Οι παράδοξες «ανταλλαγές» συμμαχιών

Το καθεστώς της ενισχυμένης εποπτείας και οι ευρωπαϊκές εξελίξεις προκαλούν αναδιάταξη εγχώριων και διεθνών δυνάμεων στην πόλωση κυβέρνησης-Ν.Δ.

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Με το που θα πέσουν τα φώτα της κυβερνητικής παρουσίας στη Θεσσαλονίκη, θα ανάψουν τα φώτα της Αθήνας. Όπου από Δευτέρα προσγειώνονται τα κλιμάκια του κουαρτέτου, στην πρεμιέρα της ενισχυμένης εποπτείας. Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον όχι τόσο των τεχνικών κλιμακίων, όσο των επικεφαλής των θεσμών που θα έχουν συναντήσεις σε επίπεδο υπουργών Τετάρτη με Παρασκευή. Η αποτίμηση των πρωθυπουργικών εξαγγελιών από τους εκπροσώπους των δανειστών δεν θα είναι κυρίως λογιστική, δηλαδή με κριτήριο τα νούμερα του προϋπολογισμού του 2019, αλλά κυρίως πολιτική. Τους ενδιαφέρει να μην αποπνέουν έναν αέρα αντιστροφής και ριζικής αμφισβήτησης των «μεταρρυθμίσεων» που περιλαμβάνονται στις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις.

Το σκάνδαλο των χρεοκοπημένων κομμάτων

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Οι τακτικές επιχορηγήσεις των πολιτικών παρατάξεων, οι έκτακτες για τις βουλευτικές εκλογές και τις ευρωεκλογές, οι μισθοί των βουλευτών, καθώς επίσης οι αμοιβές των ευρωβουλευτών δεν αιτιολογούν ούτε τη διαφθορά τους από την οικονομική εξουσία, ούτε τον ανεύθυνο τραπεζικό δανεισμό τους – ενώ καθιστούν υπερβολικά μεγάλο το κόστος της Δημοκρατίας.

Επικαιρότητα

Σε σχέση με την κρατική επιχορήγηση που λαμβάνουν τα πολιτικά κόμματα, το θέμα μας δεν ήταν τα συγκεκριμένα ποσά αυτού καθεαυτού (ανάλυση), όσο το γεγονός ότι, σε ορισμένα από αυτά δεν αρκούσαν – με αποτέλεσμα να παίρνουν από τράπεζες υπέρογκα δάνεια, με εγγύηση τις επιχορηγήσεις των επομένων ετών, όταν καμία επιχείρηση δεν μπορεί να δανειστεί πουθενά στον κόσμο με εγγύηση το μελλοντικό της τζίρο.

Εν προκειμένω δεν τοποθετούσαν ως εγγύηση τουλάχιστον τα κέρδη τους των επομένων ετών, αυτό δηλαδή που θα απέμενε εάν αφαιρούνταν τα ετήσια έξοδα λειτουργίας τους, αλλά το τζίρο τους! – οπότε ήταν αυτονόητο πως κάποια στιγμή δεν θα ήταν σε θέση να πληρώσουν τα χρέη τους. 

Πολιτικές καραμπόλες και πολιτικά καρούμπαλα

Του Γεράσιμου Δεληβοριά

«Είναι εκεί στην πολιτεία/ σε πλατείες και γραφεία/μια φωλιά που ζεί μια ράτσα/ τετραπέρατη καπάτσα. Σκάβουν, σπέρνουν και θερίζουν/ και χτυπιώνται με τις γλώσσες. Και τα χέρια τα ‘χουν μόνο/ να υπογράφουν, να μουτζώνουν. Κα ποτέ τους το ‘να χέρι/ πούναι τ’ άλλο τους δεν ξέρει. Γλωσσομάχοι, γλωσσοφάγοι/ που τις γλώσσες τους να φάνε». (Αριστοφάνη, Όρνιθες. Μτφ. Β. Ρώτας, διδασκαλία Κ. Κούν, μουσική Μ. Χατζιδάκης).

 Ο Κ. Μητσοτάκης είχε πεί, πως μετά από δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το θέμα της Μακεδονίας και εννοούσε φυσικά την ονομασία της γειτονικής χώρας. Απατήθηκε. Η πεποίθηση του όμως είχε γερές βάσεις.

 Κανείς, για παραδειγμα δεν θυμάται σήμερα κι ας έχουν περάσει λιγότερα από δέκα χρόνια από την σχετική δημοσίευση, για τα δεκάδες ακίνητα που κληρονόμησε από τις θειάδες του ο Θ. Πάγκαλος (όλοι όμως θυμούνται την περίφημη φράση του, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο).

 Κανείς επίσης δεν θυμάται τις απειλές του Ευ. Βενιζέλου εναντίον του δημοσιογράφου Βαξεβάνη, για τα όσα είχε γράψει ο τελευταίος για περιουσιακά ζητήματα της συζύγου του πρώτου, απειλές που βεβαίως δεν προχώρησαν σε υλοποίηση.

 Βέβαια, στην περίπτωση του Β. Μαγγίνα που εκμεταλλεύτηκε τον υπουργικό του θώκο για να απολύσει και να απελάσει μάλιστα τον Ινδό κηπουρό του όταν αποκαλύφθηκε πως ο φουκαράς Ινδός δούλευε ανασφάλιστος στο ΙΚΑ, έχουν περάσει τα δέκα χρόνια. Όμως κι εδώ η μνήμη ατόνησε μέσα σε λίγες μέρες από το συμβάν, ενώ για τους αγωνιστές συνδικαλιστές μας μάλλον δεν υπήρξε καν πρόβλημα.

Αποκάλυψη σοκ από τον Τσίπρα

Του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη

Ο πρωθυπουργός μπορεί να αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ταυτόχρονα αγράμματος (η Διεθνή Έκθεση), αμόρφωτος (έχουμε μαξιλάρι και δεν χρειαζόμαστε τις αγορές) και ψεύτης (σε όλα), αλλά είναι ίσως από τις λίγες φορές που η ρητορική του μανία τον παγίδευσε σε μια τραγική ομολογία. Άθελά, του. Βάζοντας ταφόπλακα στην «περήφανη» πολιτική του.

Το Σάββατο, εν μέσω χειροκροτημάτων των κλακαδόρων που είχαν μαζευτεί στο Βελλίδειο να ακούσουν τον ηγέτη τους, ο πρωθυπουργός κατέληξε στην απαρίθμηση των οικονομικών … επιτευγμάτων του σήμερα, αποστομώνοντας (νόμισε) τους αντίπαλούς του με το επιχείρημα:

«Όλα αυτά, η "έξοδος (η έξοδο στην αγράμματη των συριζαίων) από το μνημόνια", η "ανάπτυξη" και οι "ελαφρύνσεις" από την επίτευξη δημοσιονομικού χώρου, αντάμα με την «εμπιστοσύνη των αγορών και των ΗΠΑ με την ΕΕ») αποδεικνύουν ότι είχαμε και σχέδιο και όραμα όταν πήραμε τη διακυβέρνηση της χώρας. Το οποίο υλοποιούμε».

