού; Ισοδυναμεί, ή όχι αυτή η υπονόμευση με σχέδιο στρατηγικής ήττας του λαϊκού κινήματος;

·         Η σαφής πλέον άρνηση, ή αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλει μια συνολική πρόταση αποδέσμευσης της χώρας από την οικονομική και πολιτική υποτέλεια στα ιμπεριαλιστικά κέντρα που υλοποιεί το μνημονιακό μπλοκ

·         Η άρνηση, ή αδυναμία της ηγετικής του ομάδας να αποσαφηνίσει τις θέσεις του κόμματος για την στρατηγική αντιμετώπισης της γεωπολιτικής περικύκλωσης του Ελληνισμού από τον άξονα  ΕΕ-ΔΝΤ /Τουρκία -Ισραήλ

·         Και τέλος, συμπληρωματικά, η ακατανόητη επιλογή του ΚΚΕ να μην αναλάβει ενεργό ηγεμονικό ρόλο στα τεκταινόμενα, ανταποκρινόμενο στην ιστορική συγκυρία και αντιστοιχιζόμενο με τις αγωνιστικές παρακαταθήκες του κομμουνιστικού κινήματος, αναδεικνύουν σήμερα, ως μείζον, το ζήτημα της κρίσης εκπροσώπησης των λαϊκών δυνάμεων, στην κρισιμότερη περίοδο μετά τη μεταπολίτευση.