Ο διχασμός του καθεστώτος

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Έχει περάσει η εποχή, μάλλον ανεπιστρεπτί, όπου ήσουν ότι δηλώσεις, όπως έλεγε ο Τσαρούχης, ένας αναρχοαυτόνομος αυτοπροσδιορισμός, δηλωτικός, σήμερα, αντικαθεστωτικού φρονήματος. Επειδή οι κρατούντες θέλουν να προσδιορίζουν αυτοί ποιος είσαι, κρίνοντας πράξεις και ιδέες κατά το γούστο τους. Ατρόμητοι ενώπιον του γελοίου οι κυβερνώντες και κομματικοί του ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησαν τους διαδηλωτές-ψηφοφόρους τους ότι είναι φασίστες.

Στη Γαλλία, πρώτοι, κατηγόρησαν τη Λεπέν, με το επιχείρημα «κινδυνεύει η Δημοκρατία». Στο  ευρωιερατείο  γενίκευσαν εναντίον κάθε αντιφρονούντα (Όρμπαν, Σαλβίνι) και στην Αθήνα  πιθήκισαν, ως συνήθως, τις  διδαχές εξ Ευρώπης. Ελλείψει κομμουνιστών έβγαλαν από τη ναφθαλίνη τον φασισμό.  Σύμφωνα με το  δόγμα των ελίτ, «είσαι αυτό που λέμε εμείς  ότι είσαι». Αλλιώς είσαι στιγματισμένος, ρυπαρός και απόβλητος.

Για όσο καιρό το καθεστώς εξασφάλιζε το  τυπικό «ψωμί και ελευθερία» μπορούσε να επιβάλλει την άποψή του χωρίς πρόβλημα. Η άνοδος των αντισυστημικών δυνάμεων στην Ευρώπη φανερώνει την αδυναμία του καθεστώτος να εξασφαλίσει αυτό που έχει υποσχεθεί: δημοκρατία, ευημερία και ασφάλεια. Η πτώχευση της δημοκρατίας, η εκτεταμένη διαφθορά, η περιφρόνηση της λαϊκής ψήφου, και η ανασφάλεια από την επιταχυνόμενη φτώχεια ταυτόχρονα με τη ραγδαία αύξηση της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, είχαν συνέπειες. Ο κόσμος έπαψε να είναι υπάκουος. Το κρίσιμο είναι ότι όλο και περισσότεροι έπαψαν να φοβούνται το σκιάχτρο του φασισμού που οι ελίτ κουνάνε εμπρός του. Βλέπει ο κόσμος ότι αυτοί που φωνάζουν «λύκος στο μαντρί» είναι αυτοί που ουρλιάζουν  μέρα μεσημέρι με προληπτικές συλλήψεις στην Ελλάδα μην τυχόν και ενοχληθούν οι κυβερνώντες ή με την ασυγκράτητη βία των «δυνάμεων της Τάξης» εναντίον των διαδηλωτών στο Παρίσι.

Μετά την πτώση του κομμουνισμού εξαφανίστηκαν ουσιαστικά οι διαφορές των κομμάτων. Η Παγκοσμιοποίηση, ως όχημα διάδοσης και επικράτησης της ηγεμονίας των ΗΠΑ, εξομοίωσε τις πολιτικές των κομμάτων. Οι ελίτ έσπρωξαν τα πράγματα στα άκρα μεθοδεύοντας διαδικασίες προεπιλογής των στελεχών που θα ήταν επιτρεπτό να διεκδικήσουν την ηγεσία των κομμάτων και των χωρών. Έτσι ο κόσμος λέει «όλοι ίδιοι είναι». Για να γίνεις αρχηγός δεν αρκεί να εκλεγείς από το κόμμα. Περνάς από τη Λέσχη Μπίντελμπεργκ, από δημόσιες και άλλες, λιγότερο γνωστές επαφές, δίνεις εξετάσεις σε πολλούς, τυπικά αναρμόδιους. Ο Φ. Φιγιόν, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, καθόλα δεξιός, έκανε το μοιραίο λάθος να αποκαλύψει ότι «μας κυβερνάει η Μπίντελμπεργκ» (αναφέρθηκε στο γαλλικό ιστολόγιο agora vox). Έκτοτε τον σέρνουν, με τη γυναίκα του, σε δίκες με διάφορες κατηγορίες, ανάλογης αντικειμενικότητας με αυτές που συνέτριψαν τον Στρος-Καν.