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι χτες δεν ξέραμε ότι η σημερινή κατάσταση της χώρας είναι αποτέλεσμα του σχεδίου και του οράματος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δηλαδή, ότι βάσει σχεδίου καθυστέρησε το πρώτο εξάμηνο του 2015 κάθε σοβαρή επαφή και συνομιλία με την ΕΕ ώστε, βάσει του ίδιου σχεδίου να οδηγηθεί η χώρα σε κλείσιμο των τραπεζών, σε νέο τρίτο μνημόνιο, σε νέο, μεγαλύτερο χρέος κατά 85 δις ευρώ, σε μηδενισμό της αξίας των μετοχών των τραπεζών, σε εξαφάνιση περιουσίας άνω από 90 δις ευρώ από τις αποταμιεύσεις των νοικοκυριών.

Η ιστορία της UNRWA ως «τύψεις» της Δύσης για τον ξεριζωμό του 1948 και πως ο Τραμπ επιχειρεί να τις ξορκίσει

Η ίδρυση του Ισραήλ το 1948 σημαδεύτηκε από τη βίαιη εκδίωξη 700,000 Παλαιστινίων που δεν τους επετράπη ποτέ να γυρίσουν στις εστίες τους. Η διεθνής κοινότητα, ανήμπορη να διορθώσει τα λάθη της, έσπευσε να επαληθεύσει τον Σοπενχάουερ επιλέγοντας να διαχειριστεί τύψεις δημιουργώντας την UNRWA. Μια υπηρεσία που εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό βραχίονα της παλαιστινιακής ζωής και που ο Τραμπ σήμερα, μετά από 70 χρόνια δράσης, έρχεται να υπονομεύσει σοβαρά παγώνοντας τη χρηματοδότης της.

Του Γιώργου Ρήγα

Με μια ανακοίνωση, όπου μεταξύ άλλων χαρακτήριζε την υπηρεσία ως «ανεπανόρθωτα ελαττωματική», το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έκανε στις 31 Αυγούστου γνωστό πως σταματά την χρηματοδότηση προς την «Υπηρεσία Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή», γνωστότερη με το αγγλικό αρκτικόλεξο UNRWA. Η απόφαση κάθε άλλο παρά κεραυνός εν αιθρία ήταν. Ο Τραμπ και οι συνεργάτες του όχι μόνο είχαν επανειλημμένα εκφράσει την πρόθεση να διακόψουν τη σχετική ενίσχυση, αλλά επιπλέον παρακράτησαν τη μισή σχεδόν προβλεπόμενη πρώτη δόση για φέτος στην αρχή της χρονιάς. Η εν λόγω παρακράτηση, ύψους 65 εκατομμυρίων δολαρίων, με την πρόσφατη ανακοίνωση μετατράπηκε σε οριστική ακύρωση. Να σημειωθεί πως η ετήσια βοήθεια των ΗΠΑ στην UNRWA είναι της τάξης των 365 εκατομμυρίων δολαρίων με το συνολικό προϋπολογισμό της υπηρεσίες να ανέρχεται στα 1.2 δισεκατομμύρια δολάρια.

Τα μνημόνια «τελείωσαν», τα ψέματα συνεχίζονται

Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου

Του Αναστάσιου Λαυρέντζου 

Κάποιος που θα παρακολουθούσε τις εξελίξεις στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία της κρίσης και των μνημονίων, θα εντυπωσιαζόταν σίγουρα από ένα πράγμα: από το πλήθος, το μέγεθος, αλλά και την προφάνεια των ψεμάτων που ειπώθηκαν σχεδόν από όλες τις πλευρές.

Πράγματι, με το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης το 2008, η οποία εξάντλησε πρόωρα το ελληνικό «αναπτυξιακό» μοντέλο, η τότε κυβέρνηση (ΝΔ) είχε σπεύσει να καθησυχάσει τους πάντες μιλώντας για «θωρακισμένη οικονομία». Ωστόσο, ήδη από τις αρχές του 2009, και όταν πια ήταν φανερό ότι ο προϋπολογισμός του έτους ήταν ανεκτέλεστος, άρχισε να μιλά για ανάγκη συνεννόησης με την αντιπολίτευση, ώστε «να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα σταθεροποίησης».

Τζουτζέδες και Τζερεμέδες

Του Στάθη

Σύστημα – κατεστημένο – καθεστώς, λέξεις που προσιδίαζαν πάντα στην αστική δημοκρατία, αλλά χρησιμοποιούνται επιλεκτικώς, αναλόγως του βαθμού αποστροφής ως προς ό,τι χαρακτηρίζουν. Ο Πούτιν λόγου χάριν είναι «καθεστώς», ενώ η Μέρκελ είναι «κατεστημένο». Όσο για
το «σύστημα» (μια κάπως ευφημιστική κρυπτωνυμία του καπιταλισμού), τώρα αντιμετωπίζει (και μπροστά του «δικαιώνεται») το νεόκοπο δημιούργημά του, το «αντισύστημα». Ο Ομπάμα ήταν το σύστημα, ο Τραμπ είναι το «αντισύστημα»,
όπως και «αντισύστημα» εμφανίζεται να είναι η Ακροδεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις. Στην πραγματικότητα ο νεοφιλελευθερισμός, η κυρίαρχη εδώ και δεκαετίες μορφή του καπιταλισμού,αποτυπώνεται πολιτικώς περισσότερο πλέον με το αντισύστημα παρά με το σύστημα.

Η οικονομία της αρπαγής και εν τω άμα οικονομία της αρπαχτής μορφοποιούνται πλέον σε έναν πολιτικό ζόφο που προελαύνει παντού. (Στην Ιταλία η Λέγκα του Βορρά ανέτρεψε τον συσχετισμό της με τους Μπεμπεγκρίλους στο 35% υπέρ της, από 17% στο οποίο ήταν όταν οι Μπεμπεγκρίλοι ήταν εκείνοι στο 35%). Σε πολλές χώρες της Ευρώπης η αποξένωση των πολιτών από την πολιτική

Όταν οι αριθμοί ευημερούν .. αλλά κρύβουν την αλήθεια

ΕΛΣΤΑΤ: Κατά 11% μειώθηκε η ανεργία σε σχέση με τον Ιούνιο του 2017

- Προγράμματα απασχόλησης ορισμένου χρόνου, ελαστική απασχόληση, εικονικές προσλήψεις με διπλάσιο πραγματικό χρόνο απασχόλησης, και άλλα παρόμοια, θα καθορίζουν τα ποσοστά απασχόλησης - και όχι εργασίας -.Στο 19,1% μειώθηκε περαιτέρω η ανεργία τον Ιούνιο εφέτος, έναντι του 21,3% τον Ιούνιο 2017 και του αναθεωρημένου προς τα κάτω 19,3% τον Μάιο 2018. Με πλέον χαρακτηριστικό ότι το ποσοστό ανεργίας των νέων έως 24 ετών βρέθηκε για πρώτη φορά μετά από χρόνια κάτω από το 40%.

Σύμφωνα με την έρευνα εργατικού δυναμικού της ΕΛΣΤΑΤ, οι άνεργοι ανήλθαν σε 909.258 άτομα, με τον αριθμό τους να περιορίζεται κατά 112.401 άτομα σε σχέση με τον Ιούνιο 2017 (μείωση 11%) και κατά 12.624 άτομα σε σχέση με τον Μάιο 2018 (μείωση 1,4%).

