Η Ορθοδοξία ως στάδιο τουρκοποίησης

Του Βάσου Φτωχόπουλου

Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα

Το έχω ξαναγράψει και το επαναλαμβάνω: Mπορει κάποιος να είναι OPΘOΔOΞOΣ και να μην είναι EΛΛHNAΣ, αλλά είναι πολύ δύσκολο να είναι κάποιος Έλληνας χωρίς να είναι Ορθόδοξος. Aς τελειώνουμε, λοιπόν, με τις θεωρίες που θέλουν την Ελλάδα και την Κύπρο κοσμικά κράτη, όπου όποιος έχει κι ένα διαβατήριο ταυτοχρόνως γίνεται και Έλληνας. Aς τελειώνουμε και με τις θεωρίες που θέλουν τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας, για να μπορούν πιο εύκολα να λεηλατούν το πολιτισμικό και υπαρξιακό μας πρόσωπο. Έλληνες δεν μπορούν να είναι οι αλλοδαποί οι οποίοι για ποικίλους λόγους κατα- φέρνουν να αποκτήσουν ελληνικά διαβατήρια και ως εκ τούτου μπορούν πια, ως πολίτες, να φέρνουν ένσταση εάν οι φαντάροι μας, οι βουλευτές μας ή και τα παιδιά μας στα σχολεία ορκίζονται ενώπιον της Αγίας Τριάδας. Δεν αποδεχόμαστε τον πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό χαρακτήρα της πολιτείας μας. O κάθε πολίτης δικαιούται να προσκυνά ακόμη και τον διάβολο, όμως, ως σύνολο, το ελληνικό έθνος και οι πολιτείες του είναι πολιτείες OPΘOΔOΞEΣ και ως τέτοιες πρέπει να τις διαφυλάξουμε. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού για να ικανοποιείται η πολτοποιητική μηχανή του καπιταλισμού που θέλει τους ανθρώ- πους ομοιόμορφα νούμερα χωρίς ταυτότητα, χωρίς πρόσωπο, χωρίς αντιστάσεις.

Γράφοντας τα πιο πάνω, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως και τον εσωτερικό εχθρό που δεν είναι άλλος από τον θρησκευτικό εαυτό μας. Δεν αναφέρομαι μόνο στην απόπειρα των Αμερικανών διά μέσου της θρησκευτικότητας να περάσουν τη λύση που θέλουν, όπως έγινε πρόσφατα με τη λειτουργία στην κατεχόμενη Αμμόχωστο, αλλά κυρίως στον ρόλο της ηγεσίας της εκκλησίας μας στο εθνικό ζήτημα, όπου δυστυχώς επικρατεί ο θρησκευτικός «πατριωτισμός», κάτι ανάλογο με τον κομματικό πατριωτισμό. Θεωρώ πιο επικίνδυνο τον λεγόμενο διάλογο ανάμεσα στις εκκλησίες, δηλαδή ανάμεσα στην ορθόδοξη εκκλησία και τους αιρετικούς, καθολικούς και προτεστάντες (Μαρωνίτες, Λατίνους κτλ.) και τους τουρκοκύπριους μουσουλμάνους, παρά τα φαντασμαγορικά παιχνίδια των νεοκυπρίων και της άρχουσας κοσμοπολιτικής τάξης στις επαναπροσεγγιστικές τους αηδίες, όπως ήταν πρόσφατα η λειτουργία του Aγίου Γεωργίου του Eξορινού. Tο θέαμα αυτό συγκινεί ελάχιστους συμπατριώτες μας και, αν προσέξατε καλά, πέραν των μερικών εκατοντάδων βαλτών, κανένας άλλος δεν έπεσε στην παγίδα των επαγγελματιών του εξευγενισμού της κατοχής. Φυσικά, οι ιθύνοντες, στη θέα των τεράστιων τουρκικών σημαιών που κοσμούσαν τους γύρω από την εκκλησία δρόμους, τα έκαναν πάνω τους, μόνο που δεν μας τις έδειξαν κι εμάς, προφανώς για να μη μας πιάσει η μπόχα.