Τρία σημεία σημαδεύουν την πορεία σταδιακής αφύπνισης του κόσμου, αλληλένδετα:

Το πρώτο σημείο ρήξης είναι ότι ο κόσμος απαλλάσσεται σταδιακά, αλλά με σημαντική επιτάχυνση, από το φόβο που διοχετεύουν οι ελίτ ότι θα επέλθει καταστροφή αν αλλάξει το καθεστώς.

Το δεύτερο σημείο είναι ταυτόχρονα προϋπόθεση αλλά και συνέπεια του πρώτου. Ο μίτος βρίσκεται στη συνειδητοποίηση ότι τα κόμματα και οι ηγεσίες μοιάζουν σαν ομογάλακτα αδέλφια για τους λόγους που έχουν ήδη αναφερθεί. Ανεξάρτητα από τις ιδεολογίες που ισχυρίζονται ότι έχουν και ακολουθούν. Οι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες καταρρέουν επειδή προτείνουν τις ίδιες, νεοφιλελεύθερες, πολιτικές με τη Δεξιά και την ίδια στάση υποταγής στις ΗΠΑ. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες δεν κατέρρευσαν όταν έκαναν, παλιά, κυβέρνηση με τους χριστιανοδημοκράτες επειδή διατηρούσαν πολιτική αυτονομία. Τώρα εξομοιώθηκαν, υπηρέτησαν την ίδια πολιτική και συντρίβονται. Ζημιώνοντας και την ισορροπία του Συστήματος.

Το τρίτο σημείο, κρίκος στην ίδια αλυσίδα, είναι ότι ο θρίαμβος της κυρίαρχης ελίτ, δηλαδή ότι αφομοίωσε και ισοπέδωσε κάθε διαφορετική φωνή, έγινε επιθανάτιος ρόγχος. Ο μόνος πραγματικός, όχι φανταστικός αλλά με υλική υπόσταση, εχθρός είναι η ίδια της η ύπαρξη. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και η εθελούσια υποταγή στις ΗΠΑ οδηγούν στο θάνατο, το δικό της και της κάθε χώρας όπου επικρατεί. Με υπόδειγμα τον Μακρόν και φυσικά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει και τέταρτο σημείο. Η ιστορική Αριστερά έχει πάψει να είναι ορατή, εναλλακτική δύναμη, επί του παρόντος. Απομένουν, λοιπόν, δεξιές δυνάμεις ως απειλή εκ των ένδον, όπως ο Σαλβίνι και η Λεπέν ή πολιτικά ακαθόριστες, όπως οι 5 Αστέρες. Για τη δημιουργία μιας διαδοχής. Άγνωστης. Ενδεχομένως και απροσδόκητης.

Τώρα αυτό που λέμε Δεξιά δεν είναι πια συμπαγές, ίδιο με αυτό που ξέραμε. Η τομή, ατελής αλλά υπαρκτή, χωρίζει αυτούς που εναντιώνονται στην Παγκοσμιοποίηση και την αμερικανική ηγεμονία από όσους υπερασπίζονται την αυτονομία του Έθνους και του Κράτους. Άλλη Δεξιά υποστηρίζει το παλαιό καθεστώς της ομάδας των Κλίντον/Ομπάμα. Και άλλη Δεξιά, πολιτικά και ταξικά, φλερτάρει με τον Τραμπ έως τον Ιταλό Σαλβίνι, τον Μαγυάρο Όρμπαν, τη Γαλλίδα Λεπέν. Ούτε εθνικιστές είναι ούτε φασίστες, όχι τουλάχιστον όπως τους περιγράφουν οι Βρυξέλλες που δεν τολμούν να χαρακτηρίσουν ομοίως τον Τραμπ.

Ωστόσο το πρόβλημα αυτών δεν διαφέρει ριζικά από όλων των άλλων, δεξιών και αριστερών. Δεν έχουν συνολική πρόταση για το αύριο. Για το μέλλον των λαών τους, των χωρών τους, το μέλλον της Ευρώπης. Οι Βρετανοί, με το BREXIT, παλεύουν μια απάντηση στο σκοτάδι. Το BREXIT είναι πείραμα, δεν είναι λύση ορατής σιγουριάς, ούτε καταστροφής, εκ των προτέρων. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες αντιστοιχούν, το πολύ, σε μια μικρομεσαία επαρχία της Κίνας (ή της Ινδίας), οι μικρές χώρες είναι χωριά. Μπορεί, άραγε, σε τέτοιες συνθήκες να βρεθεί διέξοδος για την Ευρώπη;

Ανάρτηση από: https://iskra.gr