ΜΚΟ, η βιομηχανία της ανθρωπιστικής βοήθειας: η μπίζνα του αιώνα

Της Γεωργίας Γκαρδαλίνου

Η ανθρωπιστική βιομηχανία διακινεί 150 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο: σαν ένα τρένο, ατμομηχανή του είναι η φτώχεια και τα βαγόνια του είναι οι μη-κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ). Αυτές με τη σειρά τους μπορεί να συγκριθούν με τις μεγάλες επιχειρήσεις: θα πρέπει να νικήσουν τον ανταγωνισμό, εξασφαλίζοντας τη μεγαλύτερη ποσότητα των πιθανών δωρεών και να αποκλείσει άλλους οργανισμούς από την αγορά.

Το 80% των κεφαλαίων των ΜΚΟ προέρχεται από κυβερνήσεις.Οι τρεις μεγαλύτεροι δωρητές στον πλανήτη είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Μεγάλη Βρετανία. Αυτό επιτρέπει στους δωρητές να αποφασίσουν πώς και πού να επενδύσουν, ως εκ τούτου, δεν επιλέγουν τις φτωχότερες χώρες, αλλά με βάση την πολιτική τους ατζέντα. 

Αυτά τα δημόσια κονδύλια που μεταφέρονται σε ιδιώτες χρησιμεύουν όχι μόνο στην εκβιομηχάνιση της νεοφιλελεύθερης διαφθοράς, αλλά και στην ενίσχυση των μηχανισμών διεθνούς παρέμβασης που ξεφεύγουν από τα εθνικά κράτη υπέρ των κέντρων εξουσίας που αναπτύσσονται από διακρατικούς οικονομικούς φορείς. 

Σε αυτό, ας δουμε τρία εμβληματικά παραδείγματα

ΥΠΕΞ: Aπλά μαθήματα αξιοποίησης της λέρας

Του Δημήτρη Μηλάκα

Ποιος κυβερνά αυτό το υπουργείο (των εξωτερικών εν προκειμένω); Δύο μικρές ξεχωριστές αλλά πανομοιότυπες  ιστορίες διπλωματικών υπαλλήλων, μιας  γυναίκας και ενός άνδρα μας βοηθούν να ψηλαφίσουμε  πώς δουλεύει το «σύστημα» και κυρίως το πώς γίνεται η «δουλειά». Οι εν λόγω ιστορίες δεν είναι οι μόνες, αλλά είναι χαρακτηριστικές…

Στην πρώτη ιστορία την  μία, διπλωμάτη τοποθετημένη στις ΗΠΑ, την έπιασαν οι αμερικανικές αστυνομικές αρχές  να κλέβει σε κατάστημα. Βιντεοσκοπημένη και δακτυλοσκοπημένη παραδόθηκε πακέτο με τις αποδείξεις στις ελληνικές διπλωματικές αρχές που είχαν την επιλογή ή να την αφήσουν στους Αμερικανούς για τα περεταίρω ή να τη στείλουν στην Αθήνα να υποστεί τις συνέπειες της πράξης της. Αποφασίστηκε να επιστρέψει στην Αθήνα. Στη δεύτερη ιστορία ο  άλλος, διπλωμάτης, πιάστηκε στην Κοπεγχάγη με 3 γραμμάρια ηρωίνη επάνω του και 3 κιλά στο αυτοκίνητό του. Φορτωμένος με μια δικογραφία για κακούργημα (εμπορία) επέστρεψε στην Αθήνα για να αντιμετωπίσει κι αυτός τις συνέπειες της πράξης του….

Η παγκόσμια επιχείρηση καταναγκαστικής εργασίας

Της Παναγιώτας Μπλέτα

Η εποχή της παγκοσμιοποίησης χαρακτηρίστηκε από την ανάπτυξη του μεγάλου πολυεθνικού λιανικού εμπορίου, με στόχο την αύξηση της κατανάλωσης σε όλα τα κοινωνικά και εισοδηματικά στρώματα. 

Έτσι δημιουργήθηκαν μοντέλα επιχειρήσεων μαζικής και φθηνής παραγωγής, προκειμένου για την επέκταση της μαζικής φθηνής κατανάλωσης, που θα απόφερε τεράστια έσοδα στα ταμεία των μεγάλων πολυεθνικών, που ποτέ δεν θα μοιραζόντουσαν όμως ούτε με τους εργαζόμενους τους, ούτε με τους καταναλωτές, ούτε και με τα ίδια τα κράτη από τα οποία προέρχονται οι μέτοχοι τους, καθώς αυτά καταλήγουν όλα σε φορολογικούς παραδείσους. 

Σύμφωνα με έκθεση της καθηγήτριας Genevieve Le Baron που δημοσιεύθηκε το 2018 από το SPERI. – SHEFFIELD POLITICAL ECONOMY RESEARCH INSTITUTE- ΠΟΛΙΤΙΚΟ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΡΕΥΝΑΣ SHEFFIELD, η εργασιακή εκμετάλλευση, συμπεριλαμβανομένης της καταναγκαστικής εργασίας, είναι ενδημική στη βάση των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού με τσάι και κακάο.  

Η έκθεση βασίζεται σε μια πρότυπη διεθνή ερευνητική μελέτη που αναλύει τα επιχειρηματικά μοντέλα της καταναγκαστικής εργασίας στις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού αγροτικών προϊόντων, κυρίως κακάο και τσαγιού, και την αναποτελεσματικότητα των βασικών επιχειρηματικών και κυβερνητικών πρωτοβουλιών για την καταπολέμησή της. 

Η Ελλάδα αλλάζει ιδιοκτησία

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Με τέτοια άσχημα οικονομικά μεγέθη, καθώς επίσης με τόσο τρομακτικές δημογραφικές προβλέψεις, είναι αδιανόητο να παραμένουμε διαιρεμένοι και βυθισμένοι στην εμφύλια σκανδαλολογία – πόσο μάλλον όταν ως Έθνος κινδυνεύουμε κυριολεκτικά να χαθούμε, καταλήγοντας στα σκουπίδια της ιστορίας.

«Όσο υπάρχει ακόμη καιρός πρέπει να παραδεχθούμε τα αυτονόητα: το ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε στην παγίδα της Τρόικας από έναν Εφιάλτη, πως εκβιάσθηκαν οι πολιτικοί της να υπογράψουν τη θανατική μας καταδίκη ως Έθνος, τα μνημόνια και το PSI, ότι δρομολογείται η σταδιακή αλλαγή της ιδιοκτησίας της με την αντικατάσταση των Ελλήνων που την εγκαταλείπουν μαζικά από φθηνούς, πειθήνιους μετανάστες, πως είναι χρεοκοπημένοι οι πάντες, ότι η ενδοτική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας ήταν προϊόν στυγνού εκβιασμού και μόνο η αρχή, καθώς επίσης πως τα δύο κυρίαρχα κόμματα είναι πιστά υποχείρια των δυνάμεων κατοχής. Μόνο τότε θα πάψουμε να ασχολούμαστε ανόητα με το παρελθόν και θα αναζητήσουμε ρεαλιστικές λύσεις για το μέλλον – οι οποίες πάντοτε υπάρχουν, ακόμη και όταν βρίσκεται κανείς στην άκρη του γκρεμού».