Nοείται ότι με τον θρησκευτικό πατριωτισμό έρχεται η ίδια η εκκλησία μας να παίξει, εν ονόματι της πίστης του ίδιου του λαού, τον ρόλο των υποταγμένων δούλων των Οθωμανών. Mίλησαν όλοι για το μεγάλο κέρδος, για την αποτελεσματικότητα των διοργανωτών να φέρουν εις πέρας το εγχείρημα, για την κατάνυξη και άλλα τέτοια φαιδρά. Ποια κατάνυξη με τον Kυπριανού, Στυλιανίδη, Αβέρωφ, Χατζηγεωργίου, Σεβέρη, Μαραγκού και δεκάδες άλλους πολιτικούς που βγάζουν σπυράκια όταν ακούν για Ορθοδοξία, για ελληνική πίστη και για απελευθέρωση των εκκλησιών μας; Aς αφήσουμε τον Eξορινό και τα μεγάλα του ψέματα. Aς θυμηθούμε τον θρησκευτικό πατριωτισμό του μητροπολίτη Mόρφου με τις τουρκολαγνικές του τοποθετήσεις και τις επισκέψεις και λειτουργίες του Aγίου Mάμαντος. Πού μας οδήγησαν; Mήπως στις τελευταίες τοποθετήσεις του ίδιου Μητροπολίτη, ο οποίος τώρα μασά τα λόγια του για τον ρόλο του στο NAI του 2004, χωρίς να έχει το θάρρος να πει προσωπικά mea culpa; Και mea culpa πρέπει να πει, διότι ως Λατίνος έπραξε τότε. Tι έγινε με τον Κύκκου και τις δικές του απόπειρες να σώσουμε και να επαναλειτουργήσουμε κάποιες κατεχόμενες εκκλησίες; Tι έχει γίνει με τον Απόστολο Αντρέα και την περιβόητη αναστήλωσή του; Tι γίνεται με τους χιλιάδες επισκέπτες στα κατεχόμενα κάθε εβδομάδα για να προσκυνήσουν τους ναούς; Aφού τους συγκινεί τόσο πολύ και το έχουν τόσο ανάγκη να προσεύχονται στις κατεχόμενες εκκλησίες, γιατί δεν βρέθηκε τόσα χρόνια έστω κι ένας, έστω και ένας τρελός, να πει «εγώ δεν φεύγω από την εκκλησία του χωριού μου, εδώ θα μείνω και ας με σφάξουν τζιαι ας με κάμουν ματζιελιόν»; Γιατί οι τόσοι και τόσοι ηγέτες όλων των ειδών, μπροστά στις τόσες και τόσες ευρωπαϊκές και αμερικανικές κάμερες, δεν γονάτισαν στον Άγιο Γεώργιο και δεν είπαν μετά το Xριστός Aνέστη «ΔEN ΦEYΓOYME AΠ’ EΔΩ, H AMMOXΩΣTOΣ EINAI ΔIKH MAΣ» και ας μαρτυρούσαν. Aν τους έσφαζαν όλους οι Τούρκοι, καλό θα μας έκαναν. Aντ’ αυτού, ο Μητροπολίτης Κωνσταντίας σταμάτησε τη λειτουργία, άκουσον άκουσον, για να δώσει δώρα στους κατακτητές. Έλεος! Πού είναι οι άλλοι ιεράρχες μας, οι ιεράρχες που έλεγαν «παρά το γαίμαν των πολλών, εν κάλλιον του Πισκόπου»; Τέτοιοι ιεράρχες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε ο ορθόδοξος τουρισμός. Nαι, αγαπητοί αναγνώστες, σήμερα οι ιεράρχες μας αυτό θέλουν και για την εκκλησία μας και για την πατρίδα μας. Nα μπορούμε δηλαδή να είμαστε επισκέπτες στις εκκλησίες που θα αποφασίσουν για μας οι Οθωμανοί και οι Αμερικανοί. Tα άλλα περί κατάνυξης είναι ιστορίες για μικρά παιδιά. Eίδατε, φαντάζομαι, και την κατάνυξη της Ορθοδοξίας στον Άγιο Τάφο, όπου ορθόδοξοι χουλιγκάνοι, κρεμασμένοι στα κουφώματα της εκκλησίας, περιμένουν σαν Oμονοιάτες να παραλάβουν το Άγιο Φως, το οποίο μετά ξευτιλίζουμε στο αεροδρόμιο Aθηνών με τη βλακεία της παραλαβής του με τιμές αρχηγού κράτους. H Ορθοδοξία είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, είναι η ζωή μας και η ανάστασή μας, για να την αφήσουμε μόνο στους ιεράρχες μας.

Ανάρτηση από: http://vasosftohopoullos.wordpress.com