Του Γεώργιου Μαλούχου
Δεν είναι το πρώτο δείγμα, ούτε, προδήλως, θα είναι (εύκολα) το τελευταίο. Η πορεία της μετατροπής της Ελλάδας σε ένα νέο είδος απομακρυσμένου, σύγχρονου γερμανικού οικονομικού, διοικητικού και, φυσικά, πολιτικού Lebensraum, «ζωτικού χώρου», καθίσταται όμως τώρα πιο εξόφθαλμη παρά ποτέ, με την «ξαφνική κατάκτηση» του πακέτου όλων των περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας.
Κι αυτό, μέσω ενός τιμήματος που άλλοι βρίσκουν… σημαντικό, ενώ, άλλοι πάλι, πιστεύουν ότι είναι μηδαμινό γι΄ αυτά που προσφέρει και δεν θα το συζητούσε ποτέ κανείς αν η χώρα δεν βρισκόταν υπό ξένο οικονομικό έλεγχο, ο οποίος έχει θέσει τέτοιους δήθεν «λάθος» στόχους που μόνον έτσι εξηγούνται.Πολιτικές, θεσμικές και οικονομικές αποφάσεις, μηχανισμοί διοίκησης, περίπου μονοκρατορία στους μεγάλους αμυντικούς εξοπλισμούς της χώρας και μάλιστα με πλήθος μεγάλων σκανδάλων, πλήρης ηγεμονικός ρόλος στις αποφάσεις για τον τραπεζικό τομέα και για τις αποκρατικοποιήσεις, «συμβουλευτική» αρμοδιότητα στην υγεία και το ασφαλιστικό σύστημα: όλα αυτά, μεταξύ πολλών άλλων, είναι τα όσα έχει πετύχει πλέον το Βερολίνο να περάσουν ουσιαστικά ή και τυπικά στα χέρια του μέσω της ελληνικής κρίσης.
Είναι αστείο λοιπόν να μιλάμε πια για οτιδήποτε άλλο από Lebensraum, ειδικά την ώρα που η φανερή ή σκιώδης παρουσία της γερμανικής κυβέρνησης στο σύνολο πλέον σχεδόν των σημαντικών ελληνικών ζητημάτων όχι απλώς βαίνει αμείωτη, αλλά, αντιθέτως, παρά τα όσα πολλοί πιστεύουν, εδραιώνεται σε κεντρικό επίπεδο και διαρκώς πλέον επεκτείνεται.
Ετσι, το πιο κομβικό ζήτημα για τη χώρα είναι πλέον αν αυτή η πορεία μπορεί ή δεν μπορεί να αντιστραφεί – κάτι που σίγουρα θα είναι αδύνατον πάντως να συμβεί με την παρούσα κυβέρνηση η οποία και έχει την ιστορική ευθύνη για το γεγονός ότι οι Γερμανοί έχουν όλα όσα επιθυμούν πλέον στην Ελλάδα – μένει να δούμε αν κάτι τέτοιο θα επεκταθεί και στους ενεργειακούς πόρους, νυν και επόμενους προς αξιοποίηση, ή και σε άλλα πεδία υποδομών κοκ.
Εν τω μεταξύ πάντως, ουσιαστικά ένα πολύ μεγάλο τμήμα της γεωπολιτικής αλλά και αναπτυξιακής κατάστασης και πορείας της χώρας περνάει στο Βερολίνο μέσα από την ανάδειξη της γερμανικής Fraport ως υποψήφιας πλέον για την κατοχή των περιφερειακών αεροδρομίων για τα επόμενα σαράντα, τουλάχιστον, χρόνια. Εκείνο είναι που θα κατευθύνει πλέον, μέσα από αυτό το ελληνικό «υπερεργαλείο» την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, τις προτεραιότητες των περιφερειών της χώρας, τον τουρισμό – σε μία χώρα στην οποία αυτός έχει τεράστια σημασία – κοκ.
Πρόκειται για τη μόνη μεγάλη στρατηγικού χαρακτήρα επένδυση που έρχεται στην Ελλάδα, πλήν εκείνης της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά, με τη διαφορά ότι αυτή πρώτον γίνεται από τους Γερμανούς που ελέγχουν πλήρως τη χώρα, έστω και με Ελληνες συνεταίρους (ακολουθώντας, από πολλές απόψεις, το πρότυπο εκείνου που έγινε στον ΟΠΑΠ) και δεύτερον την «κλειδώνει» ολόκληρη για τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες από σήμερα. Δεν είναι παράδοξο: ακόμα και το ΤΑΙΠΕΔ που την προκήρυξε, οι Γερμανοί το ελέγχουν, εκείνοι κερνούν, εκείνοι πίνουν…
Η ίδια η Αθήνα πάλι, φαίνεται να μην τους ενδιαφέρει ακόμα και συνολικά με τον ίδιο τρόπο αυτή τη δεδομένη στιγμή, παρά την ιστορία της Χόχτιφ στο αεροδρόμιό της: οι Βρυξέλλες φρόντισαν να απορρίψουν μετ’ επαίνων το πρόγραμμα τόσο για το παραλιακό μέτωπο της πρωτεύουσας, όσο και για τη μεγάλη ανάπλαση του κέντρου της πόλης ως έργα… διακοσμητικά! Φυσικό είναι: οι Γερμανοί, που ελέγχουν ασφυκτικά το εν λόγω «ευρωπαικό» σύστημα αυτών των αποφάσεων, το βλέπουν όπως τους εξυπηρετεί…
Αν είχε ήδη ανοίξει και η διαδικασία για το «Ελευθέριος Βενιζέλος» και είχε περάσει κι εκεί μια γερμανική πρόταση, τότε, ίσως αυτές οι αποφάσεις των Βρυξελλών να ήταν τελείως διαφορετικές… Είναι άλλωστε οι ίδιες Βρυξέλλες που «έκοψαν» στο παρά ένα μια σειρά από μεγάλες υποψήφιες ρωσικές επενδύσεις στην Ελλάδα με τα διάφορα γραφειοκρατικά προσχήματά τους, κι αυτό πριν την Κριμαία…
Η πρόσκτηση των 14 περιφερειακών ελληνικών αεροδρομίων από μία άλλη χώρα, συνιστά γεγονός χωρίς προηγούμενο στη δυτική ιστορία – ίσως συνέβη κάποτε στις αποικίες. Πρόκειται όμως ουσιαστικά για μία επένδυση που εξηγεί πάρα πολλά. Και, τέλος, ας μην χαρούν όσοι φαντάζονται ότι μια τέτοια επένδυση δήθεν «κλειδώνει» οριστικά την Ελλάδα στην Ευρωζώνη.
Κάθε άλλο παρά ως τέτοια μπορεί να ερμηνευθεί, σε ένα τόπο που σταθερά πλέον μεταβάλλεται σε τόπο διακοπών πολλών Γερμανών, κάτι που σημαίνει ότι είναι καλύτερα για εκείνους να είναι πλέον και πολύ φτηνότερος.
Οπως άλλωστε οφείλει να είναι κάθε Lebensraum που… σέβεται τον εαυτό του!
Ανάρτηση από: http://www.tovima.gr