Επικαιρότητα 

Η κυβέρνηση λέγεται πως ανησυχεί για τη μείωση του ρυθμού ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στο 1,8% το δεύτερο τρίμηνο, από 2,5% το πρώτο – καθώς επίσης για την άνοδο των επιτοκίων των δεκαετών ομολόγων στο 4,35% (πηγή) από αρκετά κάτω του 4% λίγες εβδομάδες πριν. Αντίθετα, εμείς εκπλησσόμαστε τόσο για την αύξηση του ΑΕΠ όταν όλοι οι συντελεστές του (ΑΕΠ = κατανάλωση + ιδιωτικές επενδύσεις + δημόσιες δαπάνες + εμπορικό ισοζύγιο) υποφέρουν με μοναδική εξαίρεση τις εξαγωγές, όσο και για το επιτόκιο του δεκαετούς – το οποίο είναι σχετικά χαμηλό για μία χώρα που έχει πλέον χρεοκοπήσει το δημόσιο, οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις, τα νοικοκυριά και τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ τπ πελατειακό κράτος, η κομματική διαφθορά, η γραφειοκρατία κοκ. ζουν και βασιλεύουν.

Μεταρρυθμίσεις Γαβρόγλου – παιδαγωγική του σύγχρονου οικονομικού ολοκληρωτισμού

Του Γιώργου Ρακκά 

Οι μεταρρυθμίσεις Γαβρόγλου έφεραν και πάλι στην κορυφή της επικαιρότητας, την συζήτηση για τις κλασικές σπουδές, και την υποβάθμισή τους στο πλαίσιο της επίσημης εκπαίδευσης.

Μέσα σε αυτήν, δεσπόζει το ψευδοεπιχείρημα περί «νεκρών γλωσσών», που θέτει μια ένσταση χρηστικότητας για την γενική διδασκαλία των αρχαίων, και εκείνη των λατινικών, όπως περιοριζόταν μέχρι σήμερα σε όσους θέλουν να προσανατολιστούν στις κλασικές σπουδές; «Δεν μιλάν αρχαία τα γκαρσόνια»,συνηθίζει να επαναλαμβάνει η ρητορική του αγοραίου εκσυγχρονισμού ―λες και το ζήτημα με τ′ αρχαία είναι να τα ξέρεις για να τα χρησιμοποιείς μέσα στην καθημερινότητά.

Δεν υπάρχει πιο γελοίο και υποκριτικό επιχείρημα, που εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους τάχα πεπαιδευμένους το χρησιμοποιούν: Γιατί, ιδίως αυτοί, γνωρίζουν πολύ καλά πως λατινικά και αρχαία, για να μιλήσουμε με σύγχρονους, ”χρηστικούς” όρους, είναι «λογισμικά». Αν τα κατέχεις, μπορείς να αποκτήσεις πρόσβαση σε μια τεράστια γραμματεία, που σφράγισε δυο ολόκληρες εποχές, αρχαία και μεσαιωνική, όχι μόνο στην εξέλιξη του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και σε εκείνη του ευρωπαϊκού. Κι εδώ δεν μπαίνουμε καν στη συζήτηση για το πως η γνώση αυτών των ”νεκρών γλωσσών” (sic!), επιτρέπει σ′ έναν μαθητή να κατέχει πολύ καλύτερα τα σύγχρονα ελληνικά, ή να μάθει πολύ ευκολότερα τις λατινογενείς ευρωπαϊκές γλώσσες. Ούτε μιλάμε για τις περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένες μεθόδους διδασκαλίας αυτών των μαθημάτων, που έκριναν εν πολλοίς την επιτυχία τους μέσα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ―ζήτημα που είναι επίσης σημαντικό, αλλά ανήκει σε μια άλλη συζήτηση.

Η ευκολία...

Ανάρτηση από: https://tvxs.gr

Ξαφά: Γιατί πρέπει να περικοπούν οι συντάξεις

Της Μιράντας Ξαφά

Για «αμιγώς πολιτικά κίνητρα» που δεν εκφράζουν τα αιτήματα της κοινωνίας και των επιχειρήσεων κατηγόρησε τον ΣΕΒ ο πρωθυπουργός από το βήμα του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος. Αφορμή αποτέλεσε πρόσφατη έκθεση στην οποία, κατά τον κ. Τσίπρα, ο ΣΕΒ «επιχειρεί να παρέμβει στη δημόσια συζήτηση για τα περιβόητα μέτρα του ’19 και του ’20, δίνοντας μάλιστα σήμα αναγκαιότητας εφαρμογής τους, ανεξάρτητα από το αν πιάνουμε ή όχι τους στόχους […] Ο ΣΕΒ έρχεται σχεδόν πάντα να υπερθεματίσει για κάθε αντικοινωνικό και αντιαναπτυξιακό μέτρο, εν προκειμένω για μία ακόμα περικοπή συντάξεων». Στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Αντικοινωνική και αντιαναπτυξιακή θα ήταν η μη περικοπή των συντάξεων. Οι λόγοι είναι προφανείς:

Αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών: Ο νόμος Κατρούγκαλου (Ν. 4387/ 2016) μείωσε σημαντικά τις νέες συντάξεις που εκδίδονται μετά τις 12/5/2016, αλλά διατήρησε ανέπαφες τις συντάξεις που εκδόθηκαν πριν από αυτό το ορόσημο. Η διατήρηση της «προσωπικής διαφοράς» για τους παλαιούς συνταξιούχους σημαίνει ότι ένας νέος συνταξιούχος με τα ίδια χρόνια προϋπηρεσίας και τις ίδιες εισφορές μπορεί να εισπράττει σύνταξη «κομμένη» έως 40%! Οι μειώσεις των συντάξεων μέχρι 18% από 1/1/2019 που θα προκύψουν από την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» αποκαθιστούν σε κάποιο βαθμό την ισορροπία μεταξύ των γενεών. Από 1/1/2023 που «ξεπαγώνουν» οι συντάξεις, κάθε αύξηση στο ποσό της καταβαλλόμενης σύνταξης λόγω «ρήτρας ανάπτυξης» θα συμψηφίζεται με το υπόλοιπο της προσωπικής διαφοράς μέχρι την πλήρη εξάλειψή της. Μόνο τότε οι παλαιοί συνταξιούχοι θα εξισωθούν πλήρως με τους νέους.

"Το θα το σπείραν και δε φύτρωσε" ...

Του Μάνου Δούκα

ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΠΡΟΣ ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ ... για τις εξαγγελίες στην 83η ΔΕΘ ...

1. Ακούγοντας τον πρωθυπουργό και τις νέες υποσχέσεις του, στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ προχτές και στο υπουργικό συμβούλιο, θυμήθηκα πριν 4 χρόνια, που πάλι ο ίδιος διατύπωνε στην ΔΕΘ τις Κόκκινες γραμμές" του "Προγράμματος της Θεσσαλονίκης: 

"13η σύνταξη", "13ος μισθός", "Κατάργηση ΕΝΦΙΑ", "Αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ", "Επαναφορά κατώτατου μισθού στα 751€", κλπ.

