Της Κατερίνας Μάτσα*
Τι καινούργιο φέρνει στον χώρο των εξαρτήσεων το νέο νομοσχέδιο (Ν/Σ - σκούπα) που κατατέθηκε στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα;
Φέρνει βασικά τους Χώρους Εποπτευόμενης Χρήσης για τους ενδοφλέβιους χρήστες ναρκωτικών. Τους περιγράφει ως χώρους, όπου θα μπορούν οι χρήστες να κάνουν ελεύθερα χρήση, παρουσία προσωπικού, αφού θα έχουν καταγραφεί στους σχετικούς καταλόγους και θα έχουν αποκτήσει την κάρτα τους!
Έτσι η χρήση, με βάση τη λογική του Ν/Σ, θα είναι ασφαλής, δεν θα πεθάνουν δηλαδή εκεί μέσα από υπερβολική δόση, αφού θα υπάρχει επιτόπου το εκπαιδευόμενο προσωπικό για να τους επαναφέρει! Βέβαια το Ν/Σ δεν προβλέπει τίποτα για την παράλληλη χρήση απ' το στόμα ή απ' τη μύτη όλων των άλλων ουσιών, νόμιμων και παράνομων πριν μπουν και αφού βγουν από τους ΧΕΧ, στα πλαίσια της πολυτοξικομανίας τους!
Οι περισσότεροι υποψήφιοι δήμαρχοι της Αθήνας στη σχετική δημόσια συζήτηση επικρότησαν το μέτρο. Θεωρούν, ίσως, ότι έτσι θα "καθαρίσουν" την Αθήνα από τις πιάτσες των τοξικομανών, θα αναβαθμιστεί το κέντρο της πόλης και θα δίνει μια πιο ευπρεπή εικόνα, συγκεντρώνοντας τα ανθρώπινα "σκουπίδια" σ' αυτούς τους ειδικούς χώρους.
Ας προσπαθήσουμε να αφαιρέσουμε το επίπλαστο "ανθρωπιστικό" προσωπείο ("να σωθούν ανθρώπινες ζωές") για να δούμε τι πραγματικά υπάρχει από πίσω. Η επίσημη πολιτική για τα ναρκωτικά είναι η πολιτική "μείωσης της βλάβης", που βασίζεται στη θέση ότι η τοξικομανία είναι μια "χρονία, ανίατη νόσος του εγκεφάλου", που χρειάζεται το φάρμακό της και αυτό είναι το υποκατάστατο (μεθαδόνη, βουπρενορφίνη κ.λπ.).
Συσχετίζουν μάλιστα την τοξικομανία με το διαβήτη και τα υποκατάστατα με την ινσουλίνη!
Η πολιτική αυτή αποσκοπεί στη "διαχείριση" του προβλήματος των ναρκωτικών, προς την κατεύθυνση του περιορισμού της βλάβης που υφίσταται τόσο ο χρήστης όσο και η κοινωνία. Θεωρεί ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο, "δεν υπάρχει εναλλακτική" (ΤΙΝΑ), κατά την γνωστή έκφραση της Θάτσερ.
Στη λογική της "διαχείρισης", λοιπόν, εντάσσονται οι φυλακές, που είναι γεμάτες από τοξικομανείς φτωχοδιαβόλους, την ώρα που οι διακινητές των 2 τόνων ηρωίνης του Noor I είναι ελεύθεροι να ασκούν την εξουσία τους και να συνεχίζουν τα βρώμικα παιχνίδια τους. Εντάσσονται τα προγράμματα συντήρησης του ΟΚΑΝΑ, με τη χορήγηση υποκαταστάτων, που πλασσάρονται μάλιστα ως "θεραπεία".
Εντάσσεται επίσης και το μέτρο που εγκαινιάζει το νέο Ν/Σ, οι ΧΕΧ, χώροι εποπτευόμενης χρήσης (shooting galleries).
