Ο Αντώνης Σαμαράς ήτανε κιόλας υπουργός όταν ο σημερινός του αντίπαλος καθοδηγούσε την κατάληψη του σχολείου του σαν πρόεδρος του 15μελούς. Με το ρολόι της Ιστορίας να προχωρά προς την μοιραία 29η Δεκεμβρίου και με τα άστρα να προβλέπουν την έλευση της πρωθυπουργίας Τσίπρα, ο σημερινός πρωθυπουργός θα πρέπει σίγουρα να περνά πολύ δύσκολες στιγμές.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν πάει πολύ διαφορετικά και ευνοϊκά για τον Σαμαρά, αν είχε προχωρήσει σε πράξεις αποφασιστικές και θαρραλέες, χειριζόμενος ο ίδιος τις εξελίξεις αντί να σέρνεται πίσω τους. Εφόσον οι δημοσκοπήσεις έδειχναν και εξακολουθούν να δείχνουν πως η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, το 60% σχεδόν, δεν θέλει σήμερα εκλογές και επιθυμεί εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την σημερινή Βουλή κι αφού είναι πέρα για πέρα εξακριβωμένο πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ακόμη να φθάσει το όριο του 30%, που είναι και η κρίσιμη μάζα για την μετατόπιση κι άλλων στρωμάτων υπέρ του, θα έπρεπε να απευθυνθεί στο λαό, προκαλώντας δημοψήφισμα με το ερώτημα της προεδρικής εκλογής από την παρούσα Βουλή.
Με τη σημερινή σύγχιση και την ιδεολογική τρομοκρατία που έχει ασκηθεί, αλλά και με την παθητικότητα που έχουν πέσει οι λαϊκές τάξεις, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα το κέρδιζε, στέλνοντας τον αντίπαλο του στη γωνία χωρίς επιχειρήματα και συσπειρώνοντας όλους τους «αναποφάσιστους» βουλευτές των υπόλοιπων κομμάτων. Άλλωστε οι τελευταίοι αφορμή και κάλυψη θέλανε για να υποστηρίξουν την συγκυβέρνηση, που είναι η μόνη που μπορεί να τους εξασφαλίσει την επανεκλογή τους το 2016 ή όποτε γίνουν εκλογές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρισκότανε στην άχαρη και μειονεκτική θέση του ΟΧΙ που έτσι κι αλλιώς δημιουργεί αποστροφή, επαναλαμβάνοντας μονότονα την ανάγκη για εκλογές, που στα μάτια της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού δεν φαίνονται να είναι η λύση των προβλημάτων του.
Γιατί λοιπόν δεν το έκανε; Γιατί κανείς δεν το πρότεινε καν; Μια εύκολη απάντηση θα ήταν πως οι δημοσκοπήσεις δεν απηχούν την πραγματικότητα, πως είναι αρκετά «κατασκευασμένες». Αυτό είναι σίγουρα αλήθεια, καθώς τα ερωτήματα είναι έτσι διατυπωμένα, που να οδηγούν συμπεράσματα προεπιλεγμένα πολλές φορές. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση δεν χρειαζόντουσαν καν δημοσκοπήσεις για να αποδειχθεί το οφθαλμοφανές. Ότι ο κόσμος έχει κουραστεί από τις συνέπειες της κρίσης και την ανικανότητα των πολιτικών κι έχει εν πολλοίς παραδοθεί στη μοίρα του.
Ο πρώτος λόγος που το δημοψήφισμα δεν έπεσε καν σαν πρόταση, είναι γιατί δεν υπάρχει στη θεματική των πολιτικών μας σαν όρος και μέσον της πολιτικής πρακτικής. Το πολιτικό μας σύστημα είναι διαμορφωμένο στη βάση των πελατειακών σχέσεων και κομμάτων, όπου οι άνθρωποι, ο λαός, είναι συνιστώσα της δοσοληψίας, διαμορφώνοντας του τη συνείδηση και την ιδεολογία του ιδιώτη παρτολόγου, που επιλέγει το κόμμα που θα τον κυβερνήσει ανάλογα με τις παροχές που δίνει ή υπόσχεται.
Τα δημοψηφίσματα όμως καταργούν έστω και προσωρινά ή αποσπασματικά τη διαμεσολαβητική σχέση των πολιτικών – πολιτευτών κι αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο καθώς μπορεί σιγά σιγά να γίνει φανερή η μη χρησιμότητα της μεσολάβησης στην διαχείριση της κοινότητας.
Η μόνη περίπτωση που οι πολιτικοί μας καταφύγανε στη λύση του δημοψηφίσματος, ήτανε για το πολιτειακό ζήτημα το 1974, όταν ο Κ.Καραμανλής για να καταπνίξει την ισχυρή φιλοβασιλική πτέρυγα της Δεξιάς, έριξε το μπαλάκι και τις ευθύνες στον λαό, γνωρίζοντας φυσικά τα αντιμοναρχικά του αισθήματα.