Χιλιάδες όρκοι δόθηκαν. Χιλιάδες ιμάτια διερράγησαν για το ότι είναι ρεαλιστικό και απόλυτα βέβαιο.

Χιλιάδες καλτσόν έγιναν κομμάτια. Πολλές φοβέρες εκτοξεύτηκαν ότι θα χορέψουν στο ταψί τη Μέρκελ και την ΕΕ. Τα θυμόμαστε όλοι. (Όλοι;) ... 

Η μεγάλη εκλογική απάτη

Του Ιάκοβου Ιωάννου

Τα σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα σήμερα εφαρμόζουν αποδεδειγμένα καλύτερα τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, αφού δεν επιτρέπουν άλλες πιο ριζοσπαστικές επιλογές στις μάζες – ενώ τις αποκλείουν από τις διαδηλώσεις, από τους δρόμους, οπότε προτιμούνται από τις ελίτ.

«Η δύναμη των κομμάτων έχει άμεση σχέση με τη χρηματοδότηση τους – αφού διαφορετικά δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τα έξοδα τους, τις διαφημίσεις τους, τα γραφεία που νοικιάζουν ανά τη χώρα κοκ. Ως εκ τούτου είναι εξαρτημένα από τις ελίτ οι οποίες τότε καθορίζουν τις «δημοκρατικές επιλογές» των μαζών – στηρίζοντας συνήθως κόμματα που δεν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, όσον αφορά τα συμφέροντα τους (των ελίτ).

Οι ελίτ λοιπόν ουσιαστικά αγοράζουν τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες αντιπαραθέσεις των πολιτικών που συνήθως χρηματίζονται.

Άλλο «έξοδος» κι άλλο διέξοδος της χώρας

Του Ρούντι Ρινάλντι

Η λήξη του τρίτου μνημονίου ως συγκεκριμένης συμφωνίας του ελληνικού κράτους με τους δανειστές του, είναι γεγονός από τις 21 Αυγούστου. Οι δεσμεύσεις, ο έλεγχος και οι πιέσεις-καταναγκασμοί συνεχίζονται βεβαίως με άλλη μορφή, ενώ υποτίθεται ότι υπάρχουν έστω και μικρά περιθώρια για άσκηση πολιτικών σε κρατικό και διοικητικό επίπεδο που προηγουμένως έπρεπε να τύχουν της απόλυτης έγκρισης από την εγκατεστημένη στο Χίλτον Τρόικα.

Από την άποψη αυτή, και επίσημα πλέον από τον Αύγουστο, έχει ανοίξει μια νέα πολιτική περίοδος για τη χώρα (όχι απλά για τον ΣΥΡΙΖΑ ή την Ν.Δ.) που θα έπρεπε να εκτιμηθεί και να αξιολογηθεί. Κι όμως, επικρατεί μια διάχυτη σύγχυση: Δεν είναι καθαρό αν τέλειωσαν τα μνημόνια, ούτε αν είναι μοιραίο να είμαστε σκλαβωμένοι για 60 ακόμα χρόνια χωρίς να μπορεί να γίνει τίποτα.

Έγγραφο - βόμβα για τα Σκόπια

Του Γιώργου Παπαδόπουλου - Τετράδη

Έγγραφο της αμερικανικής πρεσβείας στα Σκόπια αποδεικνύει ότι οι δήθεν υποχωρήσεις που έκανε ο Ζόραν Ζάεφ στο Μακεδονικό ζήτημα δεν ήταν τίποτε άλλο από τις θέσεις της χώρας του ήδη από την κυβέρνηση Γκρούεφσκι με πρόεδρο τον Τσερβενκόφσκι το 2008! Τις οποίες είχαν γνωστοποιήσει στην αμερικανική κυβέρνηση για τα περαιτέρω… Και τότε, κυβέρνηση και 320 Έλληνες κολαούζοι τι υπέγραψαν πρόσφατα; Άλλη μια προδοτική θέση.

Όπως αποκαλύπτει το έγγραφο της αμερικανικής πρεσβείας τον Ιούλιο του 2008, με πρέσβειρα την Τζίλιαν Μιλοβάνοβιτς, τα Σκόπια είχαν πληροφορήσει ότι η βασική θέση τους ήταν

1. να ονομαστούν Βόρεια Μακεδονία και
2. να αναγνωριστεί ότι έχουν μακεδονική εθνικότητα και μακεδονική γλώσσα. Μάλιστα, η αμερικανική πλευρά μεθόδευε να γίνει η αναγνώριση της γλώσσας μέσω του ΟΗΕ με τρόπο που να μην εξαρτάται από την Ελλάδα να αντιδράσει!

Αφού είχε προηγηθεί το βέτο Καραμανλή- (Μολυβιάτη) τον Απρίλιο του 2008 στο ΝΑΤΟ, η ελληνική κυβέρνηση βολιδοσκοπήθηκε πάλι για την παραπάνω θέση των σκοπιανών και αρνήθηκε να δεχτεί τις θέσεις γλώσσας και εθνικότητας.

Έκτοτε το θέμα πάγωσε και ΗΠΑ- Σκόπια περίμεναν μια καλύτερη στιγμή. Ώσπου εμφανίστηκαν ως μάννα εξ ουρανού οι χρήσιμοι ηλίθιοι, που ήταν πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα με μοναδικό αντάλλαγμα να στηριχτούν για να κρατηθούν στην εξουσία.

Τι ακριβώς διαπραγματεύονταν δήθεν τα σαΐνια του κυρίου Κοτζιά, αφού τελικά υπέγραψαν τις επί 10ετία θέσεις της σκοπιανής πλευράς; Η απάντηση είναι απλή εκ του αποτελέσματος: Δεν διαπραγματεύονταν με τους Σκοπιανούς. Διαπραγματεύονταν με τους Αμερικάνους τα ανταλλάγματα για να υπογράψουν. Και ξόδεψαν μέρες επί ημερών για να σκαρφιστούν με ποιο τρόπο θα περάσουν στον ελληνικό λαό την κατάπτυστη και προδοτική συμφωνία ως επιτυχία.

Ιδεολογία χαμαιλέοντα…

Ανάρτηση από: https://georgopalis.com

Ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Οι σημερινοί Έλληνες έχουν καταντήσει να είναι ένας λαός που κανένας δεν τον ρωτάει ποτέ για τίποτα (ενώ ακόμη και αν τον ρωτήσει όπως με το δημοψήφισμα του 2015 δεν τον υπολογίζει καθόλου), γνωρίζοντας πως δεν θα αντιδράσει σε ότι και αν του «σερβίρει» – όπως στο θέμα της υπογραφής του PSI και πρόσφατα στην παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια. 

Αρκετοί ισχυρίζονται πως όταν ξεχνάει κανείς την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει – κάτι που είναι φυσικά καταστροφικό, όταν πρόκειται για ένα βρώμικο παιχνίδι που παίχθηκε εν αγνοία και εις βάρος των Ελλήνων. Ενός λαού που κανένας δεν τον ρωτάει ποτέ για τίποτα (ενώ ακόμη και αν τον ρωτήσει όπως με το δημοψήφισμα του 2015 δεν τον υπολογίζει καθόλου), γνωρίζοντας πως δεν θα αντιδράσει σε ότι και αν του «σερβίρει» – όπως στο θέμα της εισόδου της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, στην υπογραφή του PSI και πρόσφατα στην παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια.