Βασικός στόχος όλων αυτών των τρόπων διαχείρισης του προβλήματος είναι ο κοινωνικός έλεγχος των διαφορετικών, των ευάλωτων, των περιθωριακών, των ήδη στιγματισμένων κοινωνικών ομάδων. Αποτελούν δηλαδή, μέρος της βιοπολιτικής των ναρκωτικών.
Το πρώτο ερώτημα που μπαίνει: προς όφελος ποιού γίνονται όλα αυτά;
• Γίνονται προς όφελος των φαρμακοβιομηχανιών, που θησαυρίζουν όχι μόνο από την παραγωγή των υποκαταστάτων αλλά και των ψυχοφαρμάκων που καταναλώνονται αφειδώς, παράλληλα με τα ναρκωτικά, από τον πληθυσμό των τοξικομανών, όπως βέβαια και από τον υπόλοιπο πληθυσμό των θεωρούμενων κανονικών συμπολιτών μας.
• Γίνονται προς όφελος της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς που πιέζει για τη νομιμοποίηση όλων των ναρκωτικών. Προς αυτήν την κατεύθυνση ανοίγουν το δρόμο τα καινούργια μέτρα, όπως και η σχετική φιλολογία που αναπτύσσεται για την "αθωότητα" της κάνναβης.
Διαφημίζεται ήδη ότι σύντομα θα μπορούμε να δίνουμε στα παιδιά μας ζελεδάκια με προϊόντα κάνναβης για να γίνονται "πιο ευδιάθετα και πιο δημιουργικά"! (Αυγή, 17/2/2019).
Αυτό λοιπόν, που υπόσχεται η επίσημη πολιτική στους γονείς είναι προϊόντα της κάνναβης, καταναλωτικά ευφορικά προϊόντα δηλαδή, για να φτιάξει το κέφι των παιδιών τους που στην πλειοψηφία τους μεγαλώνουν μέσα στη μοναξιά, την εγκατάλειψη, τη βία, την απουσία σχέσεων ουσιαστικής επικοινωνίας, τρυφερότητας και αγάπης.
Θυμάται κανείς τη ριταλίνη (μια αμφεταμίνη) που επί Μπους Junior νομοθετήθηκε απ' το αμερικανικό Κογκρέσο για να δίνεται και σε μαθητές του δημοτικού, με την έγκριση του ιατρικού κόσμου κάτω από την πίεση των φαρμακοβιομηχανιών, για ν' αντιμετωπίσει την υπερκινητικότητα και τις διαταραχές προσοχής, που, σε τελευταία ανάλυση, δεν ήταν παρά μια έκφραση απόγνωσης, ένα κάλεσμα αυτών των παιδιών για μεγαλύτερη παρουσία και φροντίδα από τους γονείς, οι οποίοι έτρεχαν από το πρωί μέχρι το βράδυ στις δουλειές τους, για να βγάλουν περισσότερα χρήματα και να εξασφαλίσουν περισσότερα καταναλωτικά αγαθά σε αυτά ακριβώς τα παιδιά! Θυμάται κανείς τι απέγιναν αυτά, πόσα εθίστηκαν σ' αυτή την ναρκωτική ουσία και πόσο δυστυχισμένη ήταν η πορεία τους στη ζωή;
• Γίνονται επίσης προς όφελος της βιοεξουσίας, η οποία έχει ανάγκη από μέσα πειθαρχίας και συμμόρφωσης στο καθεστώς της κοινωνικής και προσωπικής εξαθλίωσης, έχει ανάγκη από μέσα φυγής από τις συνέπειες της κρίσης που καταστρέφει τη ζωή όλων, ώστε να ελαχιστοποιηθούν ή και να μηδενισθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις και οι ταξικές συγκρούσεις. Επιπλέον αυτή η βιοπολιτική οδηγεί, πέραν των άλλων, και στο μαρασμό των θεραπευτικών (στεγνών) προγραμμάτων απεξάρτησης, ωθώντας ουσιαστικά τους εξαρτημένους στα υποκατάστατα, αφού το μήνυμα που επίσημα περνάει είναι ότι, έτσι κι αλλιώς, ως "ανίατοι ασθενείς" δεν έχουν καμιά ελπίδα να "κόψουν" οριστικά και να γίνουν καλά.
