Δεύτερος Ιούλιος με τον Καίσαρα. Δύο χρόνια Αριστεία, με άλφα στερητικό. 730 ημέρες που χάθηκαν χιλιάδες ζωές, ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα δεκαετιών. Περίπου 104 κρίσιμες εβδομάδες.
Δύο χρόνια κυβέρνησης Μητσοτάκη του ‘Β.
Δύο χρόνια που φταίμε για τις αποτυχίες και ο πρωθυπουργός οικειοποιείται την οποιαδήποτε, ελάχιστη επιτυχία.
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατί ο πρωθυπουργός πήρε στις αρμοδιότητές του την ΕΡΤ, το ΑΠΕ, την ΕΥΠ και τις ζωές μας.
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατί συνεχίζει να εξοπλίζεται σε τερατώδη βαθμό η κατασταλτική μηχανή του κράτους.
Δύο χρόνια που φταίμε, όσοι δεν βλέπουμε την ίδια πραγματικότητα που παρουσιάζει η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατί ανήλικοι είδαν στο σινεμά το Joker.
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατί κάθε φορά που βγαίναμε στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε, οι αναβαθμισμένες «ειδικές ομάδες Δράσης» του Χρυσοχοΐδη βασάνιζαν, εξευτέλιζαν προσωπικότητες και έστελναν στα νοσοκομεία διαδηλωτές.
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατί δυνάμεις ασφαλείας μπουκάρουν με το έτσι θέλω σε σπίτια και κρατάνε δεμένους χειροπόδαρα πολίτες.
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατί –μάλλον δεν θα το θυμάστε- η ύφεση είχε αρχίσει πριν την πανδημία, το 4ο τρίμηνο του 2019.
Δύο χρόνια που φταίμε, για την διάδοση του ιού.
Δύο χρόνια που φταίμε, για το ότι επιχειρήσεις δεν βρίσκουν προσωπικό διότι «ως λαός προτιμάμε να καθόμαστε και να παίρνουμε επιδόματα» (ή τέλος πάντων κάποια αόρατη οικονομική βοήθεια που άνθρωποι που δεν έχουν εργαστεί ποτέ τους φαντασιώνονται ότι αρκεί για να επιζήσει κάποιος άνθρωπος).
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατί γκρινιάζουμε διαρκώς για τα μέτρα, την οικονομική και ψυχολογική κατάρρευση, έχοντας χάσει ανθρώπους και έχοντας ζήσει ένα από τα πιο μακρόχρονα, αντιδημοκρατικα και φονικά lockdown.
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατί αντί να ενισχυθεί το ΕΣΥ, ο αριθμός τον μετακλητών υπαλλήλων (που σπάει ρεκόρ δεκαετιών), των αστυνομικων και των ιερέων όλο και αυξάνεται, με αποτέλεσμα πριν λίγες ημέρες ακόμα και μια γερμανική εφημερίδα, η Berliner Zeitung να αφιερώσει ένα ολόκληρο θέμα για τους μετακλητούς υπαλλήλους στην Ελλάδα, γράφοντας πως «πρόκειται για μία κουλτούρα μετριότητας, την οποία μαθαίνουν τα παιδιά από το σχολείο ακόμη. Ακόμη και ο Μητσοτάκης, γονος παλαιάς πολιτικής δυναστείας και ο ίδιος, θέσπισε μετά την εκλογική νίκη, ολόκληρη βιομηχανία μετακλητών»
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατί πέρυσι το καλοκαίρι δικαιολόγησαν "επιστημονικά" την 100% πληρότητα στα αεροπλάνα και την αύξηση πληρότητας στα πλοία, ενώ στα σχολεία στριμώχνονται 25 και 27 μαθητές στην ίδια σχολική αίθουσα και στα Μέσα Μεταφοράς συνεχίζεται μέχρι και σήμερα η "σαρδελοποίηση" των επιβατών. Χωρίς μουσική.
Δύο χρόνια που φταίμε, για το πρώτο -πριν το εργασιακό- "νομοσχέδιο τέρας" του Χατζηδάκη και την πλήρη, καταστροφική εμπορευματοποίηση του περιβάλλοντος.
Δύο χρόνια που φτάιμε, επειδή ο πρωθυπουργός είπε για το προστατευόμενο δάσος του Ερημίτη στην Κέρκυρα, που ήθελαν να το εκμεταλλευτούν εμπορικά: «Ε, αφού κάποια στιγμή θα καεί» και μαντέψτε… κάηκε μετά από λίγους μήνες.
Δυο χρόνια που φταίμε, γιατί κατά την περίοδο των ατέλειωτων λοκντάουν, έχει κατατεθεί αριθμός ρεκόρ νομοσχεδίων που περιορίζουν τις ατομικές, εργασιακές και περιβαλλοντικές ελευθερίες.
Δύο χρόνια που φτάιμε, γιατί υπουργοί, υφυπουργοί και Γενικοί Γραμματείς σαν τη Σοφία Νικολάου δίνουν απευθείας αναθέσεις εκατομμυρίων.
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατι αντιδράμε στα ρεπό που τόσο απλόχερα ο αιώνιος ΔΑΠίτης, προσφέρει αντί αμοιβής στις υπερωρίες, καταργώντας επι της ουσίας το 8ωρο και ελεγκτικούς μηχανισμούς όπως η Επιθεώρηση Εργασίας.
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατί κάθε εβδομάδα είναι κρίσιμη και αναγκάζονται να παίρνουν αυστηρά μέτρα, επειδή ακριβώς απέτυχαν τα μέτρα που πήραν (ή άρθηκαν) τις προηγούμενες κρίσιμες εβδομάδες.
Δύο χρόνια που φταίμε, γιατί δεν καθόμαστε φρόνιμοι και ήσυχοι.
Δύο χρόνια που φταίμε, για τους σχεδόν 13000 νεκρούς.
Και όμως, ποτέ δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν πιο ευνοϊκές, βιοπολιτικές συνθήκες για μια κυβέρνηση που τρέφεται από το φόβο, τον κοινωνικό αυτοματισμό (που υπηρετούν τις τελευταίες εβδομάδες και "προοδευτικοί" ελιτιστές στα social media με συνεχή, απαξιωτικό λόγο για τους ανθρώπους που δεν έχουν ακόμα εμβολιαστεί) και την διαρκή "διεύρυνση" του ορισμού της ασφάλειας. Της ασφάλειας και της τάξης. Ή μάλλον, της ασφάλειας της τάξης τους.
Πότε άλλοτε η κανονικότητα, δεν απείχε τόσο πολύ από την πραγματικότητα.
Ποτέ άλλοτε το πλασματικό δεν αντικατέστησε το εφιαλτικά βιωματικό, όσο αυτά τα δύο χρόνια.
Ο Κορωνοϊός, όπως και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι επικίνδυνος και χωρίς καμία συνείδηση. Θέλει να επιβιώσει όσο περισσότερο μπορεί και μεταλάσσεται.
Η διαφορά είναι πως ο ιός είναι -απλοϊκά- ένας γενετικός κώδικας, με μορφή DNA ή RNA, κλεισμένος σε ένα πρωτεϊνικό περίβλημα, όχι γόνος μιας πολιτικής οικογένειας και μάλιστα ο πιο ανίκανος εξ αυτών.
Ανάρτηση από: https://www.2020mag.gr/