Έτσι φτάσαμε στο απόλυτα εξευτελιστικό σημείο που αποτελεί μεγάλη ντροπή για τους Έλληνες (α) να κερδίζουν ξανά στις δημοσκοπήσεις τα τρία κόμματα που πρόδωσαν την Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ουσιαστικά έχει καταλάβει το ΣΥΡΙΖΑ και (β) τα Σκόπια να κάνουν δημοψήφισμα για το όνομα της Μακεδονίας, τη γλώσσα και την ιθαγένεια που τους παραχώρησε αυθαίρετα η κυβέρνηση – ενώ στους Έλληνες να μην επιτρέπεται, να μην τους ρωτάει κανείς, παρά το ότι χάνουν μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, με αποτέλεσμα όλες οι επόμενες γενιές να πληρώσουν ένα τεράστιο τίμημα.

Ήρωες και αντι-ήρωες... Γιώργος Τσικκουρής... Elena Angeloni... 2 Σεπτέμβρη 1970...

Του Μανώλη Δημελλά

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός, κάλεσε και ζήτησε να γνωρίσει, αλλά και να τιμήσει έναν άγνωστο νεαρό, τον Federico, το γιο της αγωνίστριας Elena Angeloni. Τότε ήταν αλλιώς, η λέξη ταξικός αγώνας δεν είχε γίνει ακόμα φιλολογική κουβέντα και στάχτη στα μάτια μιας ταλαίπωρης, ανήμπορης κοινωνίας. Υπήρχε ελπίδα έστω κι αν τελικά ήταν προδομένη.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, επιβάλλεται να επαναπροσδιορίσουμε αξίες και να υπενθυμίζουμε τους αληθινούς ήρωες με το ονοματεπώνυμο τους και όχι πνιγμένους στην... αοριστία και τη λησμονιά, όλους εκείνους που παρέδωσαν σε εμάς ακόμη και τη ζωή τους.

Κύριο έρεισμα των σκέψεων η λέξη "αριστερά", που σήμερα δείχνει να χάνει το χρώμα και την αξία της, μέσα σε ένα διαρκές ηθικό-κοινωνικό σκάνδαλο και μια σθεναρή άρνηση να αναγνωρίσουμε τους εποχιακούς ρόλους. 

Πρόκειται για την ιστορία δυο αυθεντικών διεθνιστών, τα ονόματα και η πράξη τους βρίσκονται σήμερα στη σκιά, αν και θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές στα πρόσφορα και τις τιμές μας.

Η ιστορία  ξεκινά στις 11 Αυγούστου 1970, όταν ένα νεαρό ζευγάρι τουριστών ξεκινούσε από το Μιλάνο και προσγειώθηκε στο Ανατολικό αεροδρόμιο. Στα διαβατήρια και κάτω από τις φωτογραφίες τους έχει τα ονόματα της Μαργαρέτ-Μπρίττε Βέστερλουντ και του Έτζο Σεβέζε.

Το τέλμα μετά τα μνημόνια

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Με το τυπικό τέλος των μνημονίων ήρθε στο προσκήνιο το βαθύτερο οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Η οικονομία βρίσκεται σε τέλμα και δεν υπάρχουν οι συνθήκες για ταχύρρυθμη ανάπτυξη. Τα μνημόνια έχουν βάλει την Ελλάδα για τα καλά στον σκληρό πυρήνα των Βαλκανίων.  

Τα δομικά οικονομικά προβλήματα

Οι δομικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι γνωστές και τεκμηριωμένες στη διεθνή βιβλιογραφία. Μετά την είσοδο στην ΕΕ σταδιακά εμφανίστηκε υπερδιόγκωση των υπηρεσιών και εξασθένηση της βιομηχανίας. Ο τομέας των υπηρεσιών έχει όμως χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα κι έτσι η χώρα δε μπόρεσε να σταθεί στην παγκόσμια αγορά. Η ελληνική οικονομία κυριαρχήθηκε από τα λεγόμενα «μη εμπορεύσιμα» αγαθά και στράφηκε προς την εγχώρια αγορά, με αποτέλεσμα να γίνεται ακόμη χειρότερη η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα. Φαύλος κύκλος. 

Μετά την είσοδο στη ΟΝΕ ακολούθησε μια παραπλανητική περίοδος παχιών αγελάδων που έκανε πολλούς να νομίσουν ότι το ευρώ «μας έβαλε στην πρώτη κατηγορία». Τα χαμηλά επιτόκια έφεραν τόνωση των επενδύσεων και της κατανάλωσης και ισχυρή ανάπτυξη. Η Ελλάδα δε γνώρισε πιστωτική φούσκα, όπως λανθασμένα λέγεται, αλλά σίγουρα η επέκταση της πίστωσης στήριξε την ανάπτυξη. 

Η ιδεολογική ρομφαία της ολιγαρχίας

Του Γιώργου Κοντογιώργη

Είναι κοινός τόπος πλέον πως οι παραδοσιακές ιδεολογίες έχουν εκπληρώσει τον προορισμό τους και έχουν περιέλθει στα αζήτητα της ιστορίας. Αυτό έχει ως συνέπεια τα κόμματα να έχουν μεταβληθεί άρδην σε «ιδιωτικές εταιρίες», ή για να είμαι πιο επιεικής «σε εταιρίες ιδιοποίησης του δημοσίου χώρου».

Ειδικότερα στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή της Βαυαροκρατίας το κομματικό σύστημα από φορέας διαμεσολάβησης συμφερόντων και τροφοδότης με πολιτικό προσωπικό της εξουσίας μεταβλήθηκε σε πολιτικό σύστημα. Ίππευσε στο πολιτικό σύστημα, το ιδιοποιήθηκε και δι’ αυτού λειτούργησε ως επικαρπωτής του κράτους και δυνάστης της κοινωνίας. Γι’ αυτό και έχω ορίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα ως δυναστική κομματοκρατία.

Σε ό,τι αφορά στο «λαϊκισμό» και στις νεότερες χρήσεις του, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί για να μην γίνουμε παίγνιο στα χέρια των ιδεολόγων της ολιγαρχίας. Άλλοτε, η έννοια του λαϊκισμού όριζε την συμπεριφορά εκείνου του πολιτικού προσωπικού που επιδίωκε την εξαπάτηση του λαού, την καταδολίευση των συμφερόντων του, με σκοπό να αποσπάσει την εμπιστοσύνη του και να ηγεμονεύσει.

