Ένα από τα πολλά διλήμματα, ερωτήματα, πολιτικά επεισόδια σ’ όλη την πολυσήμαντη
πορεία του κομμουνιστικού κινήματος ήταν το «Επανάσταση ή Μεταρρύθμιση». Τόνοι μελανιού
χύθηκαν για να υποστηριχτεί η μία ή η άλλη άποψη, διασπάσεις έγιναν, μυαλά συγκρούστηκαν.
Το ερώτημα επανέρχεται ξανά και ξανά πελώριο σε όγκο,
απειλητικό λόγω ΣΥΡΙΖΑ, εναγώνιο. Οι επαναστάτες της αριστεράς θέλουν την ανατροπή,
τη ρήξη με το παλιό, το αναποδογύρισμα του κόσμου ώστε ο εργάτης, ο φτωχός, ο άκληρος
να κυβερνήσουν. Οι μεταρρυθμιστές μισούν την επανάσταση, μιλούν για την ομαλή εξέλιξη
των πραγμάτων, για τη συνεργασία των τάξεων, θέλουν να τα βρει το αρνί με το λύκο
και το νερό με τη φωτιά. Οι επαναστάτες δεν αρνούνται τις μεταρρυθμίσεις.
Το αντίθετο. Κάθε τι που βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων, σκάβει το λάκκο της εκμετάλλευσης,
χειραφετεί ανθρώπους, ομάδες και καταπιεζόμενες τάξεις είναι καλοδεχούμενο. Αρκεί
να μπαίνει και να υποτάσσεται στο δρόμο της κοινωνικής αλλαγής και στο «λούκι»
της στρατηγικής. Σχηματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι «αν δεν βλέπεις πού θέλεις
να πας, θα πας μόνο όπου βλέπεις» ή αλλιώτικα οι επαναστάτες θα κάνουν ζιγκ-ζαγκ
για να φτάσουν στο στόχο τους, ενώ οι μεταρρυθμιστές (ρεφορμιστές) θ’ απολαμβάνουν
τους σταθμούς, τα ενδιάμεσα στάδια, το ταξίδι.
Ο μεγάλος μετρ της μεταρρύθμισης
στο κομμουνιστικό κίνημα ήταν ο Γερμανός Καρλ Κάουτσκι. Ο μεγάλος δάσκαλος της επανάστασης
ήταν ο Β .Ι. Λένιν ο οποίος αφιέρωσε στον πρώτο το έξοχο βιβλίο του «Η προλεταριακή
επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι». Τον Γερμανό ρεφορμιστή ακολούθησαν όλες σχεδόν
οι ηγεσίες των δυτικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων που εκφυλίστηκαν σε ουρές
των αστών, διαλύθηκαν και παρασύρθηκαν στα σκοτεινά νερά της ωκεάνιας ιστορίας.
Στα καθ’ ημάς πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ακόμα
περισσότεροι ετοιμάζονται να θυσιάσουν και να θυσιαστούν στη λογική(;) του «μικρότερου
κακού». Αν θέλουμε να κάνουμε πολιτική με το νου ή τις κοινωνικές ανάγκες και όχι
με τυφλές προσδοκίες και ονειροφαντασίες τότε θα πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη
σειρά τους, να διακρίνουμε το βάθος των απαντήσεων, την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και «να
ξεδιαλύνουμε την ήρα από το στάρι». Δηλαδή να φτάσουμε στην πηγή των εξελίξεων και
να απαντήσουμε στέρεα και πειστικά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ήδη στην τροχιά της
αστικής διαχείρισης και αύριο, σαν πλησιάζουν οι εκλογές, θα προσκυνάει το σύστημα
στο σύνολό του. Είναι αναγκαίο να βρούμε διαύλους συνεννόησης με τον κόσμο που πιστεύει
στο λιγότερο κακό; Αναμφίβολα. Είναι αναγκαίο να κολυμπήσουμε ακόμα και σε
βρώμικες θάλασσες που ζει και αναπνέει ο κόσμος της δουλειάς; Σίγουρα. Αλλά είναι
δέκα φορές αναγκαίο να σύρουμε το κάρο μακριά, να φωτίσουμε τα σκοτάδια, να καρφώσουμε
την τακτική μας πάνω στη στρατηγική και τον δρόμο πάνω στον τελικό σκοπό, αλλιώτικα
θα τρέχουμε σαν «αποκεφαλισμένα κοτόπουλα». Όπως ακριβώς κάνουν οι «εντιμότατοι
φίλοι μας», οι λεγόμενοι και αντικαπιταλιστές, οι οποίοι έχουν κοντή μνήμη σ’ ό,τι
αφορά στην ιστορία της αριστεράς και κοντύτερη κρίση σ’ ό,τι αφορά στον ιμπεριαλισμό.
Όμως οι μεταρρυθμιστές είναι εδώ, είναι αυτοί που εκστασιάζονται για μια «επανάσταση
στην καθημερινή ζωή» αλλά βγάζουν φλύκταινες όταν υποψιαστούν πως οι μάζες
βγαίνουν στο προσκήνιο για να διεκδικήσουν τη ζωή τους. Ο μεταρρυθμισμός (ρεφορμισμός)
σαν θεωρία θέλει να κατεβάσει τον άνθρωπο χαμηλά, ο κομμουνισμός να τον ψηλώσει.
Ανάρτηση από: http://www.m-lkke.gr