Καταδικασμένα, λόγω της λιτότητας και των περικοπών που επέβαλαν τα μνημόνια, στο να είναι υποστελεχωμένα και με τεράστια λειτουργικά προβλήματα οδηγούνται σιγά - σιγά στο μαρασμό. Άλλωστε τα στεγνά προγράμματα έχουν οικονομικό κόστος και το κράτος χρειάζεται φτηνές λύσεις.
Ποιος νοιάζεται για το κοινωνικό περιθώριο και την κοινωνική πολιτική, όταν η νεοφιλελεύθερη πολιτική για την Υγεία επιβάλλει να αγοράζεται αυτή από τους "έχοντες", ενώ οι φτωχοί έχουν οι ίδιοι προσωπικά την ευθύνη γιατί δεν κατάφεραν να πλουτίσουν!
"Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που λέτε κοινωνία. Υπάρχει το άτομο και αυτό ευθύνεται για τη μοίρα του" δεν έλεγε η Θάτσερ;
Άλλωστε, οι τοξικομανείς, άλλοτε με τις επιχειρήσεις-σκούπα της αστυνομίας και άλλοτε με τους ΧΕΧ των δήμων αντιμετωπίζονται από το καπιταλιστικό σύστημα ως σκουπίδια, που πρέπει να κρυφτούν από την κοινή θέα, μεταφερόμενοι με τη βία σε μια λιγότερο κεντρική περιοχή, μια άλλη πιάτσα ή ακόμα και με τη θέλησή τους σε μια ευπρεπισμένη, αποστειρωμένη αίθουσα, σε ένα κενοτόπιο, θα λέγαμε, στο σώμα της πόλης, για να μην ενοχλούν!
Αποτελεί πραγματική πρόκληση το γεγονός ότι ένα Ν/Σ με 147 άρθρα δεν περιέχει καμιά θεραπευτική πρόταση για τα τόσο αναγκαία θεραπευτικά προγράμματα για τοξικομανείς έγκυες και μητέρες, για άτομα με συνύπαρξη τοξικομανίας και ψυχικής διαταραχής, που ο αριθμός τους αυξάνεται διαρκώς, για τη σωματική αποτοξίνωση, που υπάρχει μόνο μια μονάδα Detox στη Θεσσαλονίκη, για την Κοινωνική Επανένταξη, για την πρόληψη και τόσα άλλα.
Εδώ, η υποκρισία των αρμοδίων, ο εμπαιγμός με το μανδύα του "ανθρωπισμού" χρειάζεται μια και μόνη απάντηση: να δυναμώσουμε με τους αγώνες μας σε όλα τα πεδία και να οργανώσουμε τη συλλογική αντίσταση στη βιοεξουσία.
* Η Κατερίνα Μάτσα, είναι Ψυχίατρος, τ. διευθύντρια της Μονάδας Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ, που ανήκει διοικητικά στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής και στο ΕΣΥ.
Είναι επίτιμη πρόεδρος της Επιστημονικής Ένωσης ΨΝΑ. Επίσης επίτιμη πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ).
Πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης του Επιστημονικού και Κοινωνικού έργου του 18 ΑΝΩ. Υπεύθυνη έκδοσης του ιστορικού, ψυχιατρικού περιοδικού «Τετράδια Ψυχιατρικής» που εκδίδεται από το 1984 μέχρι σήμερα.
Είναι επίτιμη πρόεδρος της Επιστημονικής Ένωσης ΨΝΑ. Επίσης επίτιμη πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ).
Πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης του Επιστημονικού και Κοινωνικού έργου του 18 ΑΝΩ. Υπεύθυνη έκδοσης του ιστορικού, ψυχιατρικού περιοδικού «Τετράδια Ψυχιατρικής» που εκδίδεται από το 1984 μέχρι σήμερα.
Ανάρτηση από: https://www.stontoixo.com