Παραμύθι χωρίς τέλος

Του Προκόπη Μπίχτα

Παρά τα παχιά λόγια, τους διθυράμβους και τα πλατιά χαμόγελα των κυβερνητικών στελεχών, στις 21 Αυγούστου η Ελλάδα δεν βγαίνει από τα μνημόνια. Απλώς, στις 21 Αυγούστου παίρνει από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας την τελευταία δόση ύψους 15 δισ. ευρώ, του δανείου που είχε ζητήσει η κυβέρνηση τον Σεπτέμβριο του 2015, συνολικού ύψους 61.9 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα με το καταστατικό του ΕΜΣ, η Ελλάδα, αφού δανειοδοτήθηκε απ’ ευθείας από αυτόν, δέχθηκε αυτόματα ότι το χρέος της είναι βιώσιμο, παραιτήθηκε αυτόματα από κάθε δικαίωμα στην άσκηση δικής της οικονομικής πολιτικής, παραιτήθηκε από την δημόσια περιουσία της και δεν μπορεί να αποφασίσει οτιδήποτε, έστω ασήμαντο, χωρίς την έγκριση αυτού του οργανισμού. Για την ακρίβεια, δεν μπορεί καν να φέρει για συζήτηση στην Βουλή οποιοδήποτε νομοσχέδιο, αν δεν το εγκρίνει το Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας!!!

Επίσης η χώρα, δεν μπορεί να υπαναχωρήσει σε οτιδήποτε, δεν μπορεί να πετύχει οποιαδήποτε ξεχωριστή συμφωνία και δεν μπορεί να προσφύγει στα διεθνή δικαστήρια, δηλαδή δεν έχει το δικαίωμα δικαστικής προστασίας για οποιοδήποτε ζήτημα την αφορά σχετικά με δάνεια.

Δημοψήφισμα 1/9/1946: Οταν βασίλευε η ανοιχτή τρομοκρατία και απουσίαζε η εκλεπτυσμένη τύπου Πρετεντέρη και Πορτοσάλτε

Του Γ.Γ.

Με το σκίτσο που παραθέτουμε, συνόδευε ο "Ριζοσπάστης" το ρεπορτάζ του σχετικά με το δημοψήφισμα βίας και νοθείας, το οποίο έγινε σαν σήμερα 1/09/1946, για στην επάνοδο της μοναρχίας στην χώρα μας.

Ηταν η εποχή της ωμής τρομοκρατίας προς το εκλογικό σώμα. Καμιά σχέση με την εκλεπτυσμένη τρομοκρατική προπαγάνδα που ασκείτε σήμερα στις εκλογικές διαδικασίες, από καθεστωτικά φερέφωνα τύπου Πρετεντέρη και  Πορτοσάλτε.

"Αφάνταστη βία και νοθεία" σημειώνεται στην ύπαιθρο, μας γράφει ο "Ρ" με συμμορίες ενόπλων να εισβάλλουν σε εκλογικά τμήματα και τους "δικαστικούς αντιπροσώπους να υποκύπτουν στους εκβιασμούς μοναρχικών οπλοφόρων". 

Παρ' όλα αυτά "Ο δημοκρατικός όγκος υπερκάλυψε τη νοθεία και τη βία στις μεγάλες πόλεις. Τα αποτελέσματα για τη Δημοκρατία είναι Αθήνα: Προσεγγίζουν το 50%, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη, Βόλος Λάρισα και Έδεσα οι ψήφοι των δημοκρατών ξεπερνούν το 50% ", σημειώνει το έντυπο της Κ.Ε του ΚΚΕ, στις 2 Σεπτέμβρη..

Αποπροσανατολιστική προπαγάνδα για το νέο πετσόκομμα των συντάξεων

Για να το πούμε ευθύς εξαρχής, εμείς εκτιμούμε ότι η κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων θα πάρει αναβολήστην εφαρμογή της ψηφισμένης νέας περικοπής των συντάξεων. Οχι επειδή πάει καλά η οικονομία και το μέτρο είναι αχρείαστο, όπως υποστηρίζει η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά επειδή το μέτρο είναι πρακτικά αδύνατο να εφαρμοστεί από 1.1.2019.

Οι υπηρεσίες του ΕΦΚΑ (και των Ταμείων που συγχωνεύτηκαν σ' αυτόν), αποψιλωμένες από το απαραίτητο προσωπικό, δεν είναι σε θέση να ολοκληρώσουν το έργο του επανυπολογισμού όλων των συντάξεων που έχουν εκδοθεί μέχρι το Μάη του 2016 και να καθορίσουν τις «προσωπικές διαφορές», επί των οποίων θα εφαρμοστεί το πετσόκομμα.

Αυτό λέει το δικό μας ρεπορτάζ και είναι έγκυρο. Επομένως, η κυβέρνηση έχει μια καλή «δεύτερη γραμμή άμυνας» απέναντι στους ιμπεριαλιστές δανειστές. Αντί για κατάργηση του μέτρου, μπορούν να συμφωνήσουν στην «αναβολή και επανεξέταση». Στο μεταξύ, θα έχουν γίνει οι εκλογές, στις οποίες η κυβέρνηση θα έχει βγάλει όση πολιτική υπεραξία θα μπορέσει να βγάλει απ' αυτό το θέμα, πετώντας την «καυτή πατάτα» στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης.

Μερικές αλήθειες και οι προεκτάσεις τους

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Το φετινό καλοκαίρι λειτούργησε αποκαλυπτικά για να γίνουν πιο φανερές ορισμένες αλήθειες.

Αλήθεια πρώτη: Οι μνημονιακές πολιτικές άφησαν εντελώς εκτεθειμένη την χώρα και την κοινωνία, δημιουργώντας συνέπειες που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναστραφούν. Τα μπλακ-άουτ, οι πλημμύρες, κυρίως οι φωτιές, ήρθαν να προστεθούν σε τόσα άλλα δεινά και να θυμίσουν πόσο απροστάτευτος νιώθει και είναι ο καθένας.

Αλήθεια δεύτερη: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε, σε αυτό το κλίμα, να πανηγυρίσει όσο θα ήθελε την έξοδο από το συγκεκριμένο πρόγραμμα του τρίτου μνημονίου. Γιατί έχει συντελεστεί μια γρήγορη αλλά βαθιά φθορά του στη συνείδηση της κοινωνίας. Μη αντιστρέψιμη φθορά. Ιθάκη, Πρέσπες, ανασχηματισμοί και υποσχέσεις, δεν μπορούν να αναστρέψουν την εικόνα του ψεύδους, του κυνισμού, της ανικανότητας, της κωλοτούμπας που έχει επιδείξει ο φορέας αυτός.

Ανασχηματισμός

Σαμίρ Αμίν: Μια μικρή εισαγωγή και φόρος τιμής

Του John Bellamy Foster

Ο Σαμίρ Αμίν γεννήθηκε στο Κάιρο το 1931 και σπούδασε στο γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα της Αιγύπτου (Lycée Français du Caire). Συνέχισε την ανώτατη εκπαίδευσή του στο Παρίσι στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών (“Sciences Po”) από όπου έλαβε το δίπλωμά του το 1952. Ακολούθησε το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής και Οικονομικών, όπου απέκτησε τον διδακτορικό του τίτλο στην Πολιτική Οικονομία το 1957. Εργάστηκε στο Γραφείο Σχεδιασμού της Αιγύπτου από το 1957 έως το 1960, έως ότου οι διωγμοί των κομμουνιστών από το καθεστώς Νάσερ τον ανάγκασαν να φύγει. Από το 1960 έως το 1963 ήταν υπάλληλος στο Υπουργείο Συντονισμού του νεοσύστατου Μάλι. Αφού έγινε καθηγητής στη Γαλλία το 1966, επέλεξε να διδάξει στο Παρίσι (Βενσέν) και στο Ντακάρ της Σενεγάλης. Η έδρα του επί σαράντα χρόνια είναι το Ντακάρ, όπου υπηρέτησε δέκα χρόνια ως διευθυντής του Αφρικανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Ανάπτυξης και Σχεδιασμού των Ηνωμένων Εθνών και από το 1980 διευθύνει το Αφρικανικό Γραφείο του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου. Είναι πρόεδρος του Παγκόσμιου Εναλλακτικού Φόρουμ[i].