Η δεύτερη περίπτωση που όμως δεν ολοκληρώθηκε, ήτανε η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου, ο καταποντισμός της οποίας συνδέεται με τον δεύτερο λόγο που οι πολιτικοί μας αποφεύγουν τα δημοψηφίσματα όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη θέληση του επικυρίαρχου στην Ευρώπη και την πατρίδα μας γερμανικού ιμπεριαλισμού, που θέλει πολιτικό σύστημα και πολιτικούς που να τους ελέγχει και κυρίως δεν θέλει καμία συμμετοχή του λαού στη λήψη των αποφάσεων για ζητήματα που τον αφορούν. Για τον Βιλελμίνειο γερμανικό ιμπεριαλισμό, οι έλληνες πολιτικοί είναι μπακαλόγατοι, άξιοι μονάχα για θελήματα και ο ελληνικός λαός αναλώσιμο υλικό στη μάχη για τη δική του επικράτηση. Εξ άλλου και στην ίδια τη Γερμανία τα δημοψηφίσματα δεν υπάρχουν σαν πολιτικό μέσον διαχείρισης της εξουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του, προτίμησε την ασφάλεια του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού και τη μονότονη απαίτηση για εκλογές, από την ανάληψη πρωτοβουλιών στο πλαίσιο της προεδρικής εκλογής. Μια πρόταση για υποψήφιο πρόεδρο έναν έντιμο άνθρωπο με ταυτόχρονη αποχώρηση της αποτυχημένης συγκυβέρνησης και σχηματισμό προσωρινής μεταβατικής κυβέρνησης από έντιμους ανθρώπους, θα του έδινε την πρωτοβουλία των κινήσεων και θα άνοιγε το δρόμο για μιαν πλατύτερη σύγκλιση υπό την ηγεμονία του.
Με την τακτική του αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προσωπικά μπήκε στο χορό των Ζήκων. Ήδη γίνεται λόγος για την «αριστερή παρένθεση» καθώς είναι φανερό πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Ο Βαρουφάκης πριν από καιρό έκανε λόγο για «αίμα και δάκρυα», δηλαδή για καινούργιες αιματηρές θυσίες και περιόδους αυστηρής λιτότητας, ώστε να ριχτεί το βάρος στις επενδύσεις που θα βοηθήσουν την ανάκαμψη.
Τέτοιες θυσίες όμως δεν θα τις δεχθούν κυρίως όσοι ονειρεύονται την επιστροφή στον παράδεισο των παροχών. Και κυρίως δεν θα τις δεχτεί με κανένα τρόπο και σε οποιοδήποτε ποσοστό η ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα, που νοιώθει τις ανασφάλειες της να γιγαντώνονται με κάθε νύξη για περικοπή των προνομίων της.
Και είναι γνωστό πως οι ανασφάλειες της ολιγαρχίας, οδηγούνε πάντοτε τη Δημοκρατία στην Ασφάλεια των υπογείων της οδού Μέρλιν, της οδού Μπουμπουλίνας, της λεωφόρου Μεσογείων και τη σειρά της περιμένει, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, η λεωφόρος Αλεξάνδρας.
Οι Ζήκοι και οι άλλοι Ζήκοι
(Υστερόγραφο
χθεσινού σημειώματος)
Πρωινό Κυριακής 28 Δεκεμβρίου 2014 στην τηλεόραση του Αλφα.
Από τη μια ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, ένα κακομαθημένο βουτυρόπαιδο από τζάκι, υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας.
Από την άλλη ο Γιάννης Μπαλάφας, αριστερός, ψημένος σε διώξεις, καταδιώξεις και πηγαδάκια.
Ο υπουργός βιάζεται να φύγει, γιατί ένα καράβι φλέγεται καταμεσής της Αδριατικής. Έχει όμως τον καιρό να «καρφώσει» τον ΣΥΡΙΖΑ που τάχα προσμετράει τις ψήφους της Χρυσής Αυγής στις «αντιμνημονιακές» που δεν θα ψηφίσουν πρόεδρο τον Δήμα.
Κι ο αριστερός Μπαλάφας, αντί να του πεί, «άντε καλό μου παιδί να κάνεις μια φορά τη δουλειά σου σαν υπουργός, που γυρνάς τα κανάλια και λες βλακείες, αφήνοντας τους εφοπλιστές ανέλεγκτους, με καράβια ασυντήρητα, χωρίς σωστικά μέσα, να πνίγουν και να καίνε τον κόσμο, τρέχα γρήγορα καλόπαιδο μπας και προλάβεις να σώσεις τους ανθρώπους»,
Και να τον ξεφτιλίσει, του αντιγύρισε
«Μιλάτε εσείς που είχατε τον Μπαλτάκο στα μέσα και στα έξω».
Μια ζωή αριστερός. Μια ζωή μονόχνωτος. Μια ζωή σε πηγαδάκια.
Και η ζωή να περνάει λαθραία.
Και οι άνθρωποι καταμεσής σε κύματα βουνά και φλόγες και εκρήξεις.
