Του Άριστου Μιχαηλίδη
Συντρέχει και λόγος πανηγυρισμών, δηλαδή, μετά από το φιάσκο της Γενεύης; Διότι, κάπως έτσι το εκλάβαμε ακούγοντας τον Νίκο Αναστασιάδη. Τους ξεσκίσαμε τους Τουρκαλάδες. Τους βάλαμε στη γωνία και τους βαρέσαμε κατακέφαλα για να μάθουν να συμπεριφέρονται. «Υπό τις περιστάσεις», έλεγε ο Πρόεδρος, «και λαμβάνοντας υπόψη τις αξιώσεις της άλλης πλευράς, ήταν μια επιτυχής διαχείριση από πλευράς ΓΓ και επιτυχής από δικής μας πλευράς ώστε να αποφευχθούν οι στόχοι που έθεσε η Τουρκία».
Ήταν η απόλυτη αποτυχία για την πλευρά μας και η απόλυτη επιτυχία της τουρκικής πλευράς. Ο στόχος που έθεσε ένας ήταν και τον πέτυχε. Τίποτε άλλο δεν ζητούσε παρά μόνο να τοποθετηθεί για πρώτη φορά στο τραπέζι η λύση δύο κρατών και η κυριαρχία των Τουρκοκυπρίων. Ή, ορθότερα, ο ίσος διαμοιρασμός της κυριαρχίας στο νησί μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ας μας λένε οι πολιτικοί ηγέτες της συμφοράς ότι ο Γενικός Γραμματέας ξεκαθάρισε στους Τούρκους ότι τα δύο κράτη δεν περιλαμβάνονται στους όρους εντολής του από το Συμβούλιο Ασφαλείας και δεν μπορεί να το συζητήσει. Δεν είχε στόχο τη συζήτηση η Τουρκία, είχε στόχο να γίνει το πρώτο βήμα, να ρίξει τον σπόρο της αμφιβολίας στο ενδεχόμενο κοινού κράτους και να αφήσει να αιωρείται η «κυριαρχική ισότητα» ώς το επόμενο στάδιο.
Η ουσία ελέχθη μετά τον τερματισμό της διάσκεψης από τον Ερσίν Τατάρ. «Κάναμε ένα ιστορικό βήμα εδώ. Για πρώτη φορά στο πλαίσιο των κυπριακών συνομιλιών, καταγράψαμε ότι μπορεί να γίνει μόνιμη και σταθερή συμφωνία με την «τουρκική δημοκρατία της βόρειας Κύπρου», με βάση την κυριαρχική ισότητα και αποδοχή της πολιτικής ισότητας. Αυτό ήταν μια επιτυχία για εμάς». Κι αυτή είναι η αλήθεια. Η τουρκική πλευρά έκανε ένα ιστορικό βήμα κι εμείς χάσαμε ακόμα μια ευκαιρία να αξιοποιήσουμε την τουρκική αδιαλλαξία, να καταγγείλουμε την απομάκρυνση της από το πλαίσιο διαπραγμάτευσης του Συμβουλίου Ασφαλείας και, επιτέλους, να απαιτήσουμε από τα Ηνωμένα Έθνη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση να υπερασπιστούν το διεθνές δίκαιο και να προστατεύσουν ένα λαό, που υποφέρει στα χέρια των τουρκικών επιβουλών. Δεν έχουμε τη δύναμη; Ούτε καν να προσπαθήσουμε;Πήγαμε σε συνομιλίες, έστω άτυπες, γνωρίζοντας ακριβώς τι θα συμβεί. Και συνέβη. Και τώρα θα επιστρέψουμε στα κούφια λόγια, χωρίς καμιά προσπάθεια, καμιά προετοιμασία, μέχρι να κάνουμε το επόμενο βήμα για να πλησιάσουμε στις τουρκικές αξιώσεις. Όπως έναν πολιτευτή που άκουγα χτες το πρωί στο ραδιόφωνο: «Με σύνεση, με σοβαρότητα, με αποφασιστικότητα να διεκδικήσουμε το μέλλον του λαού μας», έλεγε με στόμφο. Μόνο γι΄ αυτά είναι καλοί. Όλοι. Να πετάνε στα ραδιόφωνα παχιά λόγια σύνεσης και αποφασιστικότητας, αλλά την ώρα που πρέπει να διεκδικήσουν το μέλλον του λαού να σηκώνουν τα χέρια. Δεν μπορούν να σκεφτούν τίποτε άλλο παρά μόνο να εκλιπαρούν για έλεος. Είναι πολιτικές που πρέπει να εφαρμόσουν κι όχι κούφια λόγια. Δεν έπρεπε να πάνε στην Πενταμερή, διότι γνώριζαν τι θα συμβεί, αλλά αφού αποφάσισαν να πάνε όφειλαν να αποτρέψουν τους τουρκικούς στόχους. Ας έβαζαν στο τραπέζι την επιστροφή των Τουρκοκυπρίων στην Κυπριακή Δημοκρατία. Ας έβαζαν στο τραπέζι το δικοινοτικό ενιαίο κράτος του ’60 βελτιωμένο κι ενταγμένο στη ΕΕ. Έστω και ως αντίβαρο στις τουρκικές αξιώσεις. Έστω και για σκοπούς διαπραγμάτευσης. Τίποτα.
Τώρα, Τατάρ και Τσαβούσογλου λένε ότι για να πάνε σε συνομιλίες πρέπει να αναγνωριστεί η κυριαρχία των Τουρκοκυπρίων και το θέλουν και γραπτώς! «Για να μπορέσει να επιτευχθεί μια συμφωνία στο τραπέζι, πρέπει να μας αναγνωρισθεί η κυριαρχική μας ισότητα και το ίσο διεθνές στάτους μας», έλεγε ο Τατάρ. «Μια νέα διαδικασία δεν θα πρέπει να είναι μεταξύ δύο κοινοτήτων αλλά δύο κρατών», έλεγε ο Τσαβούσογλου. Και οι δικοί μας λένε πως τους έβαλε στη θέση τους ο Γκουτέρες και τελείωσε η ιστορία με τα δύο κράτη. Ε, μάλλον, διαβάζουμε άλλα εμείς κι άλλα οι πολιτικοί μας. Για να μπορούν να συνεχίζουν τα παραμύθια των διεκδικήσεων «με σύνεση, με σοβαρότητα, με αποφασιστικότητα». Κι ας μας πάρει ο δαίμονας.
Ανάρτηση από: https://www.philenews.com/