Χάρμα ανασχηματισμός

Του σΑτΥρΟπΡόΚου

– Αυτός ο τελευταίος δεν ήταν ανασχηματισμός, το απαύγασμα πολιτικού και κυβερνητικού σχεδιασμού ήταν. Έμπνευση για σΑτΥρΟπΡόΚοΥΣ.

– Δεν είναι τυχαίο που ο ανασχηματισμός ανακοινώθηκε μία μέρα μετά την ανακοίνωση των βάσεων. Η Κατερίνα και η Μαριλίζα πέρασαν πρώτες στη σχολή διακυβέρνησης της χώρας. Μπράβο τους.

– Αν ζούσε ο συχωρεμένος ο Αντρίκο ντελ Πάσο θα έλεγε το γνωστό:

«Αυτό δεν είναι εμποροπανήγυρη, δεν είναι γελαδοπάζαρο, αυτό είναι ροντέο λαέ της Σέρρες Μάντρες, λαέ της Γκρέτσια Μορένα!

– Μα κι αυτός ο αθεόφοβος ο Αλέξης! Δεν του έφτασε η κίνηση του σώματος που έγινε ίδια με αυτή του Αντρέα, η χροιά της φωνής του που τον ακούς και λες «φτου-φτου αναστήθηκε ο Αντρέας»;

Στο καφενείο

Του Στάθη

Είναι απ’ αυτά που δεν μπορείς να τ’ αφήσεις πίσω σου. Είναι σαν τις υποθέσεις που οι ντετέκτιβ αναρτούν τα στοιχεία τους στον τοίχο, τα παρατηρούν και προσπαθούν να βγάλουν άκρη. Το ίδιο πράγμα στο χωριό μου γίνεται αλλιώς: βάζεις τις σκέψεις σου στο τραπέζι, βάζεις δίπλα τους καφέ, ανάβεις τσιγάρο και προσπαθείς να βγάλεις νόημα. 
  Η λογική έλεγε, και τα γεγονότα μετά απέδειξαν, ότι ο Τσίπρας γνώριζε πως υπάρχουν νεκροί όταν έστηνε εκείνο το ρηχόψυχο επικοινωνιακό σόου για την τραγωδία στο Μάτι.

  Εδώ, σε αυτό το γεγονός, ένας άνθρωπος σταματά. Δεν πρόκειται για κάτι που μπορεί να αφήσει κανείς να χαθεί πίσω του, μέσα στον κουρνιαχτό των τρεχόντων. Πρόκειται για μια στάση και μια πράξη με ασυνήθιστα χαρακτηριστικά. Αν ήθελε να το δει κανείς κάπως ελαφρά, θα έμενε στον τρόπο του καφενείου στο χωριό μου (πάλι), όπου ο κόσμος δεν θέλει να πολυσκοτίζεται (και για να προφυλάττει την ψυχή του). Στο καφενείο λοιπόν θα καθάριζαν την υπόθεση με δύο αποφάνσεις. Η πρώτη: για να κρύψει κανείς κάτι τέτοιο, θα πρέπει να είναι πολύ αναίσθητος ή γάιδαρος (η λέξη «ανάλγητος» δεν συνηθίζεται στο εν λόγω καφενείο). Και δεύτερον: για να κρύψει επίσης κανείς κάτι που ήξερε ότι θα βγει εν τέλει στο φως, θα πρέπει να είναι κορόιδο ή βοϊδοκέφαλος ή μπουμπούνας (η λέξη «κουτοπόνηρος» είναι ελαφρών βαρών σ’ αυτά τα καφενεία). Σε καφενεία όπου έναν τέτοιον τύπο δεν θα τον έστελναν ούτε για να φέρει τσιγάρα.

Ανασχηματισμός: ο επιθανάτιος ρόγχος…

Του Θύμιου Παπανικολάου

Όταν μια κυβέρνηση βρίσκεται σε χειμαρρώδη διαδικασία αποσύνθεσης και κατάρρευσης, κάθε πράξη της δεν αποτελεί απλώς τον επιθανάτιο ρόγχο της, αλλά και την καθιστά ακόμα πιο καταγέλαστη… Όταν είσαι πολιτικά νεκρός, δηλαδή δεν μπορεί να παράγεις τίποτα και να δώσεις πνοή ζωής σε τίποτα, τότε μοιραία κατρακυλάς σε γελοία επικοινωνιακά τεχνάσματα για να καλύψεις τα αποσυνθετικά σου αδιέξοδα…

Η κυβέρνηση των «αριστερών» ανδρεικέλων επιχειρεί να καλύψει το θάνατό της (και τη δολοφονία της Πολιτικής), με επικοινωνιακές φιέστες και τεχνάσματα προπαγανδιστικών θεαμάτων… 

Τα πιο μοχθηρά, αλλά και μακάβρια: 

α). Τα σώου του Τσίπρα την ημέρα των εμπρησμών που έσπειραν το θάνατο και αποτέφρωσαν το Μάτι και το Βουτζά… 

β).  Το άθλιο σώου του διαγγέλματος στην Ιθάκη… 

Παγκοσμιοποίηση και Εθνική Κυριαρχία

Του Νίκου Ιγγλέση

Ένας αδυσώπητος πόλεμος διεξάγεται ήδη, σε διεθνές επίπεδο, μεταξύ των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης (globalization) και των επί μέρους  κοινωνιών, που αντιπροσωπεύονται από τα κράτη-έθνη. Το διακύβευμα  της σύγκρουσης είναι ο έλεγχος της κυβέρνησης κάθε κράτους από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης ή απ’ αυτές που αντιτίθενται σ’ αυτήν. Ο έλεγχος της κρατικής δομής χρησιμοποιείται  προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, δηλαδή, είτε προς την αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας είτε προς την ενίσχυσή της.

Η παγκοσμιοποίηση είναι το ανώτατο, μέχρι στιγμής, στάδιο του καπιταλιστικού συστήματος που προωθεί την ολοκλήρωσή του σε πλανητική κλίμακα. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, όπως πιστεύουν κάποιοι μαρξιστές, αλλά ένα εντελώς νέο και διαφορετικό επίπεδο της εξέλιξης του καπιταλισμού. Ο Β. Ι. Λένιν στο κλασσικό έργο του «Ο ιμπεριαλισμός – ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» που γράφτηκε πριν από 100 χρόνια, το 1916, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επισημαίνει ότι ο ιμπεριαλισμός έχει πέντε βασικά χαρακτηριστικά:

Εσείς, πόση αναπηρία μπορείτε να αγοράσετε?