Βήμα 1ο
Με αφορμή το χρέος και το μνημόνιο (βρήκαμε παπά να θάψουμε πέντ-έξι), η Διαμαντοπούλου μηδενίζει τους διορισμούς. Στην αρχή εξαγγέλλεται η ψεύτικη υπόθεση ένας φεύγει-ένας έρχεται, η οποία γίνεται πέντε φεύγουν-ένας έρχεται, συνεχίζει με δέκα φεύγουν-ένας έρχεται, για να καταλήξουμε στο κανένας δεν φεύγει-κανένας δεν έρχεται (εκτός αν έχει διατελέσει για χρόνια κυβερνητικός μεγαλοαιρετός οπότε μπορεί και να σε αφήσουν να φύγεις). Ταυτόχρονα η ίδια υπουργός «εξαφανίζει», με μία της ατάκα όλους τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, αναπληρωτές και μη.
Βήμα 2ο
Οι εκπαιδευτικοί, ως κομμάτι της κοινωνίας, βουτηγμένοι στη λογική και τη νοοτροπία της ανάθεσης και της διεκπεραίωσης, άφησαν την περίοδο εκείνη, τις πράσινες και μπλε συνδικαλιστικές ηγεσίες να παίζουν τον καθησυχαστικό τους ρόλο την ίδια στιγμή που ήταν σε εξέλιξη η επιχείρηση διάσπασης και διαχωρισμού των εκπαιδευτικών σε σύνολα και υποσύνολα. Οι παλιοί και οι νέοι, οι φιλότιμοι και οι τεμπέληδες, οι ΑΣΕΠίτες και οι της επετηρίδας, οι μόνιμοι και οι αναπληρωτές, οι διορισμένοι και οι αδιόριστοι.
Την ίδια περίοδο ξεκινάει, προαιρετικά, ο θεσμός της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας. Η ανταπόκριση ήταν μηδαμινή, όμως αυτό οφειλόταν κυρίως στην άρνηση των εκπαιδευτικών να χρεωθούν μία ακόμη γραφειοκρατική, γεμάτη χαρτούρα εργασία, παρά στο ότι έβλεπαν την αυτοαξιολόγηση ως ένα σκαλί προς την κατηγοριοποίηση και την υποβάθμιση.
Βήμα 3ο
Η κατάργηση των δώρων μαζί με το ενιαίο μισθολόγιο, από τη μία απαξίωσαν ακόμη περισσότερο τους εκπαιδευτικούς, από την άλλη, χαϊδεύοντας τους συναδέλφους με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας και τσακίζοντας τους νεοδιόριστους διέλυσε την συναδελφική αλληλεγγύη και ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τη συνδικαλιστική ηγεσία και τον συνδικαλισμό γενικότερα, αφού δεν δρομολογήθηκε καμία ουσιαστική αντίδραση για τον πιο πάνω διαχωρισμό. Επίσης, εκείνη την περίοδο η επίθεση και η λάσπη από τα μνημονιακά ΜΜΕ που δέχεται ο κλάδος, φτάνει στο αποκορύφωμά της και τότε αρχίζουν δειλά-δειλά να ακούγονται οι πρώτες φωνές για κατάργηση-επιτέλους-της μονιμότητας.
Βήμα 4ο
Κι ενώ οι στρατηγικές επιλογές της ΕΕ έπαιρναν σάρκα και οστά μέψω των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, οι εκπαιδευτικοί μαζί με την κοινωνία αντέδρασαν. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, όχι όσο θα χρειαζόταν. Η απάντηση στο κυρίαρχο ερώτημα: «Μέσα στην ΕΕ ή έξω από αυτήν;» ήταν: «Μέσα στην ΕΕ» με φόντο την καθημερινή προπαγάνδα, το φόβο για το άγνωστο και την έλλειψη πειστικής αντι-ΕΕ πολιτικής απάντησης.
Παράλληλα η κρατική τρομοκρατία και καταστολή θυμίζουν εποχές χούντας και οι φασιστικές εφεδρείες του συστήματος λειτουργούν για μία ακόμη φορά ως δούρειος ίππος για τις αντιλαϊκές επιδιώξεις του.
Βήμα 5ο
Η πρόθεση για προκήρυξη απεργίας μέσα στις εξετάσεις, ως ύστατη προσπάθεια αντίδρασης στη διάλυση του δημόσιου σχολείου, αναγκάζει την μνημονιακή κυβέρνηση να πετάξει και το τελευταίο φύλλο συκής, αποκαλύπτοντας το αυταρχικό της πρόσωπο και να προχωρήσει σε επίταξη των εκπαιδευτικών, απαγορεύοντας ακόμη και την σκέψη για απεργία.
Η οργή που ένιωσαν οι εκπαιδευτικοί, εκφράστηκε στην επόμενη απεργία διαρκείας με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.
Η έλλειψη αλληλεγγύης από άλλους εργαζόμενους, η μη συμμετοχή των γονιών, η διασπαστική στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και η πληγωμένη εμπιστοσύνη προς τη συνδικαλιστική μας ηγεσίας ήταν οι αιτίες που η απεργία εκείνη δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Έριξε όμως τους πρώτους σπόρους αντίστασης και διεκδίκησης.
Και φτάσαμε στο σήμερα.
Με την αξιολόγηση να βρίσκεται ένα βήμα πριν την εφαρμογή της, με μια σχολική χρονιά χειρότερη από όλες τις προηγούμενες από άποψη κενών, με το νέο πειθαρχικό δίκιο να σφίγγει τη θηλιά γύρω από το λαιμό μας κατά τη διάρκεια αλλά και εκτός ωραρίου εργασίας, με ένα ακόμη νέο μισθολόγιο να προμηνύει επιπλέον μειώσεις αποδοχών, με ένα «νέο λύκειο» που εφαρμόζεται στου μαθητή-κασιδιάρη το κεφάλι και με μια κοινωνία που έχει κατεβάσει τα χέρια και περιμένει από τη νέα κυβέρνηση, όχι να επαναφέρει την κατάσταση στην προ μνημονίου εποχή αλλά απλώς να μην γίνει ακόμα χειρότερη.
Αν ως εκπαιδευτικοί και ως λαός γενικότερα, καταντήσουμε να φτάσουμε στις εκλογές στην οριζόντια θέση του καναπέ, αν δεν ξαναβγούμε στους δρόμους ζητώντας πίσω τη ζωή που μας έκλεψαν και μάλιστα με υψηλό επιτόκιο υπερημερίας, τότε η καραβάνα που θα μας αναλογεί από την όποια επόμενη κυβέρνηση, θα είναι άδεια.
Κανένα δικαίωμα δεν χαρίστηκε ποτέ από καμία κυβέρνηση. Όλα ήταν αποτέλεσμα λαϊκής απαίτησης, μαζικής διεκδίκησης και πληρωμένα τοις μετρητοίς με ιδρώτα και αίμα.
Το μεγάλο στοίχημα για το επόμενο διάστημα θα είναι η μαζικοποίηση ή όχι των γενικών συνελεύσεων των σωματείων μας, η απαλλαγή από τη λογική της ανάθεσης και η μαζική συμμετοχή στη λήψη και υλοποίηση ενός επιθετικού διεκδικητικού συνόλου αιτημάτων.
Να μπει τέρμα στην άμυνα και την οπισθοχώρηση. Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να σαλπίσουμε την έναρξη της αντεπίθεσης.
Ανάρτηση από: http://kyrgiakischristos.wordpress.com
